Font Size

SCREEN

Cpanel
Νέα σε τίτλους:

ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ – ΜΕΡΟΣ ΣΤ’ (ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ «ΑΓΑΠΟΥΝ» ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ «ΠΑΠΙΑ»)

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ – ΜΕΡΟΣ ΣΤ’
(ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ «ΑΓΑΠΟΥΝ» ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ «ΠΑΠΙΑ»)

ΜΕΡΟΣ Α'ΜΕΡΟΣ Β'ΜΕΡΟΣ Γ'ΜΕΡΟΣ Δ',ΜΕΡΟΣ Ε'

Έχει υποστηριχθεί -πολλές φορές μάλιστα- ότι μπορούμε να μάθουμε πολλά από την συμπεριφορά των μικρών παιδιών. Μια συμπεριφορά η οποία χάνεται με τα χρόνια καθώς αυτά πρέπει να προσαρμοστούν στα πρότυπα και τους κανόνες των μεγαλύτερων. Πρέπει, δηλαδή, να γίνουν σαν και μας (τον μέσο όρο και όχι τις εξαιρέσεις). Ωστόσο, ΔΕΝ χάνεται εντελώς καθώς αφήνει κάποια κατάλοιπα τα οποία είναι σ’ όλους μας λίγο-πολύ εμφανή∙ εκεί όμως που είναι περισσότερο εμφανή είναι στους «οργανωμένους» οπαδούς. Οι οποίοι εμφανίζουν τα ίδια γνωρίσματα με τα μικρά παιδιά εκτός του ότι ΔΕΝ λένε άμεσα και «έξω από τα δόντια» αυτό που σκέφτονται ή/και αισθάνονται. Έχουν χάσει, δηλαδή, την αμεσότητα (καλύτερα ωμότητα) των παιδιών.

Υποτίθεται ότι οι οπαδοί και ειδικότερα οι «οργανωμένοι» έχοντας υπερβολική αγάπη για την ομάδα τους λειτουργούν για τον λόγο αυτό ως «ασπίδα» προστατεύοντας την. Δεδομένου όμως ότι όλοι τους ΔΕΝ είναι ίδιοι πρέπει για να λειτουργούν αποτελεσματικά σαν ένας να μοιράζονται ένα ελάχιστο «ιδεολογίας» σχετικά με την ομάδα. Αυτό το «ελάχιστο» για να επιτελεί τον ρόλο του ως συνεκτική μεταξύ τους ουσία (κόλλα) ΔΕΝ μπορεί και ΔΕΝ πρέπει να διαφοροποιείται από τα γενικόλογα σχετικά με την ιστορία, το έμβλημα και την σημασία του και γενικά όλα όσα συνθέτουν την επιφανειακή εικόνα της ομάδας. Στο αφήγημα αυτό ΔΕΝ πρέπει να περιλαμβάνονται (ειδικά στις «μεγάλες» και άρα για τον λόγο αυτό «πολυσυλλεκτικές» ομάδες) ιδεολογικά και πολιτικά στοιχεία. Η μόνη περίπτωση που αυτό όχι μόνο επιτρέπεται αλλά και επιβάλλεται είναι όταν οι ομάδες είναι ταυτισμένες με μια συγκεκριμένη ιδεολογία (π.χ. Λιβόρνο, Ρεάλ Βαγιεκάνο κ.α.) ή όταν σ’ αυτές επικρατεί κατά πλειοψηφία (π.χ. Λάτσιο).

Η τέτοια άποψη των «οργανωμένων» για την ομάδα επιβάλλεται σε μεγάλο βαθμό και σ’ όλους τους υπόλοιπους που πηγαίνουν στο γήπεδο. Έτσι τελικά όσοι πηγαίνουν στο γήπεδο τακτικά ή περιοδικά θεωρούν ότι η ομάδα ταυτίζεται μόνο με τις φανέλες και τα σορτσάκια. ΔΕΝ την βλέπουν και ΔΕΝ θέλουν να την βλέπουν σαν έναν «ζωντανό οργανισμό» που παράγει και κοινωνικό έργο και που θα έπρεπε να προάγει την ενασχόληση των νέων με τον αθλητισμό. Το πολύ-πολύ να την θεωρούν ως επιχείρηση η οποία έχει ανάγκη μιας «στιβαρής» διοίκησης προκειμένου να μην «πέσει έξω» οικονομικά. Έτσι οτιδήποτε (καλό ή κακό) κάνει η Διοίκηση η «εξέδρα» (οργανωμένη και μη) κατά πλειοψηφία το δικαιολογεί. Ακόμη και αυτοί που ΔΕΝ τα δικαιολογούν ΔΕΝ προχωρούν παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις σε ανοικτή κριτική. Ακόμη και όταν το κάνουν παραμένουν στο επίπεδο της έκδοσης ανακοινώσεων και κάποιες φορές αναλαμβάνουν «πρωτοβουλίες» για να ξεπεραστεί μια δύσκολη κατάσταση. Σε κάθε όμως περίπτωση τα προηγούμενα γίνονται μόνο στην βάση του κοινού αφηγήματος, δηλαδή μόνον στην βάση όσων τους ενώνουν.

Όπως υποστηρίχθηκε και στον πρόλογο η συμπεριφορά των «οργανωμένων» εμφανίζει κάποια κατάλοιπα της αντίστοιχης παιδικής. Για παράδειγμα πεισμώνουν σ’ αυτό που θεωρούν σωστό και ΔΕΝ κάνουν πίσω μέχρι να περάσει το δικό τους. Η τέτοια προσέγγιση άλλοτε έχει αποτελέσματα και άλλοτε όχι. Επίσης όταν διεκδικούν, διεκδικούν μόνον αυτά που τους αφορούν στενά ακόμα και στην περίπτωση που εμφανίζονται ως γενικότερες διεκδικήσεις. Κάθε τους επιτυχία στην διαπραγμάτευση με την Διοίκηση/Ιδιοκτησία τους δίνει και μεγαλύτερο μερίδιο επιρροής στα διοικητικά της ομάδας. Σε περιόδους όμως που τα πράγματα στραβώνουν αρνούνται ν’ αναλάβουν και τις αντίστοιχες ευθύνες σημειώνοντας ότι αυτοί ΔΕΝ ασχολούνται με τα διοικητικά καθώς ΔΕΝ είναι η δουλειά τους. Τους αρκεί να γίνονται δεκτοί από την Ιδιοκτσηία/Διοίκηση και να της μεταβιβάζουν τα παράπονα και τα αιτήματα τους. Άντε να παίρνουν και ένα μικρό κομμάτι από την «πίτα» για να συντηρούν την «οργάνωση» και να πηγαίνουν εκδρομές στα εκτός έδρας. Σε ανταπόδοση της «καλής συνεργασίας» με την Ιδιοκτησία/Διοίκηση αναλαμβάνουν τον ρόλο του «κυματοθραύστη» κάθε μη αρεστής σ’ αυτήν άποψης ή διεκδίκησης.

Γενικά μιλώντας για τις διεκδικήσεις πρέπει να σημειώσουμε ότι στον πυρήνα κάθε διεκδίκησης κρύβεται μια ιδεολογική/πολιτική προσέγγιση. Ακόμη και όταν οι «οργανωμένοι» διεκδικούν κάτι για την ομάδα ή για την «οργάνωση» τους, ακόμη και τότε υπάρχει ένας ιδεολογικός/πολιτικός πυρήνας. Ένας πυρήνας σύμφωνα με τον οποίο οι «οργανωμένοι» αξιολογούν ως σημαντική την εκπλήρωση της δικής τους διεκδίκησης με την οποία εξυπηρετούνται γενικότερα συμφέροντα της ομάδας. Όμως οι «οργανωμένοι» μένουν στα δικά τους και πέραν τούτων ΤΙΠΟΤΑ άλλο ΔΕΝ διεκδικούν. Όχι γιατί δεν ξέρουν από διοικητικά και οικονομικά θέματα (ακόμη και να ίσχυε κάτι τέτοιο θα μπορούσαν εύκολα να βρουν άκρη αν ήθελαν), αλλά γιατί θέλουν ν’ αφήσουν τον ακάστοτε «μεγάλο» να κάνει την δουλειά του όπως αυτός νομίζει. Λειτουργώντας έτσι είναι σαν να πισστεύουν ότι η οικονομική δύναμη του «μεγάλου» (όπως και ο ίδιος) θα είναι παντοτινή. Άπαξ και το αποδεχτούν ΔΕΝ υπάρχει γυρισμός. Έτσι ακόμη και όταν τα σημάδια δείχνουν πως η ομάδα/εταιρεία πάει κατευθείαν για τον αφανισμό, αυτοί ΔΕΝ μπορούν παρά να συνεχίσουν να στηρίζουν (διάβαζε «καλύπτουν») τον «μεγάλο». Όπως, δε, μας διδάσκει η Ιστορία όσο πιο μεγάλο το πρόβλημα όσο πιό κοντά στο τέλος τόσο φανατικότερη είναι η υποστήριξη όσων έχουν συνδέσει την τύχη τους με τον εκάστοτε «μεγάλο».  

Οπότε που καταλήγουμε;

Αν στον πυρήνα κάθε διεκδίκησης υπάρχει το ιδεολογικό/πολιτικό στοιχείο και επειδή οι «οργανωμένοι» για να μην έχουν εσωτερικές έριδες το έχουν αποβάλλει, πως γίνεται να διατυπωθούν άλλου τύπου διεκδικήσεις για το καλό της ομάδας;

Φαινομενικά δεν γίνεται. Ωστόσο, όπως είδαμε ακόμη και οι διεκδικήσεις των «οργανωμένων» έχουν στον πυρήνα τους το «ιδεολογικό» στοιχείο που στην περίπτωση αυτή δεν είναι άλλο από την εξυπηρέτηση του κοινού τους συμφέροντος. Όσον όμως αφορά το γενικότερο μακροπρόθεσμο συμφέρον της ομάδας υπάρχει μια και μόνη διεκδίκηση η οποία ταυτόχρονα έχει και ΔΕΝ έχει το ιδεολογικό/πολιτικό στοιχείο στον πυρήνα της.

Το κακό με την «διεκδίκηση» είναι ότι αυτή ενδέχεται να είναι επιτυχημένη ή όχι. Επιπλέον ακόμη και όταν είναι επιτυχημένη αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι ΔΕΝ έχει προηγηθεί ρήξη μεταξύ των δύο πλευρών. Ενδεχομένως, δε, και να έχουν γίνει και «ακρότητες». Ο «δυναμικός» χαρακτήρας που συχνά παίρνουν οι διεκδικήσεις αποτελεί ταυτόχρονα και τον λόγο που αυτές έχουν δυσφημιστεί. Κανονικά οι οπαδοί θα έπρεπε να διεκδικούν όχι μόνο τα πάντα, αλλά και να διοικούνται οι Π.Α.Ε. και οι Κ.Α.Ε. με διαφάνεια και υπευθυνότητα. Ωστόσο, όπως μας έχει δείξει η εμπειρία μπροστά στους «ισχυρούς» οι οπαδοί και ειδικά οι «οργανωμένοι» εμφανίζονται «υπεύθυνοι». Και μάλιστα όσο πιο «ισχυρός» ο ιδιοκτήτης τόσο πιο «υπεύθυνοι» οι οπαδοί.

Έτσι έχουμε τα φαινόμενα οι μεν «οργανωμένοι» του Γαύρου είτε επειδή κάποιοι απ’ αυτούς είναι «ταϊσμένοι» είτε επειδή εκτιμούν ότι ΔΕΝ υπάρχει επί του παρόντος άλλος να πάρει την θέση του Μαρινάκη τον στηρίζουν (ακόμη και με την «ανοχή» τους) κι ας ξευτιλίζει τον σύλλογο. Ομοίως οι «οργανωμένοι» του Π.Α.Ο. βλέποντας ότι ο Πατέρας που έχει την μεγάλη ευθύνη για τα οικονομικά της Π.Α.Ε. ΔΕΝ επιστρέφει «ανέχονται» τον Αλαφούζο∙ κυρίως επειδή γνωρίζουν πως μετά τον Αλαφούζο επιστρέφουν οι Βαρδινογιάννηδες. Όσο για τους «οργανωμένους» της Α.Ε.Κ. αυτοί ΔΕΝ αποτελούν εξαίρεση, αφού σταθμίζοντας την συγκυρία ΔΕΝ μιλάνε παρά τα όσα βλέπουν. Δικαιολογίες του τύπου «Αν αυτά τα έκανε το 2004 τότε θα έβλεπε…» είναι για τον π…..∙ ειδικά αν λάβουμε υπ’ όψη όσα έχουν γίνει. Για τους «οργανωμένους» του Π.Α.Ο.Κ. δεν έχει νόημα να ειπωθεί κάτι. Όσο παίρνουν πρωταθλήματα σε βάρος του Γαύρου όπως τα τρία συνεχόμενα του Βόλλεϊ και ειδικά αν χώσει λεφτά και στον ερασιτέχνη ο Σαββίδης ΔΕΝ θα κουνηθεί κανείς∙ μέχρι τουλάχιστον την ημέρα που θα τους παρατήσει χρεοκοπημένους.

Από κει και πέρα όσο κάνουν ότι ΔΕΝ καταλαβαίνουν πως όλα όσα αφορούν τις Α.Α.Ε. και την διαδοχή στην ιδιοκτησία έχουν να κάνουν με τα Χρέη τους και τα περιθώρια για «παιχνίδια» που έχουν απλά κάνει κακό τόσο στον εαυτό του όσο και στην ομάδα που αγαπούν. Για παράδειγμα η λύση για τον Π.Α.Ο. ΔΕΝ είναι να βρεθεί «ένας «τρελός» να τους ΕΝΩΣΕΙ» όπως έγραψε ο Ν. Βασιλαράς. Η «λύση» είναι να πληρωθούν τα Χρέη και να λειτουργήσει από κει και πέρα σωστά η ομάδα/εταιρεία. Τελικά -και για να το κάνουμε λιανά- το ζήτημα σε όλες τις υπερχρεωμένες ομάδες είναι ποιος θα μείνει με τον «μουτζούρη» στο χέρι.  

Τα παραπάνω θα πρέπει να έχουν γίνει φανερά σ’ όλους πλέον. Το ζήτημα είναι ποιοι από τους «οργανωμένους» θα βγάλουν το κεφάλι έξω από την άμμο αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα. Οι υπόλοιποι θα προσεύχονται να μην δουν την ομάδα τους να ξευτιλίζεται για πρώτη, δεύτερη ή και τρίτη φορά. Αυτά και με τις υγείες σας…

Υ.Γ. Κάθε «διεκδίκηση» για να είναι τέτοια και όχι μόνο κατ’ όνομα πρέπει να έχει μια συγκεκριμένη στόχευση (αλλιώς είναι «ευχή» η εκπλήρωση της οποίας είναι στην διακριτική ευχέρεια του «μεγάλου»). Την στόχευση την δίνει μόνο ο ιδεολογικός/πολιτικός πυρήνας της (δηλαδή, τι επιδιώκουμε μ’ αυτή). Στην περίπτωση των «οργανωμένων» δημιουργείται από την πλευρά τους η ψευδαίσθηση ότι οι διεκδικησεις τους ΔΕΝ έχουν τέτοιο περιεχόμενο μόνο και μόνο επειδή ερμηνεύουν τις λέξεις «ιδεολογικό» και «πολιτικό» με το στενό τους πολιτικό περιεχόμενο. Η σωστή ερμηνεία είναι αυτή που προκύπτει από την ίδια την πραγματικότητα με βάση την οποία:

«Το σύνολο των αποφάσεων της Ιδιοκτησίας/Διοίκησης μιας εταιρείας συνιστούν την πολιτική της. Συνεπώς, ότι επηρεάζει έστω και έμμεσα την λειτουργία της σχετίζεται με την πολιτική της∙ δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο αυτή πορεύεται/λειτουργεί».

 

28 Ιούνη 2017
παρατηρητήριο.

Διαβάστηκε 6944 φορές

 
 
   
Βρίσκεστε εδώ: Αρχική Χρονολόγιο ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ – ΜΕΡΟΣ ΣΤ’ (ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ «ΑΓΑΠΟΥΝ» ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ «ΠΑΠΙΑ»)