Όσον αφορά την εξαγορά αυτή γίνεται με τον ίδιο τρόπο για πάνω από 2.500 χρόνια. Άμεση και έμμεση (επιδόματα) εξαγορά είναι στην ημερήσια διάταξη. Φυσικά για να λειτουργήσει πρέπει να θέλει κάποιος να εξαγοραστεί. Σε κάθε περίπτωση η μέθοδος αυτή έχει αποτέλεσμα (αν και όχι πάντα).
Προκειμένου να συμμετέχουν οι πολίτες στη λήψη των κρίσιμων αποφάσεων όπως η εκλογή μιας κυβέρνησης ή της τοπικής αυτοδιοίκησης τα στελέχη των κομμάτων κολακεύουν τους πολίτες υπενθυμίζοντας τους τον κεντρικό ρόλο τους. Όπως γνωρίζουμε η κολακεία συνίσταται στον υπεροτονισμό κάποιων χαρακτηριστικών και στην αποσιώπηση κάποιων άλλων. Έτσι, ως ψηφοφόροι επιλέγουν περισσότερο ή λιγότερο «σοφά» και ως μέλη κόμματος η επιλογή τους πρέπει να είναι απόλυτα δεσμευτική για όλους.
Το τελευταίο 6μηνο ως ψηφοφόροι συμμετείχαμε σε 3 εκλογικές αναμετρήσεις: 2 των Εθνικών Εκλογών και μια διπλή των Αυτοδιοικητικών Εκλογών. Μεταξύ του Α’ και του Β’ Γύρου των τελευταίων ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είχε εκλογές για την ανάδειξη του νέου αρχηγού του. Δυστυχώς ή ευτυχώς μετά την αλλαγή σκυτάλης στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 2005 όταν ο Γ. Παπανδρέου εκλέχτηκε αρχηγός μέσω ψηφοφορίας των μελών του η διαδικασία αυτή έχει παγιοποιηθεί τόσο στην Ν.Δ. όσο και στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ωστόσο, στην περίπτωση του τελευταίου μέχρι πρόσφατα ο αριθμός των μελών για «κόμμα εξουσίας» ήταν χαμηλός ενώ η διαδικασία είχε εφαρμοστεί μόνο μια φορά όταν σε πανηγυρική και χωρίς αντίπαλο διαδικασία είχε εκλεγεί ο Τσίπρας. Ήταν τότε που έγιναν αθρόες εγγραφές νέων μελών.
Η εγγραφή νέων μελών εν όψη συνεδρίου ή/και εκλογής αρχηγού χρησιμοποιείται στο μέτρο των δυνατοτήτων τους από τις εσωτερικές τάσεις κάθε κόμματος για να ελέγξουν την διαδικασία πληρώνοντας τη συνδρομή του μέλους σε άτομα που τα ίδια δεν ενδιαφέρονταν να γίνου μέλη μόνο και μόνο για να ψηφίσουν είτε για συνέδρους είτε για αρχηγό. Εδώ, όμως, δημιουργείται στην πράξη ένα σοβαρό πρόβλημα που ειδικά στην περίπτωση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. απειλεί την ίδια του την ύπαρξη.
Στην Δημοκρατία οι αποφάσεις λαμβάνονται πλειοψηφικά και δεσμεύουν όλους πόσο δεσμευτικές πρέπει να θεωρούνται αν ελήφθησαν πριν τα μέλη αποκτήσουν σαφή άποψη σχετικά με το ζήτημα για το οποίο αποφάσιζαν; Επιπλέον σε κρίσιμα ζητήματα που κάθε απόφαση είναι καθοριστική πρέπει όλες οι ψήφοι να έχουν την ίδια αξία; Για παράδειγμα άλλη βαρύτητα (αλλά όχι αξία) έχει η ψήφος ενός πολιτικού επιστήμονα και άλλη ενός απόφοιτου Δημοτικού. Αυτό ισχύει ακόμη και οι δυό τους να έχουν κάνει την ίδια σωστή επιλογή. Κανείς μας δεν έχει όλες τις απαιτούμενες γνώσεις και ειδικά του παρασκηνίου για να πάρει την απόλυτα σωστή απόφαση στις Εθνικές Εκλογές, αυτό ωστόσο δεν ισχύει όταν καλούμαστε να ψηφίσουμε για τον αρχηγό του κόμματος μας.
Με αφορμή την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη τίθενται δύο πρακτικά αλλά και πολύ σοβαρά ερωτήματα.
Το πρώτο αφορά την ορθότητα της εκλογής αρχηγού απευθείας από τα μέλη και ειδικότερα από μέλη που αποκτούν την ιδιότητα αυτή με την καταβολή ενός συμβολικού τιμήματος, την παρουσίαση μιας ταυτότητας και τη συμπλήρωση μιας αίτησης την ώρα που προσέρχονται στην κομματική κάλπη.
Το δεύτερο αφορά την κατάρτιση και την παιδεία που πρέπει να έχει ένα μέλος κόμματος.
Σχετικά με το πρώτο όσο άδικη και να μας φαίνεται η απαίτηση κάθε μέλος να γίνεται δεκτό αφού προσυπογράψουν 2 ήδη μέλη (που ευνοεί τον έλεγχο των μελών και αναπαράγει τους εσωκομματικούς συσχετισμούς) και η περίοδος κατά την οποία το νέο μέλος δεν έχει δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι στα όργανα, άλλο τόσο λογική και συνετή αποδεικνύεται▪ ειδικά με την μέθοδο εκλογής αρχηγού σε ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ. και ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Σχετικά με το δεύτερο δυστυχώς δεν υπάρχει απάντηση. Δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε τι σκαμπάζει από πολιτική και ιδεολογία το κάθε μέλος. Στο κάτω-κάτω όπως μας αποδεικνύει ξεκάθαρα η περίπτωση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τα μέλη δεν ψηφίζουν πάντα με βάση τις ιδέες και το πρόγραμμα των υποψηφίων για την αρχηγία, αλλά με το ένστικτο για το ποιος θα μπορούσε να τους φέρει στην εξουσία. Αυτό φαίνεται να ήταν το κυρίαρχο (αν όχι το μοναδικό) κριτήριο με το οποίο εκλέχτηκε ο Κασσελάκης σε βάρος των υπολοίπων 4 υποψηφίων. Στον βαθμό, βέβαια, που στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. γράφτηκαν μέλη ομοφυλόφιλοι για να ψηφίσουν έναν δικό τους και άτομα που μαζικά κουβαλήθηκαν στις κάλπες για λογαριασμό του Στέφανου το μόνο που είχε σημασία ήταν πως φαινόταν να είναι ο μόνος υποψήφιος που είχε ελπίδες απέναντι στον Κυριάκο και την ίδια ώρα θα μπορούσε εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας του να διεισδύσει (εκλογικά) σ’ άλλους πολιτικούς χώρους.
Από τη στιγμή που ο Αλέξης νοιώθοντας απόλυτος κυρίαρχος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. άλλαξε τον τρόπο εκλογής του αρχηγού του δεν γίνεται η (λανθασμένη) επιλογή των μελών (με όποια κριτήρια και αν έγινε) ν’ ακυρωθεί με καταστατικά τερτίπια. Άλλωστε «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται», έτσι δεν λένε; Σε κάθε περίπτωση τα ουσιαστικά ζητήματα που θέτει η εκλογή Κασσελάκη στην αρχηγία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ζητούν απάντηση τόσο από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που καθιέρωσε αυτή την διαδικασία όσο και από την Ν.Δ. που την αντέγραψε.
Αφήνοντας στους πολιτικούς επιστήμονες τη σκιαγράφηση του προφίλ του «μέσου μέλους» ενός κόμματος και την ερμηνεία (προφανώς ψυχολογικής) της ανάδειξης Κασσελάκη έχει τη σημασία του ένα μικρό, τελευταίο σχόλιο:
Ο τρόπος με τον οποίο το μόρφωμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αυτο-αποδομείται είναι απολύτως ταιριαστός με τον τρόπο που πολιτεύτηκε. Με μίσος, ψέματα, εκδικητικότητα (πίστευαν ότι θα πάρουν τη ρεβάνς για τον «Εμφύλιο») κοντολογίς τοξικότητα συνδυασμένη με γενικόλογα «Αριστερά» τσιτάτα κατέλαβε την εξουσία και με τον ίδιο τρόπο τώρα τρώει τις σάρκες του. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν είχε ποτέ του ιδεολογική ταυτότητα. Καθένας έλεγε τα δικά του και στο τέλος άφηναν τον front man του συγκροτήματος Αλέξη «να πάρει το παιχνίδι πάνω του». Όσο οι συνθήκες ήταν ανώμαλες τόσο ανέβαιναν τα ποσοστά.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν έχει να προσφέρει τίποτα άλλο στην Ελληνική Κοινωνία. Θα κλείσει τον κύκλο της πολιτικής του ύπαρξης μέσα στην απαξία αποτελώντας «παράδειγμα προς αποφυγή». Κανείς δεν μπορεί ν’ αντιστρέψει αυτή την πορεία. Μέχρι, όμως, να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη θα συνεχίσει θορυβώντας ν’ αγκομαχά προσπαθώντας να πιαστεί από τα μαλλιά του ελπίζοντας στο θαύμα.
Μακάρι όλο αυτό το life style τσίρκο που ζούμε να γίνει η αιτία καθένας μας να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με την πολιτική που τα τελευταία χρόνια έχει καταντήσει επιφανειακή και χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Ωστόσο, μια τέτοια εξέλιξη απαιτεί ενεργούς και ενημερωμένους πολίτες και όχι θεατές που αφήνουν τους άλλους ν’ αποφασίζουν (και) γι’ αυτούς.
11 Νοέμβρη 2023
«πουθενάς 1».
