Ευθύνη που την έχουν στο ακέραιο ειδικά όταν γινόμαστε μάρτυρες του ξεκατινιάσματος μεταξύ των Π.Α.Ο. και «Γαύρου του Βορρά» σχετικά με την αντιμετώπιση των ομάδων τους από την διαιτησία (βλέπε εδώ & εδώ). Τέτοιου είδους αλληλοκατηγορίες το μόνο που κάνουν είναι να επιβαρύνουν την ήδη νοσηρή κατάσταση. Υπενθυμίζουμε ότι με βάση τα στατιστικά στοιχεία της τελευταίας 8ετίας οι δύο αυτές ομάδες (που «μονομαχούν» στον ένα από τους δύο ημιτελικούς του Κυπέλλου Ελλάδας) είναι οι πιο ευνοημένες όσον αφορά τα πέναλτι (βλέπε εδώ).
Και επειδή καθεμιά τους λέει τα δικά της ρίχνοντας το φταίξιμο στο παρασκήνιο που κατά περίπτωση ελέγχει κάποια από τις υπόλοιπες στο προσκήνιο το φταίξιμο πέφτει στους διαιτητές. Συνεπώς, οι σε βάρος τους επιθέσεις τόσο οι «προειδοποιητικές» όσο και τα ξυλοφορτώματα (που στην περίπτωση Τζήλου λίγο έλλειψε να οδηγήσει στον θάνατο) θεωρούνται τόσο «φυσικά» (σαν κάδοι που καίγονται σε επεισόδια με «αναρχικούς») που δεν εξιχνιάζονται (κι αν εξιχνιαστούν δεν τιμωρούνται).
Η Κυβέρνηση δεν έχει άλλο τρόπο ν’ αντιμετωπίσει την «γηπεδική» βία από το να επιβάλλει υψηλά πρόστιμα και να φτιάχνει επιτροπές. Είναι, όμως, αυτή η προσέγγιση αρκετή;
Αν μιλάμε για τις κάθε είδους Επιτροπές αυτές από μόνες τους είναι μια διαρκής αποτυχία. Οι λόγοι είναι δύο: από τη μιά οι Επιτροπές δεν έχουν στη διάθεση τους έναν εκτελεστικό των αποφάσεων τους μηχανισμό και από την άλλη η διαπλοκή στους διορισμούς των μελών τους. Αν οι ίδιοι άνθρωποι την μιά φορά ως Νομοθετική Εξουσία αποφασίζουν τη σύσταση των Επιτροπών και την άλλη ως Εκτελεστική διορίζουν δικούς τους (οι οποίοι προφανώς έχουν τα τυπικά προσόντα) ως «ειδικούς» οι οποίοι, όμως, πρακτικά είναι ανήμποροι. Όσοι δεν αντιμετωπίζουν τον διορισμό τους ως μια ακόμη εγγραφή στο βιογραφικό τους μετά από λίγο καιρό απελπίζονται βλέποντας ότι η παρουσία τους είναι διακοσμητική.
Η λύση είναι μόνο μία: διορισμός στις Επιτροπές παλαίμαχων ποδοσφαιριστών, διαιτητών και παραγόντων για τους οποίους δεν υπάρχει καμία κηλίδα και υπόνοια. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να έχουν στην διάθεση τους έναν εκτελεστικό μηχανισμό προκειμένου να εφαρμόζονται οι αποφάσεις τους, οι οποίες ως αποφάσεις «ειδικών» πρέπει να γίνονται απολύτως σεβαστές από την Κυβέρνηση.
Δυστυχώς, οι κάθε είδους Επιτροπές και η λειτουργία τους δεν είναι το μόνο πρόβλημα του Ελληνικού Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου μας. Ποδοσφαιριστές επιχειρούν ν’ αυτοκτονήσουν και αν δεν το πετύχουν με την πρώτη σκέφτονται να το επαναλάβουν (βλέπε εδώ) επειδή η Κυβέρνηση δεν σέβεται τις υποσχέσεις της. Η υπόθεση πρώην ποδοσφαιριστή του Άρη ο οποίος έχει απαίτηση από την πρώην Π.Α.Ε., την οποία με νόμο έχει αναλάβει πλέον η Κυβέρνηση. Ωστόσο η εξόφληση αργεί απελπιστικά. Ό Άρης (όπως και ο Ηρακλής σε μεγαλύτερο βαθμό) σε όλες του τις νομικές μορφές φιγουράρει ψηλά στη λίστα με τους «μεγαλο-οφειλέτες» του Δημοσίου (βλέπε εδώ) αποδεικνύοντας την πλήρη αποτυχία του «Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου» μας.
Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πως αν έχουν αποτύχει οι Π.Α.Ε. και οι Κ.Α.Ε. τότε η λύση είναι τα σωματεία. Ωστόσο, ούτε αυτό είναι σωστό. Γιατί το ζήτημα δεν είναι η νομική μορφή, αλλά οι οικονομικές συνθήκες στις οποίες αυτά λειτουργούν. Άλλωστε, τα σωματεία του Ηρακλή και του Άρη δεν φιγουράρουν στην κορυφή των «μεγαλο-οφειλετών» του Δημοσίου; Η ουσία βρίσκεται στο επίπεδο του συναγωνισμού στο οποίο καλούνται οι ομάδες (σωματείων, Π.Α.Ε. ή Κ.Α.Ε.) να λειτουργήσουν. Ακόμη και μεταξύ των Α.Α.Ε. ο ανταγωνισμός είναι απίστευτα προβληματικός. Οι αιτιάσεις και τα παράπονα της Κ.Α.Ε. Α.Ε.Κ. είναι απολύτως ενδεικτικά της κατάστασης (βλέπε εδώ) που υπάρχει. Σε κάθε περίπτωση δεν γίνεται να μην αναρωτηθεί κανείς για ποιο λόγο η Κ.Α.Ε. δεν έκανε κάτι για ν’ αναδείξει τα ζητήματα αυτά και στο παρελθόν επιμένοντας να ληφθούν μέτρα. Η εισαγωγή θεσμών από το εξωτερικό φαίνεται πως γίνεται επιλεκτικά.
Η απόλυτη αποτυχία του Ελληνικού Ποδοσφαίρου συνολικά κωδικοποιείται από την αποτυχία της προσπάθειας Αυγενάκη όταν υπηρετούσε ως Υφυπουργός Αθλητισμού να κάνει την «αναδιάρθρωση» των πρωταθλημάτων μας. Η συγκεκριμένη προσπάθεια θύμιζε τις αναδιαρθρώσεις του παρελθόντος όταν για ψηφοθηρικούς λόγους άλλαζε σε μία νύχτα ο αριθμός των ομάδων που συμμετείχαν σε κάθε κατηγορία. Η αποτυχία των ομάδων να εκπληρώσουν τις προϋποθέσεις μετασχηματισμού τους σε Π.Α.Ε. με την ταυτόχρονη αποχώρηση τους από τα πρωταθλήματα αποδεικνύει το αδιέξοδο των συλλόγων ειδικά της επαρχίας. Δεν είναι κακό να έχουμε λίγες «επαγγελματικές» ομάδες. Κακό είναι να μην θέλουμε να το αποδεχτούμε.
Έτσι, δεν είναι παράξενο που για να συνεχίσουν να λειτουργούν (όπως λειτουργούν) οι ομάδες στήνουν στο στοίχημα τους αγώνες τους (βλέπε εδώ). Όταν στον Άρειο Πάγο φτάνει μια επιστολή σχετικά με στημένους αγώνες από κάποιον που είναι σε θέση να γνωρίζει πολύ καλά το παρασκήνιο (βλέπε εδώ) νομίζεις πως κάτι θ’ αρχίσει να κινείται πιο γρήγορα και πως η Δικαιοσύνη θα βγάλει επιτέλους μια άκρη. Άλλωστε και στο παρελθόν με τους στημένους αγώνες ακόμα και όταν όλα τα στοιχεία μας «δόθηκαν στο πιάτο» από τον «εγκέφαλο» της συμμορίας τίποτα το ουσιαστικό δεν έκανε η Δικαιοσύνη.
Αν, όμως, στήνουν στο στοίχημα αγώνες οι ιδιοκτήτες των ομάδων για να τα βγάλουν πέρα πόσο μας εκπλήσσει που το ίδιο ακριβώς κάνουν και οι παίκτες τους (βλέπε εδώ); Αφού δεν πληρώνονται τα συμφωνημένα είναι αναγκασμένοι να ξεπουληθούν. Είτε να χάσουν αγώνα της ομάδας τους (για να πληρωθούν) είτε να τον στήσουν οι ίδιοι (πράγμα δυσκολότερο). Άλλωστε ο πρώτος στημένος στο στοίχημα ποδοσφαιρικός αγώνας ήταν ένα μεγάλο Αγγλικό ντέρμπι στο μακρινό 1915 (βλέπε εδώ).
Η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από μια προσπάθεια εξορθολογισμού του «επαγγελματικού» πλαισίου. Η European Super League με τον τρόπο που φαίνεται ότι θα λειτουργήσει θα δώσει αρχικά μια οικονομική ανάσα στις ομάδες (βλέπε εδώ). Ωστόσο, αν συνεχιστεί ο ακραίος ανταγωνισμός μεταξύ των «μεγάλων» το οικονομικό αδιέξοδο δεν θ’ αργήσει να φανεί και στην ESL. Εδώ και καιρό είχαμε καταθέσει μια πρόταση για εκ βάθρων αλλαγή του τρόπου διεξαγωγής των πρωταθλημάτων στην Ελλάδα (βλέπε εδώ). Η αλλαγή θ’ αφορούσε την διεξαγωγή τους σε ομίλους (Βορρά-Νότου) και μια τελική φάση για την ανάδειξη του Πρωταθλητή Ελλάδας. Μια αντίστοιχη πρόταση φαίνεται ότι συζητείται και για τις Ευρωπαϊκές Διοργανώσεις όπως αποκαλύπτει ο Πρόεδρος της Ουγγρικής Φερεντσβάρος (βλέπε εδώ).
Η ανακατάληψη του ποδοσφαίρου από τους φιλάθλους και τους πραγματικούς πρωταγωνιστές του μπορεί να (και θα) γίνει μόνον όταν δομηθεί έτσι που να κάνει δυνατή την οικονομική επιβίωση τόσο των «επαγγελματικών» ομάδων όσο και των σωματείων από τα οποία αυτές προήλθαν. Τρανό παράδειγμα η Ερασιτεχνική Α.Ε.Κ. η οποία γιορτάζει φέτος την εκατονταετηρίδα από την ίδρυση της. Κανονικά με νέο γήπεδο και παχυλά έσοδα από τη χρήση του από την Π.Α.Ε. θα έπρεπε να είναι σε θέση αν όχι να μεγαλουργούν τα τμήματα της, τουλάχιστον να κρατούνται σ’ ένα καλό επίπεδο. Αυτό, ωστόσο, δεν ισχύει. Μπορεί το Χάντμπολ εξαιτίας του Παπασταμάτη να κρατιέται σε υψηλό επίπεδο, αλλά το Βόλεϊ (Αντρικό και Γυναικείο) συμμετέχουν στην Α1 αναλόγως των χρεών τους. Τελευταίο θύμα της απολύτως καταστροφικής θητείας του Αλέξη Αλεξίου είναι το Τμήμα Στίβου το οποίο διαλύεται πλέον και τυπικά (βλέπε εδώ). Είναι το ένα από τα τρία τμήματα που ιδρύθηκαν τιν Απρίλη του 1924 (ποδόσφαιρο και μπάσκετ τα άλλα δύο). Τα επιτεύγματα του ειδικά στις Γυναίκες δεν είναι καθόλου αμελητέα και εντοπίζονται στην περίοδο 2010-2016. Από τότε το Τμήμα αρέσκεται σε χαμηλές και πολύ χαμηλές «πτήσεις» φτάνοντας σήμερα στην πλήρη απαξίωση.
Όλες οι παραπάνω ιστορίες φαίνονται από πολύ έως και καθόλου σχετικές μεταξύ τους. Ωστόσο, όλες τους είναι συμπτώματα της παντελούς αποτυχίας του εγχώριου «Επαγγελματικού Αθλητισμού» μας και αν θέλουμε ν’ αλλάξει η κατάσταση προς το καλύτερο πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά. Αλλιώς, θα συνεχίσουμε να διαπιστώνουμε και να συζητάμε τα ίδια και τα ίδια.
Όπως μας διδάσκει η ιστορία σχετικά με το «Κουτί της Πανδώρας» ακόμη και όταν όλα φαίνονται τόσο μαύρα και η απελπισία πως θ’ αλλάξει κάτι μεγαλώνει υπάρχει ακόμη μέσα στο Κουτί η Ελπίδα. Στην περίπτωση μας η Ελπίδα κωδικοποιείται στην ανώνυμη επιστολή που έλαβε η UEFA (βλέπε εδώ) και η οποία πλέον την αναγκάζει ν’ ασχοληθεί η ίδια με τη συνολική κατάσταση στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο παρακάμπτοντας την Ε.Π.Ο. Μένει να δούμε πόσο η Διεθνής Ομοσπονδία πράγματι ενδιαφέρεται για το ίδιο το Ποδόσφαιρο.
03 Φλεβάρη 2024
«πουθενάδες».
