Οι 16 από τις 18 συνολικά ομάδες του είναι συνδεδεμένες με ισάριθμες του NBA. Οι ομάδες του NBA δεν λειτουργούν τμήματα υποδομών. Την ανάγκη αυτή την καλύπτουν μέσω της ετήσιας επιλογής παικτών (draft). Η σειρά με την οποία θα επιλέξουν παίκτες οι ομάδες καθορίζεται από την σειρά της κατάταξης τους στο προηγούμενο πρωτάθλημα και είναι αντιστρόφως ανάλογη (δηλαδή η ομάδα που τερμάτισε πρώτη έχει δικαίωμα να πάρει χαμηλότερης αξιολόγησης παίκτη σε σχέση με την ομάδα που όντας πιο αδύνατη τερμάτισε χαμηλότερα από αυτήν).
Προκειμένου όχι μόνο να προστατευθεί αλλά και να προωθηθεί ο ανταγωνισμός στο NBA θεσπίστηκε περιορισμός στο ύψος των χρημάτων που μπορούν να διατεθούν από τις ομάδες για τα συμβόλαια των παικτών. Με τον περιορισμό αυτόν οι ομάδες δεν μπορούν να συγκεντρώσουν ταυτόχρονα πολλούς παίκτες με υψηλά συμβόλαια και έτσι αναγκάζονται σ’ ανταλλαγές παικτών αρκεί η ομάδα υποδοχής να μπορεί (να έχει το δικαίωμα από το salary cap) να τους αποκτήσει. Έτσι κατά περίπτωση μπορεί να δούμε ν’ ανταλλάσσεται ένας παίκτης με δύο, τρείς ή και τέσσερις παίκτες. Επίσης οι παίκτες που κάθε ομάδα παίρνει από την διαδικασία επιλογής (draft) μπορούν ν’ αποτελέσουν και αυτοί αντικείμενο ανταλλαγής προσφέροντας παράλληλα και οικονομική ανάσα στις πιο αδύνατες ομάδες.
Εν προκειμένω δεν έχει τόση σημασία το ύψος του salary cap ούτε καν ο τρόπος υπολογισμού. Σημασία έχει η ύπαρξη του περιορισμού και η μη καταστρατήγηση του (ο σεβασμός του). Σημασία έχει η ύπαρξη υγιών αθλητικών επιχειρήσεων (όχι σώνει και καλά Α.Ε.). Η επιρροή του salary cap στο επίπεδο του ανταγωνισμού είναι μεγάλη αλλά δεν είναι τα πάντα, αφού το μέγεθος της τοπικής αγοράς στην οποία πρώτα και κύρια απευθύνεται κάθε ομάδα παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο.
Από μόνη της όμως η ύπαρξη περιορισμού ως προς το ύψος των δαπανών για τα συμβόλαια κάθε ομάδας δεν είναι αρκετή για να δημιουργήσει ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Γι’ αυτό χρειάζεται και ένα αξιόπιστο ίσως και οργανωμένο σε περιφέρειες πρωτάθλημα, το οποίο θα παρέχει στους θεατές του δυνατούς αγώνες μεταξύ ομάδων παραπλήσιας δυναμικότητας.
Στην περίπτωση ενός περιφερειακά οργανωμένου πρωταθλήματος θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα έτσι ώστε οι δυνατές ομάδες να είναι ισομερώς κατανεμημένες, ενώ παράλληλα θα έπρεπε να επιδιωχθεί η συνένωση ομάδων οι οποίες δραστηριοποιούνται πρακτικά στην ίδια περιοχή έτσι ώστε όσες απομείνουν να είναι ισχυρότερες από πριν. Έτσι οι αγώνες μεταξύ των «μεγάλων ομάδων» του Πρωταθλήματος για την ανάδειξη του Εθνικού Πρωταθλητή θα ήταν αντίστοιχοι των play off του μπάσκετ. Στα play off θα έπαιζαν οι πρώτοι δύο κάθε περιφέρειας (αν οι περιφέρειες είναι τέσσερις) ή οι πρώτοι τέσσερις (αν οι περιφέρειες είναι δύο). Δεν θα μεταφέρονται βαθμολογίες από τους περιφερειακούς αγώνες και όλες οι ομάδες θα ξεκινούν από το μηδέν. Ενδεχομένως οι ομάδες που προέρχονται από την ίδια περιφέρεια θα μπορούσαν να μην αγωνίζονται στα playoff μεταξύ τους.
Κάθε περιφέρεια θα μπορούσε ν’ αποτελείται από 10 ή 12 ομάδες, οι οποίες προφανώς και στις περισσότερες των περιπτώσεων θα προέρχονταν από χαμηλότερες κατηγορίες. Η συμμετοχή τους (με όρους οι οποίοι μένει να ξεκαθαριστούν και στους οποίους θα μπορούσαν και ενδεχομένως θα έπρεπε να περιλαμβάνονται και πληθυσμιακά κριτήρια) στο περιφερειακό αυτό πρωτάθλημα θα έδινε κίνητρο σε επιχειρηματίες ν’ ασχοληθούν και με τις μικρότερες αναλογικά ομάδες της περιφέρειας, όπως επίσης και στην οικονομική τους ενδυνάμωση αφού θα έδιναν αγώνες με τιε πιο δυνατές ομάδες της περιφέρειας οι οποίες τα προηγούμενα χρόνια συμμετείχαν στο Πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής. Ένα άλλο αποτέλεσμα της διοργάνωσης του Πρωταθλήματος σε περιφέρειες θα ήταν η αναγκαστική αναβάθμιση/βελτίωση των μεγαλύτερων γηπέδων κάθε περιφέρειας τα οποία θα χρησιμοποιούνταν από τις συμμετέχουσες ομάδες. Επίσης επειδή το Πρωτάθλημα θα ήταν ουσιαστικά «κλειστό» (δεδομένου ότι οι μεγαλύτερες ομάδες κάθε περιφέρειας θα συμμετείχαν σ’ αυτό) δεν θα παρατηρούνταν το φαινόμενο να δαπανώνται λεφτά για ανακατασκευή/αναβάθμιση/βελτίωση γηπέδων τα οποία όταν είναι σε θέση μετά από καιρό να χρησιμοποιηθούν, να χρησιμοποιούνται μόνο για μια-δύο σεζόν αφού μετά η ομάδα που τα χρησιμοποιούσε πέφτει κατηγορία.
Με τον τρόπο αυτόν θα δινόταν και μια δεύτερη ευκαιρία σε ομάδες που έφραψαν μικρή ή μεγαλύτερη ιστορία στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο όπως ο Αθηναϊκός, ο Εθνικός Αστέρας, ο Μακεδονικός κ.α.
Τέλος ένας τέτοιος τρόπος διοργάνωσης θα οδηγούσε στην αύξηση των χορηγιών από τις επιχειρήσεις κάθε περιφέρειας, το κόστος της οποίας θα ήταν σημαντικά χαμηλότερο από αυτό μιας χορηγίας σε εθνική κλίμακα. Επιπρόσθετα η διοργάνωση του Πρωταθλήματος σε περιφέρειες θα βοηθούσε στην ευκολότερη ανάδειξη νέων παικτών οι οποίοι και θα είχαν μεγαλύτερο κίνητρο να μείνουν στον τόπο τους μεταγραφόμενοι στην κατά περίπτωση καλύτερη ομάδα της περιφέρειας. Στο σημείο αυτό η εφαρμογή του salary cap θα προφύλασσε από την υπερβολική ενδυνάμωση των ομάδων και την μονοπώληση από κάποιες από αυτές των προνομιούχων για τα play off θέσεων. Ενδεχομένως θα έπρεπε να υπάρχει χαμηλότερο όριο στο salary cap των ομάδων που παίζουν στις πλουσιότερες περιφέρειες έτσι ώστε να υπάρχει εξομάλυνση των οικονομικών ανά περιφέρεια ανισοτήτων και μεγαλύτερος ανταγωνισμός.
Στο επόμενο κεφάλαιο θα προσπαθήσουμε να διερευνήσουμε την σχέση των θεατών-πελατών για τους οποίους υποτίθεται ότι διοργανώνεται το Πρωτάθλημα με αυτό που τους προσφέρεται σαν τελικό προϊόν.
4 Μάη 2015
παρατηρητήριο.