Είναι προφανές ότι για όλους τους ιδιοκτήτες των ομάδων η ενασχόληση τους με τον επαγγελματικό αθλητισμό είναι πάρεργο (δηλαδή, δεν είναι η κύρια ασχολία τους). Άλλο αυτό και άλλο να διοικούν τις ομάδες που τους ανήκουν με παράλογο τρόπο. Γιατί προφανώς αν διοικούσαν και τις επιχειρήσεις τους με τον ίδιο τρόπο, τότε θα τις είχαν προ πολλού φουντάρει.
Ο παραλογισμός με τον οποίο συμπεριφέρονται διοικητικά και οικονομικά οι Σαββίδης, Μελισσανίδης, Μαρινάκης και Αλαφούζος είναι αλληλένδετος με την φύση των επαγγελματικών ομάδων ως επιχείρησης. Μιας επιχείρησης που εξαρτάται άμεσα από την ψυχολογική κατάσταση των πελατών της. Αυτή είναι μια ιδιομορφία που απαντάται μόνο στα ομαδικά αθλήματα∙ σε κάθε όμως περίπτωση όχι σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου.
Η στενή σχέση των οπαδών με την ομάδα γενικά φαίνεται να εντοπίζεται από γεωγραφικής άποψης στον Νότο παρά στον Βορά, χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχουν παρατηρηθεί οπαδικές ακρότητες (και μάλιστα πολλές) και στον Βορά. Συνεπώς η στενή (μέχρι «αρρώστιας») σχέση του οπαδού με την ομάδα του πρέπει ν’ αποδοθεί τόσο στο μορφωτικό επίπεδο του όσο και στην οικονομική κατάσταση του και την αντίστοιχη θέση του στην κοινωνία. Όσο περισσότερο «απόβλητος» νοιώθει κάποιος από την υπόλοιπη Κοινωνία τόσο πιο φανατισμένος με την ομάδα του είναι. Όσο πιο φτωχός τόσο πιο πορωμένος. Γι’ αυτόν η ομάδα και οι νίκες της είναι υποκατάστατο όσων έχει στερηθεί και για τα οποία θεωρεί όλους του άλλους συλλήβδην υπεύθυνους. Έτσι μέσω των νικών της ομάδας (ειδικά αυτών σε βάρος των «αιώνιων» αντιπάλων της) νοιώθει καλύτερα και παίρνει την εκδίκηση του.
Τελικά οι ιδιοκτήτες των ομάδων νοιώθουν υποχρεωμένοι να «κολακεύουν» όπως μπορούν τους οπαδούς της και ειδικότερα τους «τιφόζι». Η τέτοια όμως συμπεριφορά τους είναι μακροπρόθεσμα καταστροφική για την ίδια την ομάδα ως εταιρεία. Για παράδειγμα οι «ακριβές» (αναλόγως των οικονομικών πάντα δυνατοτήτων του ιδιοκτήτη) μεταγραφές όταν δεν «βγαίνουν» ή όταν δεν φέρνουν μεγαλύτερα έσοδα δημιουργούν στην ομάδα/εταιρεία οικονομικά προβλήματα. Ακόμα χειρότερα αν οι «ακριβές» μεταγραφές γίνονται υπό την πίεση των οργανωμένων.
Το ίδιο πρόβλημα, επίσης, δημιουργείται όταν κάποιος αναλαμβάνει την ιδιοκτησία προκειμένου να «σώσει» την ομάδα/εταιρεία από την «οικονομική καταστροφή», δηλαδή τα χρέη που συσσώρευσαν οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες της. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Π.Α.Ο. του Αλαφούζου. Ο οποίος Π.Α.Ο. ως εταιρεία είναι πλέον ο ορισμός της «προβληματικής» που την παράτησε στην τύχη της η προηγούμενη Διοίκηση της.
Ο Π.Α.Ο. είναι μια εμφατική απόδειξη ότι η κατάκτηση ενός μόνο Πρωταθλήματος ΔΕΝ αρκεί για να βοηθήσει να ξελασπώσει οικονομικά μια ομάδα/εταιρεία. Παρά την κατάκτηση του Πρωταθλήματος το 2009-2010 και την για τον λόγο αυτό κατευθείαν συμμετοχή στους «χρυσοφόρους» ομίλους του CHAMPIONS LEAGUE ο Π.Α.Ο. δεν είδε (οικονομικό) χαΐρι (προκοπή), αφού τον επόμενο χρόνο αποκλείστηκε στον Γ’ Προκριματικό του C.L. για ν’ αποτύχει εκ νέου στα πλέι-οφ του EUROPA. Τα επόμενα χρόνια τα οικτρά του ευρωπαϊκά αποτελέσματα επέτειναν την ήδη πολύ δύσκολη οικονομική θέση του.
Ωστόσο, το χειρότερο ΔΕΝ είναι η οικονομικές δυσκολίες του Π.Α.Ο. Το χειρότερο είναι πως είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο ΔΕΝ φαίνεται να τον υπολογίζει κανείς και ειδικά οι οργανωμένοι. Έτσι οι απειλές του για αποχώρηση κάθε φορά που η ομάδα/εταιρεία τιμωρείται για επεισόδια «πέφτουν στο κενό» μεγεθύνοντας κάθε φορά το ήδη μεγάλο πρόβλημα.
Γι’ αυτό σας λέμε:
Έχουμε το επίπεδο (επαγγελματικού) ποδοσφαίρου που αξίζει στους παράγοντες του.
Μόνο που μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό (δηλαδή, για την «ποιότητα» των παραγόντων) έχετε και εσείς γιατί όμως λέει και ο λαός μας: «Ο όμοιος στον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα».
Υ.Γ. Προς τους αναγνώστες μας τακτικούς και μη:
Αν σήμερα μπήκατε για να δείτε τις «αντιδράσεις» μας σ’ όσα ισχυρίζονται μέσω του Κ.Α.Τ. οι κατηγορούμενοι για «Απιστία σε βαθμό κακουργήματος σε βάρος της Ερασιτεχνικής» θα πρέπει να περιμένετε 1-2 μέρες, καθώς συλλέγουμε και αξιολογούμε όσα έγραψαν (ακόμα και αυτά που ανέβασαν μόνο για λίγο και μετά τα διέγραψαν) για να τα σχολιάσουμε συνολικά.
Πάντως επειδή είστε έξυπνοι (αρκεί να θέλετε να βάλετε το μυαλό σας να δουλέψει) μπορείτε να καταλάβετε τον εκνευρισμό τους. Έναν εκνευρισμό τον οποίο προδίδει η απειλή μηνύσεων ή το απλοϊκό επιχείρημα ότι ΔΕΝ υπάρχει θέμα και αυτό (όπως διαρρέουν) μένει ν’ αποδειχθεί σύντομα. Αν ήταν έτσι γιατί ο Αλεξίου ΔΕΝ υπέβαλλε υπόμνημα στην φάση της προανάκρισης με το οποίο ν’ αποδείκνυε τα όσα ισχυρίζεται στα φιλικά του Μ.Μ.Εξαπάτησης. Αν το είχε κάνει (και έπειθε τον εισαγγελέα) τότε αυτός θα έθετε την υπόθεση στο Αρχείο.
Αλλά ΔΕΝ το έκανε και τώρα φλερτάρει με την προφυλάκιση (εκτός και αν παραιτηθεί από Πρόεδρος της Ερασιτεχνικής για να την γλυτώσει). Τόσο απλά…
31 Μάη 2017
παρατηρητήριο.
