Κάτι σαν την Ευρωλίγκα δηλαδή. Σήμερα, έχω επιλέξει 3 απολύτως διαφωτιστικά κείμενα που αποδεικνύουν την απάτη της Ευρωλίγκας.
Στο πρώτο κείμενο ο αγαπημένος μας Γ. Κογκαλίδης αποκαλύπτει χωρίς να θέλει την απάτη της Ευρωλίγκας σε βάρος των 14 ομάδων (από τις 18) και μας πληροφορεί ότι οι Αφοι Αγγελόπουλοι ΔΕΝ έχουν τόσο μεγάλη οικονομική δυνατότητα όπως θα νόμιζαν κάποιοι.
Αυτό που έχει αξία να κρατήσουμε από το συγκεκριμένο κείμενο είναι πως για φέτος η Ευρωλίγκα είχε ορίσει πως ο ιδιοκτήτης θα μπορούσε να βάζει το 60% του μπάτζετ της ομάδας (πράγμα που σημαίνει ότι τα συνολικά αναμενόμενα Έσοδα της ομάδας ήταν το υπόλοιπο 40%). Δυστυχώς, ο Γιώργος δεν μας ενημερώνει για τα φετινά (μέχρι την διακοπή) Έσοδα της ομαδάρας του για να υπολογίσουμε (αν παραμείνει η ίδια αναλογία) πόσα μπορούν να βάλουν τα δύο αδέρφια για το χρόνου. Μια τέτοια πληροφορία θα ήταν εξόχως διαφωτιστική τόσο για τα προβλεπόμενα Έσοδα όσο και για την οικονομική δυνατότητα των ιδιοκτητών της.
Ωστόσο, η απάτη της Ευρωλίγκας του Μπερτομέου είναι ακριβώς αυτή η αναλογία. Μια αναλογία, η οποία αφού δεν αφορά αποκλειστικά τα Έσοδα και βάζει στην εξίσωση και το πορτοφόλι του ιδιοκτήτη ευνοεί σκανδαλωδώς όσους θέλουν «να κάνουν το κομμάτι τους» και είναι (για οποιουσδήποτε λόγους) βαθύπλουτοι. Έτσι, πλέον, τα μικρότερα «πορτοφόλια» (τα οποία στην πατρίδα τους μπορεί να είναι πολύ μεγάλα) έχουν ολοένα και μικρότερες πιθανότητες να φτάσουν στο FINAL 4 και τελικά να σηκώσουν μια κούπα. Έτσι, οι ομάδες τους συμμετέχουν έτσι για να λένε ότι παίζουν στην Ευρωλίγκα. Θυμίζουν αυτούς που κάθονται γύρω από τον φίλο τους που χορεύει ζεϊμπέκικο και του βαράνε παλαμάκια.
Προσωπικά, εφ’ όσον υπάρξει αλλαγή στην αναλογία και με βάση τη μεγάλη μείωση Εσόδων την νέα σεζόν, θα έβλεπα πιθανότερο αυτή από το 60-40 να πάει στο 70-30 ή και παραπάνω. Τελικά, η συμμετοχή στην τελική φάση της Ευρωλίγκας μοιάζει με μια παρτίδα πόκερ όπου για να διεκδικήσεις την νίκη πρέπει να είσαι σε θέση (ακόμα και αν μπλοφάρεις) να ποντάρεις περισσότερα από τους αντιπάλους σου.
Αν θα σκεφτόμουν «πονηρά» θα έλεγα πως μ’ αυτό το κείμενο στη σημερινή συγκυρία όπου τα Έσοδα αναμένονται πολύ μειωμένα, ο Κογκαλίδης προετοιμάζει τους Γαύρους για την «λευκή πετσέτα» που θα πετάξει για την επόμενη (και τη μεθεπόμενη αν δεν έχει διαλυθεί) Ευρωλίγκα η ομάδα των Αγγελόπουλων.
Το δεύτερο κείμενο του Χρ Τσάλτα είναι ένα από τα καλύτερα που θα μπορούσε να διαβάσει κάποιος από έναν οπαδικό δημοσιογράφο και η προσπάθεια σχολιασμού του θα κατέληγε σε μια άκομψη αναπαραγωγή του (επιπλέον δεν θα υπήρχε μεγαλύτερο όφελος) οπότε διαβάστε το (αν θέλετε) μόνοι σας. Σε κάθε περίπτωση δίνει μια άλλη διάσταση της Ευρωλίγκας.
Το τελευταίο κείμενο που επέλεξα σήμερα είναι μεν «ανώνυμο» αλλά επί της ουσίας είναι στο ίδιο μήκος κύματος με το προηγούμενο (άλλωστε έχει γραφτεί μια μέρα πριν και στην ίδια ιστοσελίδα). Συνδυαστικά με το προηγούμενο φανερώνει τον λόγο της αποτυχίας της Ευρωλίγκας σε σχέση με το ΝΒΑ.
Η αποτυχία της δεν οφείλεται μόνο στην ανομοιογένεια σε σχέση με τις Η.Π.Α. των Ευρωπαϊκών Κρατών (στα οποία το μπάσκετ δεν είναι στην ίδια θέση προτίμησης) που συμμετάσχουν σ’ αυτή. Η αποτυχία της οφείλεται στο γεγονός ότι σχεδόν κανείς ιδιοκτήτης ομάδας μπάσκετ στην Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει την ομάδα του ως επιχείρηση, η οποία οφείλει να βγάζει τα έξοδα της και έτσι να είναι αυτάρκης. Σχεδόν για όλους οι ομάδες τους είναι τα μέσα κοινωνικής προβολής τους. Στην περίπτωση, δε, των μεγάλων Ευρωπαϊκών συλλόγων (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ) το μπάσκετ και τα υπόλοιπα πλην ποδοσφαίρου τμήμα (όπως και στην Ελλάδα) είναι η «ουρά» (αναγκαίο κακό) του Συλλόγου.
Ακόμη χειρότερα ο Μπερτομέου και η ομάδα του αποδείχτηκαν ανεπαρκέστατοι διαχειριστές του συνεταιρισμού δύο ταχυτήτων των ομάδων μειώνοντας ακόμη περισσότερο την πιθανότητα κάποιοι από τους ιδιοκτήτες να δουν τις ομάδες τους σαν επιχειρήσεις. Όσο δεν αλλάζει η οπτική των ιδιοκτητών ομάδων μπάσκετ στην Ευρώπη τόσο θα ψάχνουμε γιατί η Ευρωλίγκα (και η διάδοχος της) δεν θυμίζουν ούτε και ελάχιστα ΝΒΑ.
Υ.Γ. Όσο παραμένει ο Μπερτομέου κανείς τους δεν πρέπει να περιμένει οτιδήποτε καλό για την Ευρωλίγκα. Ειδικά, ο τρόπος με τον οποίο διαπραγματεύτηκε με τους παίκτες και ερήμην των ιδιοκτητών την μείωση στις αποδοχές τους και η αβεβαιότητα για τα Έσοδα του χρόνου είναι η καλύτερη απόδειξη για την αποτυχία του. Δεδομένου ότι και τα δύο αυτά ζητήματα είναι τα σημαντικότερα που καλείται να διαχειριστεί ένας μάνατζερ δεν νομίζω ότι υπάρχει καμία ελπίδα γι’ αυτόν (και μ’ αυτόν).
04 Ιούνη 2020
«πανταχού παρών 1».
