Σε κάθε περίπτωση για να χαρακτηρίσουμε μια άποψη ως «ψεκασμένη» (δηλαδή ως μη έγκυρη) πρέπει να είμαστε σε θέση να τη συγκρίνουμε με μια «έγκυρη». Άρα, είναι μεγάλης σημασίας να δούμε με ποια κριτήρια μια άποψη αποδεικνύεται(;) «έγκυρη». Το κακό στο σημείο αυτό είναι πως σε αρκετά ζητήματα οι «έγκυρες» σήμερα απόψεις αποδεικνύονται αύριο «μη έγκυρες». Το χειρότερο είναι όταν με περισσή ευκολία προκαταβολικά απορρίπτουμε την Αρχαία Γνώση μόνο και μόνο επειδή αυθαίρετα θεωρήσαμε ότι σήμερα η επιστημονική μας γνώση είναι ανώτερη από εκείνη που υποθέτουμε ότι θα έπρεπε να είχαν τότε οι πρόγονοι μας. Αυτό έχει αποδειχτεί πολλές φορές (και συνεχίζει ν’ αποδεικνύεται) λάθος μας. Γιατί οι αρχαίοι δεν έκτιζαν με πέτρα επειδή ήταν πίσω στην τεχνική ή επειδή ήταν φθηνή ως υλικό. Έκτιζαν με πέτρα για όλες τις άλλες ιδιότητες για τις οποίες σήμερα πληρώνουμε αδρά.
Για παράδειγμα η Αρχαία Γραμματεία μας πληροφορεί ότι οι κάτοικοι της Ελληνικής Χερσονήσου είναι «γηγενείς». Δηλαδή, δεν μετανάστευσαν από αλλού παρά γεννήθηκαν εδώ. Αυτό μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν «μύθος». Άλλωστε, τα «επιστημονικά δεδομένα» δεν μας έλεγαν πως ο Άνθρωπος γεννήθηκε στην Αφρική και σταδιακά μέσω της Μ. Ανατολής μετανάστευσε σε Ασία και Ευρώπη; Υπάρχουν και ίχνη πατημασιών 5 εκ. ετών στην «μαύρη ήπειρο» που το αποδεικνύουν. Έλα, όμως, που το Πανεπιστήμιο της Ουψάλα στην Σουηδία βρήκε αντίστοιχες πατημασιές στην Κρήτη 5,5 εκ. ετών. Οπότε, τι μας λέει αυτό για την «ψεκασμένη» άποψη του χθες;
Βέβαια, η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία μας πληροφορεί για πλήθος άλλα πράγματα πολλά από τα οποία ΔΕΝ μπορούν να τα διαψεύσουν γιατί έχουν ήδη αποδειχτεί και συνεχίζουν ν’ αποδεικνύονται. Ειδικά όσα σχετίζονται με την Αστρονομία και την Αστρολογία (λόγος των άστρων) έχουν ήδη επικυρωθεί (λες και χρειαζόταν) από τη σημερινή επιστήμη. Φαντάζεστε τι πανικός έχει να γίνει όταν αναγκαστούν ν’ αποδεχτούν ότι η Ελληνική Γλώσσα ΔΕΝ γίνεται να έχει αναπτυχθεί σταδιακά στην χρονική διάρκεια που υποτίθεται ότι υπάρχει ο Άνθρωπος; Τότε ή θ’ αναγκαστούν να δεχθούν χρονολογήσεις πολύ παλαιότερες των σημερινών ή θ’ αναγκαστούν να παραδεχτούν πως τη Γλώσσα μας την έδωσαν έτοιμη και μας δίδαξαν τη χρήση της οι Θεοί (όπως επίσης την καλλιέργεια της γης και τις τέχνες σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία). Χρειάζεστε καλύτερη απόδειξη απ’ αυτή για να πειστείτε ότι ποτέ ΔΕΝ ήμασταν μόνοι μας στο Σύμπαν; Ή θα είναι «έγκυρη» και αυτή η άποψη μόνον όταν την επιβεβαιώσει η Αερο-Διαστημική Υπηρεσία των Η.Π.Α. (NASA);
Στο σημείο αυτό όσοι νομίζετε ότι ΔΕΝ είστε είτε «προκατειλημμένοι» είτε ακόμη χειρότερα «ψεκασμένοι» θα μ’ έχετε ήδη κατατάξει είτε στους «Εθνικιστές» είτε στους «ψεκασμένους» (μου είναι αδιάφορο που) ή μπορεί να έχετε δημιουργήσει μια νέα κατηγορία όπως «Εθνικιστές ψεκασμένους» ή οτιδήποτε άλλο. Αν το έχετε κάνει αυτό αποδεικνύει αυτομάτως ότι ΔΕΝ σας ενδιαφέρει η Επιστήμη (με την Αρχαία έννοια) γιατί ο επιστήμονας αποκλείει κάτι μόνο βάσει των δεδομένων▪ και στις περισσότερες περιπτώσεις απόψεων που θεωρούνται «ψεκασμένες» τα δεδομένα δεν είναι τέτοια που να τις αποκλείουν οριστικά. Κάτι σαν την χρονολόγηση της Αιγυπτιακής Ιστορίας, η οποία αν πιστέψουμε τα σκαλίσματα στις πυραμίδες και την αντίστοιχη Αρχαία Γραμματεία πάει πολύ πιο πίσω απ’ όσο είναι πρόθυμοι να παραδεχτούν οι «Αιγυπτιολόγοι». Επιπλέον, το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος ενός επιστημονικού κλάδου παραδέχεται ως «ορθές» κάποιες απόψεις απορρίπτοντας ως «ψεκασμένες» κάποιες άλλες το μόνο που αποδεικνύει στα σίγουρα είναι πως όλοι αυτοί διδάχτηκαν από την ίδια πηγή (οπότε δεν γίνεται ν’ αμφισβητήσουν εύκολα ή ακόμη και ν’ αναρωτηθούν γι’ αυτά που τους δίδαξαν).
Όσο η συζήτηση περί «ψεκασμένων» (και μη) περιορίζεται μόνο στα «επιστημονικά θέματα» το κακό είναι σχετικά μικρό. Η κατάσταση χειροτερεύει όταν οι «μη ψεκασμένοι» επιχειρηματολογούν για γενικότερα ζητήματα. Τότε ο φανατισμός (αν και εκείνοι δεν το παραδέχονται) με τον οποίο «υπερασπίζονται» κάτι (έναν σκοπό, ένα αγαθό, μια ιδέα) οδηγεί σ’ επικίνδυνα μονοπάτια. Το ακόμα χειρότερο είναι πως εμφανίζονται τόσο σίγουροι για την ορθότητα των δικών τους απόψεων (οι οποίες θα έπρεπε για όλους να είναι «αυτονόητες») που αφιερώνουν στην αντίκρουση των «ψεκασμένων» το πολύ 2’-3’ (και πολύ τους είναι).
Από παλιά γνωρίζουμε (και θα έπρεπε όλοι μας να το θυμόμαστε) πως αν σε κάτι συμφωνούν πολλοί (ή οι περισσότεροι) αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι για τον λόγο αυτό έχουν και δίκιο. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ο θόρυβος που ξεσηκώθηκε σχετικά με τις ποινές των καταδικασμένων πρωτόδικα «Χρυσαυγιτών» και ιδιαίτερα για την «παρεπόμενη ποινή» της «στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων». Πριν την παράθεση των σχετικών επιχειρημάτων (τα οποία προκύπτουν από τον Π.Κ.) πρέπει να σημειώσω πως όλη η συζήτηση που έγινε ως τώρα και οι προσπάθειες αλλαγής διατάξεων ώστε να συμπεριλαμβάνουν τους «Χρυσαυγίτες» είναι τόσο αντι-Συνταγματική όσο και βαθιά αντι-Δημοκρατική ώστε αν οι «Χρυσαυγίτες» είχαν την σχετική νοημοσύνη θα πανηγύριζαν για την αυτό-κατάργηση της Δημοκρατίας από τα «κόμματα του Συνταγματικού τόξου». Βέβαια, την αντίστοιχη νοημοσύνη δεν την διαθέτουν (αν την διέθεταν δεν θα έκαναν και δεν θα έλεγαν αυτά τα πράγματα) και αυτοί που προσπάθησαν δήθεν να «προστατεύσουν» το Πολίτευμα.
Στον νέο Π.Κ. (για τον οποίο έχω ήδη σχολιάσει εδώ) η «παρεπόμενη ποινή» της «στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων» έχει καταργηθεί ως «αναχρονιστική» και γι’ αυτό τα σχετικά άρθρα (61-64) δεν ισχύουν πλέον και κάποια άλλα άλλαξαν περιεχόμενο (59, 60, 65, 66). Ωστόσο, έχει αξία (ιδιαίτερη μάλιστα) να δούμε τι ίσχυε πριν. Αντιγράφουμε από τον προηγούμενο Π.Κ. (βλέπε εδώ). Μας ενδιαφέρουν τα άρθρα 59-66 (σελ. 17-19 του pdf) και ειδικότερα τα άρθρα 63 & 65.
Το άρθρο 63 είχε την παρακάτω μορφή:
«Η αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων έχει ως συνέπεια ότι εκείνος που καταδικάστηκε: 1) χάνει οριστικά τα αιρετά δημόσια, δημοτικά ή κοινοτικά αξιώματά του, τις δημόσιες, δημοτικές ή κοινοτικές θέσεις που κατείχε, κάθε βαθμό του στο
στρατό, την ιδιότητα του δικηγόρου, καθώς επίσης και τις επίτιμες θέσεις και τα παράσημα. 2) δεν μπορεί να αποκτήσει τα παραπάνω, είτε διαρκώς, στην περίπτωση της παρ.1 του άρθρου 59, είτε κατά το χρόνο που ορίζει ο νόμος ή η απόφαση, στην περίπτωση της παρ.2 του άρθρου 59 και στις περιπτώσεις των άρθρων 60, 61 και 62.3) δεν μπορεί κατά τη διάκριση του προηγούμενου αριθμού: α) να ψηφίζει και να εκλέγεται στις πολιτικές, δημοτικές ή κοινοτικές εκλογές. β) να αποτελεί μέλος των ορκωτών δικαστηρίων και να διορίζεται πραγματογνώμονας από οποιαδήποτε δημόσια αρχή.»
Το άρθρο 65 και ειδικότερα η ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πρώτη παράγραφος του είχαν την μορφή:
«1. Το αποτέλεσμα της ολικής ή μερικής αποστέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων αρχίζει μόλις η απόφαση γίνει αμετάκλητη▪ η διάρκειά της υπολογίζεται από την επόμενη της ημέρας κατά την οποία συμπληρώθηκε η έκτιση ή παραγράφηκε ή χαρίστηκε η στερητική της ελευθερίας ποινή, μαζί με την οποία είχε επιβληθεί η αποστέρηση.
2. Στην περίπτωση του άρθρου 105 παρ. 1 και 2, η διάρκεια υπολογίζεται από την επόμενη της προσωρινής απόλυσης από τις φυλακές. Στις περιπτώσεις των άρθρων 71 και 72 από την επόμενη της απόλυσης του καταδίκου από το κατάστημα στο οποίο βρισκόταν.»
Η υπογραμμισμένη πρώτη φράση της πρώτης παραγράφου επαναλαμβάνεται (ως αυτονόητη) ως δεύτερη παράγραφος του άρθρου 60 και στον νέο Π.Κ. Για ποιο λόγο, λοιπόν, κατατέθηκαν οι (ν)τροπολογίες από την Αντιπολίτευση (ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ΚΙΝ.ΑΛ. & Κ.Κ.Ε.); Η «ψήφιση στο πόδι» (εδώ έχει δίκιο η Κυβέρνηση) μιας τέτοιας «φωτογραφικής» το δίχως άλλο διάταξης η οποία εισάγει μια διαφορετικού τύπου αντιμετώπιση κατηγορουμένων για συγκεκριμένα αδικήματα που καταδικάστηκαν σε α’ βαθμό έναντι όλων των υπολοίπων συνιστά στην πράξη κατάργηση του Συντάγματος, το οποίο τα «κόμματα του Συνταγματικού τόξου» υποτίθεται ότι θεωρούν στύλο του Δημοκρατικού Πολιτεύματος.
Ούτε το άρθρο δύο του Π.Κ. (το οποίο επαναλαμβάνεται παγίως) και προβλέπει ότι μέχρι να καταστεί αμετάκλητη μια δικαστική απόφαση ισχύει για τον κατηγορούμενο η επιεικέστερη διάταξη (άρα αφού καταργήθηκε η «στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων» δεν θα μπορούσε να επανέλθει γι’ αυτούς) τους σταμάτησε. Το γεγονός ότι μέχρι το 2019 η «στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων» ανήκε ως ποινή στον Π.Κ. και μια βασική Συνταγματική Αρχή είναι η «μη αναδρομικότητα των ποινικών διατάξεων» προσπάθησαν να το ξεπεράσουν με την τροποποίηση του «Εκλογικού Νόμου».
Αν για τα «Αστικά κόμματα» το να τρέχουν πίσω από τις εξελίξεις «μπαλώνοντας» κατά περίσταση τους νόμους έτσι ώστε να δικαιολογούνται έναντι της εκλογικής τους πελατείας είναι λογικό, για το Κ.Κ.Ε. η (ν)τροπολογία που πρότεινε είναι από απαράδεκτη ως αψυχολόγητη. Το Κ.Κ.Ε. πρότεινε η «στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων» να επιβάλλεται μετά την πρωτόδικη απόφαση. Ένα κόμμα που έχει ζήσει στο πετσί του τις σε βάρος του δικαστικές μεθοδεύσεις της Δεξιάς (με την οποία συγκυβέρνησε όταν χρειάστηκε) υποστηρίζοντας αυτή τη ρύθμιση θ’ άνοιγε -αν ψηφιζόταν- μια μπαλκονόπορτα για μελλοντικές σε βάρος του μεθοδεύσεις. Γιατί ποιος του εγγυάται ότι δεν θα βρεθεί κατηγορούμενο ως «εγκληματική οργάνωση» σ’ ένα δικαστήριο το οποίο πρωτόδικα θα το καταδικάσει;
Φερόμενα μ’ αυτό τον τρόπο τα «κόμματα του Συνταγματικού τόξου» δείχνονται ανυπόμονα να ξεφορτωθούν εκλογικά την «Χρυσή Αυγή» (η «Ελληνική Λύση» δεν τους έχει δώσει ακόμα δικαιώματα) και παράλληλα να δείξουν ότι «καθάρισαν» με τον Φασισμό/Ναζισμό. Να ελπίζουν σε εκλογικά οφέλη το θεωρώ απίθανο μιας και ήδη υπάρχει αντίστοιχη «πολιτική στέγη». Το δεύτερο είναι πιθανότερο. Το ζήτημα είναι πως με την βιασύνη και την προχειρότητα τους δίνουν στους «Χρυσαυγίτες» το δικαίωμα να θεωρούν εαυτούς διωκόμενους (αδίκως) για τις «ιδέες» τους. Θα μπορούν, πλέον, να λένε πως «τους φοβούνται» αφού μηχανεύονται διατάξεις που θα ισχύουν μόνο γι’ αυτούς. Διατάξεις που ούτε καν η εμφυλιοπολεμική Δεξιά του Παπάγου το 1951 (όταν ψηφίστηκε ο Π.Κ.) δεν τόλμησε να ψηφίσει.
Η μεθόδευση να «διορθωθεί» «στο πόδι» το ζήτημα της κατάργησης της «στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων» (η οποία και να ίσχυε θα ξεκινούσε από την αμετάκλητη απόφαση) προσφέρει στους «Χρυσαυγίτες» το καλύτερο επιχείρημα. Είναι το επιχείρημα που όλοι επικαλούνται κάθε φορά όσοι θέλουν ν’ ανατρέψουν ένα καθεστώς και με «επανάσταση» να εγκαθιδρύσουν ένα άλλο. Πρόκειται για την «ηθική σήψη». Ένα Πολίτευμα που λειτουργεί βιαστικά και με «φωτογραφικές» διατάξεις δεν μπορεί παρά να βρίσκεται σε σήψη.
Έτσι, όπως οι Σοβιετικοί κατηγορούσαν συλλήβδην την Δύση για «σήψη» φέρνοντας ως αποδείξεις την εγκληματικότητα, την ομοφυλοφιλία, τα ναρκωτικά και την πορνεία (τα οποία οι «Σοσιαλιστικές Χώρες» δεν θα έπρεπε να έχουν) έτσι και οι «Χρυσαυγίτες» μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο με βάση τα όσα συνέβησαν στην Βουλή. Το ζήτημα είναι αν έχουν την νοημοσύνη να το κάνουν και αν πολύ περισσότερο υπάρχει κάποια ηγετική μορφή να συσπειρώσει γύρω του όσους έχουν απομείνει. Τα μέχρι τώρα δεδομένα δείχνουν πως από άποψη συνοχής η «Χ.Α.» δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο και πως οι μεταξύ τους σχέσεις κινούνταν πολύ περισσότερο από άλλους χώρους στο επίπεδο της «λυκοφιλίας».
Αυτές, όμως, οι διαπιστώσεις κάθε άλλο παρά μπορούν να «ξεπλένουν» όσα έγιναν στην Βουλή. Κλείνοντας δεν μπορώ παρά να παραπέμψω όσους διαφωνούν με τα παραπάνω (τα οποία με βάση την «κοινή λογική» και την Ελληνική Γλώσσα θα έπρεπε να είναι μάλλον προφανή) σ’ έναν ειδικότερο από εμένα (βλέπε εδώ). Ωστόσο, η απορία πάντα θα παραμένει:
Αυτοί που επιχειρηματολογούσαν στο διαδίκτυο για την ανάγκη «να είχε πάρει τα μέτρα του ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για τις επιπτώσεις στην «δίκη της Χ.Α.» όταν άλλαζε τον Π.Κ.» έχουν άραγε καταλάβει ότι:
- Αφενός οι αλλαγές σε συγκεκριμένα άρθρα του Π.Κ. διευκόλυναν την παραγραφή υποθέσεων διαφθοράς (τις οποίες ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως Αντιπολίτευση είχε κάνει «σημαία» του) γιατί τα αδικήματα από κακουργήματα έγιναν πλημμελήματα, αφήνοντας σοβαρότατες υπόνοιες για συναλλαγή με τους συγκεκριμένους κατηγορούμενους σε προεκλογική μάλιστα περίοδο;
- Αφετέρου ότι οποιαδήποτε «φωτογραφική» αλλαγή εκτός του ότι θα εξέθετε την Χώρα θα ήταν άκυρη ενώπιον των δικαστηρίων μας και θα έδινε το πάτημα στους «Χρυσαυγίτες» να καταφύγουν στα Διεθνή Δικαστήρια ζητώντας την καταδίκη της Ελλάδας; Μια τέτοια καταδίκη σημειολογικά θα ήταν ότι χειρότερο για την Δημοκρατία μας (εντός και εκτός εισαγωγικών).
Δυστυχώς, για όλους μας κανείς απ’ όσους αρθρογραφούν (ή εκτονώνονται) στο διαδίκτυο ΔΕΝ νοιώθει την ανάγκη να δίνει λογαριασμό για τις αβλεψίες του. Νομίζει ότι ο σκοπός που (θεωρεί ότι) υπηρετεί δικαιολογεί οτιδήποτε. Έχουν την εντύπωση ότι η «ελευθερία της γνώμης/έκφρασης» τους καλύπτει για τα πάντα. Αυτό, δηλαδή η αυθαιρεσία, είναι ακόμα χειρότερο για το Πολίτευμα καθώς δικαιολογεί τους κάθε φορά «απέναντι» να εκτελέσουν χωρίς ενδοιασμό τα σχέδια τους.
Και μια υπενθύμιση (σ’ όσους το γνωρίζουν) και για να μάθουν οι όψιμοι «υπερασπιστές» των πάντων:
Τα «πολιτικά δικαιώματα» απονέμονται στην βάση της Ιθαγένειας και όχι της ιδεολογίας. Συνεπώς, από καθαρά νομική άποψη είναι αδιανόητο ν’ αποκτά ένας αλλοδαπός (π.χ. Μουσουλμάνος που πιστεύει στη Τζιχάντ) πολιτικά δικαιώματα επειδή απέκτησε και την ιθαγένεια και να τα στερείται ένας που από γέννηση είναι Έλληνας ακόμη και αν είναι Φαίστας/Ναζιστής ή Κομμουνιστής. Ακόμα περισσότερο όταν η στέρηση επιχειρείται να γίνει με αλλαγή του νόμου. Μια αλλαγή η οποία παραβιάζει τα μέχρι σήμερα «νομικά ήθη» (ο όρος «νομικός πολιτισμός» είναι πιο βαρύγδουπος και γι’ αυτό δεν τον χρησιμοποιώ) επιβάλλοντας την στέρηση είτε με την άσκηση ποινικής δίωξης (ΚΙΝ.ΑΛ.) είτε μετά από πρωτόδικη απόφαση (ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Κ.Κ.Ε.). Φαίνεται πως σε κάποιους ο μέχρι τον Ιούνη του 2019 χρησιμοποιούμενος και γι’ αυτή την ποινή όρος «αμετάκλητη απόφαση» πέφτει πολύ βαρύς για να τον ανεχθούν.
21 Νοέμβρη 2020
«πανταχού παρών 1».
