Ο οποίος Άρης πρέπει να ζυγίσει πόσο βαραίνει μια (επιθυμητή μεν αλλά καθόλου δεδομένη) δικαίωση του και πόσο μια (πιθανολογούμενη) βαρύτερη καταδίκη του. Σε κάθε περίπτωση η αρωγή της Ε.Π.Ο. τυπικά αποτελεί υποχρέωση της, ουσιαστικά θ’ αποτελούσε μια παράνοια. Τη λύση στο δίλημμα αυτό θα την δώσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο Καρυπίδης. Αυτό που έχει κάποια σημασία είναι πόσο γνώριζαν οι Γαύροι την επικείμενη παραίτηση Ζαγοράκη και πόσο υπολόγιζαν σ’ αυτή (στο παιχνίδι εξουσίας που παίζουν με τρόπαιο τον έλεγχο του παρασκηνίου).
Στην πραγματικότητα η παραίτηση ήταν η μόνη επιλογή για τον Θοδωρή, του οποίου το όποιο κύρος (με βάση το ποδοσφαιρικό παρελθόν του) δεν ήταν αρκετό για ν’ αλλάξει τους συσχετισμούς εντός της Ομοσπονδίας. Γιατί οι συσχετισμοί σ’ ένα Δ.Σ. διαμορφώνονται με βάση τις ψήφους και αφού ο Ζαγοράκης μπήκε «φυτευτός» και όχι ως νικητής των εκλογών (οπότε και θα είχε διαμορφώσει το νικητήριο ψηφοδέλτιο) ΔΕΝ μπορούσε να κάνει τίποτα που να επηρεάζει τη λειτουργία της Ε.Π.Ο. Ήταν από την αρχή κιόλας «διακοσμητικός» και το ήξερε. Ίσως να νόμιζε πως θα μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο εκμεταλλευόμενος το κύρος του. Αλλά ακόμα και αν το πίστευε αυτό ήταν -όπως άλλωστε αποδείχθηκε- επιθυμία και όχι κάτι απτό.
Έτσι κι αλλιώς ο Θοδωρής έχει αποδειχθεί καλύτερος μέσα στα γήπεδα απ’ ότι εκτός, οπότε δεν έχει νόημα να του ζητούμε ευθύνες για ότι δεν έκανε (εκτός ίσως από το ότι άργησε να παραιτηθεί). Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση έχουμε το εξής οξύμωρο:
Αυτοί που ελέγχουν το Δ.Σ. της Ε.Π.Ο. να μην ελέγχουν όσο θα ήθελαν τις εξελίξεις και αυτοί που είναι «απέξω» και θα ήθελαν να ελέγχουν το Δ.Σ. να έχουν μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών και μακροπρόθεσμα να έχουν την δυνατότητα να καθορίζουν την «ημερήσια διάταξη».
Το μόνο σίγουρο είναι πως η εκλογή νέου Προέδρου στην Ε.Π.Ο. ΔΕΝ θα έχει καμία πρακτική επίπτωση παρά μόνο σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων/προπαγάνδας.
Πάντως εγώ προσωπικά πολύ εκτίμησα την πλάκα που έκανε ο Ζαγόρ στους Γαύρους και τα συνεταίρο τους τον Καρυπίδη.
13 Σεπτέμβρη 2021
«πουθενάς 1».