Η έκβαση του Β’ Π.Π. καθόρισε τον διαχωρισμό των ιδεολογιών σε αποδεκτές και μη. Έτσι, όσο και να θέλουν να σας πείσουν πως η Ε.Ε. είναι αντι-κομμουνιστική επειδή δεν ξεχνά τα εγκλήματα του Στάλιν ο «Κομμουνισμός» εντάσσεται στις αποδεκτές ιδεολογίες σ’ αντίθεση με τον «Εθνικο-Σοσιαλισμό» και τα παρακλάδια του. Σε κάθε περίπτωση οι ψηφοφόροι δεν επιλέγουν/ψηφίζουν βάσει ιδεολογιών αλλά με κριτήριο του να δώσουν στην εκάστοτε κυβέρνηση τους ένα «μήνυμα» που είτε θα την «πονέσει» είτε θα την «συνετίσει».
Αυτοί που ψηφίζουν (σ’ αντίθεση με τις προηγούμενες Εθνικές Εκλογές εννοείται) τα «Άκρα» δεν συμμερίζονται αναγκαστικά τα όσα αυτά πρεσβεύουν. Έτσι κι αλλιώς τα κόμματα δεν γνωρίζουν ποιοι τους ψήφισαν, οπότε δηλώσεις του τύπου: «Δεν θέλουμε τις ψήφους των Χρυσαυγιτών.» γίνονται απλά για να καταγραφούν. Η «ψήφος διαμαρτυρίας» είναι το μέσο πίεσης των ψηφοφόρων προκειμένου να υπάρξει κάποια αλλαγή. Ωστόσο, αυτό το δούναι και λαβείν μεταξύ των κυβερνήσεων και των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων όχι μόνο είναι αναμενόμενο αλλά και επιθυμητό. Το πρόβλημα ξεκινά από το γεγονός ότι μέρος των ψηφοφόρων συνεχίζει να υποστηρίζει τα «Άκρα» και σε συνδυασμό με όσους δεν πάνε να ψηφίσουν δημιουργούν προβλήματα στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Είναι τότε που έντρομοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι ζητούν τη συστράτευση όλων των «Δημοκρατικών πολιτών» προκειμένου να μην εκλεγεί κάποιος «Ακραίος» υποψήφιος όπως για παράδειγμα η Λεπέν στην Γαλλία.
Φυσικά, αυτές οι εκκλήσεις στους «Δημοκρατικούς πολίτες» δεν λύνουν το πρόβλημα της (μόνιμης) απογοήτευσης μέρους του εκλογικού σώματος. Η επίκληση της «Δημοκρατίας σε κίνδυνο» αν εκλεγεί η Λεπέν (η οποία μαζί με την Μελόνι θα πάνε την Ευρώπη στα «Ακρο-Δεξιά») δεν καταπραΰνει καθόλου τον θυμό όσων νιώθουν προδομένοι από το «πολιτικό σύστημα». Όπως και στον μύθο του Αισώπου για τον ψεύτη βοσκό έτσι και η συνεχής επίκληση «του κινδύνου της Άκρο-Δεξιάς» σε βάθος χρόνου την απενοχοποιεί στα μάτια των ψηφοφόρων. Γιατί, μέσα στην απογοήτευση τους κάνουν τον εξής απλό (και απολύτως έγκυρο στα μάτια τους) συλλογισμό: «Αν η Άκρα-Δεξιά είναι επικίνδυνη για το «σύστημα», τότε είναι η σωστή επιλογή για ν’ αλλάξει κάτι.».
Στη Γερμανία μετά από δύο χαμένους Π.Π. τους δίδασκαν πως οτιδήποτε «Εθνικο-Σοσιαλιστικό» ήταν εκ προοιμίου κακό. Λέξεις, ονόματα, συντομογραφίες ακόμα και αριθμοί που παραπέμπουν σε συντομογραφίες απαγορεύτηκαν δια νόμου. Η καθημερινή «συγγνώμη» απέναντι στους Εβραίους συλλογικά και ειδικότερα στην κρατική τους υπόσταση (το Ισραήλ) ήταν όρος για να μη θεωρούνται συλλογικά ένοχοι.
Οι νέες γενιές των Γερμανών έχουν από καιρό πάψει να νιώθουν ένοχες για τα εγκλήματα των πατεράδων και των παππούδων τους. Ταυτόχρονα πολλοί απ’ αυτούς και εξαιτίας της απογοήτευσης τους από το «πολιτικό σύστημα» αναζητούν τον δια νόμου «απαγορευμένο καρπό». Από την δική τους οπτική είναι ένδειξη υγείας η αψηφισιά του νόμου (βλέπε εδώ).
Στα δικά μας η «Χρυσή Αυγή» δεν είναι «εγκληματική οργάνωση» επειδή έχει ιδεολογία τον «Εθνικο-Σοσιαλισμό» αλλά επειδή ως οργάνωση «πουλούσε προστασία» και εκφόβιζε. Έτσι, οι ερωτήσεις του Εισαγγελέα στις δίκες της Χ.Α. το μόνο που κατάφεραν ήταν ν’ απενοχοποιήσουν την ιδεολογία της και όχι να την εκθέσουν. Όποιος νομίζει ότι το τμήμα του πληθυσμού που νιώθει ότι παραμελείται από την εκάστοτε κυβέρνηση και αντιμετωπίζει πρόβλημα οικονομικής επιβίωσης θ’ ασχοληθεί με το αν η ηγεσία και οι βουλευτές της Χ.Α. αυτο-προσδιορίζονται ως «Ναζί» και για τον λόγο αυτό θα τους γυρίσει την πλάτη (όπως και στους ομοίους τους) αυταπατάται.
Δουλειά του Κράτους ως εξισορροπητικού μηχανισμού της Κοινωνίας είναι να τιμωρεί το έγκλημα. Έγκλημα υπάρχει όταν κάποιος στρέφεται εναντίον ατόμων και περιουσίας με σκοπό να τους βλάψει είτε γιατί αυτό επιτάσσει η ιδεολογία του είτε για να βγάλει λεφτά. Οποιαδήποτε προσέγγιση του Π.Κ. με βάση τα πιστεύω κάποιου παραπέμπει σ’ ένα από την ανάποδη Ιδιώνυμο όπως εκείνο του Βενιζέλου. Και όπως γνωρίζουμε εκείνο (όπως και οποιοδήποτε άλλο) δεν πέτυχε τον στόχο του.
Το επόμενο διάστημα για μια σειρά από λόγους θα υπάρξει ένα γενικό «ξεκαθάρισμα λογαριασμών». Η ένταση τόσο ανάμεσα στις κοινωνίες όσο και τα κράτη θ’ ανέβει επικίνδυνα. Το τελευταίο που χρειάζεται είναι οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ν’ αντιγράψουν τον Δον Κιχώτη και ν’ αρχίσουν να κυνηγούν ανεμόμυλους όταν οι εχθροί τους θα «παίζουν τα ρέστα τους» ενισχύοντας τις εσωτερικές τους αντιπαλότητες.
08 Ιούνη 2024
«πουθενάς 1».
