Aetofolia

ΟΙ «ΠΟΥΘΕΝΑΔΕΣ» ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΤΟΥ «ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ»
(ΚΑΙ ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΟΙ)

Το επάγγελμα (κατά τους παληούς «λειτούργημα» του δημοσιογράφου ΔΕΝ είναι εύκολο. Όχι μόνο λόγω ωραρίου και συνθηκών εργασίας (ειδικά για όσους κάνουν ρεπορτάζ) αλλά πολύ περισσότερο επειδή ο δημοσιογράφος ασχολείται με πληθώρα θεμάτων για πολλά από τα οποία δεν έχει τις απαιτούμενες γνώσεις. Όταν, δε, το θέμα είναι ιδιαιτέρως «πιασιάρικο» τότε η πιθανότητα λάθους αυξάνεται δραματικά. Ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα θέματα είναι τα οικονομικά της εταιρείας διαχείρισης του «ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ». Είναι ενδιαφέρον επειδή είναι η έδρα του ποδοσφαιρικού Γαύρου. Επιπλέον έιναι ενδιαφέρον γιατί ο ένας από τους δύο μετόχους της εταιρείας είναι ένας πρώην «τραπεζίτης» που έχει ανοικτές εκκρεμότητες με την Θέμιδα και ο έτερος είναι ο για πολλά πράγματα διαβόητος Σωκράτης Κόκκαλης.

ΟΤΑΝ ΟΙ «ΑΘΛΗΤΙΚΟΙ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ» ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ
(Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ)

Δεν υπάρχει περισσότερο αμφιλεγόμενο επάγγελμα από αυτό του δημοσιογράφου. Ακόμα περισσότερο όταν αυτός δηλώνει «αθλητικός συντάκτης». Μην είναι το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των νέων γενιών των «αθλητικών συντακτών»; Μην είναι ο τυφλός οπαδισμός τους; Μην είναι, τέλος, υπεύθυνη η ευκολία με την οποία σκύβουν τη μέση σ’ οποιονδήποτε θεωρούν ισχυρό μπας και τους λυπηθεί και τους ρίξει κανένα κοκκαλάκι (διαφήμιση στην ιστοσελίδα τους); Προφανώς και δεν είναι μόνο ένας από τις παραπάνω αιτίες. Τις περισσότερες φορές είναι συνδυασμός όλων των παραπάνω. Ωστόσο, η μεγάλη πλάκα με τους «αθλητικούς συντάκτες» τόσο τους παλαιότερους όσο και τα νέα φυντάνια είναι όταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα είτε με την «ελευθερία έκφρασης» τους είτε με κάποιο παίκτη.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Ο «ΚΑΛΟΣ» ΚΑΙ Ο «ΚΑΚΟΣ» ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ‘Η ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΙΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΟΙΑΖΑΝ.

Όλα είναι Οικονομία. Οποιαδήποτε απόφαση πάρουμε (ή δεν πάρουμε) έχει τον οικονομικό αντίκτυπο της. Ανεξάρτητα αν αυτός είναι θετικός ή αρνητικός αυτό που μας κάνει εντύπωση μένοντας στην μνήμη μας είναι αυτό που είτε για καλό είτε για κακό ήταν λόγω μεγέθους το πιο εντυπωσιακό. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και οι δύο ιστορίες τις οποίες θα σχολιάσουμε σήμερα. Η πρώτη είναι μια ιστορία επιτυχίας. Επιτυχίας όχι ατομικής, αλλά μάλλον συλλογικής. Θα μπορούσε μαζί μ’ άλλες να χρησιμοποιηθεί για την «προώθηση» (διαφήμιση) του Καπιταλισμού. Η δεύτερη αν και δεν είναι καθαρά μια ιστορία αποτυχίας, είναι ωστόσο ενδεικτική της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης που διανύουμε. Ξεκινάμε με την πρώτη από τις δύο ιστορίες μας.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ
(ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ, ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ Ή ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ;)

Υπάρχουν κάποια διαβόητα («ξεφωνημένα») επαγγέλματα, των οποίων οι επαγγελματίες από ένα σημείο και μετά ΔΕΝ έχουν άλλη επιλογή παρά να «ξεφωνίζουν» κάποιους άλλους. Όταν το κάνουν, αυτό μπορεί να οφείλεται είτε στην οργή τους είτε στην «εκτέλεση συμβολαίου» σε βάρος του ξεφωνημένου. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι κάποιοι και το χρειάζονται και το αξίζουν το «ξεφωνητό» τους. Ακόμη, όμως, και εκεί υπάρχει ένα όριο που σε καμιά περίπτωση ΔΕΝ πρέπει να το περνά κανείς. Το όριο αυτό είναι η «κοινή λογική». Όταν, δηλαδή, αυτά που γράφονται αν και φαίνονται εκ πρώτης όψεως λογικά είναι στην ουσία παράλογα και βασίζονται (σχεδόν αποκλειστικά) στο συναίσθημα.

ΠΑΡΕ ΤΟΝ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΧΤΥΠΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ.
(ΟΣΟ ΤΟΥΣ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΜΑΣ ΤΕΤΟΙΑ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ)

Οι Μελισσανίδης, Κούγιας και Μαρινάκης είναι λέει και οι τρείς τους ιδιοκτήτες ιστορικών ποδοσφαιρικών ομάδων. Οι δύο πρώτοι μάλιστα -όπως σημειώνεται σε σχόλιο του SPORTS TRIUNFO- έχουν διατελέσει και Πρόεδροι του Δ.Σ. της Π.Α.Ε. (δηλαδή, «γενικοί κουμανταδόροι»). Η ενασχόληση τους με το ποδόσφαιρο είναι μια από τις πολλές. Οι μεταξύ τους σχέσεις έχουν περάσει από πολλά στάδια. Υπάρχει τουλάχιστον μια φωτογραφίας με Μελισσανίδη και Κούγια δίπλα-δίπλα σε ταβέρνα. Προφανώς και τότε ο Κούγιας γνώριζε για τα «πτυχία» του Μελισσανίδη (στα οποία αναφέρεται μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση-ξεκατίνιασμα του), αλλά τότε ΔΕΝ τον ενοχλούσαν. Βέβαια, είναι λογικό αυτοί οι δύο να κάνουν παρέα γιατί είναι σχεδόν συνομήλικοι.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. ΠΟΣΑ ΛΕΦΤΑ ΑΞΙΖΕΙ Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΜΕΡΟΥΣ ΕΝΟΣ Μ.Μ.Ε. ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΙ ΤΟΝ «ΑΕΡΑ»;

Στις περιόδους μετά την εκδήλωση μιας οικονομικής κρίσης και της ύφεσης (μικρής ή μεγάλης, τοπικής ή γενικότερης) που την ακολουθεί αλλάζουν ιδιοκτήτη πολλές μεγαλύτερες ή μικρότερες εταιρείες. Εταιρείες των οποίων η ύπαρξη σε κάθε περίπτωση έχει μεγάλη σημασία για τους κλάδους στους οποίους δραστηριοποιούνται. Είναι προφανές ότι οι συγκεκριμένες εταιρείες αλλάζουν χέρια από ανάγκη∙ εξαιτίας, δηλαδή, της αδυναμίας του ιδιοκτήτη τους ν’ ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που οι ιδιοκτήτες τους έχουν οι ίδιοι την ευκαιρία να πουλήσουν την εταιρεία τους διαπραγματευόμενοι οι ίδιοι με τον νέο ιδιοκτήτη.

ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΤΟΥ & ΕΝΑ Υ.Γ. - ΜΕΡΟΣ Β’
(ΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΔΕΝ ΠΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ)

ΜΕΡΟΣ Α’

Στο προηγούμενο κείμενο μας έγινε λόγος για το επίπεδο της Αθλητικής Ηγεσίας μας πάντα σε συνάρτηση με το επίπεδο του επαγγελματικού αθλητισμού μας και ειδικότερα του ποδοσφαίρου. Σήμερα θα συνεχίζουμε σχολιάζοντας το επίπεδο των παραγόντων που ασχολούνται με τον επαγγελματικό αθλητισμό. Η αφορμή είναι τόσο η συνολική συμπεριφορά των ιδιοκτητών των μεγάλων ειδικά ομάδων, όσο και η συνεχής αδυναμία του Αλαφούζου να διοικήσει την ομάδα του.

ΟΤΑΝ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑΣ ΟΙ ΓΑΥΡΟΙ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΟΛΑΒΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ «ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ»
(ΤΟΥΣ ΤΙΜΗΣΑΝ Ή ΤΟΥΣ ΞΕΦΤΥΛΙΣΑΝ;)

Διαβάσατε όλοι σας κάποια σκωπτικά σχόλια όπως αυτό για τον «Τίγρη» και τον Μαρινάκη σχετικά μ’ ένα μνημείο για την Γενοκτονία των Ποντίων. Υποτίθεται ότι με την κίνηση αυτή ο Μαρινάκης έκανε «ματ» σε Μελισσανίδη και Σαββίδη. Το μεσημέρι της Κυριακής που μας πέρασε (21 Μάη 2017) έγιναν τ’ αποκαλυπτήρια του εν λόγω μνημείου από τον Δήμαρχο Πειραιά (βλέπε εδώ). Πριν, όμως, σχολιάσω τόσο την συγκεκριμένη τελετή όσο και το μνημείο θεωρώ σκόπιμο να σχολιάσω την ουσία των σχολίων όπως αυτό που ανέβηκε στο SPORTS TRIUNFO.

ΟΣΟ ΑΝΕΧΕΣΤΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ ΓΙΑ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΚΑΙ «ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ» ΤΟΣΟ ΧΑΛΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ
(Η ΧΑΖΟΜΑΡΑ ΣΑΣ ΣΠΑΕΙ ΚΑΡΥΔΙΑ)

Μια από τις βασικές παραδοχές της Πολιτικής Οικονομίας είναι ότι ο καταναλωτής μέσω των επιλογών του καθορίζει την «πολιτική» των εταιρειών, οι οποίες αν θέλουν να επιτύχουν σε βάρος των ανταγωνιστών τους οφείλουν να προσαρμοστούν όσο γίνεται καλύτερα στις απαιτήσεις τους. Φυσικά και οι εταιρείες έχουν τεχνικές επηρεασμού της στάσης των καταναλωτών. Οι τεχνικές αυτές συνιστούν το marketing. Προφανώς τα συμφέροντα των δύο πλευρών είναι αντίθετα. Υποτίθεται, όμως, ότι υπάρχει (τουλάχιστον θεωρητικά) ένα «σημείο ισορροπίας» στο οποίο «συμβιβάζονται» και οι δύο πλευρές.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ
(ΤΑ «ΓΙΟΥΣΟΥΦΑΚΙΑ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ» ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ)

Ο Τύπος θεωρείται από παληά ως η «τέταρτη εξουσία», η οποία αντλεί την δύναμη της από την αποδοχή της Κοινωνίας, της οποίας τα συμφέροντα προασπίζεται χώνοντας παντού τη μύτη του και αναδεικνύοντας τα κακώς κείμενα. Βέβαια από τότε που ίσχυαν καθ’ ολοκληρίαν τα παραπάνω έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Ο Τύπος έχει γίνει επιχείρηση (έστω και ζημιογόνος) και συχνά ο ιδιοκτήτης έχει και άλλου τύπου επιχειρηματικές δραστηριότητες. Απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε μορφή Τύπου είναι η ύπαρξη ενός δημοσιογράφου «πρώτης γραμμής». Ενός «έγκυρου» -όπως λέμε- δημοσιογράφου για την βιτρίνα.