Είναι γνωστό ότι η Αριστερά έχει από δεκαετίες ζητήματα με τους Παπανδρέου. Από την πλευρά της ποτέ δεν κάθησε να εξετάσει τις δικές της ευθύνες σε σχέση με την συγκεκριμένη οικογένεια πολιτικών, αφού μονότονα εστίαζε σε δύο προνομιακά (ή έτσι τουλάχιστον θεωρεί) γι’ αυτήν σημεία:
- Στον εναντίον της ρόλο του Γεώργιου Παπανδρέου ως Πρωθυπουργού το 1944 και
- Στην δράση του γιού του Ανδρέα, ο οποίος υποτίθεται ότι «έκλεψε» και οικειοποιήθηκε τα (μη πατενταρισμένα) «συνθήματα της Αριστεράς» η χρήση των οποίων τον οδήγησε το 1981 στην εξουσία.
Η ερμηνευτική της προσέγγιση και στα δύο σημεία είναι τουλάχιστον προβληματική, αλλά αυτό δεν νοιάζει όσους τα επικαλούνται αφού η επίκληση τους είναι απολύτως προσχηματική. Ειδικά στο δεύτερο φαίνεται σαν να θεωρούν όσους τάχθηκαν έστω και για λίγο στις γραμμές τους (ή όσους τους ψήφισαν) από τη μια σαν «μόνιμους» (κάτι σαν ιδιοκτησία) και από την άλλη σαν άβουλα πρόβατα που απλά ακολουθούν τον τσοπάνη αρκεί αυτός να σφυρίζει σωστά.
Έτσι ο Τσίπρας εμφανίστηκε εγείροντας αμφιβόλου τεκμηρίωσης απαιτήσεις ζητώντας να εισπράξει τα χρωστούμενα. Γνώριζε, φυσικά ότι για την πλειοψηφία των ψηφοφόρων η επίκληση του παρελθόντος σε σχέση με την Αριστερά θα ήταν αδιάφορη. Γι’ αυτό επένδυσε στην καθύβριση των τότε κυβερνώντων με Εμφυλιακούς όρους. Ευτυχώς γι’ αυτόν και την μισαλόδοξη ρητοτική του κοινό στοιχείο της τότε και της τωρινής εποχής ήταν οι Γερμανοί. Σήμερα και με βάση τα πεπραγμένα του γνωρίζουμε όλοι (άσχετα πόσοι τα παραδέχονται) ότι ο Τσίπρας είναι ο πλέον χρήσιμος και αποτελεσματικός υπάλληλος του κόμματος της Μέρκελ, βοηθώντας το να κρατά σταθερά ψηλά τα ποσοστά του.
Η επιστροφή στο παρελθόν ήταν αναμενόμενο ότι θα δημιουργούσε συνεχείς κόντρες. Ήταν, ωστόσο, μονόδρομος για μια συγκυβέρνηση η οποία φαινόταν ν’ αρνείται να κυβερνήσει και έπρεπε να (ευε)βρίσκει κάποια (υπαρκτά ή ανύπαρκτα) μέτωπα για να δημιουργεί αντιπερισπασμό. Βέβαια, στη συνέχεια η ίδια αυτή συγκυβέρνηση έτρεχε πίσω από τις εξελίξεις προφασιζόμενη εκβιασμούς στους οποίους «για το καλό της Χώρας» υπέκυπτε∙ αν και όλοι καταλάβαιναν πως αυτό ήταν αποτέλεσμα της διαπραγματευτικής(;) της τακτικής.
Τελευταίο θέμα που ξανάφερε στην επιφάνεια την μισαλόδοξη και κομπλεξική τακτική τυυ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι το Συνέδριο της Εσθονικής Προεδρίας της Ε.Ε. για τα «εγκλήματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων». Προτού, όμως, γίνει οποιοσδήποτε λόγος για το συγκεκριμένο ζήτημα πρέπει να ξεκαθαριστεί το εξής:
Η Ιστορία είναι ΜΙΑ. Οι ερμηνείες της, δυστυχώς είναι τόσες και τέτοιες όσα και τα συμφέροντα που εκπροσωπούνται. Αν, όμως, θέλουμε ν’ αντλήσουμε διδάγματα απ’ αυτήν τότε υποχρεούμαστε ΟΛΟΙ να παίζουμε με τους ίδιους ερμηνευτικούς κανόνες. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι κατ’ ανάγκη θα φτάσουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Κάθε αλλο. Το μόνο που σημαίνει είναι ότι θα χρησιμοποιούμε κάποιους όρους όπως «ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ» με την κανονική τους σημασία και όχι μ’ αυτή που θα θέλαμε να έχουν (ή αυτή που παραδοσιακά θεωρούμε ότι έχουν).
Σχετικά με τα «Εσθονικά» είναι απαραίτητη μια μικρή ιστορική αναδρομή.
Οι κάτοικοι των «Χωρών της Βαλτικής» (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία) έχουν Τευτονική (Γερμανική) καταγωγή. Όπως θα μπορούσε να διαβάσει κάποιος σε άρθρο του NATIONAL GEOGRAPHIC λίγο μετά το τέλος του Α’ Π.Π. οι κάτοικοι τους ήταν ευτυχισμένοι που ως αποτέλεσμα του πολέμου είχαν αποτινάξει τόσο την Γερμανική όσο και την Ρωσική επιρροή. Είχαν μάλιστα κατεβάσει και τις αντίστοιχες πινακίδες (στα Γερμανικά και Ρωσικά) από τους δρόμους.
Το 1939 και μετά την υπογραφή του «Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ», δηλαδή μεταξύ της Σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης του Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς (Στάλιν) και της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας του Χίτλερ η Σοβιετική Ένωση εισβάλλει στις «Χώρες της Βαλτικής» τον Οκτώβρη του 1939 και τις «προσαρτά». Βλέπετε η Σοβιετική Ένωση ήταν η διάδοχος της Ρωσίας ως προς τα δικαιώματα, αλλά όχι και ως προς τις υποχρεώσεις της.
Θωρούσε τις «Χώρες της Βαλτικής» ως «σφαίρα επιρροής» της και τις παζάρεψε (όπως και την Φιλανδία, αλλά και ποσοστό επί της Πολωνίας) με τον Χίτλερ. Για να μην υπάρχουν, δε, παρεξηγήσεις όταν λέμε «σφαίρα επιρροής» εννοούμε την περιοχή που επιδικάζεται σ’ έναν «ισχυρό» και η οποία του είναι απαραίτητη για να συντηρεί την οικονομική ευημερία της Μητρόπολης. Είναι προφανές ότι στην περιοχή αυτή οι σχέσεις είναι αυτές του (επι)κυρίαρχου με τον υποτελή.
Η τέτοια συμπεριφορά της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν δεν ήταν μοναδική, αφού επαναλήφθηκε με το παζάρι στην Γιάλτα. Γίνεται, λοιπόν, προφανές πως σ’ ότι αφορούσε τα γωοπολιτικά (στρατηγικά) συμφέροντα της Χώρας του ο Στάλιν δεν είχε πρόβλημα να διαπραγματευτεί είτε με τους Ναζί, είτε με τους «Δυτικούς» (Η.Π.Α., Βρετανία). Από την άλλη η ουσία της διαπραγμάτευσης για την «σφαίρα επιρροής» της Ε.Σ.Σ.Δ. είναι ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ, τον οποίο πολύ βολικά (για να μην έχουν τύψεις) έχουν χρεώσει κατ’ αποκλειστικότητα στις Η.Π.Α. και την «Δύση».
Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ως λέξη έχει Ρωμαϊκές κααβολές. Με την λέξη IMPERIUM οι Ρωμαίοι εννούσαν την απόλυτη επικυριαρχία, δηλαδή το δικαίωμα κάποιου ν’ ασκεί σε κάποιον άλλο ΑΠΟΛΥΤΗ (ΕΠΙ)ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ (όποτε δεν κάθεται καλά). Είναι ακριβώς αυτό που έκανε η Σοβιετική Ένωση όταν επενέβαινε στρατιωτικά σε Τσεχοσλαβακία και Ουγγαρία. Προφανώς σ’ αυτές τις περιπτώσεις θεωρούσε ότι έχει το δικαίωμα να συμπεριφέρεται ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ χωρίς να είναι ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΡΙΑ.
Συνεπώς για τους λαούς των «Χωρών της Βαλτικής» οι Σοβιετικοί ήταν κατακτητές και οι τελευταίοι ΔΕΝ είχαν καμία ψευδαίσθηση για τα αισθήματα τους. Αυτό μαρτυρά, άλλωστε, η απόφαση του να επανδρωθούν οι μονάδες του Κόκκινου Στρατού των Χωρών αυτών μόνο με ντόπιους, γιατί ήταν σίγουρος πως θ’ αυτομολούσαν στους Γερμανούς προκειμένου ν’ απελευθερωθούν από τους Σοβιετικούς.
Άρα από πολιτικής και ιστορικής άποψης το ζήτημα του Συνεδρίου της Εσθονικής Προεδρίας της Ε.Ε. είναι ισοδύναμο της σημασίας για την Χώρα μας της Γενοκτονίας των Ποντίων, της εισβολής στην Κύπρο και των Ναζιστικών εγκλημάτων στην Ελλάδα. Από την άποψη αυτή η μη συμμετοχή της Χώρας μας στο Συνέδριο αποτελεί πολιτική ήττα, η οποία μεταβάλλεται σε Εθνική εφόσον ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι στην Κυβέρνηση. Θα μπορούσε να έχει επιλεγεί ακόμα και η υποβαθμισμένη εκπροσώπηση της Χώρας. Εκεί ο συμμετέχων εκπρόσωπος μας θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί και να πεί τα δικά του (όπως κάνουν οι «συνιστώσες» στα συνέδρια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.). Αν επεκτείνουμε την κυβερνητική λογική είναι σαν να λέμε ότι κάθε μέρα στην Βουλή θα πρέπει να παρευρίσκονται με την σειρά μόνοι τους (ή εναλλακτικά σε διαφορετική αίθουσα) οι βουλευτές κάθε κόμματος και να επιδίδονται σε μονολόγους, αφού σπανίως συμφωνούν μεταξύ τους. Τέτοια επιτυχία. Όμως η απάντηση του Κοντονή είχε αποκλειστικό στόχο την ενεργοποίηση των Αριστερών αντανακλαστικών της Κ.Ο. του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προκειμένου αυτή να ομογενοποιηθεί πάλι εν’ όψη της δύσκολης περιόδου που έχει μπροστά της.
Επί της ουσίας η απάντηση του Κοντονή ως Υπουργού ήταν λάθος. Ήταν λάθος γιατί ο Κοντονής προσκλήθηκε ως Υπουργός της Ελληνικής Κυβέρνησης και όχι ως εκπρόσωπος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. οπότε και θ’ απαντούσε όπως απάντησε. Οι Κυβερνήσεις είναι πολιτειακά/κρατικά όργανα και ΔΕΝ έχουν ιδεολογία, γιατί πρέπει να λειτουργούν για όλους το ίδιο χωρίς να κάνουν διακρίσεις. Γι’ αυτό άλλωστε στο Σύνταγμα το Μέρος Γ’, Τμήμα Δ’ και συγκεκριμένα τα άρθρα 81-86 των σελίδων 2198-2200 (βλέπε εδώ) είναι αφιερωμένα στην Κυβέρνηση. Και ενώ στο Σύνταγμα θα βρείτε άρθρα για τη Κυβέρνηση ΔΕΝ θα βρείτε ούτε μια διάταξη για τα κόμματα. Συνεπώς ο Κοντονής ΔΕΝ απάντησε ως Υπουργός, αλλά ως κομματάρχης και ως εκ τούτου η απάντηση του ήταν «εκτός θέματος».
Εκτός, όμως, από την επίσημη θέση/απάντηση του Κοντονή υπήρξε ένα πλήθος περισσότερο ή λιγότερο «επωνύμων» που χαρακτήρισαν τους Εσθονούς ως έθνος με βάση την συγκεκριμένη «ευαισθησία» που από την στιγμή που κατέρρευση η Σοβιετική Ένωση έχουν εκδηλώσει. Στον βαθμό που κάποιοι απ’ αυτούς έχουν είτε κυβερνητικές είτε Βουλευτικές ιδιότητες το μόνο που μπορεί να ειπωθεί γι’ αυτούς είναι ότι δυνητικά είναι επικίνδυνοι για την Χώρα (αφού ανοίγουν μέτωπο που ΔΕΝ χρειαζόταν ν’ ανοίξουν). Σε προσωπικό/πολιτικό επίπεδο οι γενικευτικοί χαρακτηρισμοί ενός ολόκληρου Έθνους αποδεικνύουν τουλάχιστον την ηλιθιότητα με την οποία κάποιοι πορεύονται ψαρεύοντας σε θολά νερά ψιφουλάκια.
Επιπρόσθετα είναι ένδειξη άγνοιας πάνω σ’ ένα θέμα που τόσο ακριβά έχει πληρώσει η Αριστερά αυτό της προκατάληψης και των στερεοτύπων. Για να μην μπούμε και σ’ αυτά τα χωράφια τους παραπέμπω στο βιβλίο της Κοινωνιολογίας της Δ’ Δέσμης της δεκαετίας του ’90 το οποίο συνέγραψε μεταξύ άλλων και ο Β. Φίλιας. Κλείνοντας το θέμα των χαρακτηρισμών να σημειώσω ότι όπως είναι άδικο να χαρακτηρίζουμε συνολικά ως Έθνος τους Εσθονούς έτσι θα ήταν λάθος να χαρακτηρίσουν εκείνοι εμάς με βάση τις εκδηλώσεις για την Μάχη του Γράμμου ή τις εκδηλώσεις για την Ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, γι’ αυτό και τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί θα πρέπει ν’ αποφεύγονται.
Όσον αφορά τώρα τα εγκλήματα με και χωρίς εισαγωγικά της Σοβιετικής Ένωσης αυτά είναι δεδομένο ότι υπάρχουν, γιατί ΔΕΝ γίνεται κάποιος που ασκεί βια (όταν θεωρεί ότι χρειάζεται) στους υποτελείς του ΝΑ ΜΗΝ εγκληματεί. Τα μεγαλύτερα, δε, εγκλήματα είναι εκείνα που προσπαθούν να σταματήσουν την ιστορική εξέλιξη (στην οποία βασίζει όλες του τις ελπίδες για την επικράτηση του -θεωρητικά- ο Σοσιαλισμός), η οποία στις περιπτώσεις που επενέβαινε ο Κόκκινος Στρατός χαρακτηριζόταν ως «αντεπανάσταση».
Δεν έχει νόημα να το ψειρίζουμε παραπάνω, γιατί αν κάναμε κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να «ζυγίζαμε» τα εγκλήματα κάθε πλευράς για να τα συμψηφίσουμε στο τέλος και να δούμε ποιός «κέρδισε». Αυτό όμως που έχει σημασία και μάλιστα μεγάλη είναι να κλείσουμε μια και καλή την κουβέντα για το ποιός «απελευθέρωσε» την Ευρώπη από τον Ναζισμό. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί ΔΕΝ έχει πια νόημα να κοροϊδευόμαστε (εκτός και αν αυτό αρέσει σε κάποιους, οι οποίοι όμως καλά θα κάνουν να το κάνουν ιδιωτικά αφήνοντας μας στην ησυχία μας).
Μια και καλή, λοιπόν, να ξεκαθαριστεί ότι:
- ΟΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΝ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ.
- ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΝ» ΤΙΣ ΚΑΤΕΛΑΒΑΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΑΖΑΡΙΟΥ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΣΤΗΝ ΓΙΑΛΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟ-ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ.
- ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΟΤΙ Η «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ» ΤΟΥΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗΚΕ ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ Ν’ «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥΝ». ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕ Ο ΕΛ.Α.Σ. ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΑΛΛΑ ΕΚΕΙΝΟΙ ΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟ-ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ.
Όπως προκύπτει από τα ιστορικά ντοκουμέντα στόχος του Στάλιν ΔΕΝ ήταν ν’ απελευρώσει το κομμάτι της Ευρώπης που του είχε επιδικαστεί από τους «Συμμάχους» στην Γιάλτα. Στόχος του ήταν να διαμελίσει την Γερμανία και έτσι να καταστρέψει άπαξ και δια παντός την βιομηχανική ικανότητα της. Βλέπετε θεωρούσε ότι η Ε.Σ.Σ.Δ. μπορούσε να πάρει την θέση της Γερμανίας όσον αφορά την βιομηχανική παραγωγή σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Κοντολογίς η «απελευθέρωση της Ευρώπης από τον Φασισμό» ήταν στην ουσία για Η.Π.Α. & Ε.Σ.Σ.Δ. η μοιρασιά των πολεμικών λαφύρων.
Από την άλλη οι Αμερικανοί (κυρίως) δεν είχαν κανένα όφελος από μια πλήρως κατεστραμμένη Γερμανία, η οποία μαζί με την Γαλλία (και δευτερευόντως την Αγγλία) θα έπρεπε ν’ αποτελέσουν την «πρώτη γραμμή αμύνης» όταν η Ε.Σ.Σ.Δ. θ’ αποφάσιζε καταγγέλλοντας την «Συμφωνία της Γιάλτας» να επεκταθεί προς τα Δυτικά. Επειδή, όμως, κάποιοι ενδέχεται ακόμη να μην έχουν πειστεί ότι η Ε.Σ.Σ.Δ. ΔΕΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ τις χώρες από τις οποίες έδιωξε τους Ναζί, ίσως είναι σκόπιμο να ειπωθεί και κάτι ακόμη.
ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ (ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΘΕΡΩΣΗΣ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΠΛΕΟΝ ΣΤΕΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ) ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΕΙ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ. ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΟΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ.
Από την άλλη θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η στρατιωτική παρουσία των Η.Π.Α. σην Δυτική Ευρώπη (στα πλαίσια του Ν.Α.Τ.Ο. πάντα) ήταν ακριβώς το ίδιο. Ωστόσο, δεν είναι έτσι. Οι Αμερικανοί με την στρατιωτική τους παρουσία στην Δ. Ευρώπη ήθελαν να δώσουν περισσότερο ένα πολιτικό μήνυμα, αφού οι δυνάμεις τους ΔΕΝ επαρκούσαν χωρίς ενισχύσεις για άμυνα έναντι Σοβιετικής επίθεσης. Ειδικά τα πρώτα χρόνια που η πολεμική μηχανή της Γερμανίας και της Γαλλίας είχαν καταστραφεί (και ειδικά της Γαλλίας πρίν τον πόλεμο ήταν πεπαλαιωμένη) και είχαν ανάγκη αναδιοργάνωσης η στρατιωτική παρουσία των Η.Π.Α. ήταν ψυχολογικά τουλάχιστον απαραίτητη. Άλλωστε όταν οι Αμερικανοί ήθελαν να επεμβαίνουν στα εσωτερικά των χωρών που τις «φιλοξενούσαν» χρησιμοποιούσαν είτε τις μυστικές τους υπηρεσίες (πολιτικές, στρατιωτικές), είτε την οικονομική πίεση.
ΚΑΝΕΙΣ, ΛΟΙΠΟΝ, ΔΕΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΤΟΝ Β’ Π.Π. ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ (Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΠΙΖΕΙ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ «ΦΑΣΙΣΤΑ» ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΟΣΑ ΑΥΤΟΣ ΛΕΕΙ).
Επειδή, δε, η πολύ μεγάλη πλειοψηφία πιστεύει στην «πρόοδο» η οποία στα μάτια τους είναι κάτι σαν ένας ιμάντας μεταφοράς που πάει συνεχώς μπροστά, είναι απολύτως ανίκανοι να εξηγήσουν για ποιό λόγο υπάρχουν ακόμα αυτοί που αποκαλούνται «Εθνικοσοσιαλιστές». Για να μην πονοκεφαλιάζουν άλλο, η λύση είναι απλή:
Αν θεωρήσουν ότι η επιβίωση και η κατά περιόδους ενίσχυση της Ακροδεξιάς έχει ψυχολογικά και μόνο ελατήρια τα οποία οξύνονται ή αμβλύνονται ανάλογα με το χρονικό διάστημα που έχει περάσει από μια μεγάλη Οικονομική Κρίση (και όχι ως αποτέλεσμα της λιτότητας που ακολουθεί το ξέσπασμα της), τότε ΟΛΑ εξηγούνται περισσότερο από ικανοποιητικά. Γιατί στην ουσία τα κηρύγματα της Ακροδεξιάς έχουν ταυτόχρονα τόσο Εθνικό όσο και οικονομικό χαρακτήρα.
Εξετάζοντας έτσι το ζήτημα έννοιες όπως «Σοσιαλισμός» και «Εθνικοσοσιαλισμός» επανέρχονται στο αρχικό τους περιεχόμενο. Για τον Μάρξ και τους επιγόνους του ο Σοσιαλισμός ήταν μια οικονομική προσσέγγιση της οικονομικής δραστηριότητας που λειτουργούσε προς όφελος του Λαού. Ο Μάρξ πίστευε (όχι τελείως σωστά) ότι η Κοινωνία είναι προϊόν του οικονομικού συστήματος και όχι ότι συν-διαμορφώνεται μ’ αυτό. Ήθελε να παραγνωρίζει τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν την Κοινωνία και να την θεωρεί μηχανιστικά, γιατί κάτι τέτοιο κάνει και η Κλασική Οικονομική Θεωρία (Πολιτική Οικονομία). Βλέπετε, αν όλα μπορούν να εξηγηθούν μόνον με την επίκληση της αυστηρής λογικής («Όλοι αποφασίζουν πάντα το καλύτερο δυνατό γι’ αυτούς») τότε υπάρχει η δυνατότητα με βάση την θεωρία να γίνονται προβλέψεις και προβολές των μελλοντικών οικονομικών τάσεων. Άρα και να γίνεται μακροχρόνιος οικονομικός σχεδιασμός. Γι’ αυτό, άλλωστε, και οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι συνεχίζουν να πιπιλάνε την καραμέλα του τύπου: «Αν η αγορά αφεθεί ελεύθερη θα επενέλθει (κάποτε) από μόνη της σε κατάσταση ισορροπίας» υπονοώντας ότι έτσι θα εξαφανιστούν οι αρρυθμίες της και όλα θα πάνε καλά.
Όπως σημειώναμε σε κείμενο της οικονομικής μας σειράς (βλέπε εδώ) πριν από σχεδόν δύο χρόνια (με αφορμή τις τότε Εθνικές εκλογές) τόσο οι Σοσιαλιστές όσο και οι Εθνικοσοσιαλιστές ακολουθούν την ίδια οικονομική συνταγή. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως (εκτός από τον πλήρη έλεγχο της Κοινωνίας) ότι καταλήγουν στο ίδιο πολιτικό αποτέλεσμα. Η πολιτική (και όχι οικονομική) διαφορά τους έγκειται στην προσθήκη του επίθετου «Εθνικός» προκειμένου να διακρίνονται από τους «Διεθνιστές» Σοσιαλιστές, γιατί οι Εθνικοσοσιαλιστές κηρύσουν την «περιχαράκωση» (απομόνωση) της χώρας τους.
Δεδομένης της κοινής οικονομικής συνταγής που ακολουθούν (η οποία εν πολλοίς προκύπτει από ανάγκη και όχι από ελεύθερη επιλογή) αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, αυτό της αυτάρκειας. Το πρόβλημα αναλόγως του μεγέθους («οικονομία κλίμακας» για τους οικονομολόγους) έχει διαφορετικές λύσεις. Γενικά μιλώντας όσο μικρότερος ο αριθμός, τόσο ευκολότερη και η λύση χωρίς αυτή να επιβάλλεται σε βάρος κάποιου άλλου. Όσο, όμως, το πλήθος αυτών που έχουν επιλεγεί (αδιάφορο αν είναι από τον Θεό ή την Ιστορία) μεγαλώνει, τόσο η λύση του δυσκολεύει και ουσιαστικά περιορίζεται στην εξής μια: επέκταση σε βάρος των γειτόνων σου.
Όπως μας δίδαξαν οι δύο Π.Π. (αλλά και οι πόλεμοι πριν απ’ αυτούς όπως οι «αποικιακοί») αυτή την λύση επέλεξαν τόσο οι Σοσιαλιστές όσο και οι Εθνικοσοσιαλιστές μοιράζοντας την υφήλιο σε «σφαίρες επιρροής». Φυσικά, προϊόν αυτής της λύσης ήταν οι υπο-ανάπτυκτες χώρες (Τρίτος Κόσμος) τις οποίες από την πλευρά τους οι οικονομολόγοι αποκαλούν «υπό ανάπτυξη χώρες» γιατί τους ενδιαφέρει μόνο η δυνατότητα τους ν’ «αναπτυχθούν» στο μέλλον αποφέροντας σ’ όσους «επενδύσουν» σ’ αυτές μεγάλα κέρδη.
Το κακό είναι ότι επειδή η Οικονομία είναι «παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος», τα κέρδη του ενός ισούνται με τη ζημιά του άλλου. Καλό θα είναι αυτό να το έχουμε πάντα υπ’ όψην γιατί ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ, ΑΦΟΥ Η ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ «ΠΑΤΑ» ΣΤΗΝ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ. Στον βαθμό που σε κάποιες υπανάπτυκτες γωνιές της γής που ακόμα ΔΕΝ έχουν αρχίσει ν’ «αναπτύσσονται» το «κόστος ζωής» είναι ακόμα χαμηλό αυτό ΔΕΝ γίνεται από την αρχή κατανοητό. Γιατί εκεί 2-3 Δολλάρια τον μήνα έχουν άλλη (μεγαλύτερη) αγοραστική αξία. Όταν, όμως, αρχίσουν ΟΛΟΙ να παίρνουν τουλάχιστον το ίδιο ποσό, τότε ανεβαίνει για τα 2/3 της κοινωνίας το κόστος ζωής και γίνεται ορατή η εκμεταλλευτική οικονομική σχέση.
Μακάρι, η αντιπαράθεση για τα «Εσθονικά» να ήταν η τελευταία για παρόμοιο θέμα. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, είναι και θεωρητικά αδύνατο αφού υπάρχουν τόσο πολλοί ανιστόρητοι οι οποίοι συν τοις άλλοις είναι και οι πλέον πρόθυμοι να «πλακώνονται» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πιπιλώντας μονότονα τις ίδιες καραμέλες. Με τον τρόπο αυτό ούτε χρειάζεται να σκεφτούν, ούτε και να κρίνουν (άσε που έτσι δικαιολογούν και την παρουσία τους στην πολιτική ζωή του τόπου).
Υ.Γ. Μπορεί ο Κοντονής να διετέλεσε (υπο)Υπουργός Αθλητισμού, αλλά κατά πάσα πιθανότητα ΔΕΝ γνώριζε όταν συνέτασσε την απάντηση ότι η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου παίζει με την αντίστοιχε Εσθονική την επόμενη Πέμπτη 31 Αυγούστου. Επιπλέον η Εθνική ομάδα μπάσκετ θα παίξει από τον Νοέμβριο μέχρι τον Ιούνιο του 2018 δύο παιχνίδια με την αντίστοιχη Εσθονική προκειμένου να προκριθεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2018. Ελπίζω τ’ αποτελέσματα να είναι τέτοια ώστε να μην μετανιώσει ούτε ο Κοντονής, ούτε εμείς για την απάντηση του.
26 Αυγούστου 2017
παρατηρητής 1.
