Οι ιδιοκτήτες των αθλητικών ομάδων ως επιχειρηματίες στις επιχειρήσεις τους προσπαθούν να «βγάλουν και από τη μύγα ξίγκι». Έτσι, αν υποθέσουμε ότι είναι κάτοχοι μιας βιομηχανίας με βάση την επιχειρηματική λογική θα προσπαθήσουν να παράξουν όσο περισσότερα προϊόντα μπορούν από τον μηχανολογικό εξοπλισμό τους και στη συνέχεια θα προσπαθήσουν να τον πουλήσουν (είτε σε άλλους είτε για ανακύκλωση) στην υψηλότερη τιμή. Παραβάλλοντας την βιομηχανική επιχείρηση του παραδείγματος μας προς μια ποδοσφαιρική ομάδα θα αναμέναμε από το ίδιο άτομο ν’ αγοράζει παίκτες για να παίρνει τίτλους (ιδεατά και κανέναν Ευρωπαϊκό) και στη συνέχεια να τους πουλά στην μεγαλύτερη δυνατή τιμή.
Όπως και στα μηχανήματα (όταν αυτά φτάνουν στο τέλος της παραγωγικής τους δυνατότητας) έτσι και στους παίκτες μιας ομάδας η πώληση είναι αναγκαιότητα. Γιατί όσο περισσότερο μένει ένας παίκτης στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον τόσο περισσότερο φθείρεται αφού η επανάληψη της ίδιας καθημερινότητας κουράζει ψυχολογικά οποιοδήποτε εργαζόμενο (πόσο μάλλον έναν παίκτη που η συναισθηματική του κατάσταση αλλάζει από βδομάδα σε βδομάδα αναλόγως των αποτελεσμάτων και της προσωπικής τους απόδοσης). Ακόμη και αν κάποιος δεν έχει πειστεί από τα προηγούμενα μπορεί να πάρει ως παράδειγμα την φθορά των σχέσεων ενός ζευγαριού που είναι παντρεμένο πολλά χρόνια.
Μια τέτοιου είδους φθορά σε μια αθλητική ομάδα είναι λόγω των απαιτήσεων από αυτή απαράδεκτη. Γι’ αυτό και στον σύγχρονο αθλητισμό είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις που μια ομάδα «παντρεύτηκε» έναν παίκτη με επιτυχία. Ακόμη και ο «γάμος» του Μέσι με την Μπαρτσελόνα δεν τελειώνει με ωραίο (και συναινετικό) τρόπο. Συνεπώς, οι πωλήσεις παικτών όχι μόνο είναι προτιμότερες των χωρίς αντάλλαγμα αποχωρήσεων, αλλά είναι και αναγκαιότητα. Στον οπαδό της ομάδας και το εξ επαγγέλματος «γιουσουφάκι» αναγνωρίζεται το δικαίωμα της διαφωνίας και της κριτικής στις αποφάσεις του ιδιοκτήτη να πουλήσει (αυτό μας ενδιαφέρει εδώ) παίκτες της ομάδας. Στο κάτω-κάτω όλες οι επιλογές κρίνονται «εκ του αποτελέσματος».
Όσο συχνότερες είναι οι πωλήσεις σε συνάρτηση με την διατήρηση ενός υψηλού αγωνιστικού επιπέδου τόσο μεγαλύτερη η απόδειξη πως κάτι γίνεται σωστά. Πιθανόν σε κάποιες περιπτώσεις η διατήρηση κάποιων παικτών για 1-2 χρόνια ακόμη να πρόσφερε ακόμη καλύτερα αποτελέσματα, αλλά όπως σημειώσαμε όλοι κρίνονται από το (εκ των υστέρων) αποτέλεσμα, οπότε… Οι πωλήσεις παικτών από την Α.Ε.Κ. και τον «γνήσιο Γαύρο» στην φετινή μεταγραφική περίοδο αντιμετωπίζονται προφανώς με διαφορετικό πρίσμα ακόμη και από το ίδιο Μ.Μ.Ε. προφανώς γιατί τα συμφέροντα του το επιβάλλουν. Για το www.sdna.gr οι πωλήσεις της ομάδας του Μαρινάκη παραπέμπουν στο τραγούδι: «Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο» (με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο), την ίδια στιγμή που η ίδια ιστοσελίδα απαριθμεί τις (λίγες) μεταγραφές του «Διοικητικού Ηγέτη» της Α.Ε.Κ. κατατάσσοντας τες από την ακριβότερη στη φθηνότερη.
Ωστόσο, οι συχνές πωλήσεις παικτών από τον Μαρινάκη είναι μια ξεκάθαρη από χρόνια επιλογή η οποία βασίζεται στη συνεργασία με συγκεκριμένους μάνατζερ. Στην περίπτωση, όμως, της Α.Ε.Κ. οι πωλήσεις προκύπτουν ευκαιριακά και όχι από προγραμματισμό μιας και οι πωλήσεις είναι συνάρτηση και του τρόπου απόκτησης (στην περίπτωση που δεν προέρχεται από τις Ακαδημίες) ενός παίκτη. Το ζήτημα για τους οπαδούς και τα δίχρωμα «γιουσουφάκια» είναι κατά πόσον οι πωλήσεις θα μειώσουν την δυναμικότητα της ομάδας.
Φέτος ο «γνήσιος Γαύρος» ήταν δυνατότερη ομάδα της Α.Ε.Κ. όπως αποδείχτηκε και από τα μεταξύ τους παιχνίδια (και αυτό θα ισχύει ακόμα και αν δεν κατακτήσει το Κύπελλο). Οι μέχρι τώρα πωλήσεις παικτών του (εξαιρέσει άλλων απρόβλεπτων σήμερα παραγόντων όπως τραυματισμοί) δεν αναμένεται να τον αποδυναμώσουν πολύ. Από την άλλη η πώληση του βασικού τερματοφύλακα της και η παραλίγο του Μάνταλου θα επηρεάσει (η πρώτη και θα επηρέαζε η δεύτερη αν γινόταν) περισσότερο την ομάδα του «Διοικητικού Ηγέτη». Υποθέτοντας ότι ο Μπάρκας ήταν ο καλύτερος τερματοφύλακας και με δεδομένη την αξιοπιστία της άμυνας του η απώλεια του έχει κάποια βαρύτητα. Αν, δε, παραχωρούνταν και ο Μάνταλος (ο οποίος θα αντικαθίστατο με κάποια καθυστέρηση) θα έπρεπε για κάποιο χρονικό διάστημα ο προπονητής της ομάδας να κάνει «αλχημείες» αλλάζοντας τον τρόπο παιχνιδιού της.
Προφανώς και με βάση τον τρόπο διοίκησης της η Α.Ε.Κ. δεν γίνεται (και δεν πρέπει) να «ζηλέψει» τις συχνές πωλήσεις του «γνήσιου Γαύρου». Αυτό, ωστόσο, κάθε άλλο σημαίνει ότι δεν μπορούν να βγουν συμπεράσματα για τις δικές της πωλήσεις. Αν η πώληση του Μάνταλου ολοκληρωνόταν (και χωρίς να υπολογίζουμε τυχόν προμήθειες μάνατζερ) η Α.Ε.Κ. στην ίδια σεζόν θα πούλαγε έναν μέσο και έναν τερματοφύλακα με (σχεδόν) τα ίδια λεφτά. Τώρα, που ο Μάνταλος δεν έφυγε για την Σαουδική Αραβία, τι μπορούμε να πούμε για την δυναμικότητα μιας ομάδας που πουλά τον βασικό της τερματοφύλακα και όχι κάποιον «δημιουργικό» παίκτης της; Ακόμα περισσότερο τι να ειπωθεί όταν ο αρχηγός της ομάδας και ο βασικός άξονας δημιουργίας της ΔΕΝ μπορεί να μεταγραφεί σ’ ένα πρωτάθλημα της δυναμικότητας της Σαουδικής Αραβίας;
Από την άποψη αυτή (της μη μεταγραφής) είναι αδιάφορο αν αυτή δεν ολοκληρώθηκε εξ αιτίας του ιστορικού τραυματισμών του (δύο φορές ρήξη χιαστών) ή εξ αιτίας του λόγου τιμής προς ποδοσφαιρική αξία (δηλαδή, των προσφερόμενων για μεταγραφή παικτών). Ίσως, πάλι, οι Σαουδάραβες να θεώρησαν την τιμή υψηλή για κάποιον παίκτη που σε 2-3 χρόνια θα επέστρεφε για σύνταξη στην πατρίδα του. όπως και να το κάνεις 4,2 εκ. Ευρώ για μια «αρπαχτή» είναι πολλά ακόμη και για τους πετρελαιάδες.
Η συζήτηση περί «ξεπουλήματος» του «γνήσιου Γαύρου» είτε θ’ αποδειχθεί προφητική είτε ένας ακόμη αφορισμός. Την απάντηση θα την δώσει η σεζόν που όπου να’ ναι ξεκινά. Αν η δυναμικότητα της ομάδας του Λιμανιού πέσει και ταυτόχρονα αυξηθεί αυτή των εγχώριων αντιπάλων του τόσο που να χάσει τα πρωτεία θα μιλάμε για μια εξόχως επιτυχημένη προφητεία. Αλλιώς…
04 Σεπτέμβρη 2020
«πανταχού παρόντες».