Έτσι σήμερα θα προσπαθήσουμε ν’ αναπαραστήσουμε για λογαριασμό όσων τα έζησαν «από πρώτο χέρι» (θυμίζοντας τους τα), αλλά και για χάρη όσων ήταν πολύ μικροί για να θυμούνται πώς ήταν τότε η καθημερινότητα μας 13 με 15 χρόνια πίσω. Σημειώνουμε ότι οι τιμές σε Ευρώ είναι στρογγυλοποιημένες προς τα πάνω.
Το 2000 λοιπόν ένα πακέτο τσιγάρα κόστιζε 400-450 Δραχμές δηλαδή 1,20-1,30 Ευρώ. Το 2000 ένα σουβλάκι κόστιζε από 150-200 Δραχμές δηλαδή 0,45-0.60 Ευρώ. Σήμερα το φθηνότερο πακέτο τσιγάρα κοστίζει τουλάχιστον 3,20 Ευρώ, ενώ αντίστοιχα το σουβλάκι κοστίζει από 1,30 (σε προσφορά) ως 1,90 Ευρώ.
Το 2000 ένα εισιτήριο για αγώνα της Α.Ε.Κ. στο μπάσκετ (πάντα στο Ο.Α.Κ.Α.) κόστιζε 2.000 Δραχμές (6 ευρώ), ενώ υπήρχαν και εισιτήρια των 1.000 Δραχμών (3 Ευρώ). Σημειώνουμε ότι το εισιτήριο του τελευταίου τελικού με τον Γαύρο στο Ο.Α.Κ.Α. το 2002 κόστιζε 10 Ευρώ, δηλαδή 3.400 Δραχμές. Σήμερα το εισιτήριο για έναν αγώνα της ΑΕΚάρας στο μπάσκετ τιμάται στα 10 Ευρώ («γενική είσοδος») και θεωρείται μάλιστα από κάποιους και «φθηνό». Υπάρχουν βέβαια και κάποια (ουσιαστικά) «δωρεάν» («τιμής ένεκεν») τα οποία για φορολογικούς λόγους αναφέρουν τιμή πώλησης 1 Ευρώ.
Αντίστοιχα στο ποδόσφαιρο ένα εισιτήριο στην θύρα 19 κόστιζε 3.000 Δραχμές (9 Ευρώ), ενώ σήμερα το εισιτήριο στην θύρα 3 (αντίστοιχη της 19) τιμάται 10 Ευρώ, δηλαδή ουσιαστικά παρέμεινε σταθερό. Σήμερα το εισιτήριο στο πέταλο τιμάται 5 Ευρώ (1.700 Δραχμές).
Όπως φαίνεται από τα παραπάνω οι τιμές έχουν στην ουσία αυξηθεί σε σχέση με το παρελθόν. Αν συνυπολογιστούν οι εισοδηματικές απώλειες εξαιτίας της Κρίσης (η οποία μετατράπηκε σε Ύφεση) η αύξηση των τιμών είναι πολύ μεγαλύτερη. Αν θα θέλαμε να εντυπωσιάσουμε θα κάναμε την αναγωγή των παραπάνω τιμών στον βασικό μισθό κάθε περιόδου και τ’ αποτελέσματα θα μας έδειχναν τι ποσοστό του μισθού απαιτούνταν τότε και τώρα για ένα σουβλάκι ή για ένα εισιτήριο στο μπάσκετ. Πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας ότι εξαιτίας του αρνητικού πληθωρισμού (αποπληθωρισμού) 1 Ευρώ σήμερα «αξίζει» περισσότερο από το 2009. Δηλαδή η αγοραστική του δύναμη είναι μεγαλύτερη.
Συνεπώς οι αιτιάσεις «κατηγορίες» ότι οι ΑΕΚτζήδες προτιμούν τον καναπέ από το γήπεδο (βλέπε εδώ) ενδεχομένως να μην έχουν την ίδια βαρύτητα με άλλες περιόδους. Αρκετά «αδέρφια» μας δεν έχουν δουλειά ή υποαπασχολούνται. Υπάρχουν βέβαια πολλοί οι οποίοι για πολλούς και διάφορους λόγους έχουν «κόψει το γήπεδο» ενώ κάποιες φορές δεν βολεύει και η ώρα.
Εκεί όμως που έχουν δίκιο είναι η ουσιαστική άρνηση της μεγάλης και «σιωπηλής» ΑΕΚτζήδικης πλειοψηφίας να συμμετάσχει σε συλλαλητήρια και παρόμοιες εκδηλώσεις. Οι λόγοι για το φαινόμενο αυτό δεν σχετίζονται μόνο με την ολοένα αυξανόμενη με την πάροδο του χρόνου τάση για «ιδιώτευση» (την ενασχόληση μόνο με τις ιδιωτικές υποθέσεις), αλλά και με την καχυποψία που συνοδεύει τέτοιου είδους ενέργειες. Αυτός που συμμετέχει σ’ ένα συλλαλητήριο «ομογενοποιείται» με τον διπλανό του υποστηρίζοντας το ίδιο αίτημα. Προσμετράται με τους υπόλοιπους με τους οποίους μπορεί να μην έχει τίποτα άλλο κοινό (εκτός από την υποστήριξη στο ίδιο αίτημα). Δεν μπορεί να καταθέσει τις επιμέρους διαφορές ή διαφοροποιήσεις του σχετικά με το αίτημα ή/και τον τρόπο με τον οποίο (στρατηγική) επιδιώκεται η προώθηση του. Ισοπεδώνεται η προσωπικότητα του και καταντά ένας ακόμη αριθμός στην στατιστική των διοργανωτών. Φυσικά υπάρχουν και άλλες παράμετροι οι οποίες θα μπορούσαν να ισχύουν στην περίπτωση μας. Η μια έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη στους διοργανωτές και τον λόγο για τον οποίο επέλεξαν τη συγκεκριμένη συγκυρία για να δράσουν (ειδικά όταν το θέμα χρονίζει) κλιμακώνοντας τις ενέργειες τους. Η άλλη σχετίζεται με την ενδεχόμενη διαφωνία (λόγω της ιδεολογικής τοποθέτησης του) σχετικά με τους στόχους τους οποίους εξυπηρετεί η εκδήλωση. Δεδομένου ότι ο ΑΕΚτζής έχει παράλληλα πολιτική και κομματική τοποθέτηση είναι λογικό (και αναμενόμενο μάλιστα) ότι δεν θα υποστηρίζει με την παρουσία του όλες τις ενέργειες-εκδηλώσεις, είτε γιατί διαφωνεί, είτε γιατί δεν συντάσσεται απαραίτητα με αυτόν που τις διοργανώνει (άρα και την οπτική του). Είναι λοιπόν προβοκατόρικο (ακόμα και αν δεν υπήρχε αυτή η πρόθεση) και επικίνδυνο να εμφανίζουμε τις δραστηριότητες τις σχετικές με την Α.Ε.Κ. σαν απολίτικες και ακομμάτιστες. Όπως κάθε πράξη μας έχει άμεσο ή έμμεσο οικονομικό αντίκτυπο έτσι και κάθε εκδήλωση στα πλαίσια της Α.Ε.Κ. έχει άμεσο ή έμμεσο πολιτικό αντίκτυπο. Είναι τελείως διαφορετικό να ισχυριζόμαστε ότι δεν ταυτιζόμαστε με κόμματα (η Α.Ε.Κ. δεν κομματίζεται) από το να θεωρούμε ότι οι εκδηλώσεις αυτές είναι α-πολίτικες. Επίσης παρ’ ότι η Α.Ε.Κ. είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής μας δεν είναι τα πάντα, συνεπώς οτιδήποτε βάζει έστω και λεκτικά την Α.Ε.Κ. πάνω και πρώτα απ’ όλα είναι τουλάχιστον διχαστικό για να μην το χαρακτηρίσουμε χειρότερα. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οποιοδήποτε κίνημα έβαζε κάτι πάνω από όλα τ’ άλλα στην πορεία οδήγησε σε περιπέτειες και αιματοκυλίσματα, γιατί με τον τρόπο αυτό (αποκλείοντας κάθε διαφοροποίηση) αντιπάλευε εναντίον όλων των υπολοίπων («ή εμείς ή αυτοί») φθάνοντας σε σύγκρουση μαζί τους.
Καλό είναι να συμμετέχουμε σ’ ότι νομίζουμε πως θα καλυτερεύσει τα πράγματα για τα οποία αγωνιζόμαστε. Ακόμα καλύτερο όμως είναι αν υπάρχει σωστός προγραμματισμός και όχι απλά κάποιος αποφάσισε να γίνει ένα συλλαλητήριο μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα «και όποιος δεν ακολουθάει μαύρο φίδι θα τον φάει» που λέει και το τραγουδάκι των καταδρομέων μας. Γιατί αλλιώς δημιουργείται η εντύπωση του «καπελώματος» το οποίο σαν έννοια είναι άγνωστο στον ΑΕΚτζή, ο οποίος δεν είναι «πρόβατο» σαν κάποιους άλλους οπαδούς για ν’ ακολουθεί πίσω από αυτόν που βαρά τα «νταούλια και τους ζουρνάδες».
Για την σχετική τεκμηρίωση βλέπε εδώ.
26 Γενάρη 2015.
παρατηρητήριο.
