Πάντα όταν φτάνει η κατάσταση στο απροχώρητο ο Ηγέτης (ο Ηγεμόνας του Μακιαβέλι) είναι αυτός που θέτει τα διλήμματα (όπως τ’ αντιλαμβάνεται μόνον αυτός και το στενό του επιτελείο) τα οποία και απαντά (όπως θα ήθελε να τ’ απαντήσουν και οι υπόλοιποι) μόνος του χωρίς καμία βοήθεια. Μερικές φορές η απάντηση δεν δίνεται άμεσα αλλά περιγραφικά. Με τον τρόπο αυτόν ο ηγέτης παρέχει τ’ αναγκαία επιχειρήματα στον μηχανισμό του ο οποίος και έχει ως αποστολή να τα προπαγανδίσει περαιτέρω, έτσι ώστε η τελική απάντηση να προκύπτει αβίαστα. Όταν λοιπόν φτάνει η κατάσταση στο «μη παρέκει» τότε ο Ηγέτης/Ηγεμόνας έχει την δυνατότητα να επιλέξει τις επιθυμητές κάθε φορά φράσεις κλισέ από μια μεγάλη ποικιλία.
Μια από τις αγαπημένες και πολυχρησιμοποιημένες φράσεις είναι η «αναμέτρηση με την ιστορία (και την διαδρομή) καθενός» ή/και «η αναμέτρηση με το ανάστημα καθενός». Υποτίθεται ότι ο αποφασισμένος πολιτικός άνδρας όχι μόνο δεν αποφεύγει την αναμέτρηση αλλά αντίθετα την επιδιώκει («ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό»). Ωστόσο δεν είναι ξεκάθαρο αν νικητής στην αναμέτρηση αυτή βγαίνει (πάντα) ο Ηγέτης/Ηγεμόνας επειδή είναι μεγαλύτερος από την σκιά του (το μέτρο του αναστήματος) ή/και την ιστορία του ή επειδή παρά την μεγάλη του σκιά και την ανάλογα μεγάλη ιστορία δεν «κωλώνει» και κάνει αυτό που πρέπει.
Υποτίθεται ότι αφού ο Ηγέτης κάνει αυτό που πρέπει (την ώρα που δεν το θέλει) όλοι οι υπόλοιποι πρέπει είτε να κάνουν το ίδιο, είτε να μην αντιστρατευθούν με οποιονδήποτε τρόπο τον Ηγέτη και τις αποφάσεις του. Το περίεργο είναι ότι η πλειοψηφία όσων «Ηγετών» βρέθηκαν έστω και από συγκυρία της Τύχης σε θέσεις ευθύνης την στιγμή που αντιμετώπιζαν μια πιθανή καταστροφή δεν είχε κανένα ιδιαίτερο προσόν και τόσο η προηγούμενη διαδρομή τους όσο και η μετέπειτα σ’ ελάχιστες περιπτώσεις προδίκαζε ή επιβεβαίωνε το προφίλ του «Ηγέτη» που προσπάθησαν κάποιοι να οικοδομήσουν για λογαριασμό τους.
Γνωρίζουμε από τις ταινίες ότι όλες οι μονομαχίες στην «άγρια (απολίτιστη) Δύση» γίνονταν το καταμεσήμερο στις 12 ακριβώς (πάντα με το ρολόι της πόλης). Αν υποθέσουμε ότι η «αναμέτρηση με το ανάστημα καθενός μας» γίνεται πάντα το καταμεσήμερο αυτό σημαίνει πως πάντα θα βγαίνει νικητής ο Ηγέτης (αλλά και όποιος άλλος αναμετράται την ίδια ώρα). Η εξήγηση είναι μάλλον απλή αν και δεν μας έρχεται στο μυαλό με την πρώτη: Το καταμεσήμερο οι ακτίνες του ήλιου είναι κάθετες και γι’ αυτό η σκιά που δημιουργείται είναι η μικρότερη δυνατή.
Ανάλογα ισχύουν και για την «αναμέτρηση με την ιστορία/διαδρομή καθενός μας». Όταν κάποιος έχει μικρή ιστορία/διαδρομή γιατί είναι νέος τότε εύκολα υπερβαίνει τον πήχη. Όταν όμως έχει ήδη μεγάλη διαδρομή (ιστορία) τότε συνήθως σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές «δεσμεύεται» από αυτήν και τελικά της υποτάσσεται.
Προσωποποιώντας τα παραπάνω ας δούμε πως εφαρμόζονται σε δυο πρωταγωνιστές των ημερών. Από τη μια έχουμε τον Α. Τσίπρα και από την άλλη τον Π. Λαφαζάνη. Προφανώς οι αναμετρήσεις τους τόσο με την ιστορία/διαδρομή τους όσο και με το ανάστημα τους θα γίνουν με τους ίδιους όρους και συνθήκες π.χ. το καταμεσήμερο. Πρέπει να έχουμε επίσης υπ’ όψη ότι οι κριτές (εμείς) που τελικά θα κρίνουν αν οι Τσίπρας και Λαφαζάνης κέρδισαν και τις δυο αναμετρήσεις δεν είναι πάντα τελείως αντικειμενικοί. Αυτός όμως είναι ένας κίνδυνος που υπάρχει πάντοτε. Για παράδειγμα τις περισσότερες φορές οι κριτές οι οποίοι βαθμολογούν τους αθλητές ενός τεχνικού αθλήματος ευνοούν τους αθλητές της διοργανώτριας χώρας.
Όσον αφορά την πολιτική ιστορία/διαδρομή τους ο Τσίπρας εύκολα θα επικρατούσε γιατί η δική του είναι πολύ μικρότερη από αυτή του Λαφαζάνη. Συνεπώς ο Π. Λαφαζάνης με μόνο κριτήριο την πολιτική ιστορία/διαδρομή του δεν θα είχε άλλη επιλογή από το «ΟΧΙ» στο «Θεσμόνιο» των Τσίπρα-Βαρουφάκη (αφού αυτό είναι το επιστέγασμα της αποτυχημένης κοινής τους διαπραγμάτευσης παρά το γεγονός ότι ο Βαρουφάκης κατέβηκε από το τραίνο λίγο πριν την υπογραφή της συνθηκολόγησης).
Όσον όμως αφορά την αναμέτρηση με το ανάστημα καθενός τους τα πράγματα θα ήταν ισόπαλα, εφ’ όσον και οι δύο θα ήταν ψηλότεροι από τη σκιά τους (υπενθυμίζουμε ότι η αναμέτρηση γίνεται το καταμεσήμερο).
Σημείωση: Τα προηγούμενα σχετικά με την αναμέτρηση με τη σκιά τους ισχύουν είτε ένας από τους δυο είναι ψηλότερος από τον άλλο, είτε και οι δυο είναι νάνοι (όπως και είναι πράγματι από πολιτικής άποψης).
Το θέμα όμως στην πραγματικότητα δεν είναι τι αποτέλεσμα φέρνουν αυτοί στις αναμετρήσεις με το ανάστημα τους και την ιστορία/διαδρομή τους, αλλά το αποτέλεσμα που φέρνουν οι συνομήλικοι (ή μεγαλύτεροι) του Λαφαζάνη και οι μεγαλύτεροι του Τσίπρα «αριστεροί» στις αντίστοιχες δικές τους αναμετρήσεις. Οι αναμετρήσεις των οπαδών (ψηφοφόρων) κατ’ αρχήν του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και μετά των υπολοίπων «αριστερών» θα κρίνουν σε μεγάλο ποσοστό την πολιτική επιβίωση των πρώτων. Το ωραίο της ιστορίας είναι ότι τώρα που ο Τσίπρας δεν μπορεί να υπολογίζει στην στήριξη του κόμματος (του οποίου τις πάγιες μη ξεκάθαρες «πολιτικές» αλλά πλήρως λαϊκιστικές θέσεις άδειασε) υπολογίζει στην «στήριξη της κοινωνίας» (την οποία ομοίως και αδιακρίτως πολιτικής τοποθέτησης άδειασε σε σχέση με όσα έλεγε μέχρι και λίγες ώρες πριν το δημοψήφισμα). Καλό εεε;
Το σπονδυλωτό ερώτημα που τίθεται είναι τελικά το εξής:
- Θα συνεχίσει η κοινωνία να στηρίζει τον αδοκίμαστο σε οποιαδήποτε θέση ευθύνης (ούτε καν Δήμαρχο) Τσίπρα τόσο επειδή οι αρχηγοί των υπολοίπων κομμάτων είναι λιγότερο όμορφοι από αυτόν, αλλά κυρίως γιατί η ίδια η κοινωνία έχει φορτώσει τις δικές της ευθύνες για την κατάσταση σε Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ.;
- Ποια ήταν η τελευταία φορά που η κοινωνία συνολικά ψήφισε με βάση την λογική και όχι το συναίσθημα και τις υποσχέσεις;
- Πόσο ενημερωμένη ήταν για το τι συμβαίνει και τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα;
- Πότε ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά για την πολιτική και όχι για τις σχέσεις με τους πολιτικούς;
- Αρκεί ο διεθνής όρος «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» για να περιγράψει αυτό που ζούμε ή χρειάζεται νέος ειδικά για την περίσταση π.χ. «Σύνδρομο του γελαστού Πρωθυπουργού (Τσίπρα) την ώρα που όλα απειλούνταν με κατάρρευση»;
Θα ήταν καλό όλοι μας ν’ απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα πριν πάμε να ψηφίσουμε στις κάλπες του ερχόμενου Οκτώβρη.
Υ.Γ.1. Βολική από ιστορικής άποψης είναι η τρίτη Κυριακή του Οκτώβρη. Σε περίπτωση που και τότε εκλεγεί Πρωθυπουργός (ενδεχομένως και αυτοδύναμος) ίσως και να μπορούσε να προσπαθήσει να μιμηθεί από άποψη σημειολογίας τον Α.Γ.Π. γιατί από κατάρτιση, αναλυτική δεινότητα και πολιτική εμπειρία «δεν πιάνει μία» μπροστά του. Άσε που ο άλλος ήταν μανούλα στους ελιγμούς και είχε κάνει εκκαθαρίσεις στο κόμμα του από την αρχή.
Υ.Γ.2. Αν νομίζετε ότι το παραπάνω κείμενο ήταν άσχετο με την Α.Ε.Κ. «πλανάσθαι πλάνην οικτράν». Απλά αναλογιστείτε όσα γράφτηκαν παραπάνω αντικαθιστώντας τον Πρωθυπουργό Αλέξη με τον δικό μας ο οποίος και αυτός «δεν αποδρά από τις ευθύνες του» («ποτέ δεν σκέφθηκα την παραίτηση») και γι’ αυτό θα συνεχίζει να ορίζει τις τύχες της Ερασιτεχνικής μέχρι το καλοκαίρι του 2016 (οπότε και λήγει η θητεία του παρόντος Δ.Σ. και δεν θα μπορεί πλέον να είναι υποψήφιος λόγω ασυμβίβαστου αν συνεχίσει να βγάζει το ψωμί του σαν Πρόεδρος του Δ.Σ. της Κ.Α.Ε.). Τότε πιθανόν και να γίνουν μαζεμένες όλες οι Ετήσιες Τακτικές Απολογιστικές Γ.Σ. του Σωματείου για τα έτη 2013, 2014 και 2015. Σημειώνεται ότι στην περίπτωση της Ερασιτεχνικής Α.Ε.Κ. δεν υπάρχει αντίστοιχος Λαφαζάνης.
27 Ιούλη 2015
παρατηρητήριο.