Το πρώτο χρονολογικά σχετικό κείμενο μας ήταν στις 2 Μάρτη 2015 με τίτλο: «ΤΡΙΧΕΣ ΣΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ».
Μια εβδομάδα αργότερα (9 Μάρτη 2015) σχολιάζαμε τις επιπτώσεις της πολιτικής του «κεκλεισμένων των θυρών» με αυτό μας το κείμενο, ενώ σε δεύτερο μας κείμενο την ίδια εβδομάδα σχολιάζαμε την Κρατική ανικανότητα να διοργανωθεί σωστά ένας ημιτελικός Κυπέλλου στο Χάντμπολ μεταξύ της Α.Ε.Κ. και του Διομήδη Άργους με αυτό μας το κείμενο.
Καθώς στις πρώτες μέρες του Κοντονή στο υπουργείο αθλητισμού η αντιμετώπιση της βίας στις 16 Μάρτη είχαμε τρία σχετικά κείμενα. Στο πρώτο αναρωτιόμαστε αν η βία είναι αντιμετωπίσιμη (βλέπε εδώ). Στο δεύτερο σχολιάζαμε την προσέγγιση της «οπαδικής ηλιθιότητας» (διάβαζε «θερμοκέφαλους») με αφορμή την διακοπή του αγώνα Κυπέλλου Α.Ε.Κ. – Γαύρου (βλέπε εδώ). Στο τρίτο κείμενο σχολιάζαμε τ’ αποτελέσματα του ταξιδιού Κοντονή στην Ελβετική Νιόν καθώς και την απόφαση του να γίνουν 2 αγωνιστικές χωρίς θεατές (βλέπε εδώ).
Δεκαπέντε μέρες μετά (τόσο αντέξαμε) σχολιάζαμε με αυτό μας το κείμενο την ανικανότητα Αστυνομίας και Ο.Χ.Ε. να διοργανώσουν σωστά έναν τελικό Κυπέλλου Χάντμπολ μεταξύ της Α.Ε.Κ. και του Π.Α.Ο.Κ. (βλέπε εδώ).
Στις 11 Μάη σχολιάζαμε τις αντιδράσεις των οργανωμένων διαφόρων ομάδων με τις οποίες απαιτούσαν την εξ’ ουρανού τιμωρία (αφού δεν λειτουργεί η επίγεια Δικαιοσύνη) όσων τους χαλάνε τις Κυριακές (βλέπε εδώ).
Το τελευταίο μας κείμενο ήταν μια εβδομάδα μετά (18 Μάη) όταν αναρωτιόμαστε αν «ΤΕΛΙΚΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ Η ΘΑΤΣΕΡ;» ή απλά έκανε ότι κι εμείς, δηλαδή έκρυψε την βία των γηπέδων κάτω από το χαλί της PREMIER LEAGUE.
Κοινή συνισταμένη των παραπάνω κειμένων είναι ότι η βία των γηπέδων δεν είναι διαφορετικής προέλευσης από την βία που εκδηλώνεται σε κάθε άλλο χώρο (προφανώς και από τα ίδια άτομα, αφού όλοι μας δεν έχουμε μόνο την ιδιότητα του οπαδού). Συνεπώς η αντιμετώπιση της μέσω της αυστηροποίησης των ποινών θ’ αποτύγχανε σίγουρα (ακόμη και αν μεσοπρόθεσμα έδειχνε να έχει αποτέλεσμα). Σήμερα και μετά το παιχνίδι που τελικά δεν έγινε μεταξύ Π.Α.Ο. και Γαύρου στην Λεωφόρο γνωρίζουμε ότι τα μέτρα που επιβλήθηκαν από τον Κοντονή έξυσαν μόνο την επιφάνεια χωρίς να παράξουν κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Βέβαια και αναλόγως τοποθέτησης υπάρχουν δυο προσεγγίσεις οι οποίες βολεύουν τόσο την εκάστοτε κυβέρνηση όσο και όσους την επικρίνουν. Από τη μια πλευρά το παραμύθι των «οργανωμένων στρατών των Προέδρων/ιδιοκτητών» (που δεν είναι τελείως λάθος) ως εξήγηση του φαινομένου ακόμα πουλάει (ειδικά όσους δηλώνουν «Αριστεροί»). Από την άλλη όλα είναι στημένα για να περισπαστεί ο κόσμος από τα άμεσα ζητήματα του και τα μέτρα που έρχονται. Το γεγονός ότι ενδέχεται να ισχύουν και τα δύο δεν έχει καμία πρακτική σημασία.
Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα από την εμπλοκή του Κόκκαλη στο Γαύρο ως σήμερα ο κόσμος (όσος ασχολείται με το ποδόσφαιρο ακόμη) έχει γίνει πολύ καχύποτος και δεν θα ηρεμήσει αν δεν χυθεί αίμα στην αρένα, αν δηλαδή δεν πληρώσουν όσοι ωφελήθηκαν από την ύπαρξη του ποδοσφαιρικού παρακράτους. Φυσικά η τιμωρία πρέπει να είναι ανάλογη του οφέλους και θα είναι μια μόνο μικρή δικαίωση αφού δεν είναι δυνατόν να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και ν’ αποκαταστήσουμε κάθε αδικία μικρή και μεγάλη όπως την κλοπή του Πρωταθλήματος του 2007-2008.
Παρ’ ότι η βία έχει προέλευση τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα εκδηλώνεται ωστόσο μόνον σε χώρους και σε στιγμές που υπάρχουν αφορμές. Συνεπώς ακόμα και αν ως πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί ποτέ οριστικά, μπορούν ωστόσο να μειωθούν οι εστίες εκδήλωσης της. Όσον αφορά την εκδήλωση της βίας στα γήπεδα αυτή έχει ως αφορμή κυρίως την ατιμωρησία του Γαύρου ο οποίος έχει πλιατσικολογήσει το Ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ και μια 20ετία.
Μέχρι να επιβληθεί μια τιμωρία με την οποία ο Γαύρος να πληρώνει το τίμημα για όσα απέκτησε με τις παρανομίες και το παρακράτος που ακόμη ελέγχει καθένας που νοιώθει για οποιονδήποτε λόγο αδικημένος θα νομιμοποιείται να πάρει τον νόμο στα χέρια του. Δεδομένου ότι μιλάμε για την απονομή Δικαιοσύνης και μάλιστα για τον αναδρομικό κολασμό παρανομιών δεν ισχύει στην πράξη η αρχή της παραγραφής. Στο κάτω-κάτω όπως γνωρίζουμε η παράγκα του Σωκράτη που τώρα είναι στα χέρια του Βαγγέλη συνεχίζει την δράση της και άρα το έγκλημα είναι «διαρκές» και όχι «στιγμιαίο» (αντίστοιχος προβληματισμός είχε υπάρξει και για το πραξικόπημα του 1967). Η τέτοια τιμωρία του Γαύρου νομιμοποιείται από την πλέον βασική αρχή του «Κοινωνικού Συμβολαίου» με την οποία ιδρύθηκε η ίδια η Κοινωνία ως θεσμός. Τότε στους Αρχαίους κιόλας χρόνους τα άτομα παραιτήθηκαν από το δικαίωμα τους «να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους» (Φυσικό Δίκαιο) με αντάλλαγμα την τιμωρία όσων τους αδικούν από το Κράτος και την Δικαιοσύνη. Ωστόσο η μη τήρηση αυτής της υποχρέωσης από το Κράτος δίνει το δικαίωμα σε καθέναν μας να «πάρει τον νόμο στα χέρια του» απονέμοντας Δικαιοσύνη όπως αυτός νομίζει καλύτερα. Όσο νωρίτερα το πάρει το Κράτος αυτό χαμπάρι, τόσο το καλύτερο για όλους μας (ακόμη και για τους Γαύρους).
22 Νοέμβρη 2015
παρατηρητήριο.