Το πρώτο ζήτημα είναι όντως σοβαρό γιατί άπτεται τόσο του τρόπου λειτουργίας της Δημοκρατίας και του Κράτους γενικότερα όσο και της αποτελεσματικότητας ενός μέτρου σε συνάρτηση με το κόστος που συνεπάγεται η εφαρμογή του. Το δεύτερο είναι μεν περισσότερο πιασιάρικο αλλά δεν είναι για τον λόγο αυτόν περισσότερο σοβαρό από το πρώτο. Πάντως και τα δύο ανέκυψαν (πάρα πολύ βολικά για την Κυβέρνηση) την στιγμή που αυτή «διαπραγματεύεται» με τους δανειστές το νέο Ασφαλιστικό. Για να μην πούμε για το ζήτημα του διορισμού νέας διοίκησης στο Ε.Σ.Ρ. λές και άμα συναινέσει ο Κυριάκος θα καλυτερέψει η κατάσταση στην Χώρα ή για την υπόθεση με τον Ν. Γεωργιάδη. Όλα αυτά υπηρετούν την ίδια σκοπιμότητα: τον αποπροσανατολισμό, γιατί ως γνωστόν τον ανενημέρωτο πολίτη τον κάνεις ευκολότερα ζάφτι.
Σε κάθε όμως περίπτωση ακόμα και αν τα δύο ζητήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω δεν είναι το ίδιο σημαντικά με το Ασφαλιστικό δεν σημαίνει ότι είναι και ασήμαντα. Κάθε άλλο μάλιστα. Παίρνοντας τα με την σειρά έχουμε και λέμε:
Κλείσιμο των θυρών 13 & 14 του «Απ. Νικολαΐδης»
Το κριτήριο για την επιτυχία αλλά κυρίως για την σκοπιμότητα ενός μέτρου είναι αυτό που οι νομικοί αποκαλούν «προσήκον μέτρο». Με άλλα λόγια η σχέση του κόστους πρός το όφελος. Για παράδειγμα αν υπάρχουν εκτεταμένα επί μέρες επεισόδια στην περιοχή της Πρωτεύουσας και για τον λόγο αυτό η Κυβέρνηση κηρύξει «στρατιωτικό νόμο» σε όλη την Χώρα, η απόφαση αυτή είναι άκυρη γιατί παραβιάζει το «προσήκον μέτρο» (το οποίο στην περίπτωση αυτή θα ήταν η κήρυξη του «στρατιωτικού νόμου» μόνο στην περιοχή που υπάρχει το πρόβλημα). Θεωρητικά ο κος Κοντονής θα έπρεπε να είναι πιο εξοικειωμένος με το «προσήκον μέτρο» εξαιτίας της επαγγελματικής του δραστηριότητας.
Έτσι το κλείσιμο των θυρών 13 & 14 παρά την συμβολική του σημασία δεν θ’ αλλάξει κάτι όχι μόνο γιατί όσοι πήγαιναν εκεί μπορούν να μεταφερθούν στις υπόλοιπες θύρες αλλά κυρίως γιατί δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Μετά το κλείσιμο των θυρών αυτών δεν θα γίνει καταλληλότερο το γήπεδο του Π.Α.Ο. απ’ ότι είναι ήδη για την τέλεση ντέρμπι ούτε οι «κάφροι» θα «σωφρονιστούν». Επιπρόσθετα η πράξη αυτή φανερώνει την ουσιαστική αδυναμία και της παρούσας Κυβέρνησης να λάβει μέτρα που ν’ αντιμετωπίζουν το ζήτημα στη ρίζα του. Η βία υπάρχει και συντηρείται τόσο από κοινωνικές και οικονομικές αιτίες όσο και από την αίσθηση που έχει ο πολίτης ότι το Κράτος υποχωρεί μονίμως στους εκάστοτε δυνατούς την ίδια ώρα που εμφανίζεται σκληρό απέναντι του. Το γεγονός ότι η βία εκδηλώνεται είτε στο περιθώριο διεκδικήσεων (με αφορμή το νέο Ασφαλιστικό) είτε στους αθλητικούς χώρους (με αφορμή τον επιδεικτικά προκλητικό πανηγυρισμό του Κασάμι) δεν σημαίνει ότι είναι «περιθωριακή» ή «αθλητική». Στο κάτω-κάτω όλοι μας μπορούμε κάτω από τις «σωστές» συνθήκες να γίνουμε ιδιαίτερα βίαιοι, συνεπώς δεν υπάρχει μόνο μια κατηγορία ανθρώπων επιρεπών στη βία.
Προκειμένου όμως η εκάστοτε Κυβέρνηση να μην κάνει τίποτα το ουσιαστικό σκόπιμα μπερδεύει τις εκδηλώσεις (συμπτώματα) με τις αιτίες δίνοντας κάθε φορά το «λάθος» (αναποτελεσματικό) φάρμακο. Έτσι και το κλείσιμο των θυρών των φανατικών οπαδών απλώς δημιουργεί νέες εστίες προβλημάτων, ενώ δεν θίγει στο παραμικρό τις παθογένειες του Ελληνικού Ποδοσφαίρου. Το πολύ-πολύ να ευχαριστήσει κάποιους «νοικοκυραίους» οι οποίοι μ’ ευχαρίστηση θ’ αναφωνήσουν: «Καλά τους έκανε. Να μάθουν τα κωλόπαιδα να τα σπάνε!».
Η άλλη παράμετρος όμως της γελοίας/ηλίθιας αυτής απόφασης είναι η σχετική με τον τρόπο λειτουργίας της Δημοκρατίας και της Κρατικής Μηχανής. Από την άποψη αυτή η απόφαση Κοντονή αναγνωρίζει στην πράξη την «συλλογική ευθύνη» (οι χαζομάρες δυό-τριών επιφέρουν ποινή σ’ όλους) κακοποιώντας ακόμη περισσότερο την Δημοκρατία ως έννοια. Επιπλέον υπάρχει και το ζήτημα αν η Κυβέρνηση μέσω της Κρατικής Μηχανής είναι σε θέση να επιβάλλει την τήρηση των νόμων που η ίδια ψηφίζει. Είναι «ηλίθιο» να συζητάμε αν θα διακοπεί το Πρωτάθλημα επειδή δύο διαιτητές δεν εφάρμοσαν τον νόμο σε βάρος της ίδιας ομάδας. Αν ο Κοντονής προχωρήσει σε μια τέτοια απόφαση θα γελοιοποιήσει ακόμη περισσότερο μια γελοία και παραπαίουσα Κυβέρνηση. Θα στείλει το μήνυμα ότι αφού δεν μπορούμε να επιβάλλουμε την τήρηση των νόμων το «διαλύουμε».
Μια τέτοια όμως απόφαση εκτός από γελοία είναι και επικίνδυνη για έναν πιο σημαντικό (αν και λιγότερο φανερό) λόγο. Αν διακοπεί το Πρωτάθλημα επειδή δεν διακόπηκαν δυο παιχνίδια σε βάρος του Γαύρου, τότε γιατί να μην καταργήσουμε και το Ε.Σ.Ρ. ως εποπτική Αρχή αφού δεν συμφωνούμε για την σύνθεση της νέας του διοίκησης; Τι μας εμποδίζει περαιτέρω να καταργήσουμε το δικαστικό σύστημα αφού υπήρξαν (και υπάρχουν) δικαστές που τα «πιάνουν» και αναλόγως βγάζουν αποφάσεις; Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχίζεται για πολύ ακόμα αλλά αυτό εκτός από άσκοπο θα καταντούσε και γελοίο όπως και η απειλή Κοντονή. Σε κάθε περίπτωση «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα».
Σημείωση 1η: Ελπίζουμε όλοι μας να καταλάβαμε τώρα πόσο αστείος ήταν ο «Νόμος Κοντονή» ο οποίος έγινε μόνο για να γεμίζει το ταμείο του Υπουργείου Αθλητισμού. Αν ο Κοντονής επιθυμεί με την δράση του να εξισορροπήσει τις αδικίες πρέπει ν’ αλλάξει τον νόμο και να επιφυλλάξει στον εαυτό του το δικαίωμα να δικάζει σε τέταρτο βαθμό (Πειθαρχική Επιτροπή, Εφέσεων, Διαιτητικό, Κοντονής) τις υποθέσεις στις οποίες δεν εφαρμόζεται (όπως πρέπει) ο νόμος. Η αλλαγή δε αυτή θα πρέπει να έχει αναδρομική ισχύ από τον περασμένο Αύγουστο (2015).
Σημείωση 2η: Το «καρφί» Κοντονή σχετικά με το ότι το κλείσιμο της θύρας 13 το είχε προτείνει ο Αλαφούζος (βλέπε εδώ) δεν τον απαλλάσσει από την ευθύνη για την «ηλίθια» απόφαση του. Αν είναι έτσι τότε την επόμενη φορά ν’ ακούσει και εμάς τους υπόλοιπους και να κλείσει και τον «υπόδικο» Πρόεδρο Π.Α.Ε. στη φυλακή και να τιμωρήσει την ομάδα του. Αν πάντως αυτό κατάλαβε από την συζήτηση με τον Αλαφούζο, τότε υπάρχει θέμα αφού ο συνομιλητής του θα ήταν κι αυτός «ηλίθιος» αν πίστευε ότι με το κλείσιμο μιάς θύρας θα λύνονταν το πρόβλημα. Προφανώς -και με την προϋπόθεση ότι ισχύουν ακριβώς έτσι όσα «καρφώνει» σήμερα ο Κοντονής- ο Αλαφούζος αναφερόταν στο κλείσιμο της Θύρας 13 ως συνδέσμου οργανωμένων και όχι ως θύρας του «Απ. Νικολαΐδης» γιατί το δεύτερο εκτός από «ηλίθιο» είναι και αναποτελεσματικό. Πάντως η απλοϊκή προσέγγιση του Υπουργού: «Όλο αυτό το κακό δεν έγινε επειδή κάποιος προκάλεσε κάποιον, αλλά επειδή κάποιοι οπαδοί έκαναν ό,τι έκαναν. Σημάδευαν παίκτες με φωτοβολίδες και μάλιστα πέτυχαν έναν» ταιριάζει με το προφίλ του φαφλατά που επιμελώς οικοδομεί από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντα του.
Σόιμπλε: «Τσίπρα είσαι ηλίθιος»
Δεν υπάρχει λόγος να μπούμε σε συζήτηση για το αν ο Τσίπρας είναι «ηλίθιος» ή όχι. Έτσι κι αλλιώς είναι σίγουρα από τους χειρότερους (αν όχι ο χειρότερος) που πέρασε από την θέση του Πρωθυπουργού από όποια οπτική και αν το δει κανείς. Αυτό που έχει σημασία να ειπωθεί είναι η ουσία της συμπεριφοράς του Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε απέναντι στον Έλληνα Πρωθυπουργό.
Η ουσία της συμπεριφοράς αυτής έχει δύο ξεχωριστά μεν αλλά αλληλένδετα μεταξύ τους επίπεδα. Το πρώτο είναι ότι ο Υπουργός Οικονομικών της πιο ισχυρής οικονομικά χώρας της Ευρώπης νοιώθει τόσο ισχυρός που τολμά ν’ αυθαδιάζει σ’ έναν Πρωθυπουργό ο οποίος ως θέση είναι τυπικά ανώτερος του. Βέβαια ακριβώς την ίδια συμπεριφορά είχε στο πρόσφατο παρελθόν και απέναντι στην τουλάχιστον θεωρητικά πολιτική προϊστάμενο του την Καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ.
Όπως έχουμε υποστηρίξει εδώ και καιρό σε πλήθος κειμένων της θεωρητικής σειράς μας οι κυβερνήσεις έχουν από δεκαετίες απολέσει τον έλεγχο της οικονομικής πολιτικής τους. Υφίστανται μόνο για να εισπράττουν το πολιτικό κόστος, έτσι ώστε ο «Κυρίαρχος Λαός» να μην δυσανασχετεί μ’ αυτούς που πραγματικά κάνουν κουμάντο πίσω από την κουίντα. Φτάσαμε έτσι στο σημείο ένας Υπουργός Οικονομικών ο οποίος απολαμβάνει της εμπιστοσύνης των τραπεζιτών (και όχι μόνο) επειδή βρίσκεται σε πλήρη ταύτιση μαζί τους (εκτελεί τις εντολές τους) να είναι πιο ισχυρός (και να συμπεριφέρεται ανάλογα) ακόμη και από αυτόν που τυπικά τον διόρισε (Πρωθυπουργό, Πρόεδρο ή Καγκελάριο). Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι οι Υπουργοί Οικονομικών (όπως και οι Διοικητές των Κεντρικών Τραπεζών) των ισχυρών οικονομικά χωρών αλλάζουν δυσκολότερα και λιγότερο συχνά απ’ ότι οι συνάδελφοι τους των υπολοίπων υπουργείων, ενώ κάποιοι παραμένουν για χρόνια στην θέση τους. Γι’ αυτό και ο Σόιμπλε είναι σε θέση ν’ αυθαδιάζει μ’ αυτό τον τρόπο.
Το δεύτερο επίπεδο είναι το γεγονός ότι ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας απευθύνθηκε απαξιωτικά (με ιταμό τρόπο) στον Πρωθυπουργό μιάς άλλης χώρας (ο οποίος τουλάχιστον ιεραρχικά είναι ανώτερος του). Ο Τσίπρας όπως μας πληροφορεί το ρεπορτάζ δεν απάντησε στην ιταμή πρόκληση, ενώ μετά το συμβάν φαίνεται να συζητά με τον Σόιμπλε (άγνωστο σε ποιά γλώσσα) χωρίς να έχει διαρρεύσει τι είπαν. Η μη αντίδραση του Έλληνα Πρωθυπουργού έγινε προσπάθεια να «πουληθεί» στους ιθαγενείς ώς «υπεύθυνη στάση». Ωστόσο αυτό όχι μόνο δεν ισχύει αλλά είναι και μέγα ψέμα.
Ο Τσίπρας αντέδρασε όπως ο υπαλληλάκος (που νοιώθει τυχερός για την θεσούλα που έχει και ο οποίος τρέμει την απόλυση του) πρός τον εργοδότη του που τον «ξεχέζει» επειδή έχει νεύρα (ακόμη και άδικα). Γνωρίζει καλά ότι έχει ανάγκη του «κακούς» Γερμανούς αφού στην ρητορεία του αυτή οφείλεται ότι κέρδισε (αλλά και διατηρεί για λίγο ακόμα) την θεσούλα του. Βέβαια και οι «κακοί» Γερμανοί τον χρειάζονται αφού αν στην θέση του υπήρχε κάποιος άλλος πιο συνεργάσιμος θα έπρεπε και αυτοί να εκπληρώσουν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις. Άσε που η δημοφιλία των πολιτικών τους είναι ανάλογη της «ανυπακοής» της Ελληνικής πλευράς.
Ο Τσίπρας και να ήθελε δεν μπορούσε ν’ αντιδράσει όχι μόνο γιατί φοβάται την απόλυση του (και μετά θα πρέπει να ξαναγυρίσει στις οικοδομές απ’ όπου ξεκίνησε) αλλά και γιατί έχει βεβαρημένο παρελθόν. Στο κάτω-κάτω αυτός έχει πεί χειρότερα για την Τρόϊκα και την Μέρκελ. Το μόνο άσχημο γι’ αυτόν είναι ότι ακόμη και έτσι δεν θα γλυτώσει την «απόλυση» η οποία οσονούπω θα είναι γεγονός. Γιατί σ’ αυτές τις δουλειές όπως και στις επιχειρήσεις ο κανόνας είναι ότι τα (μεγαλο)στελέχη είναι αναλώσιμα, εκτός αν κρατάνε από μεγάλο τζάκι οπότε τα βολεύουν σε άλλη ανάλογη θεσούλα.
Αν υπάρχουν ακόμα αμφιβολίες ότι ο Σόϊμπλε είναι πιο ισχυρός από την Καγκελάριο του Άγκελα Μέρκελ και τον Πρόεδρο του Γιοαχίμ Γκάουκ πιστεύουμε ότι δεν χρειάζεται καμία άλλη απόδειξη από την ανυπαρξία κάποιας «συγγνώμης» (έστω και ανεπίσημης μέσω διαρροών). Αν η Γερμανική Κυβέρνηση είχε τον πλήρη έλεγχο άρα και την ευθύνη όλων των Υπουργών της, τότε θα ήταν υποχρεωμένη είτε να ζητήσει κάποιας μορφής «συγγνώμη», είτε να επιδοκιμάσει ευθέως τα λεγόμενα και την στάση του Σόιμπλε δίνοντας παράλληλα την δική της επίσημη ερμηνεία του σχολίου του. Το γεγονός ότι δεν έχει υπάρξει οποιασδήποτε μορφής «συγγνώμη» σημαίνει αφ’ ενός την αδυναμία της Καγκελαρίου αφ’ ετέρου την εξαιτίας της αδυναμίας αυτής (αναγκαστική;) σύμπλευση με τον Σόιμπλε.
Κοντολογίς Αλέξη, δεν βρέχει σε φτύνουν και μάλιστα με τον πιο χοντροκομμένο και προκλητικό (γιατί μπορούν να το κάνουν) τρόπο. Τώρα αν εσύ το συν-αισθάνεσαι αυτό μόνο η καρδούλα σου το ξέρει.
28 Γενάρη 2016
παρατηρητήριο.
