Ο εξοβελισμός μπορεί να γίνει είτε με λύση της συνεργασίας των δύο μερών (στην περίπτωση μας μεταξύ ομάδας και παίκτη), είτε με την καθυπόταξη αυτού που «σήκωσε κεφάλι». Σε κάθε περίπτωση επιδιώκεται να δοθεί η εντύπωση πως η ομάδα «δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της» και πως δεν θ’ αφήσει αναπάντητο οτιδήποτε ενδέχεται να κηλιδώσει την υπόληψη της.
Δεδομένου ότι ο «αγνός οπαδός» (αυτός που δεν περιμένει τίποτα ως ανταπόδοση για την αφοσίωση του στην ομάδα) θεωρεί ότι παρά τα λάθη που μπορεί να γίνονται από την Διοίκηση η «ομάδα» έχει πάντα δίκιο, το μόνο που στ’ αλήθεια απαιτείται είναι μια «ομοβροντία» επικριτικών/καταδικαστικών σχολίων (ή δημοσιευμάτων όταν τα πράγματα είναι πιο σοβαρά) σε βάρος αυτού που «σήκωσε κεφάλι». Στην πραγματικότητα δεν απαιτείται καν τα σχόλια να είναι μεταξύ τους διαφορετικά. Κάθε άλλο μάλιστα. Θα μπορούσαν να είναι πανομοιότυπα. Στο κάτω-κάτω πόσο διαφορετικά μπορούν να είναι επικριτικά σχόλια για το ίδιο συμβάν;
Το τελευταίο σχετικό περιστατικό στον χώρο της Α.Ε.Κ. ήταν η «ομοβροντία» αρνητικών σχολίων για την «αινιγματική» ανάρτηση του Χρήστου Αραβίδη σχετικά με τα «παιχνίδια που παίζονται πίσω από την πλάτη του». Και σ’ αυτή την περίπτωση όπως και σε ανάλογες σε άλλους χώρους μια από τις αντιδράσεις των «υπερασπιστών» της ομάδας ήταν σχετική με την χρονική συγκυρία την οποία επέλεξε ο Αραβίδης, λες και το ζήτημα είναι η χρονική στιγμή και όχι η ίδια η καταγγελία. Η αμέσως επόμενη αντίδραση ήταν η σύγκριση του μεγέθους του Αραβίδη ως προς την Α.Ε.Κ., μια σύγκριση τόσο άδικη όσο και αποπροσανατολιστική.
Οποιοσδήποτε «καλόγερος» συγκρινόμενος με το «μοναστήρι» χάνει στη σύγκριση και από την άποψη αυτή ο Αραβίδης δεν θα μπορούσε ν’ αποτελέσει εξαίρεση. Αντιπαρερχόμενος όσα γράφτηκαν σχετικά με την ποιότητα του ως παίκτη και τον ανταγωνισμό που υπάρχει πλέον στην θέση του θα σχολιάσω την ουσία της συγκεκριμένης υπόθεσης.
Κατ’ αρχάς ο Αραβίδης έκανε λάθος και μάλιστα διπλό. Έκανε λάθος γιατί με την ανάρτηση του κατήγγελλε στα ξαφνικά στην πλειοψηφία των οπαδών της ομάδας «παιχνίδια που παίζονται πίσω από την πλάτη του». Προφανώς αυτά τα «παιχνίδια» έχουν από καιρό ξεκινήσει και ενδέχεται τώρα να κλιμακώνονται. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να βγαίνει και να τα καταγγέλλει χωρίς να πεί κάτι περισσότερο σχετικά μ’ αυτά. Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν το πρώτο του λάθος ακολουθήθηκε και από ένα δεύτερο˙ αυτό της αντίδρασης του μετά την (αναμενόμενη σε τέτοιες περιπτώσεις) «ομοβροντία» των σε βάρος του καταδικαστικών σχολίων.
Πρακτικά, το ζήτημα είναι ότι κάποιοι ήδη από τον φετινό Ιούλη ήθελαν να πουλήσουν τον Αραβίδη σε ομάδα του εξωτερικού. Το είχαμε υπαινιχθεί άλλωστε σε κείμενο μας την 1η Αυγούστου (βλέπε εδώ). Επειδή ο Αραβίδης δεν συναινούσε (προφανώς ούτε τώρα συναινεί) κάποιοι άρχισαν να παίζουν αυτά τα «παιχνίδια» («πόλεμο νεύρων» τα λένε οι γραμματιζούμενοι). Για να είναι ο Χρήστος ακόμη εδώ πάει να πεί ότι τα «παιχνίδια» αυτά δεν ήταν αποτελεσματικά.
Στο σημείο αυτό και σε σχέση με την αντίδραση του Αραβίδη υπάρχουν δύο ενδεχόμενα:
- Είτε ο Χρήστος έχασε πλέον την υπομονή του.
- Είτε προσπάθησε να εκβιάσει μια λύση που θα οδηγούσε στον τερματισμό τους.
Σε κάθε περίπτωση ότι και να επιλέξετε το ζήτημα είναι ότι το γεγονός ότι ο Αραβίδης κοινοποίησε τα «παιχνίδια πίσω από την πλάτη του» χωρίς να λέει κάτι παραπάνω σχετικά γύρισε σε βάρος του και τον έκανε να φαίνεται αυτός ο «κακός» της ιστορίας ενώ δεν είναι. Στην χειρότερη περίπτωση είναι κάποιος που δεν ζύγισε καλά την κατάσταση. Το ζήτημα είναι ότι τα παιχνίδια αυτά που παίζονται από κάποιους εντός της Π.Α.Ε. δεν παίζονται σε βάρος του Χρήστου, αλλά σε βάρος της Α.Ε.Κ. ως συλλογικότητας. Καλό θα ήταν λοιπόν να βγούν όλα στη φόρα όσο γίνεται γρηγορότερα. Γιατί μόνο έτσι μπορεί και ο κάθε αδικούμενος να βρεί το δίκιο του και η ομάδα να προστατευτεί. Επιπλέον έτσι θα μπουν στο περιθώριο όσοι στ’ όνομα της προστασίας του «μοναστηριού» υπερασπίζονται τέτοιου είδους τακτικές.
Αντί επιλόγου…
Κλείνοντας κρίνω σκόπιμο να κάνω μια επισήμανση. Όταν λέμε: «το μοναστήρι να ‘ναι καλά», προφανώς δεν εννοούμε τα ντουβάρια. Εννοούμε το «μοναστήρι» ως σύνολο, δηλαδή μαζί με τους «καλογέρους» του. Έτσι κάποιες φορές ενδέχεται η αποπομπή/απομάκρυνση ενός απ’ αυτούς να μειώσει την αξία του «μοναστηριού» ως συνόλου, οπότε το «μοναστήρι» δεν θα είναι καλά. Καλά θα κάνουμε πάντα να θυμόμαστε ότι οι συλλογικότητες (ομάδες, κόμματα, Έθνη) είναι τόσο πετυχημένες όσο αξιολογότερα είναι τα μέλη τους. Γι’ αυτό θα πρέπει κάθε φορά πριν εξοβελίσουμε έναν «καλόγερο» να εξετάσουμε πρώτα μήπως είναι καλύτερα ν’ αλλάξουμε κάτι στον τρόπο λειτουργίας του «μοναστηριού».
23 Σεπτέμβρη 2016
παρατηρητήριο.