Η κλασική «αντιπαλότητα» του «καλού» με το «κακό» βρίσκει στην καθημερινότητα μας πάμπολες εκφράσεις. Μια απ’ αυτές είναι το ζεύγος «φασισμός» - «αντι-φασισμός». Θεωρητικά το ένα αποκλείει το άλλο, ωστόσο κανένα δεν μπορεί να υπάρξει απουσία του άλλου. Αφού, λοιπόν, «τρώγονται σαν τον σκύλο με τη γάτα» διεξάγου μεταξύ τους λυσσαλέο αγώνα για την τελική επικράτηση για να νοιώθουν ότι έχουν κάτι να υπερασπιστούν και οι υποστηρικτές τους.
Η πλέον «φασιστική» τακτική του παρελθόντος που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον για την απομόνωση των «κομμουνιστικών μιασμάτων» είναι το «τσουβάλιασμα». Το «τσουβάλιασμα» συνίσταται από τη μια στον χαρακτηρισμό κάποιων ως «μιάσματα» (τα οποία «μολύνουν» όσους έρχονται σ’ επαφή μαζί τους) και από την άλλη στο «τσουβάλιασμα» (ή την απειλή του «τσουβαλιάσματος») για καθένα που έχει κάποια σχέση (συγγενική ή άλλη) μαζί τους. Έτσι, οι συγγενείς των «μιασμάτων» πιέζονταν με τον τρόπο αυτό να διακόψουν κάθε σχέση μαζί τους αν δεν ήθελαν να έχουν και αυτοί προβλήματα (π.χ. να μην πάρουν «Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων» και έτσι να μην μπορούν να βγάλουν διαβατήριο).
Καθώς, όμως, «έχει ο καιρός γυρίσματα» τα θύματα του παρελθόντος έγιναν θύτες και τανάπαλι. Επιπλέον με την διάδοση των Κοινωνικών Δικτύων πολλοί νομίζουν ότι ο λόγος τους μετράει και ξεσπάνε με μένος εναντίον προσώπων και καταστάσεων αναλαμβάνοντας τον ρόλο του Εισαγγελέα. Τελευταία υπήρξε μια σειρά επιθέσεων στην πρωταθλήτρια Ελλάδας και αθλήτρια της Α.Ε.Κ. στον στίβο Βούλα Παπαχρήστου.
Η Βούλα έχει χαρακτηριστεί από τους «αντί-φασίστες» ως «φασίστρια» για δύο λόγους. Ο ένα ήταν η σχέση της με τον Κασιδιάρη. Ο άλλος κάποιες «χαζές» αλλά όχι τόσο όσο κάποιοι ήθελαν να τις παρουσιάσουν δηλώσεις της πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Σχετικά με τον πρώτο, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να την κάνει κριτική ούτε να την χαρακτηρίσει ως «φασίστρια» γι’ αυτό. Άλλωστε ήταν καθαρά προσωπικό της θέμα. Σχετικά με τον δεύτερο η Βούλα πλήρωσε βαρύ τίμημα με τον αποκλεισμό της από τους αγώνες (όταν κάποιος αριστερός μπασκετμπολίστας δεν έχει πληρώσει αντίστοιχο τίμημα για την «κωλοπαιδίστικη» συμπεριφορά του) και γι’ αυτό κανείς δεν έχει το δικαίωμα να συνεχίζει τη συγκεκριμένη ιστορία.
Ωστόσο, το «παιχνίδι» πρέπει να συνεχιστεί. Γι’ αυτό και βολεύει η συνέχιση του «τσουβαλιάσματος» της Βούλας. Άλλωστε, η λογική σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι του τύπου «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» και επιπλέον «μια φορά φασίστας, πάντα φασίστας». Ακόμη, όμως, και να δεχτούμε αυτή τη λογική είναι απλά ακατανόητο το κόμπλεξ με το οποίο επιτέθηκαν κάποιοι στην Βούλα μετά την νίκη της στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου. Λες και αν δεν έπαιρνε μετάλλιο αυτό θα ήταν «τιμωρία» για την «φασιστοσύνη» της. Το περίεργο είναι ότι αυτά τα σχόλια τα έκαναν άτομα που δηλώνουν «αριστεροί» και είναι επίγονοι πρώην θυμάτων αυτής της τακτικής. Είναι σαν αυτούς (μπορεί να είναι και οι ίδιοι) που «κατηγορούν» κάποιους Έλληνες για την στάση τους απέναντι στους μετανάστες/πρόσφυγες επικαλούμενοι είτε τις δικές μας περιπτώσεις προσφυγιάς είτε τη μετανάστευση στο εξωτερικό. Προφανώς στην «πάλη απέναντι στον φασισμό» δεν ισχύουν τα ίδια μέτρα και σταθμά.
Η τέτοια στάση με την οποία απαγορεύεται σε κάποιους το δικαίωμα να έχουν την άποψη που επιθυμούν είναι καθαρά και χωρίς εισαγωγικά φασιστική. Είναι φασιστική για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι προϋποθέτει την ύπαρξη κάποιου κριτή ο οποίος έχει το δικαίωμα ν’ αποφασίζει για τους άλλους χωρίς να υπόκειται και αυτός στις ίδιες του τις αποφάσεις. Ο άλλος είναι ότι ο κριτής αυτός αποφασίζει μόνος του κατά το δοκούν για το επιτρεπτό περιεχόμενο εννοιών όπως «φασίστας», «αντί-φασίστας», κ.α. Είναι ταυτόχρονα ο ίδιος νομοθέτης και δικαστής, άρα δεν μπορεί να είναι πάντα αντικειμενικός.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όπως παρατήρησε και ο Μάρξ η Ιστορία επαναλαμβάνεται γιατί ελάχιστοι διδάσκονται απ’ αυτή. Αυτοί που δεν αντλούν κανένα ουσιαστικό δίδαγμα είναι όσοι ξιπασμένα νομίζουν ότι την ξέρουν καλά. Ο Φασισμός, όπως και ο Κομμουνισμός ΔΕΝ νικιούνται σ’ επίπεδο ιδεολογίας με «αντί» μέτωπα. ΔΕΝ μπορούν να νικηθούν οριστικά ποτέ, γιατί αποτελούν όψεις της κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας οι οποίες επανέρχονται στο προσκήνιο αναλόγως της φάσης του εκάστοτε Οικονομικού Κύκλου. Τα «αντί» μέτωπα μοιάζουν σαν φράγματα που προσπαθούν να σταματήσουν ένα ποτάμι που ξεχειλίζει. Είναι μόνο προσωρινά. Το μόνο «φάρμακο» είναι η χωρίς πάθος εξέταση του Ιστορικού παρελθόντος και έτσι η εξαγωγή αμερόληπτων συμπερασμάτων για τα αίτια όσων συνέβησαν στο παρελθόν. Όσο, όμως, γίνονται τέτοιου είδους προσωπικές επιθέσεις για ένα χρυσό μετάλλιο κάτι τέτοιο δεν φαίνεται διόλου πιθανό.
Υ.Γ. Θα πρέπει να είναι προφανές ότι το παρόν κείμενο αφορά κάθε περίπτωση σαν της Βούλας και όχι σώνει και καλά την ίδια την Βούλα. Για όσους αρνούνται να το καταλάβουν προτείνω ξύδι.
14 Σεπτέμβρη 2018
παρατηρητής 1.
