Παρακάμπτοντας γλυκανάλατα, ρηχά και χωρίς περιεχόμενο κείμενα όπως αυτό τα οποία στην καλύτερη περίπτωση περιγράφουν κάποιες προσωπικές στιγμές θ’ ασχοληθούμε με την «ενιαία Α.Ε.Κ.». Από τη στιγμή που με βάση οικονομικά κριτήρια επιλέχθηκε η Α.Ε.Κ. να πέσει στην Γ’ Εθνική και εν όψει της κατασκευής του νέου μας γηπέδου στον ίδιο χώρο με το «Ν. Γκούμας» επιχειρήθηκε να «χρυσωθεί το χάπι» με την επίκληση του παραμυθιού της «ενιαίας Α.Ε.Κ.». Η «ενιαία Α.Ε.Κ.» ήταν (και συνεχίζει να είναι) μια εννοιολογική κατασκευή με την οποία γίνεται προσπάθεια να πειστούμε πως όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και γι’ αυτό πρέπει να τεθούν υπό ενιαία καθοδήγηση. Στην ουσία η επίκληση της «ενιαίας Α.Ε.Κ.» είχε σαν αποκλειστικό σκοπό τον πλήρη έλεγχο της Ερασιτεχνικής η οποία έχει στην κυριότητα της το οικόπεδο του «Ν. Γκούμας» (και όπως όλοι ξέρουμε χωρίς οικόπεδο δεν γίνεται γήπεδο).
Πόσο προσχηματική (και άρα ψευδής) ήταν η επίκληση της «ενιαίας Α.Ε.Κ.» φάνηκε σχεδόν αμέσως όταν την «αναγέννηση» του ποδοσφαιρικού και μπασκετικού τμήματος ακολούθησε το συνολικό μαράζωμα των ερασιτεχνικών τμημάτων. Τότε για να δικαιολογηθούν τ’ αδικαιολόγητα η «νέα κατάσταση» προχώρησε σε μια λογική ακροβασία. Ναι μεν η Α.Ε.Κ. ήταν ενιαία αλλά ταυτόχρονα ήταν και ξεχωριστή, καθώς το Σωματείο είχε δική του διοίκηση η οποία και είχε την υποχρέωση να συντηρεί τα ερασιτεχνικά τμήματα. Το ποδόσφαιρο -κυρίως- και δευτερευόντως το μπάσκετ ήταν «υποχρεωμένα» να αποδίδουν τα ποσοστά της Ερασιτεχνικής σ’ αυτήν και τίποτα παραπάνω. Είναι προφανές πώς αυτό το δόγμα (γιατί μόνο ως δόγμα που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες) είναι ισάξιο με αυτό της Τριαδικότητας του Θεού σύμφωνα με το οποίο αν και ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι της ίδιας ουσίας, είναι ωστόσο και τελείως ξεχωριστά. Συνεπώς δεν θα κάναμε λάθος αν συμπεραίναμε πως αυτή την στιγμή στην «ενιαία Α.Ε.Κ.» υπάρχει κάποιος που θεωρείται από τους άλλους σαν «ένας μικρός Θεός» και στον οποίο αναγνωρίζουν οι υπόλοιποι (τουλάχιστον η πλειοψηφία τους) το δικαίωμα να συμπεριφέρεται ως τέτοιος.
Για εμάς τους «παρατηρητές» η Α.Ε.Κ. είναι όντως ενιαία. Αυτό πρακτικά σημαίνει πώς όταν ένα κομμάτι της «ενιαίας Α.Ε.Κ.» βρίσκεται σε κίνδυνο ή αντιμετωπίζει πρόβλημα τα υπόλοιπα πρέπει να προστρέχουν σε βοήθεια του. Όπως γίνεται (ή θα έπρεπε να γίνεται και στις οικογένειες. Άλλωστε σε αυτή την αρχή βασίστηκε η επιβίωση του είδους μας, αφού η μικρότερη ομάδα κοινωνικής συνύπαρξης ήταν (και συνεχίζει να είναι) η οικογένεια. Στην πορεία η αλληλοβοήθεια επεκτάθηκε και σε μεγαλύτερα σύνολα (σόι, γειτονιά, συντεχνία) μέχρι που το καθήκον αυτό το ανέλαβε το Κράτος μέσω συγκεκριμένων δομών του. Από τότε η παροχή βοήθειας στους γύρω μας άρχισε να γίνεται σε εθελοντική βάση (αφού πλέον θεωρούμε ότι δεν έχουμε ανάγκη τους άλλους για την επιβίωση μας) και όταν αυτή συμβαίνει παίρνει την μορφή της ελεημοσύνης. Αυτή όμως η άποψη είναι πέρα για πέρα λανθασμένη. Αυτό γίνεται κατανοητό αν θεωρήσουμε την Α.Ε.Κ. σαν μια γυναίκα κάποια όργανα της οποίας έχουν σοβαρά προβλήματα την ίδια στιγμή που κάποια άλλα φαίνονται ακμαία. Αν παρομοιάσουμε την Ερασιτεχνική (από την οποία προέρχονται όλα τα υπόλοιπα τμήματα) με την καρδιά, τότε καταλαβαίνουμε ότι κανένα όργανο δεν μπορεί να επιζήσει αν αυτή (η καρδιά/Ερασιτεχνική) σταματήσει να δίνει αίμα. Ακόμη και αν είχαμε τη δυνατότητα να συνδέσουμε κάποια από τα υπόλοιπα όργανα (π.χ. τον εγκέφαλο) με μηχανήματα τα οποία θα τα κρατούσαν στη ζωή ανεξάρτητα από την κατάσταση της καρδιάς/Ερασιτεχνικής αυτό δεν θα έλυνε το πρόβλημα συνολικά για όσα όργανα θα συνέχιζαν να έχουν ανάγκη ακόμη την καρδιά. Ίσα-ίσα που αυτή η επιλογή θα ήταν και ανήθικη αφού με τον τρόπο αυτό καταργείται η σχέση αμοιβαιότητας (ενότητας) που δένει τα όργανα μεταξύ τους και που τα κρατά όλα μαζί στην ζωή. Είναι κατάντια για την Α.Ε.Κ. να περιμένει αν και πότε θα φιλοτιμηθεί κάποιος από τα «βαριά πορτοφόλια» να δώσει π.χ. 30 χιλιάρικα σε όποιο τμήμα έχει φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης.
Το χειρότερο στην περίπτωση της Ερασιτεχνικής Α.Ε.Κ. είναι ότι οι άνθρωποι οι οποίοι ζούν την κατάσταση από μέσα και είναι υπεύθυνοι γι’ αυτήν (όχι όλοι στον ίδιο βαθμό) δεν βγαίνουν μπροστά να μιλήσουν για όσα γνωρίζουν όπως παρατηρεί πικρόχολα και ο Μάριος Ματσάγκος για τους Εφόρους (βλέπε εδώ). Αναλίσκονται σε κινήσεις επαιτείας προσπαθώντας να βρούν κάποια χρήματα ίσα-ίσα για να συνεχίσουν να λειτουργούν τα τμήματα τους την ίδια στιγμή που ενώ ρίχνουν κάποια «καρφιά» εν είδει προειδοποιήσεων προσπαθούν να μην φωνάζουν δυνατά μη τυχόν και τσαντιστεί ο «Μεγάλος» (ο οποίος αν το αποφάσιζε θα μπορούσε μέσα σε μια στιγμή να ξεκαθαρίσει την κατάσταση ή έτσι τουλάχιστον λένε κάποιοι).
Συνεπώς δεν βλέπουμε τον λόγο για πανηγυρικές και ελπιδοφόρες ανακοινώσεις όπως αυτή της Π.Α.Ε. (βλέπε εδώ) ή ανακοινώσεις με τις οποίες αναπολούμε το ένδοξο παρελθόν (περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς) όπως αυτή του Captain Morgan (βλέπε εδώ) όταν το πρόβλημα επιβίωσης του Σωματείου μας είναι μπροστά και όχι πίσω μας. Ωστόσο αλιεύσαμε και ελαφρώς διαφορετικού τύπου αποτιμήσεις της γενέθλιας ημερομηνίας της Α.Ε.Κ. όπως αυτή η οποία συνδέει την Α.Ε.Κ. με τις ρίζες της και παρέχει και κάποιες πληροφορίες ιστορικού και όχι μόνο τύπου και αυτή του Χρ. Κωνσταντινίδη η οποία είναι η μόνη που θέτει ένα κρίσιμο (και χρήσιμο αν απαντηθεί) ερώτημα. Η αξία αυτού του κειμένου προσδιορίζεται από το γεγονός ότι μόνο αυτό σε τόσα ανάλογα κείμενα θέτει το συγκεκριμένο ερώτημα το οποίο ωστόσο μα κάνει την χάρη και δεν το απαντά ο Χρήστος. Την απάντηση πρέπει να την δώσει καθένας μας ατομικά και μετά να κάνει κάτι πρός την κατεύθυνση που επέλεξε με την απάντηση του. Για να μην χαθούμε όμως στα γλυκανάλατα συναισθήματα που μας προκαλεί η ίδρυση της Α.Ε.Κ. πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας ότι το 1924 δεν ιδρύθηκε μια ομάδα, ένας Σύλλογος ούτε καν μια Ιδέα, αλλά μια συλλογικότητα ένας κοινός χώρος δράσης και συνύπαρξης για τους ανέστιους πλέον Κωνσταντινουπολίτες οι οποίοι επιθυμούσαν με την Α.Ε.Κ. ως συνεκτικό ιστό να διαφυλάξουν την διαφορετικότητα τους στη νέα τους πατρίδα. Όλα τα υπόλοιπα που λέγονται και γράφονται για την Α.Ε.Κ. είναι εκ των υστέρων προσθήκες και «σάλτσες» οι οποίες δυστυχώς θαμπώνουν και συσκοτίζουν την αρχική επιδίωξη των ιδρυτών της, αποδεικνύοντας με τον τρόπο αυτόν ότι όσα δημιουργούν οι άνθρωποι στην πορεία καταλήγουν να σηματοδοτούν κάτι λίγο ή πολύ διαφορετικό σε σχέση με την αρχική πρόθεση των δημιουργών τους.
Δηλαδή η Α.Ε.Κ. είναι μια μορφή συλλογικής λειτουργίας και στις συλλογικότητες τα προβλήματα του ενός (π.χ. του φροντιστή της γυναικείας ομάδας βόλλεϋ) είναι προβλήματα όλων όσων συμμετέχουν σ’ αυτήν. Όταν αυτό ισχύει και μέσω της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας λύνονται τα προβλήματα και βελτιώνεται η θέση όλων, τότε μπορούμε να μιλάμε για εκτόξευση (εννοείται προς τα «πάνω»). Μόνον τότε έχουν νόημα κείμενα σαν αυτό. Σε κάθε άλλη περίπτωση μιλάμε για λιβάνισμα. Το κακό με το κείμενο αυτό είναι ότι όποιος το διαβάσει και δεν ζεί στην Ελλάδα θα νομίζει ότι όλη η Α.Ε.Κ. έχει εκτοξευθεί (πάντα προς τα «πάνω») κάτι που είναι προφανώς ψευδές αφού η κατάσταση στην Ερασιτεχνική είναι κατάσταση διάλυσης, σαπίλας και παρακμής. Δεδομένου όμως ότι ο συγκεκριμένος αρθρογράφος δεν γράφει ψέματα θεωρούμε ότι κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει. Ίσως να φταίει ο διορθωτής, ποιος να ξέρει στα σίγουρα…
Τέλος όσο και να μη θέλουμε δεν μπορούμε να μη σχολιάσουμε την παντελή απουσία οποιασδήποτε ανακοίνωσης της Ερασιτεχνικής Α.Ε.Κ. (αν έχει εκδοθεί και δεν την πήραμε χαμπάρι θα θέλαμε να μας ενημερώσει όποιος γνωρίζει κάτι σχετικό) για την γενέθλια ημέρα της. Αν δεν κάνουμε λάθος (και δεν κάνουμε) η τελευταία ανακοίνωση του Σωματείου ήταν μετά από τη συνάντηση με υπηρεσιακούς παράγοντες του Υ.ΠΕ.Κ.Α. με την οποία και εκδηλωνόταν η απογοήτευση της Α.Ε.Κ. από τη συνάντηση. Αν και στην κατάσταση που βρίσκεται το Σωματείο είναι πολυτέλεια να μιλάμε για την ιστοσελίδα του, ωστόσο πρέπει να σημειώσουμε ότι η βιτρίνα του Σωματείου μας πρός τον έξω κόσμο έχει παρατηθεί τελείως στην τύχη της. Τέλειωσαν την άσκηση τους τα παιδιά από τη σχολή πληροφορικής ή δεν υπάρχει κανείς να τους δώσει υλικό (ανακοινώσεις, νέα κ.α.) για ν' ανεβάσουν στην ιστοσελίδα;
Αντί επιλόγου-κλεισίματος θα σας δώσουμε τον ορισμό της λέξης «κωλογλείφτης» όπως τον παραδίδει ο Άμπροουζ Μπίρς στο «Αλφαβητάρι του Διαβόλου» το οποίο πρόσφατα κυκλοφόρησε με το «ΒΗΜΑ». Πιθανόν κάποιοι από όσους διαβάζετε το κείμενο αυτό να βρείτε το κλείσιμο αυτό ως αταίριαστο, ενώ κάποιοι άλλοι να το θεωρήσετε ταιριαστό. Και στους μεν και στους δε θ’ απαντήσουμε το ίδιο: «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε». Όπως πάντα ο ορισμός αυτός αφορά τους πάντες (αν και σε κάποιους γνωστούς μας περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους) και κανέναν συγκεκριμένα, ενώ δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για όσους νομίζουν ότι ανακάλυψαν κάποιους που «ταιριάζουν γάντι» σ’ αυτόν (και άρα και τον λόγο που τον περιλάβαμε στο κείμενο αυτό).
Στις σελίδες 124-125 ο Μπιρς ορίζει τον «κωλογλείφτη» ως: Χρήσιμο λειτουργό, που συχνά εκδίδει εφημερίδες. Από άποψη χαρακτήρα ως εκδότης συνδέεται στενά με τον εκβιαστή με δεσμούς περιστασιακής ταύτισης˙ διότι στην πραγματικότητα ο κωλογλείφτης δεν είναι παρά ένας εκβιαστής με άλλη όψη, αν και συχνά ο τελευταίος απαντάται ως ξεχωριστό είδος. Το κωλογλείψιμο είναι απεχθέστερο του εκβιασμού, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η δραστηριότητα του επαγγελματία απατεώνα είναι μακράν απεχθέστερη από αυτή του ληστή αμαξών˙ και ο παραλληλισμός αυτός ισχύει πέρα για πέρα, διότι, ενώ ελάχιστοι ληστές εξαπατούν, κάθε απατεώνας θα ληστέψει αν τολμά.
(Σημείωση: «Το Αλφαβητάρι του Διαβόλου» γράφτηκε πάνω από 125 χρόνια πρίν, αλλά δυστυχώς συνεχίζει να είναι πάντα επίκαιρο.)
Υ.Γ.1. Ο επόμενος (μετά την δημοσίευση του παρόντος κειμένου) που θα γράψει για «τιμημένη προσφυγιά» και τα σχετικά με προφανή στόχο την εύκολη σπέκουλα θα είναι άξιος εκτός του γενικού χλευασμού και μήνυσης. Η «προσφυγιά» δεν είναι ιδιότητα (παρά μόνον αν ελπίζεις σε διορισμό ή σε άλλη δημόσια παροχή) είναι κατάσταση. Ο ίδιος ο πρόσφυγας δεν έχει τίποτα να ντρέπεται. Οι μόνοι που θα έπρεπε να ντρέπονται είναι όσοι εκμεταλλεύονται το δράμα του. Τέλος η «τιμημένη προσφυγιά» συντάσσεται πάντα με τίμιους και ντόμπρους ανθρώπους και όχι με λαμόγια σαν αυτά που υπάρχουν ακόμη σε μεγάλους αριθμούς στην οικογένεια της Α.Ε.Κ. Να έχουν υπ’ όψη τους όσοι χρησιμοποιούν τον όρο αυτόν ότι αν κάποιος θέλει να τιμήσει τους «τιμημένους πρόσφυγες» που ίδρυσαν την Α.Ε.Κ. (εκτός από τα μνημόσυνα) καλά θα κάνει να ξεκαθαρίσει την Ερασιτεχνική στέλνοντας Ορκωτούς Ελεγκτές και Οικονομικούς Εισαγγελείς και αποβάλλοντας από το σώμα της όλα τα λαμόγια.
Υ.Γ.2. Προς τους δημοσιογράφους (με και χωρίς εισαγωγικά) που περιγράφουν την «εκτόξευση», «απογείωση», «αναγέννηση», «επαναφορά», «επιστροφή» της Α.Ε.Κ.: Τώρα που μάθαμε ποιός είναι υπεύθυνος για την «εκτόξευση», «απογείωση», «αναγέννηση», «επαναφορά», «επιστροφή» της Α.Ε.Κ., θα μας πείτε ποιοι ήταν υπεύθυνοι για την κατάντια, την καταστροφή, το ρήμαγμα, την καταβαράθρωση και την ξεφτίλα του υποβιβασμού στην Γ’ Εθνική ή μήπως πιστοί στις (λυκο)φιλίες σας τους προστατεύετε; Καλά νομίζετε ότι τέτοιου είδους κείμενα έχουν γενικότερη απήχηση στον «κόσμο της Α.Ε.Κ.» ή απλά τα γράφετε για να δείξετε καλή διαγωγή και να βγάλετε την υποχρέωση;
21 Απρίλη 2015
παρατηρητήριο.
