Η καθημερινότητα για τους ενήλικες είναι ήδη μια μπερδεμένη υπόθεση. Πολλές από τις σχέσεις μας σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο καλύπτονται από πέπλα υποκρισίας και καθωσπρεπισμού. Πέπλα τα οποία ακόμη και όταν δεν αναγνωρίζουμε με την πρώτη, είμαστε ωστόσο εκπαιδευμένοι να βρίσκουμε την άκρη. Αυτά, όμως, ισχύουν για τους ενήλικες. Τα παιδιά -ειδικά στην προσχολική και σχολική ηλικία- δεν ξέρουν από «συμβάσεις» ενώ έχουν την ανάγκη να παίρνουν κάποια πράγματα ως δεδομένα (σταθερά). Γι’ αυτό και δεν πρέπει να τα μπερδεύουμε με καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούν να κατανοήσουν και οι οποίες για την ηλικία τους δεν ενδείκνυνται. Γιατί πάνω απ’ όλα τα παιδιά χρειάζονται ένα σταθερό και ισορροπημένο περιβάλλον. Έτσι, δεν λένε οι επιστήμονες;
Ωστόσο, ένα σταθερό και ισορροπημένο περιβάλλον προϋποθέτει να είμαστε καλά με τον εαυτό μας και αυτό με τη σειρά του σχετίζεται με τον βαθμό αποδοχής μας από τους «άλλους». Έτσι, οποιοσδήποτε θεωρεί ότι έχει τεθεί στο «περιθώριο» από τους «άλλους» ακόμα και να εμφανίζεται άνετος και ότι αυτή (η περιθωριοποίηση) δεν τον έχει επηρεάσει αποκλείεται να μην έχει απωθημένα. Τελικά, όλοι μας βρίσκουμε ένα χώρο στον οποίο μας αποδέχονται περισσότερο ελπίζοντας πως θα μας δοθεί η ευκαιρία να επανέλθουμε ξανά στο προσκήνιο παίρνοντας κάποιου βαθμού εκδίκηση για την περιθωριοποίηση μας.
Υπάρχουν πολλοί που αναλαμβάνουν -εργολαβικά εννοείται- την αποκατάσταση των αδικιών που προκαλεί σε κάποια μέλη της η Κοινωνία. δηλώνουν «Προοδευτικοί» και «Αριστεροί» και κηρύττουν τον ισοπεδωτισμό ο οποίος θα έχει σαν αποτέλεσμα την δημιουργία μιας Κοινωνίας τύπου στραπατσάδας. Είναι αυτοί που έχουν εξελίξει το εμπόριο λευκής σάρκας νομιμοποιώντας το κιόλας. Είτε διασώζοντας λαθρομετανάστες (με το αζημίωτο πάντα), είτε δήθεν διευκολύνοντας την απόκτηση παιδιού μέσω των «παρένθετων μητέρων». Στην ουσία με τις «μεταρρυθμίσεις» τους λειτουργούν υπέρ των κυκλωμάτων από την δράση των οποίων προσπαθούν δήθεν να σώσουν λαθρομετανάστες και να σταματήσουν το «εμπόριο παιδιών».
Εσχάτως, στο όνομα της Δημοκρατίας προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλες οι συμπεριφορές πρέπει να είναι ανεκτές στον βαθμό που ταυτίζονται με τα πιστεύω (δηλαδή, τα συμφέροντα) τους. Αυτό που έχουν στο μυαλό τους είναι μια μορφή διακυβέρνησης η οποία θα είναι μόνο τυπικά Δημοκρατία. Ή ακόμα χειρότερα θα είναι η βαριά παρηκμασμένη Αθηναϊκή Δημοκρατία όταν οι πολίτες νοιάζονταν περισσότερο για την είσπραξη επιδομάτων παρά για τις κρατικές υποθέσεις.
Μια από τις μεθοδεύσεις τους είναι να βάλουν στο κέντρο των ατομικών δικαιωμάτων τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Να αποδίδουν, δηλαδή, δικαιώματα αναλόγως των σεξουαλικών μας προτιμήσεων και όχι αυτόματα με την γέννηση μας είτε ως άνδρες είτε ως γυναίκες. Είναι προφανές (ή θα έπρεπε να είναι) ότι ένας τραβεστί έχει τα ίδια δικαιώματα με οποιονδήποτε άλλο πολίτη. Ακόμη και αν στην πράξη να καταπατώνται τα δικαιώματα του έχει όλες τις δυνατότητες (που έχει άλλωστε και κάθε άλλος πολίτης) να διεκδικήσει το δίκιο του.
Ένα δίκιο που ΔΕΝ θα το βρει προσπαθώντας από την «πίσω πόρτα» να βγει στο προσκήνιο όπως π.χ. διαβάζοντας παραμύθια σε μικρά παιδιά. Αυτή η κακόγουστη και εμετική αισθητικά παράσταση που στήσανε με δύο «ντράγκ κουίνς» να διαβάζουν παραμύθια το μόνο που αναδεικνύει είναι την διαφθορά και την διαστροφή των εμπνευστών της. Ντράγκ κουίν είναι το άτομο που υποκρίνεται -μέσω μιας γκροτέσκας και υπερβολικής ενδυμασίας- ότι είναι άτομο του άλλου φύλου. Προφανώς, οι ντράγκ κουίνς ενδημούν στον χώρο του θεάματος και σε κάθε περίπτωση δεν είναι κάτι νέο. Οι ρίζες αυτής της πρακτικής πηγαίνουν μέχρι την Αρχαιότητα όταν οι γυναικείοι ρόλοι παίζονταν από άντρες ντυμένους γυναίκες και διαμέσου των αιώνων φτάνουν ως τη τωρινή κακογουστιά.
Ωστόσο, και τότε και τώρα αυτές οι θεατρικές παραστάσεις απευθύνονταν ΜΟΝΟ σε ενηλίκους. Επιπλέον, το «παιδικό θέατρο» (το νεότερο από τα είδη θεάτρου) ΔΕΝ χρησιμοποιεί ντράγκ κουίνς στους γυναικείους ρόλους, γιατί απλά οι γυναίκες έχουν κερδίσει το δικαίωμα να υποδύονται τους γυναικείους ρόλους. Άσε, που η ανάγνωση παιδικών παραμυθιών από μια κακόγουστη και εμετική καρικατούρα γυναίκας ενώ ΔΕΝ προσφέρει τίποτα στα παιδάκια από την άλλη τους δημιουργεί σύγχυση. Όλη αυτή η κακόγουστη παράσταση είτε είναι προϊόν μιας απίστευτης αφέλειας (ηλιθιότητας) των διοργανωτών/εμπνευστών της, είτε είναι μια σκόπιμη προσπάθεια εκπόρνευσης των παιδικών ψυχών (μιας και τα παιδάκια θα τείνουν να θεωρούν τα πάντα «φυσικά»). Επί της ουσίας υπάρχει τόσο στις ντράγκ κουίνς όσο και στους εμπνευστές της συγκεκριμένης κακόγουστης παράστασης έλλειμμα σεβασμού τόσο ως προς τα παιδάκια όσο και προς τις οικογένειες τους. Αν επιδίωξη τους ήταν οι ντράγκ κουίνς να κερδίσουν τον σεβασμό της υπόλοιπης Κοινωνίας απέτυχαν παταγωδως. Γιατί ο σεβασμός κερδίζεται με προσπάθεια και υπομονή/επιμονή και όχι με «καπέλωμα» απ’ αυτούς που μπορούν να επιβάλουν στους υπόλοιπους τη θέληση τους.
Δεν θα με ξένιζε και δεν θα με πείραζε (το αντίθετο μάλιστα) αν κάποιος γονέας κυνηγούσε δικαστικά (δυσκολεύοντας τη ζωή) αυτούς που έστησαν όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι. Ένα καραγκιοζιλίκι για το οποίο δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Όποιος ενδιαφέρεται να προσφέρει στις παιδικές ψυχές μπορεί να το κάνει με τον τρόπο που το έκαναν (και συνεχίζουν να το κάνουν) τόσοι και τόσοι άνθρωποι του θεάτρου.
Το συγκεκριμένο περιστατικό (και όχι μόνο) αποδεικνύει πόσο σχετικό είναι το νόημα των όρων με τους οποίους προσδιοριζόμαστε αναλόγως την εποχή. Η σημερινή «Αριστερά των Κινημάτων» μέχρι και 60 χρόνια πριν θα θεωρούνταν ένα προϊόν του παρακμιακού Καπιταλισμού και όσοι την αποτελούν θα είχαν γλυτώσει μόλις στο τσακ την μεταχείριση που θα τους επιφύλασσε ο «πατερούλης Στάλιν». Το χειρότερο είναι πως αδυνατούν να κατανοήσουν πως με όσα μηχανεύονται σκάβουν τον λάκκο τους.
21 Γενάρη 2023
«πουθενάς 1».
