Προκειμένου να εξετάσουμε από την επιχειρηματική σκοπιά την ανάρρηση του Στέφανου στην αρχηγία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και δεδομένου ότι ο υπότιτλος έχει «προδώσει» την οπτική γωνία της εξέτασης πρέπει να θεωρήσουμε τα κόμματα ως επιχειρήσεις και μάλιστα εισηγμένες στο χρηματιστήριο. Ως εισηγμένες επιχειρήσεις οι δημοσκοπήσεις εξομοιώνονται με τις εκτιμήσεις των οίκων αξιολόγησης σχετικά με την μελλοντική τιμή της μετοχής τους. Έτσι, τ’ αποτελέσματα των Εκλογών είναι η αποτίμηση της τιμής της μετοχής τους από το χρηματιστήριο μετά την δημοσίευση των Ισολογισμών τους. Γιατί, σε σχέση με τις δημοσκοπήσεις (που αποτελούν εκτιμήσεις) τ’ αποτελέσματα των Εκλογών είναι η μόνη σίγουρη αποτίμηση η οποία και διαμορφώνει με αντικειμενικά δεδομένα την χρηματιστηριακή τους αξία. Στον «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-εισηγμένη Α.Ε.» μέλη και στελέχη είναι ταυτόχρονα εργαζόμενοι ή/και μικρομέτοχοι.
Ως μέτοχοι ενδιαφέρονται για την καλή προοπτική της επιχείρησης τους ψηφίζοντας ανάλογα στην Γ.Σ. της. Έτσι, μετά τη συνεχιζόμενη μείωση της χρηματιστηριακής της αποτίμησης ως αποτέλεσμα των 3 συνεχόμενων εκλογικών ηττών σε Εθνικές Εκλογές (2019 & της διπλής κάλπης του 2023) και της αποχώρησης του Τσίπρα από τη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου αναγκάστηκαν να καταπιαστούν με το φλέγον για το μέλλον της επιχείρησης ζήτημα της αντικατάστασης του. Οι υποψήφιοι διάδοχοι του που εμφανίστηκαν αρχικά προέρχονταν από το στελεχιακό δυναμικό του «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-εισηγμένη Α.Ε.», μέχρι που εμφανίστηκε και ένας που τούς ήταν παντελώς άγνωστος.
Ο Κασσελάκης είχε την οικονομική δυνατότητα να εξαγοράσει τον αριθμό των μετοχών που θα χρειαζόταν για να πάρει τον έλεγχο της «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-εισηγμένη Α.Ε.» αν έπρεπε. Ωστόσο, ήθελε να του ζητήσουν οι μικρομέτοχοι να την αναλάβει δωρίζοντας του τις μετοχές τους (ή εκχωρώντας του τες που είναι το ίδιο). Για να τα καταφέρει ήταν απαραίτητη η σύμπραξη κάποιων από τα ήδη υπάρχοντα στελέχη τα οποία θα τον νομιμοποιούσαν στα μάτια της πλειοψηφίας των μικρομετόχων.
Πράγματι, το σχέδιο δούλεψε εξαιρετικά και η επικράτηση του Στέφανου ήταν απόλυτη και εκκωφαντική. Δεδομένου, όμως, ότι για τους συνυποψήφιους του ήταν «ουρανοκατέβατος» και υποστηρίχτηκε από το «περιβάλλον» του πρώην Διευθύνοντος Συμβούλου κανείς τους δεν ήθελε να έχει την παραμικρή συνεργασία μαζί του. Επιπλέον, για να εκλεγεί τόσο αυτός όσο και η ομάδα που τον στήριξε επιτέθηκε στα πρώην στελέχη της «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-εισηγμένη Α.Ε.» κατηγορώντας τα ως υπονομευτές του πρώην Διευθύνοντος Συμβούλου. Από τις πρώτες του εξαγγελίες μετά την άνετη επικρτηση του φάνηκε πως το μέλλον που καθένας τους οραματιζόταν για την επιχείρηση απείχε παρασάγγας. Η «λευκή απεργία» των ηττημένων λειτουργούσε στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου απονομιμοποιητικά για τον νέο Διευθύνοντα Σύμβουλο μειώνοντας τη λαμπρότητα του.
Από την πλευρά του ο Στέφανος δεν μπορούσε παρά «να τους πάρει το κεφάλι». Όμως, αυτό δεν ήταν στο χέρι του. Αν και η κεφαλή της επιχείρησης όχι μόνο δεν μπορούσε να παρακάμψει τις εσωτερικές της διαδικασίες, αλλά δεν είχε την επιρροή να τις επηρεάσει υπέρ του. Για τον λόγο αυτό το εσωτερικό ξεκαθάρισμα που είχε επιλέξει να κάνει θα ήταν δύσκολο, επώδυνο και θορυβώδες με ότι μπορούσε αυτό να σημαίνει για την επιχείρηση και αν επετύγχανε θα γινόταν μέσω εκβιασμών και εξαναγκασμών.
Αν ο Στέφανος είχε δαπανήσει λεφτά για να πάρει τις μετοχές που θα του έδιναν τον έλεγχο της «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-εισηγμένη Α.Ε.» τότε θα είχαμε μια κλασική Εχθρική Επιθετική Εξαγορά κατά τ’ Αμερικάνικα πρότυπα. Ωστόσο, στην περίπτωση μας ο Στέφανος δεν χρησιμοποίησε λεφτά▪ πλήρωσε με ελπίδα. Ελπίδα ότι μόνον αυτός μπορούσε να κάνει την επιχείρηση πάλι μεγάλη. Ελπίδα ότι ο μέχρι τότε κόπος τους δεν πήγε χαμένος.
Από τη στιγμή που τον πίστεψαν και του «ξεδίπλωσαν τα φύλλα της καρδιάς τους» δεν υπήρχε γι’ αυτούς κανένας δρόμος γυρισμού. Έπρεπε να επικρατήσουν έναντι των «άλλων» και να «εκκαθαρίσουν» την επιχείρηση προκειμένου «καθαρή και απαλλαγμένη από τα βαρίδια» να γίνει ξανά μεγάλη. Είναι αυτοί που πιέζουν τον Στέφανο να προχωρήσει μπροστά χωρίς να χάσει άλλο χρόνο. Γιατί, αν δεν το κάνει με όσα έχουν πει θα μείνουν εκτεθειμένοι και αυτό είναι τουλάχιστον άβολο.
Πιέζουν τον Κασσελάκη γράφοντας του πως αν δεν κινηθεί γρήγορα τότε «θα τους χάσει» (βλέπε εδώ). Από την άποψη αυτή βρίσκονται στην ίδια θέση με την αντιπολίτευση τα μέλη της οποίας δεν έχουν άλλη επιλογή από την έξοδο, η οποία είναι γι’ αυτούς επώδυνη μιας και καθένας τους έχει μεγαλύτερη ή μικρότερη διαδρομή στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και έχει επενδύσει περισσότερο ή λιγότερο συναισθηματικά σ’ αυτόν. Ο εκβιασμός των υποστηρικτών του Στέφανου προς αυτόν είναι κούφιος. Γιατί, για να τους χάσει πρέπει να έχουν να πάνε κάπου αλλού. Και αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει άλλο κόμμα να τους στεγάσει. Εκτός και αν υπονοεί ότι θα φύγουν απογοητευμένοι και δεν θ’ ασχοληθούν ξανά με την πολιτική. Μόνο που στην περίπτωση αυτή κάνουν μεγαλύτερο κακό στον εαυτό τους παρά στον Κασσελάκη.
Η σύγκρουση στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι υπαρξιακή. Κάθε πλευρά πολεμά με όσες δυνάμεις έχει για να υπερασπιστεί το κόμμα όπως η ίδια το αντιλαμβάνεται. Και οι δύο χρειάζονται μια «βιτρίνα» που να πείθει τον κόσμο έτσι ώστε να επιστρέψουν στην Εξουσία και τη νομή της. Προφανώς, ο καβγάς γίνεται για τον έλεγχο της ανακατάληψης της εξουσίας και την (δια)νομή της. Η σύγκρουση αν και έντονη, ωστόσο δεν ήταν αμφίρροπη. Ο Κασσσελάκης επικράτησε ολοκληρωτικά δίνοντας στο κόμμα το δικό του «πολιτικό» περιεχόμενο εξοβελίζοντας παράλληλα κάθε άλλο. Το δυστύχημα για τους αποχωρούντες είναι ότι γνωρίζουν πως οι δικές τους ιδεολογικές προσεγγίσεις δεν έχουν μεγάλη απήχηση πρώτα και κύρια επειδή οι ψηφοφόροι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εμφορούνται κυρίως από εκδικητικότητα και μισαλλοδοξία που δεν αφήνουν χώρο για σκέψη.
Σε κάθε περίπτωση στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αυτή τη στιγμή συντελείται η κατάτμηση και η ρευστοποίηση του. Όπως και σε κάθε τυπική Εχθρική Επιθετική Εξαγορά ο νέος επικυρίαρχος ρευστοποιεί οτιδήποτε έχει κάποια αξία πετώντας στα σκουπίδια ότι δεν αξίζει να διασωθεί. Από το κόμμα που στη σημερινή του μορφή ίδρυσε ο Αλέξης Τσίπρας (και άρχισε ο ίδιος να ξηλώνει) αυτά που έχουν αξία είναι το «σήμα κατατεθέν» του, το ιδιόκτητο κτήριο και η κρατική χρηματοδότηση (μέχρι τουλάχιστον τις επόμενες Εθνικές Εκλογές). Για την ώρα του Στέφανου τού αρκεί φτάνει να είναι ικανός να τα διαχειριστεί▪ κάτι που όπως δείχνουν οι εκτιμήσεις δεν είναι ικανός να κάνει.
Τούτων λεχθέντων δεν υπάρχει κάτι άλλο να ειπωθεί και να γραφτεί για το «φαινόμενο Κασσελάκη» και τους ανθρώπους του Αλέξη που τον στήριξαν φανερά και παρασκηνιακά. Ούτε για τον μοναδικό σύμβουλο του και την επιρροή του σ’ αυτόν, ούτε για την αντιπάθεια του στις «δημοκρατικές» εσωκομματικές διαδικασίες. Άλλωστε κάθε τόσο όταν η Δημοκρατία κινδυνεύει σοβαρά χρειάζεται να εμφανιστεί ένας «Δικτάτορας» να τη σώσει. Ωστόσο, κάτι μου λέει πως ο Στέφανος ούτε γι’ αυτόν τον ρόλο κάνει. Το πολύ-πολύ να κάνει για τον ρόλο του (όμορφου) σχολιαστή κεντρικού δελτίου ειδήσεων.
18 Νοέμβρη 2023
«πουθενάς 1».
