Την «καταγγελία» πολύ βολικά (ω! του θαύματος) αξιοποίησε ο Αυγενάκης για να επιτεθεί στην Ομοσπονδία της οποίας ήθελε ν’ αλλάξει την ηγεσία. Βλέπετε, κάθε «Ολυμπιακή χρονιά» πρέπει να εκλέγονται οι νέες διοικήσεις των Ομοσπονδιών. Το 2020 θα είχαμε εκλογές αλλά η πανδημία τις πήγε 1 χρόνο πίσω (όπως και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο). Ωστόσο, η αλλαγή στην Διοίκηση της Ομοσπονδίας δεν ήρθε ποτέ (βλέπε εδώ & εδώ).
Παρά το γεγονός πως έφερε σε πέρας την αποστολή της (αξιωματικός του Μηχανικού) ωστόσο δεν κατάφερε να εξαργυρώσει την δημοφιλία της με μια υποψηφιότητα στις διπλές λόγω απλής αναλογικής Εκλογές του 2023. Φαίνεται, όμως, πως πλέον ήρθε η ώρα της να διεκδικήσει μια από τις θέσεις που θα εξασφαλίσει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην Ευρωβουλή.
Κάθε περίπτωση σεξουαλικού εγκλήματος πρέπει να διερευνάται και αν αποδειχθεί να τιμωρείται παραδειγματικά. Ωστόσο, κάθε καταγγελία δεν είναι αυτόχρημα αληθινή. Ειδικά στην περίπτωση της Σοφίας Μπεκατώρου τα δεδομένα με βάση τα όσα η ίδια έχει δηλώσει είναι τα εξής:
- Η καταγγελία έγινε 23 χρόνια μετά το συμβάν, άρα μετά την παραγραφή του.
- Εκτός της δικής της μαρτυρίας δεν υπάρχει καμία άλλη απόδειξη.
- Προέβη στην καταγγελία αφού άκουσε πως το ίδιο άτομο έκανε τα ίδια και σε άλλη αθλήτρια.
- Η καταγγελία έγινε σε προεκλογική περίοδο και πολύ βολικά εξυπηρετούσε την κυβερνητική επιδίωξη ν’ αλλάξει η Διοίκηση στην Ομοσπονδία Ιστιοπλοΐας.
- Από τη στιγμή πού η υπόθεση δεν μπορούσε λόγω παραγραφής να οδηγηθεί στο ακροατήριο είναι σαν η Σοφία Μπεκατώρου να δυσφημούσε συκοφαντικά τον φερόμενο ως δράστη (ο οποίος λίγο καιρό μετά πέθανε).
Το γεγονός ότι η καταγγελία για ένα σεξουαλικό αδίκημα το 1998 δεν έγινε εγκαίρως με αποτέλεσμα (αν είναι όντως αλήθεια) ο φερόμενος ως δράστης να το κάνει ξανά δημιουργεί αν μη τι άλλο ερωτήματα για την ευσυνειδησία της Μπεκατώρου ως προς την υποχρέωση της τουλάχιστον να προφυλάξει άλλες γυναίκες από το να πάθουν τα ίδια. Ακόμη χειρότερα το γεγονός ότι μίλησε μετά την παραγραφή του δίνει το δικαίωμα να σκεφτούμε πως πίσω από την καταγγελία της κρύβεται σκοπιμότητα.
Χειρότερο, όμως, από κάθε σκοπιμότητα είναι ο Μεσαιωνικός Φασισμός που κάτω από το όνομα της «πολιτικής ορθότητας» βιώνουμε καθημερινά. Ο Μεσαιωνικός Φασισμός του «καθωσπρεπισμού». Για παράδειγμα προκειμένου να παραμείνει όσο γίνεται περισσότερο στον «αφρό» της δημοσιότητας η Μπεκατώρου τα έβαλε με τον Δημήτρη Παπανώτα γι’ αυτή την δήλωση του:
«Εγώ δεν βλέπω να έχει πρόβλημα μια γυναίκα στην Ελλάδα και γενικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κανένα. Εκτός αν θέλει να έχει. Δηλαδή αν πάρει έναν σατράπη ο οποίος την κακοποιεί και δεν μιλάει και κάθεται και το ανέχεται, είναι πρόβλημά της».
Ανεξάρτητα από το αν κάποιος πιστεύει ότι ο Παπανώτας χρειαζόταν να πάει στην Ευρω-Βουλή δεν μπορεί να μη νοιώθει αηδία για τον τραμπουκισμό που δέχτηκε μόνο και μόνο γιατί εξέφρασε τη γνώμη του. Διαβάζοντας προσεκτικά την παραπάνω δήλωση (αν όντως είναι έτσι διατυπωμένη) βλέπε ξεκάθαρα πως ο Παπανώτας δεν θεωρεί τη σημερινή γυναίκα σαν ένα άβουλο πλάσμα που μοιρολατρικά δέχεται όσα της συμβαίνουν. Για τον Παπανώτα η γυναίκα είναι ελεύθερη να κάνει τις επιλογές της και γι’ αυτό είναι (εν μέρει) υπεύθυνη και για όσα της συμβαίνουν.
Όταν επιλέγει να μην κάνει μήνυση για κάποιον που την κακοποιεί αναλαμβάνει και το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για ότι θα της συμβεί. Ακόμα και αν πάει μια φορά σπίτι της με περιπολικό δεν θα ξεφύγει τον κίνδυνο (ειδικά όταν αυτός που την έχει βάλει στο στόχαστρο είναι αποφασισμένος). Αν δεν κάνει την πρώτη κίνηση (μήνυση) ο αστυνομικός που σε καθημερνή βάση διαχειρίζεται τέτοια περιστατικά δεν μπορεί (δεν δικαιούται) να κάνει οτιδήποτε. Είναι τότε που θα της πει: «(Αφού δεν κάνεις μήνυση) τότε κάτσε να τις φας.».
Στη σημερινή ανθρωποφάγα Κοινωνία που επικοινωνεί επιδερμικά (καθώς πρέπει) επικαλούμενη όχι τη λογική αλλά το συναίσθημα οι σπεκουλαδόροι προωθούν την δική τους παραποιημένη πάντα ερμηνεία δηλώσεων όπως του Παπανώτα και ενός αστυνομικού μόνο και μόνο για να καταστρέψουν υπολήψεις εξάπτοντας το θυμικό του κοσμάκη. Ο στόχος είναι προφανής: η ανάδειξη σε καλά αμειβόμενες θέσεις ανθρώπων πρόθυμων που το μόνο τους πραγματικό προσόν είναι ότι μυρηκάζουν τις ατάκες του σεναρίου που τους έδωσαν.
Η μέρα που επιτέλους θα τεθούμε όλοι προ των ευθυνών μας θα είναι και η μέρα που θ’ αρχίζει ν’ αλλάζει η κατάσταση. Μέχρι τότε θα σας λένε πως μόνο με εξορκισμούς και ρητορείες μπορούν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα.
20 Απρίλη 2024
«πουθενάδες».
