Για την (προσχεδιασμένη όπως φαίνεται) δολοφονία του αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη έχουν γίνει πλέον πολλές παράμετροι γνωστές. Τόσο για την επιλογή του Κλειστού του Ρέντη επειδή δεν διαθέτει κάμερες παρακολούθησης όσο και για διαλόγους αλλά και βίντεο των εμπλεκομένων. Οι σχετικές διαδικτυακές δημοσιεύσεις είναι αρκούντως διαφωτιστικές (βλέπε εδώ, εδώ & εδώ).
Ωστόσο, η συγκεκριμένη υπόθεση καθώς αφορά τους «οργανωμένους» της ομάδας του Πειραιά θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε ως την «υπόθεση ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο». Η περιγραφή της άμεσης και έμμεσης οικονομικής χρηματοδότησης των «οργανωμένων» θα μπορούσε να ισχύει για τους «οργανωμένους» κάθε ομάδας. Δωρεάν προσκλήσεις, εισιτήρια που πωλούνται με «καπέλο», αναθέσεις της «προστασίας» των θυρών των γηπέδων που αγωνίζεται η ομάδα και τελικά προσλήψεις σε «συνδεδεμένες» με την ομάδα επιχειρήσεις είναι οι επιλογές του «μενού».
Για την ώρα ας σταματήσουμε εδώ και ας αναλογιστούμε όλα τα παραπάνω. Γιατί στη συνέχεια η κατάσταση αρχίζει να γίνεται προβληματική. Τόσο, όσο η απέλπιδα προσπάθεια των τραμπούκων να τρομάξουν Αστυνομία, Ανακριτή και Δικαστές. Για την Αστυνομία χρησιμοποιούν «εκφοβιστικά(;)» συνθήματα από παλαιότερα μεταξύ τους σκηνικά▪ για τους δικαστικούς απλά επικαλούνται τα «Τέμπη». Δεν είναι κι άσχημο να θες να σκοτώνεις ατιμώρητα επειδή ατιμώρητα σκοτώνει το Κράτος (είναι εύκολο να κρυφτεί ο «ηθικός» και πολλές φορές ο «φυσικός» αυτουργός μέσα στο χάος του «Κρατικού Μηχανισμού». Γιατί, ακόμα, και αν υπάρχει κάποιος φταίχτης ποτέ δεν είναι ο μόνος που φταίει. Στο κάτω-κάτω όλοι μας είμαστε προϊόντα του συστήματος που άμεσα ή έμμεσα υπηρετούμε. Τόσο εμείς όσο και οι «οργανωμένοι». Κανένας δεν είναι (τόσο) καλύτερος από τους υπόλοιπους. Η διαφορά έγκειται στο πόσο ζωντανή συνείδηση διαθέτουμε.
27 Απρίλη 2024
«πουθενάδες».
