Η αδιαφορία του αυτή ήταν ο κύριος παράγοντας που η Σοβιετική Ένωση είχε τόσες απώλειες στον Β’ Π.Π. οι οποίες όσο κι αν είναι φουσκωμένες είναι πάντως υπερβολικές. Ο «πατερούλης» είχε αναλάβει ο ίδιος την διεύθυνση των επιχειρήσεων (λες και ήξερε)διατάζοντας συνεχείς επιθέσεις-αντεπιθέσεις χωρίς την απαραίτητη προετοιμασία. Στο σημείο εκείνο η ψυχασθένεια του έχει ήδη εκδηλωθεί. Πιο πριν (1937) είχε προχωρήσει σε μεγάλες εκκαθαρίσεις στον Στρατό που στοίχισαν σ’ όλη την διάρκεια του Β’ Π.Π. αφού ο «Κόκκινος Στρατός» είχε έλλειμμα εκπαίδευσης μιας και οι έμπειροι ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικοί του είχαν «εκκαθαριστεί». Ειδικά στα άρματα η ζημιά που ο «πατερούλης» προκάλεσε ήταν τεράστια. Οι αρματιστές μόνο μετά από 2-3 χρόνια και εξαιτίας της σκληρής τους εμπειρίας στα πεδία των μαχών ανακάλυπταν εκ νέου τις τακτικές επίθεσης των αρμάτων μάχης. Και μετά τη λήξη του πολέμου ο Στάλιν συνέχισε χωρίς ντροπή να δείχνει την πλήρη αδιαφορία του για τους Σοβιετικούς πολίτες. Την 3ετία 1946-1948 πέθαναν από πείνα 2 εκ. Σοβιετικοί πολίτες, την ίδια ώρα που η πατρίδα τους έκανε εξαγωγές σιταριού.
Ο φόβος που καλλιεργούσε και συντηρούσε και το γεγονός πως εύκολα μπορούσες να γίνεις εχθρός από φίλος του οδηγούσε σε παράλυση ή/και αποτυχία κάθε μεγαλόπνοο σχέδιο του. Για παράδειγμα το 1944 όταν Αμερικανικά βομβαρδιστικά Β-29 Superfortress μετά από αποστολή στην Ιαπωνία έκαναν αναγκαστική προσγείωση στη Σ. Ένωση. Ο Στάλιν μέχρι το τέλος του πολέμου αρνούνταν να επιστρέψει τόσο τους πιλότους όσο και τ’ αεροπλάνα δίνοντας εντολή ν’ αντιγράψουν το βομβαρδιστικό (βλέπε εδώ). Δεδομένου ότι ο «πατερούλης» είχε ζητήσει όχι μόνο να το αντιγράψουν αλλά και να έχουν έτοιμο το Σοβιετικό βομβαρδιστικό μέσα σε 2 χρόνια τα προβλήματα άρχισαν από νωρίς όταν έπρεπε οι διαστάσεις να μετατραπούν από ίντσες και πόδια σε εκατοστά και μέτρα. Αν η στρογγυλοποίηση γινόταν προς τα κάτω δημιουργούνταν προβλήματα σχετικά με τον σχεδιασμό και την αντοχή συγκεκριμένων τμημάτων▪ αν γινόταν προς τα πάνω τα προβλήματα απλά άλλαζαν κατεύθυνση. Τελικά η λύση ήταν η άτρακτος του TU-4 να έχει διαφορετικό πάχος σε διαφορετικά σημεία. Το χειρότερο όμως πρόβλημα ήταν οι μηχανές του μιας και από νωρίς έγινε φανερό ότι το δικό τους βομβαρδιστικό ήθελε άλλες μηχανές από εκείνες του Β-29 και ενώ όλοι συμφωνούσαν στην αναγκαιότητα αυτή κανείς τους δεν έπαιρνε χωρίς έγγραφη άδεια από «πάνω» την ευθύνη να τις κατασκευάσει. Άλλωστε έπρεπε να τηρηθεί η προθεσμία των 2 ετών που τους είχε δώσει ο «πατερούλης» και όλοι φοβούνταν τι θα πάθαιναν αν δεν… Μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια της συγκεκριμένης ιστορίας: οι Σοβιετικοί αντέγραψαν το Β-29 επειδή οι Η.Π.Α. αρνήθηκαν να τους το στείλουν (όπως τον υπόλοιπο στρατιωτικό εξοπλισμό) στα πλαίσια του Lend-Lease Act (Νόμου Εκμίσθωσης και Δανεισμού).
Τελικά, ο χαρακτήρας του μέθυσου Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς του κέρδισε έναν ατιμωτικό θάνατο από τα χέρια του Μπέρια. Όπως ασφαλώς προκύπτει από την σειρά των γεγονότων ο Μπέρια σε συνεννόηση και με άλλους δολοφόνησε τον «πατερούλη» προκαλώντας του εγκεφαλικό μέσω της χορήγησης ενός αντιπηκτικού φαρμάκου που μόλις πρόσφατα είχε κυκλοφορήσει στη Σ. Ένωση. Φαίνεται πως σε συνεργασία με τον υπεύθυνο της φρουράς του Στάλιν (Χρουσταλόφ) προχώρησε στο έγκλημα αλλά δυστυχώς δεν θα μάθουμε περισσότερα χωρίς να (βλέπε εδώ & εδώ) τα Πρακτικά της μυστικής δίκης που διεξήχθη από 18-23 Δεκέμβρη 1953 και η οποία οδήγησε στην εκτέλεση του με μια σφαίρα πίσω από το κεφάλι. Η σύλληψη και η δίκη παραγγέλθηκαν από τον Νικήτα Χρουτσόφ ο οποίος έστω και έμμεσα συμμετείχε στη συνομωσία και προφανώς δεν ήθελε να ρισκάρει μ’ όσα ξέφευγαν από το στόμα του Μπέρια.
Ο Αδόλφος Χίτλερ είχε την φήμη ψυχασθενή. Ωστόσο, δεν ήταν πάντα έτσι. Εκτός της ιδεοληψίας του σχετικά με την Αρεία Φυλή και του Εβραίους (η οποία είχε στη βάση της πολύ σκοπιμότητα μιας και μέσω αυτής έπρεπε να δικαιολογηθούν οι τότε αλλά και μελλοντικές πράξεις τους) ο Αδόλφος ήταν μια χαρά λογικός όσον αφορά τους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις του. Ίσως να μας φαίνεται μεγαλομανής, αλλά απ’ ότι προκύπτει από τις επαφές του με τον Μουσολίνι ενώ αναγνώριζε πως Γερμανία και Ιταλία δεν ήταν όπως έπρεπε προετοιμασμένες για πόλεμο ωστόσο φοβόταν πως μέχρι να είναι εκείνος δεν θα ήταν είτε ζωντανός είτε σε θέση να τον διευθύνει. Σίγουρα βιαζόταν, αλλά δεν ήταν τρελός να πολεμά σε 2 μέτωπα και αυτό αποδεικνύεται από τη συμφωνία με τον Στάλιν με τον οποίο μοίρασαν την Ευρώπη. Μόνο όταν δεν κινδύνευε από επίθεση από την Δύση εισέβαλε στη Σ. Ένωση.
Το γεγονός ότι ένιωθε πως οι «Δυτικοί» (βασικά οι Άγγλοι) τον οδήγησαν στον πόλεμο εναντίον τους αρνούμενοι (από ένα σημείο και μετά) να εντάξει στη Γερμανία Γερμανικούς πληθυσμούς σε όμορα κράτη (που δημιουργήθηκαν μετά την διάλυση της Αυστρο-Ουγγαρίας) και μετά από ένα σημείο αρνήθηκαν κάθε διαπραγμάτευση για ειρήνη μαζί του σε συνδυασμό με την μεγαλομανία του προφανώς και τον ώθησαν στην τρέλα. Αυτό, άλλωστε, αποδεικνύει και η σφαγή των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όταν ένας λογικός δικτάτορας θα τους χρησιμοποιούσε ως εργατικό δυναμικό αποδεσμεύοντας αντίστοιχα Γερμανούς. Μπορεί ο πόλεμος είναι η συνέχιση της διπλωματίας με άλλα μέσα και πως επίσης είναι ο πατέρας των πάντων αλλά είναι πολύ εύκολο να φορτώσουμε όλη την ευθύνη για την έναρξη του σ’ έναν «τρελό» (ο οποίος στο τέλος τον έχασε) παρά να επιχειρήσουμε αντικειμενικά να εξετάσουμε τα αίτια του.
Φτάνουμε στο «σήμερα» όπου στις Η.Π.Α. υποτίθεται πως ο εκάστοτε Πρόεδρος πρέπει να περάσει από ιατρικό έλεγχο πριν από την ανάληψη των καθηκόντων του αλλά και σε ετήσια βάση. Για ευνόητους λόγους δεν θα μας απασχολήσουν καθεστώτα όπως αυτά της Ρωσίας, Κίνας και της Β. Κορέας στα οποία δεν υπάρχει εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία και η όποιου τύπου «Δημοκρατική λειτουργία» είναι απλώς για τους τύπους (χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι «Δυτικές Δημοκρατίες» λειτουργούν ιδανικά»). Ο επανακάμψας στην Προεδρία Ντόναλντ Τράμπ είχε ήδη από την πρώτη του θητεία εγείρει υποψίερς σχετικά με την ψυχιατρική του κατάσταση (βλέπε εδώ, εδώ & εδώ). Τώρα στην δεύτερη θητεία του η κατάσταση έχει χειροτερεύσει καθώς ο Ντόναλντ είναι 4 χρόνια γηραιότερος από τη στιγμή που ολοκλήρωνε την πρώτη θητεία του.
Με βάση τα όσα γράφονται και συζητούνται στις Η.Π.Α. (βλέπε εδώ, εδώ & εδώ) η κατάσταση της υγείας του δεν είναι ιδιαίτερα καλή. Αν στην συνεχώς μειούμενη διανοητική του δραστηριότητα και τον ναρκισισμό προσθέσουμε και την επιδίωξη για προσωπικό πλουτισμό μέσω του αξιώματος του, τότε έχουμε τη συνταγή για τις επιδιώξεις του στην εξωτερική πολιτική οι οποίες πρώτα και κύρια θα λαμβάνουν υπόψη τα δικά του συμφέροντα και όχι τα μακροπρόθεσμα της χώρας του και των συμμάχων της. Ήδη η επιλογή του να επιβάλλει εμπορικούς εισαγωγικούς δασμούς σε Μεξικό, Καναδά και Ε.Ε. (αν και για τους 2 πρώτους για την ώρα τους έχει αναστείλει) έχει φέρει αναστάτωση αλλά και μειώσει σε μεγάλο βαθμό την «γοητεία» των Η.Π.Α. σ’ εκείνες. Η από μέρους τους αναζήτηση νέων εμπορικών εταίρων θα προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά στις Η.Π.Α. παρά σ’ εκείνες. Η αποκατάσταση της ζημιάς αυτής ακόμη και να αποχωρήσει αύριο ο Τράμπ θα είναι δύσκολη (καθώς η εμπιστοσύνη χτίζεται με τα χρόνια αλλά καταστρέφεται σε μια μόλις στιγμή) αλλά ποτέ δεν θα είναι πλήρης.
Παρά την υποχρέωση των ιατρικών τέστ είναι σχεδόν σίγουρο πως ο Τράμπ θα παραμείνει στην Προεδρία των Η.Π.Α. είτε μέχρι τη λήξη της θητείας του, είτε μέχρι τον θάνατο του κατά την διάρκεια της. Ωστόσο, το ζήτημα παραμένει: τι μπορεί να γίνει όταν ο «Ηγέτης» είναι προφανέστατα τρελός; Προφανώς, η απάντηση έχει δύο σκέλη: από τη μιά η αντιμετώπιση των ενεργειών του από τους υπόλοιπους ηγέτες και από την άλλη η αντιμετώπιση του από τον περίγυρο του και ειδικά απ’ αυτούς που ο ίδιος έχει βάλει σε θέσεις ευθύνης. Ο Στάλιν στην πράξη εκτελέστηκε από τον Μπέρια, ο Χίτλερ αυτοκτόνησε. Ποια θα είναι άραγε η μοίρα του Τράμπ; Σε κάθε περίπτωση τον «λογαριασμό» τον πληρώνουν οι λαοί. Προφανώς έτσι θα γίνει και τώρα. Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι το ύψος του.
15 Φλεβάρη 2025
«πουθενάδες».
