Font Size

SCREEN

Cpanel
Νέα σε τίτλους:

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΔΡΑΧΜΗ, ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ «ΑΠΟΙΚΙΑ ΧΡΕΟΥΣ» ΣΕ ΑΠΟΙΚΙΑ «ΠΟΛΥ ΦΘΗΝΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ» ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ «ΘΥΜΑΤΑ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΔΡΑΧΜΗ

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΔΡΑΧΜΗ, ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ «ΑΠΟιΚΙΑ ΧΡΕΟΥΣ» ΣΕ ΑΠΟΙΚΙΑ «ΠΟΛΥ ΦΘΗΝΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ» ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ «ΘΥΜΑΤΑ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΔΡΑΧΜΗ

(Σημείωση: Σκοπός των «παραρτημάτων» της θεωρητικής μας σειράς δεν είναι η άσκηση αντιπολίτευσης στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Άλλωστε στον ρόλο αυτόν είναι πολύ ανώτεροι μας οι Λαφαζάνης, Στρατούλης, Κωνσταντοπούλου, Λαπαβίτσας, Μητρόπουλος & Σία. Σκοπός των «παραρτημάτων» είναι ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας προκειμένου να συλλογιστούμε σχετικά με όσα συμβαίνουν γύρω μας και να προετοιμαστούμε για «παν ενδεχόμενο». Τώρα αν τα γραφόμενα μας δεν αρέσουν σε κάποιους, τότε αυτοί έχουν μια από δύο επιλογές: ή σταματάνε να μας διαβάζουν ή κάνουν κάτι για να μας διαψεύσουν στην πράξη και όχι στα λόγια.).

Σχετικά με την επιστροφή στην Δραχμή.

Η συνεδρίαση της Κ.Ε. του κυβερνώντος κόμματος μπορεί να είναι ιδιαιτέρως σημαντική τόσο για την κοινωνία όσο και για την οικονομία, αν αυτό το κόμμα δίνει σημασία στην λειτουργία του οργάνου αυτού. Η συνεδρίαση μπορεί από σημαντική να μεταβληθεί σε κρίσιμη αν ο αρχηγός του κόμματος δεν έχει τον στοιχειώδη έλεγχο του (ή της κοινοβουλευτικής του ομάδας) και είναι έτσι αναγκασμένος να κάνει συμβιβασμούς και να προχωρά σε λεκτικές ακροβασίες για να το διατηρήσει ενωμένο. Στις κρίσιμες λοιπόν συνεδριάσεις μετρά «τι» και «πώς» θα ειπωθεί, αφού πολλές φορές γίνεται σκόπιμη επίκκληση του θυμικού (συναισθήματος) των μελών του οργάνου προκειμένου αυτά να «βάλουν στην άκρη» την λογική και την «κομμάτική γραμμή» όταν ψηφίσουν τις εισηγήσεις.

Έτσι κάποιοι δηλώνουν με περισσή απλότητα τα πιό σημαντικά από άποψη επιπτώσεων πράγματα χωρίς να φαίνεται ότι συναισθάνονται τι ακριβώς κάνουν. Αναλόγως της γνώμης που έχει κάποιος γι’ αυτούς μπορεί να τους καταλογίσει ασχετοσύνη ή σκοπιμότητα. Στην δεύτερη περίπτωση αρχίζουν τα σενάρια σχετικά με το ποιός εξυπηρετείται αν συμβούν όσα «ελαφρά τη καρδία» εισηγούνται τ’ άτομα αυτά. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο πολιτικός λόγος του Π. Λαφαζάνη. Στο ίδιο μήκος κύμματος (αλλά από την οικονομική θεωρητική σκοπιά) κινείται και ο Κ. Λαπαβίτσας. Και οι δύο λένε το ίδιο αν και εκεινούν από διαφορετική βάση. Ο μεν Λαφαζάνης μιλά «πολιτικά» ο δε Λαπαβίτσας ως οικονομολόγος. Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση είναι το ίδιο. Από τη μιά ο Λαφαζάνης θέτει το ερώτημα «Και τι θα γίνει αν επιστρέψουμε στην Δραχμή;», από την άλλη ο Λαπαβίτσας αναρωτιέται: «Αν βρεθείς με το πόδι πιασμένο στο δόκανο είναι καταστροφή να προσπαθήσεις να απελευθερωθείς; Είναι καλύτερο να περιμένεις να πεθάνεις;».

Την απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα την έχουμε δώσει αρκετές φορές. Σήμερα θ’ αφήσουμε να την δώσει ο Θ. Λυρτσογιάννης Λογιστής και συνεργαζόμενος αρθρογράφος στο www.newsit.gr. Το πρώτο από τα δύο κείμενα του που επικαλούμαστε σήμερα είναι η «απάντηση» στους Λαφαζάνη και Λαπαβίτσα (βλέπε εδώ). Το δεύτερο θα μπορούσε και θα έπρεπε να μας προβληματίσει σχετικά με την διπλή όψη των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ελληνική Οικονομία (βλέπε εδώ).

Ωστόσο αξίζει ένα σχόλιο το επιχείρημα του Λαπαβίτσα για το δόκανο στο οποίο είμαστε πιασμένοι. Η απάντηση είναι λιγότερο λαϊκίστικη από το επιχείρημα και είναι τόσο προφανής που θα μπορούσε να την δώσει και παιδί της ΣΤ’ Δημοτικού. «Αν οι ελπίδες επιβίωσης ενός ζώου με τρία πόδια ή ενός ανθρώπου με ένα είναι -ως αποτέλεσμα του τραυματισμού- δραματικά μειωμένες, τότε το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.».

Διατυπώνει βέβαια και μια ακόμη λαϊκίστικη άποψη στην οποία όλοι όσοι διαβάζετε την σειρά μας αυτή από τον Γενάρη και μετά είστε σε θέση ν’ απαντήσετε. Υποτίθεται ότι: «Ο στόχος της επιστροφής στη δραχμή είναι η ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας». Τόσο απλά και τόσο ξεδιάντροπα. Δηλαδή ταυτόχρονα με την «επιστροφή στην Δραχμή» θα πάψει να μας δεσμεύει η «Συνθήκη του Μάαστριχτ» η οποία καθορίζει τους στόχους για το έλλειμμα (3% του Α.Ε.Π.) και το δημόσιο χρέος (60% του Α.Ε.Π.). Ακόμα και αν δεχτούμε ότι οι στόχοι αυτοί είχαν τεθεί ως προϋπόθεση για την υιοθέτηση του Ευρώ (από το οποίο θα έχουμε βγεί), δεν αλλάζουν και πολύ τα πράγματα γιατί οι στόχοι αυτοί έχουν διαποτίσει την Ε.Ε. και έχουν διαμορφώσει ανάλογα την στάση της. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι θα είμαστε υπό τον άγρυπνο και τακτικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ενώ ακόμη και αν δανειζόμαστε από τις «αγορές» δεν θα έχουμε ποτέ (όπως δεν είχαμε και στο παρελθόν) πλήρη ελευθερία κινήσεων όπως ψευδώς υπαινίσεται ο Λαπαβίτσας. Συνεπώς αυτή η άποψη αποτελεί φενάκη και χρησιμοποιείται για τη εξαπάτηση των πολιτών.

Όσο για το αν δικαιούται η Κ.Ε. του κυβερνώντος κόμματος να λαμβάνει τέτοιες κρίσιμες αποφάσεις ο Θ. Λυρτσογιάννης επιχειρηματολογεί εδώ. Το κακό με την παρούσα κυβέρνηση είναι ότι στην προσπάθεια της ως αντιπολίτευση να μαζέψει ψήφους λαΐκισε ασύστολα και σκόπιμα δεν πήρε δεσμευτική θέση για όλο το κόμμα πριν τις εκλογές. Έτσι η Χώρα και η κοινωνία παρατηρούν (ανήμπορες για την ώρα) την προσπάθεια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να ενηληκιωθεί απότομα και από την ανώριμη εφηβεία να περάσει στην ωριμότητα και την υπευθυνότητα. Για παράδειγμα θ’ αποτελούσε κακόγουστο αστείο η υπερψήφιση από την Βουλή της όποιας συμφωνίας αν ο κυβερνητικός συνασπισμός δεν θα ήταν σε θέση από μόνος του να την υπερψηφίσει. Τι θα σημαίνει αν για παράδειγμα η συμφωνία ψηφιζόταν από 238 βουλευτές; Δεδομένου ότι Κ.Κ.Ε. με 15 βουλευτές και Χ.Α. με 17 βουλευτές θα καταψήφιζαν θα έμεναν 268 βουλευτές (300-15-17=268) να ψηφίσουν υπέρ (για ευκολία θεωρούμε ότι όλη η αντιπολίτευση θα ψηφίσει «υπέρ» υπό τον φόβο της χρεοκοπίας). Αν τελικά η συμφωνία πάρει 238 ψήφους ενώ θεωρητικά θα φαίνεται πως πέρασε άνετα, ωστόσο δεν θα έχει υπερψηφιστεί από 30 κυβερνητικούς βουλευτές. Δηλαδή η κυβέρνηση στην περίπτωση αυτή θ’ αποδεικνυόταν ανίκανη να την περάσει μόνη της (χωρίς την βοήθεια της αντιπολίτευσης). Όσο εύκολα μπορεί η εσωκομμαική αντιπολίτευση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να μπλοκάρει την υπερψήφιση από την κυβερνητική πλειοψηφία της συμφωνίας, άλλο τόσο δεν δικαιούται να επιβάλλει (υπό τον φόβο της διάσπασης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) την άποψη της στην κυβέρνηση (η οποία έχει την προτίμηση μόνο του 36% του εκλογικού σώματος (το οποίο στην μεγάλη του πλειοψηφία επιθυμεί την παραμονή στο Ευρώ).

 

Η μετατροπή της Ελλάδας από «αποικία χρέους» σε «αποικία πολύ φθηνού εργατικού δυναμικού».

Στα πλαίσια του ανέξοδου λαϊκισμού -όσο ήταν στην αντιπολίτευση- ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δημιούργησε πρωτότυπες έννοιες (οι οποίες όμως επί της ουσίας δεν λένε τίποτα). Έτσι προσπαθώντας να συνδέσει το χρέος με την αποικιοκρατία (η οποία παραπέμπει σε κράτη-μαριονέτες των ισχυρών) δημιούργησε τον όρο «αποικία χρέους», τον οποίο και χρησιμοποίησε για ψηφοθηρικούς λόγους.

Όταν θ’ αρχίσει να γίνεται ξεκάθαρο ότι η ανάκαμψη της οικονομικής δραστηριότητας δεν έχει μεγάλη σχέση με το χρέος, τότε θα μπορούμε να μιλήσουμε ουσιαστικότερα για το μέλλον της Χώρας μας. Έχουμε γράψει και σε προγενέστερο κείμενο μας ότι το πλέον σημαντικό ζήτημα είναι η διάρθρωση του χρόυς και όχι το ίδιο το χρέος (είτε ως απόλυτο νούμερο, είτε ως ποσοτό του Α.Ε.Π.). Από την άποψη της Κλασικής Οικονομικής Θεωρίας προβάλλεται η άποψη πως η αγορά μακροπρόθεσμα ισορροπεί μέσω της αυτορύθμισης της. Επειδή ο όρος «μακροπρόθεσμα» είναι σκόπιμα ασαφής (κάτι σαν την «δημιουργική ασάφεια») οι ακόλουθοι της Κλασικής Σχολής κάνουν μια παραχώρηση αποδεχόμενοι ότι για να μην περιμένουμε την αγορά στο μέλλον να «διορθώσει» τις ανισορροπίες από μόνη, μπορούμε να την «βοηθήσουμε» λαμβάνοντας μέτρα πρός αυτή την κατεύθυνση.

Αν θεωρήσουμε την Ελλάδα μόνη της (από πλευράς εσωτερικής κατανάλωσης) χωρίς να υπολογίσουμε τις αλληλεπιδράσεις της με τις άλλες χώρες θα έχουμε ένα ισοζύγιο πλήρως ισοσκελισμένο. Όταν βάλουμε στην εικόνα και τις εμπορικές συναλλαγές με τις υπόλοιπες χώρες (εισαγωγές και εξαγωγές) η εικόνα αλλάζει. Τότε τα εμπορικά ελλείμματα της Ελλάδας ισούνται με τα εμπορικά πλεονάσματα κάποιας/κάποιων άλλης/-ων χώρας/-ών. Θεωρητικά η κατάσταση θα έπρεπε να τείνει σε ισορροπία, εφ’ όσον η ίδια η αγορά θα οδηγούσε τα πράγματα πρός τα εκεί με βάση την πληροφόρηση που θα λάμβανε. Έτσι όταν συγκρίνονται οι χώρες μεταξύ τους μοιραία θα δοθεί βάση και στις συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό τους.

Με βάση τα παραπάνω και αν συγκριθούν η Ελλάδα και η Γερμανία το συμπέρασμα των οικονομολόγων είναι ότι η Ελλάδα είναι από 10-30% ακριβότερη από την Γερμανία (βλέπε εδώ). Μεσομακροπρόθεσμα η Ελλάδα και η Γερμανία θα πρέπει να συγκλίνουν τόσο σε επίπεδο τιμών όσο και σε επίπεδο μισθών. Συνεπώς ο πληθωρισμός στην Γερμανία θα πρέπει ν’ αυξάνεται με ταχύτερους ρυθμούς απ’ ότι στην Ελλάδα την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα τόσο οι τιμές όσο και οι αμοιβές θα παραμένουν καθηλωμένες.

Βέβαια το παραπάνω αποτέλεσμα επιτυγχάνεται και με βίαιη (εξαιτίας εκτάκτων συνθηκών όπως η χρεοκοπία) προσαρμογή των μισθών πρός τα κάτω, η οποία θα οδηγούσε (θα έπρεπε θεωρητικά να οδηγήσει) και σε αντίστοιχη μείωση των τιμών. Με τον τρόπο αυτόν θα μειωνόταν το κόστος παραγωγής και τα Ελληνικά εξαγώγιμα προϊόντα θα ήταν πολύ πιο ανταγωνιστικά στην διεθνή αγορά. Από την άλλη καθώς θ’ αυξανόταν το Α.Ε.Π. η αύξηση των μισθών θα έπρεπε να υπολείπεται αρκετά της αντίστοιχης του Α.Ε.Π. προκειμένου να μην εξανεμιστεί το αποκτημένο ως τότε πλεονέκτημα (όπως κάνει επί σειρά ετών η Γερμανία). Π.χ. αν το Α.Ε.Π. αυξανόταν κατά 3% σ’ στήσια βάση η αύξηση στους μισθούς θα έπρεπε να είναι 1-1,5%. Καθώς όμως θα εντάσσεται στην παραγωγή όλο και περισσότερο εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό η Κλασική Οικονομική Θεωρία διδάσκει ότι θα υπάρξει αύξηση των τιμών, αφού όλο οι νεοεισερχόμενοι στην παραγωγική διαδικασία θ’ αρχίσουν να καταναλώνουν περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν, εκτός και αν ταυτόχρονα αυξηθεί η παραγωγή (προσφορά) των αναγκαίων ειδών και υπηρεσιών (οπότε και δεν θα παρατηρηθεί καμία μεταβολή).         

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω θα είχαμε την δημιουργία εμπορικών πλεονασμάτων τα οποία θα εξασφάλιζαν χαμηλά επιτόκια δανεισμού, αλλά και υπερεπάρκεια κεφαλαίων τα οποία θα μπορούσαν να επενδυθούν άμεσα. Όλα αυτά σε θεωρητικό επίπεδο αφού η διατήρηση της ισορροπίας είναι δύσκολη υπόθεση, ειδικά όταν πρόκειται για έναν λαό όπως ο Ελληνικός. Η ύπαρξη πλεονασμάτων θα δημιουργούσε πιέσεις για μεγαλύτερης έκτασης αναδιανομή. Για τον λόγο αυτόν η εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής δεν μπορεί να γίνει σε κάθε λαό και περίσταση. Η επιτυχία της Γερμανίας στην εφαρμογή της πολιτικής αυτής δεν είναι ανεξάρτητη των κοινωνικών πεποιθήσεων που μοιράζονται οι Γερμανοί. Η Προτεσταντική θρησκεία (όπως άλλωστε και κάθε θρησκεία) όπως έχουμε σημειώσει και σε προηγούμενα κείμενα της σειράς έχει διαμορφώσει την οικονομική ηθική και τον τρόπο σκέψης των Γερμανών (για περισσότερα βλέπε το «Η Προτεσταντική Ηθική του Καπιταλισμού» του Μάξ Βέμπερ).

Είναι προφανές πως μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να ιδρυθούν και να λειτουργούν επιχειρήσεις έντασης εργασίας όπως τα εργοστάσια και να υπάρξει μεγάλο εμπορικό πλεόνασμα προς αναδιανομή, θα περάσουμε για αρκετά χρόνια από την στενωπό της διατήρησης χαμηλών μισθών και τον αντίστοιχο περιορισμό του «κοινωνικού κράτους» και των κρατικών δαπανών (εκτός όσων προορίζονται για την συγχρηματοδότηση «επενδύσεων»). Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ενώ δεν θα έχουμε σταματήσει να θεωρούμαστε «αποικία χρέους» (αφού δεν θα το έχουμε εξοφλήσει ακόμη), θα έχουμε μεταβληθεί σε «αποικία πολύ φθηνού εργατικού δυναμικού». Το πολύ φθηνό εργατικό δυναμικό είναι τέτοιο πρώτον επειδή υπάρχει υπερπροσφορά εργατικών χεριών και δευτερευόντως επειδή είναι είτε ανειδίκευτο είτε χαμηλής ειδίκευσης. Μπορεί να ισχύουν ταυτόχρονα και τα δύο. Επίσης το πολύ φθηνό εργατικό δυναμικό μπορεί να έχει λίγα ή και καθόλου κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα, ενώ εναλλακτικά είναι δυνατόν τυπικά να υπάρχει πλήθος εργασιακών δικαιωμάτων τα οποία όμως να μένουν ανεφάρμοστα στην πράξη χωρίς κανείς να διαμαρτύρεται (εκτός από μια μικρή και μαχητική μειοψηφία) την στιγμή που από την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων θεωρείται μεγαλύτερο κακό η ανεργία από την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων.      

Όσα αναφέρθηκαν παραπάνω είναι συνεπή τόσο «με τα διδάγματα της πείρας» (που λένε και οι δικαστές) όσο και με την Κλασική Οικονομική Θεωρία. Αυτή την στιγμή είναι ένα σενάριο (ένα ενδεχόμενο) το οποίο μπορεί και να μην επιβεβαιωθεί ή να μην εξελιχθεί έτσι ακριβώς. Όπως όμως εξελίσσονται τα πράγματα είναι πιθανότερο αυτό παρά οποιοδήποτε άλλο. Φυσικά υπάρχει και άλλος δρόμος τον οποίο και έχουμε περιγράψει σε παλαιότερα κείμενα μας. Ο δρόμος αυτός περνά μέσα από τον επανασχεδιασμό της παραγωγικής βάσης της Χώρας και (δυστυχώς) προϋποθέτει και την ενεργό συμμετοχή των πολιτών, οι οποίοι και θα πρέπει να δείξουν ευελιξία ως πρός την αλλαγή καριέρας (αν και όταν η συνέχιση της απασχόλησης στην ίδια ειδικότητα είναι δύσκολη ή αδύνατη).

Όσο όμως συνεχίζεται η κατ’ ευφημισμό υποχρηματοδότηση (ουσιαστικά μη χρηματοδότηση) της Ελληνικής Οικονομίας η μετατροπή σε «αποικία πολύ φθηνού εργατικού δυναμικού» είναι πιθανότερη παρά οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη.          

 

Ποιά θα είναι τα πρώτα «θύματα» από την επιστροφή στην Δραχμή.

Προσπαθήσαμε εδώ και καιρό να σας δώσουμε μια πλήρη εικόνα για το πώς θα επηρεαστεί η καθημερινότητα μας είτε από την επιστροφή στο «Εθνικό μας Νόμισμα», είτε από την ταυτόχρονη κυκλοφορία διπλού νομίσματος. Αναφερθήκαμε επίσης και σε όσα γράφονταν σχετικά με τα σχέδια που υποτίθεται ότι έχει η κυβέρνηση σχετικά με την άμεση αντιμετώπιση των φαινομένων που θ’ ακολουθήσουν μια πτώχευση (π.χ. περιορισμό στην κίνηση κεφαλαίων, κλείσιμο τραπεζών κ.α.). Προσπαθήσαμε να ξεκαθαρίσουμε πως τέτοιου είδους μέτρα είναι μέτρα αυτοπροστασίας, μάλλον αυτονόητα και επιβάλλονται «αυτόματα». Δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση πρωτοτυπία (πατέντα) της Ελληνικής κυβέρνησης και σίγουρα δεν είναι κάποιο «σχέδιο» που θα εφαρμοστεί στην ύστατη περίπτωση ανάγκης.

Σήμερα θα κάνουμε την τελευταία (δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται να επανέλθουμε) αναφορά μας στα όσα από λογιστικής άποψης σχεδιάζουν τα οικονομικά επιτελεία της Ε.Ε. Τα «σαΐνια» οικονομολόγοι της Ε.Ε. σκαρφίστηκαν το παρακάτω σχέδιο γνια την περίπτωση που η Ελλάδα αποφάσιζε να γυρίσει στην Δραχμή (θεωρητικά δεν προβλέπεται η έξοδος μιας χώρας από το Ευρώ. Στην περίπτωση αυτή ενώ τυπικά θα συνεχίσει να υφίσταται το Ευρώ θα κυκλοφορεί το «Εθνικό μας Νόμισμα».).

Έχουμε και λέμε λοιπόν για την περίπτωση του «διπλού/παράλληλου νομίσματος»:

  • Εκτός από την εκτύπωση των νέων χαρτονομισμάτων και το κόψιμο των νέων νομισμάτων θα πρέπει να υπάρξει και μια λογιστική μετατροπή των ποσών στο νέο νόμισμα. Εφ’ όσον δεν προβλέπεται τυπικά η έξοδος από το Ευρώ η μετατροπή όλων των ποσών (καταθέσεων, δανείων, υποχρεώσεων) θα γίνει με ισοτιμία 1:1. Θεωρητικά (και μόνον) θ’ αλλάξει απλώς τ’ όνομα. Θεωρητικά (και μόνον) δεν θα μεταβληθεί η κατάσταση κανενός «επί τα χείρω».
  • Η «νέα Δραχμή» θα είναι δεκτή μόνον στο εσωτερικό της Χώρας και για συναλλαγές στο εξωτερικό θα πρέπει να μετατρέπεται σε Ευρώ.
  • Η «νέα Δραχμή» δεν θα διαπραγματεύεται στην αγορά συναλλάγματος, καθώς το νόμισμα της Χώρας θα συνεχίσει να είναι το Ευρώ, αλλά θα επηρεάζεται από τις διακυμάνσεις του Ευρώ σε σχέση με τα υπόλοιπα νομίσματα.
  • Παρά το γεγονός ότι η ισοτιμία μεταξύ Ευρώ και «νέας Δραχμής» θα είναι 1:1 οι τιμές των εισαγόμενων -εκτός Ε.Ε.- ειδών (οι οποίες θα έχουν μετατραπεί σε «νέες Δραχμές» θ’ ακολουθήσουν ανοδική πορεία προκαλώντας μείωση στο εισόδημα των πολιτών, ενώ δεν αποκλείεται να συμπαρασύρουν και τα εισαγόμενα από την Ε.Ε. είδη.
  • Η αγορά ενώ θα συναλλάσεται με την «νέα Δραχμή» θα διαμορφώνει τις τιμές με βάση τις προσδοκίες για την μελλοντική εξέλιξη των οικονομικών μεγεθών της Χώρας και την εκτίμηση για την μελλοντική ισοτιμία της «νέας Δραχμής» έναντι των βασικών διεθνών νομισμάτων. Θα παρατηρηθούν φαινόμενα σκόπιμων «ελλείψεων» με στόχο να οδηγηθούν οι τιμές στα ύψη, οι οποίες μπορεί να εξελιχθούν σε «μαύρη αγορά».

Στην περίπτωση που υπάρξει ουσιαστική έξοδος από το Ευρώ (παρ’ ότι σήμερα δεν προβλέπεται) και γυρίσουμε στις 31/12/2001 τότε η κατάσταση θα έχει ως εξής:

  • Εκτός από την εκτύπωση των νέων χαρτονομισμάτων και το κόψιμο των νέων νομισμάτων θα πρέπει να υπάρξει και μια λογιστική μετατροπή των ποσών στο νέο νόμισμα. Η μετατροπή όλων των ποσών (καταθέσεων, δανείων, υποχρεώσεων) κανονικά θα πρέπει να γίνει με βάση κάποια λογική ισοτιμία όπως π.χ. την ισοτιμία εισόδου στο Ευρώ (340,75:1), έστω και αν για λίγο καιρό γίνει με ισοτιμία 1:1.
  • Η «νέα Δραχμή» θα διαπραγματεύεται στην αγορά συναλλάγματος οπότε η υποτίμηση της (μείωση της ισοτιμίας της) σε σχέση με τα υπόλοιπα νομίσματα θ’ αποτελεί το μέτρο αύξησης της φορολόγησης προκειμένου η κυβέρνηση να συγκεντρώνει το απαραίτητο ποσό Δραχμών με το οποίο θ’ αγοράζει Ευρώ ή/και Δολλάρια για να πληρώσει το χρέος της. Ακόμη και αν για τις άμεσες ανάγκες χρησιμοποιηθούν τα υπάρχοντα εκείνη την στιγμή συναλλαγματικά διαθέσιμα η αντικατάσταση τους θα γίνει με την αγορά του στην τρέχουσα τιμή της αγοράς συναλλάγματος.
  • Οι τιμές των εισαγόμενων αγαθών θ’ αυξάνονται τουλάχιστον κατά το ποσοστό της υποτίμησης του νέου νομίσματος στην αγορά συναλλάγματος, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση θα πρέπει ν’ ακολουθεί σφιχτή οικονομική πολιτική. Με τον τρόπο αυτόν το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών θα μειώνεται υποβαθμίζοντας περαιτέρω το βιοτικό επίπεδο τους.  

Οι επιπτώσεις των παραπάνω στο σύνολο της κοινωνίας (υποβάθμιση του όποιου βιοτικού επιπέδου έχει απομείνει) δεν μπορεί να εξισορροπηθεί από την αύξηση των εξαγωγών εξαιτίας της υποτίμησης της «νέας Δραχμής». Η εξισορρόπηση των εισοδηματικών απωλειών θα μπορούσε να γίνει μόνο μέσω της αναδιανομής του εμπορικού πλεονάσματος το οποίο θα προερχόταν από την αύξηση των εξαγωγών. Αυτή η αναδιανομή θα έπρεπε να είναι μικρότερη από το ποσοστό αύξησης του Α.Ε.Π. προκειμένου να μην χαθεί το συγκριτικό πλεονέκτημα του μειωμένου κόστους παραγωγής όπως σημειώσαμε και παραπάνω. Επιπρόσθετα θα έπρεπε να μειωθεί δραματικά η εισαγωγή εισαγομένων ειδών και να υποκατασταθεί από την εγχώρια παραγωγή. Με τον τρόπο αυτόν η δημιουργία μεγάλων εμπορικών πλεονασμάτων -με τα οποία θα ήταν δυνατή η χρηματοδότηση νέων επενδύσεων- θα ήταν ευκολότερη. Φυσικά ισχύουν ακέραια όσα σημειώσαμε στο προηγούμενο υποκεφάλαιο.  

Αυτό που πρέπει σε κάθε περίπτωση να γίνει κατανοητό είναι ότι για μια σχετικά μεγάλη περίοδο οι μισθωτοί (συμπεριλαμβανομένων και αυτών του Δημόσιου Τομέα) και οι συνταξιούχοι θα πληγούν ενδεχομένως περισσότερο από όσα θα συμβούν μέχρι η Εθνική μας Οικονομία να έρθει σε κατάσταση σχετικής ισορροπίας. Η ειρωνεία είναι ότι αυτές ακριβώς τις κατηγορίες (ειδικά τους συνταξιούχους) επιθυμεί να προστατέψει η παρούσα κυβέρνηση. (Όμοια αν όχι και χειρότερα ισχύουν για εμπόρους και ελεύθερους επαγγελματίες των οποίων η δραστηριότητα βασίζεται στο διαθέσιμο εισόδημα μισθωτών και συνταξιούχων. Δεν γεννάται θέμα ότι ένα τέτοιο «ντόμινο» εξελίξεων θα εκτίνασε την φοροδιαφυγή στα ύψη). Στην παρούσα φάση το ζήτημα δεν είναι πόσα χρωστάμε αλλά το πως και για πόσο διάστημα θα χρηματοδοτήσουμε τα χρέη μας μέχρι ν’ ανακάμψουν τα βασικά οικονομικά μεγέθη της Χώρας. Ακόμη όμως και να βρεθεί η χρηματοδότηση δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ξανασχεδιαστεί η παραγωγική βάση της Χώρας και να ληφθούν οι σχετικές αποφάσεις για τον μελλοντικό προσανατολισμό της οικονομίας.

Στο επόμενο κείμενο μας θ’ ασχοληθούμε με τους επίδοξους χρηματοδότες χωρών που έχουν ατυχήσει καιοι οποίοι θέλουν να μας σώσουν(;) από τα χέρια του «κακού» Δ.Ν.Τ.  

 

1 Ιούνη 2015
παρατηρητής 1.

 

Διαβάστηκε 3510 φορές
 
 
   
Βρίσκεστε εδώ: Αρχική Κείμενα Παρατηρητηρίου ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΔΡΑΧΜΗ, ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ «ΑΠΟΙΚΙΑ ΧΡΕΟΥΣ» ΣΕ ΑΠΟΙΚΙΑ «ΠΟΛΥ ΦΘΗΝΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ» ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ «ΘΥΜΑΤΑ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΔΡΑΧΜΗ