Font Size

SCREEN

Cpanel
Νέα σε τίτλους:

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΕΝ ΓΕΝΕΙ.

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΕΝ ΓΕΝΕΙ.

Τις τελευταίες μέρες είδα έξω από το σπίτι πεταμένα δύο τρυκάκια. Το ένα μας προέτρεπε σε άρνηση πληρωμής των λογαριασμών και το δεύτερο «απαιτούσε» την κρίση να πληρώσουν το Κράτος και τ’ αφεντικά. Ωστόσο, δεν βρήκα ούτε ένα που να καλούσε σε γενικευμένο ξεσηκωμό τώρα που έχει έρθει «τούμπα» η οικονομική δραστηριότητα. Ίσως, να μην είναι ακόμη «επαναστατικές οι συνθήκες» (όχι ότι θα γίνουν κάποτε). Χθες ήταν πρωτομαγιά και εκτός από το επίσημο καλωσόρισμα της Άνοιξης γιορτάζαμε και την πολύνεκρη απεργία του Σικάγο. Απεργία που οργανώθηκε από τα συνδικάτα για την διεκδίκηση καλύτερων μισθών και συνθηκών για τους εργαζόμενους. Όλα τα προηγούμενα αποτέλεσαν το έναυσμα για το σημερινό κείμενο.

Εν αρχή ην ο «επιστημονικός σοσιαλισμός» και οι προφήτες του.

Ο «επιστημονικός σοσιαλισμός» (κομμουνισμός) ονομάστηκε έτσι για να διακριθεί από τον «ουτοπικό» ο οποίος αποτελούσε μια απειλή για τους βιομηχάνους στον βαθμό που οδηγούσε σε μια αλλαγή του τρόπου ζωής των εργατών μακριά από τα εργοστάσια. Γι’ αυτό και βασική επιδίωξη του ήταν η δυσφήμιση του ως «μη επιστημονικού» και άρα χωρίς κύρος. Ο «επιστημονικός σοσιαλισμός» δομήθηκε σε μια ενιαία οικονομική και κοινωνική θεωρία από τους δύο προφήτες του▪ τον Γερμανο-Εβραίο Μάρξ και τον Γερμανό Ένγκελς ο οποίος είχε επιρροές και από τον θεολόγο και μυστικιστή Γιάκομπ Μπέμε.

Δεδομένων των γνωστικών αντικειμένων και των επιρροών των δύο προφητών του ο «επιστημονικός σοσιαλισμός» αποπνέει έναν μυστικισμό καθώς πρεσβεύει πως ο Κομμουνισμός είναι το ανώτερο εξελικτικό στάδιο του Καπιταλισμού και ως τέτοιο θα επέλθει νομοτελειακά. Τελικά, ο Κομμουνισμός στον οποίο οι εργαζόμενοι θα ζουν καλύτερα και απελευθερωμένοι από κάθε ανάγκη και καταπίεση των (πρώην) αφεντικών τους είναι για τις Κοινωνικές και Οικονομικές Επιστήμες το αντίστοιχο της υπόσχεσης για την «γη της επαγγελίας» που έδωσε ο Θεός των Εβραίων στο λαό του.

Ο Μάρξ ως οικονομολόγος ακολουθούσε πιστά την διδασκαλία του τελευταίου «κλασικού οικονομολόγου» Ντέιβιντ Ρικάρντο. Ο λόγος ήταν ότι στην πέμπτη έκδοση του μοναδικού του βιβλίου με τίτλο «Αρχές της Πολιτικής Οικονομίας και Φορολογίας» άλλαξε άποψη σχετικά με το παρελθόν και υποστήριξε ότι η εισαγωγή των μηχανών στην παραγωγή οδηγεί σε αύξηση της ανεργίας. Εκτός από αυτό εισήγαγε την προβληματική αρχή (περισσότερα αλλού) του «συγκριτικού πλεονεκτήματος» το οποίο αν και φαίνεται απολύτως λογικό με πρώτη ματιά, ωστόσο στην πράξη δεν λειτουργεί εξίσου καλά.

Η βάση του οικοδομήματος των Μάρξ-Ένγκελς ήταν η ελαφρώς τροποποιημένη από αυτούς θεωρία της αξίας του Ρικάρντο. Σύμφωνα με τον Ρικάρντο η τιμή πώλησης ενός αγαθού ή μιας υπηρεσίας είναι ο μέσος όρος των χρημάτων που απαιτούνται για τη συντήρηση του παραγωγού της. Από αυτό το σημείο ως τη διατύπωση της «υπεραξίας της εργασίας» η απόσταση δεν ήταν ούτε μεγάλη ούτε σημαντική.

Αυτό που ισχυρίζονται οι Μάρξ-Ένγκελς είναι ότι οι εργάτες σε μια βιομηχανία χρειάζεται για παράδειγμα να δουλέψουν 4 ώρες για να κερδίσουν τα λεφτά που απαιτούνται για την δική τους συντήρηση και της οικογένειας τους. Οι παραπάνω ώρες της εργασίας τους είναι τα κέρδη των βιομηχάνων.

Θα ήταν λογικό ν’ αναρωτηθεί κάποιος το «Γιατί συμβαίνει αυτό;» και στη στιγμή θ’ άρχιζαν τα προβλήματα.

«Γιατί, ένας βιομηχανικός εργάτης στην Αγγλία χρειάζεται 4 ώρες για να εξοικονομήσει τα προς το ζην, σε αντίθεση με έναν Γερμανό συνάδελφο του που χρειάζεται τις διπλάσιες;».

Μια πρόχειρη απάντηση είναι: «Γιατί το κόστος διαβίωσης στην Αγγλία είναι το μισό απ’ αυτό στην Γερμανία.».

Οπότε θα ρωτήσουμε εκ νέου: «Τι είναι αυτό που καθορίζει το κόστος διαβίωσης στις δύο χώρες;».

Θεωρώντας σκόπιμα (και παράλογα ως προς την πραγματικότητα) ότι οι συνήθειες και οι ανάγκες της καθημερινής ζωής, αλλά και τα εγχώρια προϊόντα πως είναι τα ίδια, η απάντηση θα ήταν: «Η ευκολία πρόσβασης στα εισαγόμενα είδη και οι μεταφορές».

Για παράδειγμα οι μεταφορές με ιστιοφόρα πλοία μπορεί να ήταν φθηνότερες απ’ αυτές με ατμόπλοια, αλλά καθυστερούσαν περισσότερο. Γνωρίζουμε (ή θα έπρεπε) από την Αρχαία Ελληνική Ιστορία πως η Αθήνα κατέρρευσε ως δύναμη όταν έχασε τον έλεγχο των Στενών του Ελλησπόντου ο οποίος ήταν κρίσιμος για την εισαγωγή σταριού. Ο έλεγχος χάθηκε ως αποτέλεσμα της απώλειας της πρόσβασης στην Μακεδονική ξυλεία η οποία χρησιμοποιούνταν για τη ναυπήγηση των Αθηναϊκών πλοίων. Έτσι η ήττα της από τους Σπαρτιάτες στους «Αιγός Ποταμούς» το 405 σφράγισε το τέλος της Αθήνας ως «μεγάλης δύναμης».

Ώστε το κόστος διαβίωσης ενός εργάτη καθορίζεται τόσο από την στρατιωτική ισχύ της χώρας του (με την οποία εκείνη «ανοίγει» νέες αγορές στις εξαγωγές της και αποκτά φθηνά και προνομιακά τις πρώτες ύλες και τα προϊόντα τους) όσο και από τις επενδύσεις σε τομείς όπως οι μεταφορές. Όλα αυτά γίνονται μέσω του Κράτους το οποίο είτε με δημόσιο χρήμα είτε με την παροχή προνομίων (Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών) ή/και ποινών (δασμοί, απαγορεύσεις εισαγωγών) παίζει ουσιαστικό ρόλο. Αυτός είναι ο λόγος τους αποικιακού ανταγωνισμού ο οποίος οδήγησε στον Α’ Π.Π.

Επιπλέον το κόστος διαβίωσης καθορίζεται και από τις τιμές των αναγκαίων ειδών από άλλους βιομηχανικούς κλάδους της ίδιας χώρας. Γιατί, ο βιομηχανικός εργάτης που παράγει σφυριά είναι ταυτόχρονα προμηθευτής ενός επαγγελματία που χρειάζεται σφυριά και καταναλωτής των ρούχων που παράγει ένας άλλος εργάτης κ.ο.κ. Ώστε, οποιαδήποτε αλλαγή στην ισορροπία που έχει δημιουργηθεί από την δράση όλων των παραπάνω διαφοροποιεί το κόστος διαβίωσης και άρα και τα κέρδη του καπιταλιστή (ως προϊόν της «υπεραξίας της εργασίας»).

Σήμερα γνωρίζουμε πως μέρος των κερδών δεν προέρχεται μόνο από την «υπεραξία της εργασίας» αλλά από την διαχείριση των κεφαλαίων της επιχείρησης και από τον επηρεασμό των καταναλωτικών συνηθειών του κοινού μέσω της διαφήμισης.

Ωστόσο, ο σπόρος είχε φυτευτεί και η υπόσχεση για μια «εργατική γη της επαγγελίας» είχε δοθεί. Τα πράγματα είχαν πια πάρει τον δρόμο τους.

Και μετά ήρθαν τα συνδικάτα.    

Η ανάγκη ύπαρξης φορέων που σκοπό έχουν την εξυπηρέτηση των κοινών συμφερόντων των μελών τους είναι γραμμένη στα χρωμοσώματα μας. Στο κάτω-κάτω ο άνθρωπος είναι «αγελαίο ζώο» ανεξάρτητα από το μέγεθος της αγέλης. Αυτό, βέβαια, ισχύει μόνο όσο υπάρχει ένα ζώο (κίνδυνος) μεγαλύτερο απ’ αυτόν ως μέγεθος. Ελλείψει τέτοιου ο ένας στρέφεται εναντίον του άλλου (ή και όλων) διεκδικώντας αυτό που θεωρεί ότι ο άλλος (οι άλλοι) του έχουν παρανόμως αφαιρέσει (όσο τον/τους είχε ανάγκη). Η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα.

Τα συνδικάτα θεωρητικά έχουν ως σκοπό την εκπροσώπηση έναντι των εργοδοτών και του Κράτους των εργαζομένων. Ωστόσο, ως μηχανισμοί ΔΕΝ μπορούν να ξεφύγουν από την νομοτέλεια που αφορά την αέναη αναπαραγωγή τους. Επιπλέον, τα συνδικάτα έχουν λόγο ύπαρξης μόνον αν υπάρχουν εργαζόμενοι οι οποίοι περιμένουν καρτερικά την εκπλήρωση της προφητείας των Μάρξ-Ένγκελς δουλεύοντας για τους «καταπιεστές» τους βιομηχάνους (οι οποίοι κερδίζουν από την «υπεραξία της εργασίας» τους).

Η ηγεσία τόσο των συνδικάτων όσο και των κομμουνιστικών κομμάτων πρέπει κάθε τόσο ν’ αποδεικνύει την αξία της (ότι αξίζει να διευθύνει τις τύχες των εργαζομένων). Από την άποψη αυτή, τίποτα δεν είναι τόσο ασφαλές (και αναμενόμενο) από την απαγγελία αποσπασμάτων των Μάρξη, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν. Κάτι που μου θυμίζει τις σειρές που παραδοσιακά βλέπουμε την Μ. Εβδομάδα στην τηλεόραση όπου οι μαθητές του Χριστού απαγγέλουν αποσπάσματα από τα κηρύγματα του για να δώσουν υπόσταση στην άποψη τους (αφού το είπε Εκείνος…).

Στο τέλος ήρθε και ο λογαριασμός…

Τελικά, επιστρέφουμε στη στιγμή που είδα το τρυκάκι στον δρόμο το οποίο «απαιτούσε» το κόστος της κρίσης να το πληρώσουν οι εργοδότες και το Κράτος. Και καλά για τους εργοδότες να το καταλάβω, για το Κράτος όμως…

Δεδομένου ότι το τρυκάκι το υπέγραφαν «αναρχικοί» το Κράτος ΔΕΝ θα μπορούσε παρά να έχει την τιμητική του. Επί της ουσίας, όμως, η αναφορά στο Κράτος δεν είναι μόνο ηλίθια, αλλά και ατελέσφορη. Γιατί το Κράτος είναι ο μοναδικός γνήσιος εργοδότης όλων μας. Παρέχει διευκολύνσεις, χρηματοδότηση μέσω εγγυήσεων, συμβόλαια για προμήθειες και νομοθετεί τόσο για τον «Ιδιωτικό Τομέα» (τρομάρα του για «Ιδιωτικού») όσο και για τους εργαζόμενους. Άρα, αν το κόστος της «κρίσης του κορωναϊού» το πληρώσει το Κράτος το πληρώνουμε μέσω της φορολόγησης ΟΛΟΙ μας▪ αυτό που με βάση την πρόθεση των «αναρχικών» (και «Αριστερών») πρέπει ν’ αποφύγουμε!!! Μύλος…

Αυτό που δεν θέλουν (ή αρνούνται) να καταλάβουν οι επαγγελματίες τιμητές της χθεσινής μέρας (Πρωτομαγιάς) και των «εργατικών και λαϊκών αγώνων» εν γένει είναι πως όσο συνεχίζουν στον δρόμο αυτό το μόνο που καταφέρνουν είναι να διατηρούν διαθέσιμο ένα εργατικό δυναμικό (όσο χρειάζεται κάθε φορά) για τις ανάγκες των βιομηχάνων. Τίποτα περισσότερο, αφού μετά τον Β’ Π.Π. έχουν πλέον απαρνηθεί την αλλαγή του κοινωνικού συστήματος ξιφουλκώντας κάθε τόσο για κάτι παραπάνω στη μοιρασιά της πίτας.

Ωστόσο, εκτός της επαγγελματικής προσέγγισης της εργατικής πρωτομαγιάς υπάρχει και η ποιητική. Δυστυχώς ή ευτυχώς (εσείς θα κρίνετε) στον πυρήνα και των δύο παραμένει η (απατηλή;) υπόσχεση της «εργατικής γης της επαγγελίας» ως «παράδεισου των εργατών». Το θέμα είναι αν αυτός θα έρθει με το «τέλος των ημερών» όταν οι Χριστιανοί αναμένουν την «Δευτέρα Παρουσία». Σε κάθε περίπτωση και μόνη αναφορά στην «υπόσχεση» αυτή έχει την ψυχολογική σημασία της.

02 Μάη 2020
«πανταχού παρών 1».

Διαβάστηκε 2488 φορές
 
 
   
Βρίσκεστε εδώ: Αρχική Χρονολόγιο ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΕΝ ΓΕΝΕΙ.