Η τέτοια κατάσταση οδήγησε τις ζημιογόνες (και συνεπώς υπερ-χρεωμένες) επιχειρήσεις που ΔΕΝ μετέφεραν την έδρα τους στο εξωτερικό σε χρηματοδοτική ασφυξία. Ασφυξία η οποία έγινε μόνιμη από τη στιγμή που οι πιστώτριες τράπεζες παραλόγως (με βάση την κατάσταση) απαιτούσαν να πληρωθούν άμεσα ΟΛΑ τα χρωστούμενα (ακόμα και τα μη ληξιπρόθεσμα). Πρέπει πάντα να έχουμε υπ’ όψη μας ότι μιλάμε για «Ανώνυμη Εταιρεία», μιά πολύ παληά εφεύρεση.
Είναι μια εφεύρεση αντικειμενικός σκοπός της οποίας από νομική άποψη ήταν να προφυλάσσει την προσωπική περιουσία του/των μετόχου/-ων, ενώ από οικονομική άποψη να δημιουργεί προσδοκίες για μελλοντικά κέρδη και συνεχή βελτίωση των οικονομικών μεγεθών της εκμεταλλευόμενη την ψευδή ως προς την Οικονομία έννοια της «προόδου». Παντού η νομοθεσία των Α.Ε. εξασφαλίζει πως ο μέτοχος ΔΕΝ θα χάσει τίποτα παραπάνω από τα λεφτά που έχει δώσει για ν’ αγοράσει τις μετοχές. Όλα τα υπόλοιπα περί «ευθυνών» των μετόχων είναι, πλέον, κουραφέξαλα.
Γιατί πράγματι στο παρελθόν η ποιότητα τόσο των επιχειρηματιών όσο και της Κοινωνίας γενικότερα ήταν διαφορετικές. Τότε οι επιχειρηματίες είχαν περισσότερη «τσίπα» (και όχι Τσίπρα) και δεν άφηναν τις επιχειρήσεις τους να πτωχεύσουν πριν να προσπαθήσουν όσο μπορούσαν για να τις σώσουν. Από την στιγμή (με σημείο καμπής τον Β’ Π.Π.) που ο κόσμος σταδιακά άλλαξε σ’ αυτό που βλέπουμε σήμερα όλα τα λόγια σχετικά με «ευθύνες των μετόχων» ή για «εργαζόμενους που πιάστηκαν στον ύπνο (από τους μετόχους)» είναι άνευ περιεχομένου. Κυρίως γιατί οι εργαζόμενοι ΔΕΝ μπορούν να κάνουν κάτι για να «εκβιάσουν» τους μετόχους να χρηματοδοτήσουν την εταιρεία τους.
Το MEGA μ’ ευθύνη τόσο των τραπεζών όσο και της Κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. (η οποία από την πρώτη στιγμή παίζει παίζει παιχνίδια πολιτικής ισχύος στην πλάτη των εργαζομένων του) έχει μετατραπεί σε «γαλακτοφόρο αγελάδα». Όπως η αγελάδα που μας «δίνει» το γάλα της ΔΕΝ έχει τον έλεγχο του έτσι και το MEGA παρά το γεγονός ότι παράγει πωλήσεις διαφημιστικού χρόνου ΔΕΝ έχει τον έλεγχο των χρημάτων του.
Χρήματα τα οποία για να μπουν στο Ταμείο της επιχείρησης πρέπει αυτή όχι μόνο να είναι ανοικτή (να έχει «σήμα» στην περίπτωση μας) αλλά και να έχει κάτι να πουλήσει. Στην περίπτωση μας το MEGA έχει να πουλήσει την πρόγνωση του καιρού και τις επαναλήψεις των πολύ επιτυχημένων σειρών του παρελθόντος του. Και όλα αυτά χωρίς ουσιαστικό κόστος καθώς οι εργαζόμενοι του ΔΕΝ πληρώνονται. Κατέληξε, έτσι, να έχει την μοίρα της «γαλακτοφόρου αγελάδας» η οποία (όπως και κάθε θηλυκό θηλαστικό άλλωστε) παράγει γάλα ΜΟΝΟ για το παιδί της. Το παιδί της που πρέπει να είναι μεν κοντά της για να παράγει γάλα αλλά να ΜΗΝ το πίνει. Έτσι και οι εργαζόμενοι. Χρειάζονται για να λειτουργεί το MEGA αλλά ΔΕΝ χρειάζεται να πληρώνονται κιόλας.
Η ευθύνη τόσο της Κυβέρνησης όσο και των τραπεζών θα έπρεπε για κάθε έστω και λίγο σκεπτόμενο να είναι προφανής. Επειδή, όμως, για κάποιους είναι δύσκολο να σκεφτούν -έστω και λίγο- καθαρά ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή:
- Από τη στιγμή που η Ελλάδα «πτώχευσε» οι πιστωτές της προσμέτρησαν στο «Δημόσιο Χρέος» και τα Χρέη προς τις τράπεζες. Έτσι τα Χρέη από τραπεζικά δάνεια έγιναν «Δημόσιο Χρέος» το οποίο επιμερίστηκε στους πολίτες της Χώρας.
- Οι τράπεζες οφείλουν τη συνέχιση της λειτουργίας τους στο γεγονός ότι τόσο για τους πολιτικούς όσο κυρίως για τους τραπεζίτες ήταν αδιανόητο ν’ αφεθούν (όπως όλες οι άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις) στη μοίρα τους. Το μοναδικό επιχείρημα για την οικονομική διάσωση τους ήταν «η μεγάλη σημασία τους για την Οικονομία».
- Μια Οικονομία η οποία εξ’ αιτίας της στάσης τους ακόμη και μετά την διάσωση τους συνεχώς ασφυκτιούσε. Η «ασφυξία» αυτή προκάλεσε το κλείσιμο όχι μόνο οικονομικά προβληματικών εταιρειών αλλά ακόμη και εταιρειών που η μόνη τους ανάγκη ήταν τα κεφάλαια κίνησης.
- Με βάση τα παραπάνω είναι προφανής η ευθύνη της Κυβέρνησης, η οποία συν τοις άλλοις είχε από καιρό για πολιτικούς λόγους βάλει στόχο το MEGA. Το είχε βάλει στόχο γιατί χρειαζόταν με το μέρος της ένα μεγάλο κανάλι, αλλά όλες της οι προσπάθειες διαπραγμάτευσης, πιέσεων και εκβιασμών απέτυχαν. Στην αρχή και όσο ακόμη έπαιζε με τον Μαρινάκη έκανε ότι μπορούσε για να μπεί αυτός στο κανάλι. Μετά όταν «την έπιασαν οι αγάπες» με τον Σαββίδη (ο οποίος έχει το 20% του καναλιού) ο στόχος άλλαξε. Αντί για έλεγχο του καναλιού επιλέχθηκε ο στραγγαλισμός του.
- Για να επιτευχθεί, όμως, αυτός χρειαζόταν η συνεργασία των πιστωτριών τραπεζών του Μεγάλου Καναλιού. Το MEGAχάριν ευκολίας είχε εκχωρήσει σε θυγατρικές των τραπεζών την είσπραξη των τιμολογίων του (factoring). Με τον τρόπο αυτό και έναντι μικρής προμήθειας το MEGAδεν σκοτιζόταν αν και πότε θα εξοφλούνταν τα τιμολόγια ενώ με εγγύηση τα υπόλοιπα τους μπορούσε να λαμβάνει από τις τράπεζες (μητρικές των εταιρειών που εισέπρατταν τα τιμολόγια) τ’ απαραίτητα για την λειτουργία του «Κεφάλαια Κίνησης». Η «αλητεία» των τραπεζών στην περίπτωση του MEGA (και πιθανόν και σ’ άλλες περιπτώσεις) ήταν η δέσμευση των τραπεζικών λογαριασμών του ΟΧΙ μόνο για το μέχρι εκείνη τη στιγμή ληξιπρόθεσμο ποσό των δανείων που εκείνο είχε λάβει, αλλά και για τις μελλοντικά ληξιπρόθεσμες οφειλές του.
- Απ’ όλα τα παραπάνω και εξ’ αιτίας της σχέσης εξάρτησης Τραπεζών-Κυβέρνησης πρέπει, πλέον, να είναι προφανές ότι για την σημερινή δραματική θέση των εργαζομένων του Μεγάλου Καναλιού ευθύνονται τόσο οι τράπεζες όσο και η Κυβέρνηση.
Το χειρότερο, όμως, είναι το απύθμενο κόμπλεξ και η κακία που βγάζουν κάποια ανθρωπάκια στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Ανθρωπάκια από τα οποία κάποια δηλώνουν «Αριστεροί». «Αριστεροί» οι οποίοι αγνοούν ακόμη και την βασική τους εκπαίδευση. Γιατί ότι και να έλεγε από τη συχνότητα του MEGA ο κάθε «Πρετεντέρης» ΔΕΝ θα μπορούσε να επηρεάσει τις εξελίξεις. Ούτε καν την στάση του κόσμου. Επιπλέον, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα ακόμη και αν ΔΕΝ υπήρχε το MEGA και ο «Πρετεντέρης» ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα το είχε δημιουργήσει προκειμένου μέσω της «κόντρας» που σκόπιμα θα δημιουργούσε να ξεγελά όσο περισσότερο μπορεί τον αφελή πολιτικά και πνευματικά κόσμο που τον ακολουθούσε.
Στο κάτω-κάτω ο «Πρετεντέρης» ήταν αυτός που τελικά δικαιώθηκε και οι Τσίπρας-ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αυτοί που διαψεύστηκαν. Συνεπώς, η κομπλεξική στάση όσων επιχαίρουν με το πιθανό κλείσιμο του MEGA οφείλεται στ’ ότι ΔΕΝ μπορούν να θυμώσουν και να τα βάλουν ούτε με τους ίδιους τους εαυτούς τους (που πιάστηκαν κορόιδα) ούτε πολύ περισσότερο μ’ αυτούς που τους κορόιδεψαν. Επέλεξαν, έτσι, την μόνη «Αριστερή» λύση: την μετάθεση των ευθυνών τους σε κάποιους άλλους (πάντα φταίνε οι άλλοι) εντός και εκτός της Χώρας. Αφού, όμως, δεν μπορούν να φτάσουν τους εκτός συνόρων μπορούν ωστόσο να ξεκαβλώσουν πάνω στους εντός συνόρων. Αυτό, όμως, ισχύει και για την «άλλη» πλευρά.
Κλείνοντας, πρέπει να σημειωθεί η πλέον σημαντική παράμετρος της «υπόθεσης MEGA». Ο μόνος χαμένος από το πιθανό κλείσιμο του καναλιού είναι οι εργαζόμενοι και οι οικογένειες τους. Κανείς άλλος. Οι μέτοχοι (κυρίως οι παλαιότεροι όπως οι Βαρδινογιάννηδες) ΔΕΝ χάνουν πολλά. Αφού τα λεφτά του καναλιού είναι δεσμευμένα από τις τράπεζες, αυτά αν και όταν κλείσει η επιχείρηση θα διατεθούν για την αποπληρωμή των δανείων της. Άρα, αυτοί θα χρωστάνε λιγότερα. Οπότε, αν υποθέσουμε ότι για μέρος τους ή για το σύνολο τους είχαν δώσει εγγυήσεις όσο συνεχίζεται η λειτουργία του καναλιού ως «γαλακτοφόρα αγελάδα» τόσο αυτοί «καθαρίζουν». Όσον, δε, αφορά τους οφειλόμενους προς το Δημόσιο φόρους και τις εισφορές προς τ’ ασφαλιστικά ταμεία γι’ αυτά υπεύθυνη είναι η Διοίκηση της εταιρείας και ΟΧΙ οι μέτοχοι.
Καλό είναι, λοιπόν, οι κάθε λογής «Αριστεροί» πριν ξεκαβλώσετε διαδικτυακά είτε για το MEGA είτε για οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση να θυμάστε τα παραπάνω. Οι, δε, υποστηρικτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. καλό θα ήταν να «βγάλουν τον σκασμό» (ειδικά για την περίπτωση των Μ.Μ.Ε.) μιας και έχει πλέον αποδειχθεί πέραν κάθε αμφιβολίας η προσπάθεια αρχικά προσεταιρισμού στη συνέχεια ελέγχου και τέλος πειθαναγκασμού του Δ.Ο.Λ. (και όχι μόνο) από το κόμμα τους. Σ’ αυτούς υπενθυμίζουμε μια ρήση από τις «Γραφές της Ερυθράς Θάλασσας» που πρόσφατα μεταφράστηκε από τα Αραμαϊκά: «Ο αναμάρτητος πρώτος το post αναρτήσαι.».
Υ.Γ. Κάποιοι που ενδεχομένως ξέρουν κάποια πράγματα παραπάνω ίσως θελήσουν ν’ αντιτάξουν ότι παρ’ όλη την «ανευθυνότητα» τους οι μέτοχοι είναι τελικά υπεύθυνοι σε οικονομικό (εκτός από το ηθικό) επίπεδο. Πράγματι, η φορολογική νομοθεσία (Κώδικας Φορολογικών Διαδικασιών) παγίως θεωρεί τους μετόχους που κατέχουν πάνω από 5% υπεύθυνους έναντι του Δημοσίου για ποσά που αντιστοιχούν στα μερίσματα και τις προκαταβολές μερισμάτων που αυτοί έχουν εισπράξει τα τελευταία 3 χρόνια πριν την λύση της εταιρείας. Στην πράξη η ρύθμιση αυτή είναι καθαρά διακοσμητική.
Συνεπώς, όσον αφορά τους μετόχους ισχύει το: «Μονά-ζυγά δικά τους.».
18 Γενάρη 2018
παρατηρητήριο.
