Ο Γιώργος Παπαβασιλείου ανήκει στην προ της επαγγελματοποίησης εποχή του Αθλητισμού. Γι’ αυτόν (όπως και για όλους τους σύγχρονους του) «επαγγελματοποίηση» σήμαινε καλύτερες συνθήκες προπόνησης και ένα μέλλον για τους αθλητές. Σήμερα με τον ίδιο όρο υπονοείται η μετατροπή του κάθε αθλητή σε έναν ιδιότυπο τύπο «ελεύθερου επαγγελματία». Ο κόσμος στον οποίο μεγάλωσε και τα ιδεώδη του Παπαβασιλείου τον καθοδηγούσαν να βλέπει την Α.Ε.Κ. ενιαία. Λόγω ηλικίας συνέχισε να βλέπει την Α.Ε.Κ όπως παλιά αν και η σημερινή ΔΕΝ έχει καμία σχέση με εκείνη που αυτός ερωτεύτηκε.
Από την ανάρτηση του Κ. Τζίβα προκύπτει ότι ο κύριος Γιώργος είχε παράπονο και καημό ότι ο στίβος (όπως και άλλα τμήματα) μετά το κτίσιμο του νέου γηπέδου ΔΕΝ θα είχε θέση σ’ αυτό. Είχε, λοιπόν, κάποια στιγμή αποφασίσει να γράψει σχετικά στον Μελισσανίδη. Όμως, αμέσως εγκατέλειψε την προσπάθεια γιατί «δεν ήθελε να τον στεναχωρήσει». Έτσι, για να μην στεναχωρήσει κάποιον πρόδωσε όχι μόνο την Α.Ε.Κ. που αγαπούσε αλλά και τον εαυτό του και δεν έκανε τίποτα για το παράπονο και τον καημό του.
Το να στεναχωρείς κάποιον όταν υπάρχει ανάγκη (δεν γίνεται αλλιώς) δεν είναι διόλου κακό. Κάθε άλλο είναι απαραίτητο. Ο Γιώργος Παπαβασιλείου ακριβώς λόγω της προσφοράς του έπρεπε να στεναχωρήσει τον Μελισσανίδη. Τον Μελισσανίδη ο οποίος σκόπιμα και σε συνεργασία με τους Παππά-Νοτιά και δίνοντας τις απαραίτητες εντολές έριξε την Α.Ε.Κ. αγωνιστικά στην Β’ Εθνική και μετά την πτώχευσε. Τον Μελισσανίδη που προσπάθησε (και ακόμα προσπαθεί) να κλέψει ουσιαστικά την ιδιοκτησία του γηπέδου και να μεταβάλλει την Α.Ε.Κ. σε οικογενειακή του επιχείρηση. Αυτόν τον άνθρωπο δεν ήθελε να στεναχωρήσει ο κυρ-Γιώργος.
Μόνο που θα έπρεπε να ξέρει πώς τέτοιοι άνθρωποι ΔΕΝ στεναχωριούνται. Γιατί για να στεναχωρηθούν θα έπρεπε ο Μελισσανίδης να γνωρίζει ποιος είναι ο Παπαβασιλείου και στη συνέχεια να δώσει σημασία στα γραφόμενα του και να μην τον «γράψει» ο ίδιος. Τέλος, ο Μελισσανίδης δεν θα μπορούσε να στεναχωρηθεί (ακόμη και αν το είχε διαβάσει ο ίδιος και όχι τα τσιράκια του) γιατί ΔΕΝ έχει συνείδηση. Αν είχε ΔΕΝ θα έκανε και στην περίπτωση της Α.Ε.Κ. όσα έκανε εκθέτοντας την.
Ηθικό δίδαγμα, η Α.Ε.Κ. που οι παλαιότεροι έχετε στο μυαλό σας σήμερα ΔΕΝ υφίσταται. Στην καλύτερη περίπτωση πέθανε με την αποχώρηση του Μπάρλου. Έτσι, αν έχουν κάποιο «παράπονο», κάποιον «καημό» έχουν υποχρέωση να τον δημοσιοποιούν και να «στεναχωρούν» όσους ΑΕΚτζήδες έχουν ακόμα συνείδηση. Όσο τα κρατάνε μέσα τους τόσο μοιάζουν με τα λαμόγια που κατά καιρούς λυμαίνονται την Α.Ε.Κ. που αγάπησαν. Να τα κρατάνε μέσα τους δεν βοηθά την «Α.Ε.Κ. της καρδιάς τους», αλλά τους «κακούς». Εκτός και αν «γλύφουν» τον εκάστοτε ισχυρό ελπίζοντας να τους πετάξει κανένα ξεροκόμματο (όπως όντως κάνουν κάποιοι).
02 Απρίλη 2020
«πανταχού παρών 1».
