Είναι από τ’ αξιοσημείωτα πώς όταν είμαστε νεαροί μπορούμε να πούμε πράγματα που όταν μεγαλώσουμε (είτε λόγω συμβάσεων, είτε πιέσεων) αποφεύγουμε. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η παροιμία σύμφωνα με την οποία: «Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια».
Τον τελευταίο καιρό και εξ’ αιτίας της επαν-εμπλοκής του «Τίγρη» με τα κοινά της Α.Ε.Κ. (έστω και από το παρασκήνιο) έγινε προσπάθεια να υπάρξει (έστω και φαινομενικά) ένα «κλίμα ομόνοιας και συστράτευσης» το οποίο και προϋπόθετε αν όχι καθημερινές δεήσεις υπέρ της υγείας και των οικονομικών-επιχειρηματικών συμφερόντων του Δ. Μελισσανίδη (και της οικογενείας του γενικώς), τουλάχιστον κάθε αντίθετης φωνής και γνώμης (ακόμα και αν είναι σωστές και τεκμηριωμένες). Έτσι πολλοί Ενωσίτες όπως (ενδεικτικά αναφέρω τους πλέον γνωστούς) οι: Αγγελίδης, Αλιατάς αλλά και κάποιοι «μικρότερου διαμετρήματος» έγιναν το «κόκκινο πανί» και άρχισαν να δέχονται πιέσεις, «προειδοποιήσεις», «μηνύματα» για όσα έγραφαν, αλλά πάνω απ’ όλα για τη στάση που κράτησαν και κρατάνε ως τώρα.
Ακόμη και να έχεις πίστη στο δίκιο σου και στον εαυτό σου, όσο περισσότερες υποχρεώσεις έχεις (π.χ. οικογένεια) τόσο περισσότερο νερώνεις το κρασί σου, προσπαθώντας να διατυπώσεις τις σκέψεις και τις ιδέες σου με τέτοιο τρόπο ώστε να μην προκαλείς τόσο. Στομώνεις σκόπιμα (την μέχρι τότε κοφτερή λεπίδα σου) και γίνεσαι λιγότερο αιχμηρός. Αναδιπλώνεσαι και αναλώνεσαι σε τακτικισμούς προκειμένου να κερδίσεις χρόνο για να γράψεις ένα ακόμη κομμάτι, ελπίζοντας μέχρι τότε κάτι να έχει αλλάξει προς το καλύτερο (ίσως να είστε περισσότεροι όσοι αντιστέκεστε, ίσως ακόμη και να συντονίζεστε μεταξύ σας).
Σε κάτι τέτοιες στιγμές συνήθως εμφανίζεται κάποιος «απρόβλεπτος και αστάθμητος παράγοντας». Εμφανίζεται ένας νέος παίκτης (ή κάποιος παληός σε νέο ρόλο) ή ίσως εξαιτίας ενός «τυχαίου συμβάντος» (π.χ. έξωση από τα γραφεία) μπαίνει μπροστά μια αλυσιδωτή διεργασία που κανείς δεν είχε προβλέψει. Και όμως αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στα βιβλία και το σινεμά/τηλεόραση, συμβαίνουν και στη ζωή.
Στην περίπτωση μας αυτό που συνέβη ήταν η εμφάνιση του 14χρονου Ανδρέα Γαβαλά, ο οποίος ελεύθερος από υποχρεώσεις και με την «άγνοια κινδύνου» που λόγω της ηλικίας έχει γράφει θαρρετά τη γνώμη του. Μετρά ήδη πέντε κείμενα (βλέπε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ & εδώ) τα οποία εκτός από το ΑΕΚ-LIVE με το οποίο και «συνεργάζεται» είναι αναρτημένα και στην κατηγορία «Κείμενα που μας αρέσουν». Αξίζει να τα διαβάσετε γιατί παρά το νεαρό τα ηλικίας και τις όποιες μικρο-αδυναμίες που καμιά φορά παρατηρούνται στους συλλογισμούς του (τέτοια προβλήματα έχουν πολλοί μεγαλύτεροι του και υποτίθεται «επαγγελματίες») ο λόγος του είναι ξεκάθαρος και χωρίς περιστροφές. Αν μη τι άλλο ο αναγνώστης των κειμένων του ακόμη και αν δεν νοιώσει κάτι από την από καιρό χαμένη αθωότητα του, θα έρθει ωστόσο σ’ επαφή με την συνείδηση του από την οποία ενδεχομένως έχει εδώ και καιρό ν’ ακούσει νέα της.
Εν κατακλείδι ο Ανδρέας θα μπορούσε να είναι η «φωνή της συνείδησης μας» (ειδικά της ΑΕΚτζήδικης) την οποία οφείλουμε ν’ αφυπνίσουμε. Έχει ελπίδες αυτό το παιδί και ίσως μια μέρα να εξελιχθεί σε μια από τις ελπίδες του χώρου της ΑΕΚ, αρκεί να «μη την δεί ότι είναι κάποιος», να «γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει τα πάντα» και να χρησιμοποιεί πάντα (σ’ όλες τις περιστάσεις) τη λογική του, να μην υποτάσσεται σε κανένα δογματισμό και ν’ αμφισβητεί τα πάντα, την ίδια στιγμή που δεν πρέπει να σταματήσει ποτέ να ρωτά και να μαθαίνει. Τα υπόλοιπα θα του τα διδάξει η ίδια η ζωή καθ’ οδόν…
Υ.Γ.1. Με την ευκαιρία να τονίσω ότι οι «παρατηρητές» δεν έχουμε καμία σχέση (πέρα του ότι μιλάμε με όλους χωρίς αποκλεισμούς) με τους Ν. Αγγελίδη και Π. Αλιατά των οποίων την αρθρογραφία παρακολουθούμε (όπως και άλλων ανελλιπώς). Συμφωνούμε σε πολλά, διαφωνούμε σε κάποια άλλα ζητήματα. Ωστόσο κατανοούμε την ανάγκη κάποιων να προχωράνε (ακόμη και χωρίς σοβαρές ή με περιστασιακές ενδείξεις) σε «ομαδοποιήσεις». Σ’ αυτούς το μόνο που έχουμε να πούμε είναι ότι είμαστε περισσότεροι απ’ όσοι νομίζετε και θα συνεχίσουμε να πληθαίνουμε όσο αυτοί που «κουμαντάρουν» την Α.Ε.Κ. συνεχίζουν να πορεύονται με αδιαφάνεια, ασέβεια, κομπορρημοσύνη, λειτουργώντας ως παρεούλα γαντζωμένοι στις θεσούλες τους (τις οποίες πλέον οφείλουν στο «χρίσμα» του «Τίγρη» και μόνον). Αν λειτουργήσουν με διαφάνεια, σεβασμό (σε όλους μα πρώτα απ’ όλα στην Α.Ε.Κ.) και ταπεινότητα, αίροντας τους αποκλεισμούς και λειτουργώντας συλλογικά, τότε εμείς (Αγγελίδης, Αλιατάς & Σία) δεν θα έχουμε λόγο ύπαρξης…
Υ.Γ.2. Είναι αφοπλιστική και γι' αυτό ενδιαφέρουσα για μελέτη (αλλά και για μίμηση) η απλότητα και καθαρότητα με την οποία τα μικρά παιδιά είτε ρωτούν είτε συμπεραίνουν (και μοιράζονται μαζί μας τα συμπεράσματα τους) κάτι. Έχουν ειδικά μιά τάση ν' απομυθοποιούν τα πάντα και να τ' «αποφλοιώνουν» (σαν τοματάκια κονσέρβα) δείχνοντας μας πόσο δύσκολη κάνουμε τη ζωή μας και τη συνεννόηση μας με τους άλλους με τόσες «σάλτσες» που βάζουμε στα πάντα. Μήπως να τα μιμηθούμε και σ' αυτό; Μπορεί να βοηθήσει γενικότερα...
14 Ιούλη 2014.
παρατηρητής 3.
