Σήμερα που οι ρόλοι έχουν αλλάξει και η αντιπολίτευση έγινε με τη σειρά της Κυβέρνηση άλλαξε και η στάση της απέναντι στις διαμαρτυρίες και τους προπηλακισμούς των πολιτών σε βάρος τους. Τώρα οι πολίτες είναι «Ακροδεξιοί» ή «Φασίστες» όταν τους επιτίθενται, «γραφικοί» όταν κατεβαίνουν στους δρόμους. Ακόμη χειρότερα οι σημερινοί κυβερνώντες και πρώην αντιπολιτευόμενοι εμφανίζονται αναιδείς και ψωρο-φαντασμένοι (λόγω των αξιωμάτων τους) που δικαιολογούν τις πολιτικές επιλογές τους στην βάση των αριθμών.
Όσοι λιγότεροι αυτοβούλως κατεβαίνουν να διαδηλώσουν στους δρόμους ενάντια στις επιλογές τους, τόσο αυτοί νομίζουν ότι αυτές (οι επιλογές τους) επιβραβεύονται. Δεν μπορούν λόγω της ξιπασιάς τους να καταλάβουν πως τ’ αυθόρμητα συλλαλητήρια ακόμη και με λίγα άτομα έχουν μεγαλύτερη δυναμική από τα κατευθυνόμενα και οργανωμένα από τα κόμματα. Οι εποχές που τα κόμματα μπορούσαν μ’ ευκολία να κινητοποιήσουν κόσμο έχουν παρέλθει εδώ και καιρό. Από την άλλη οι σημερινοί κυβερνώντες είναι παντελώς ανίκανοι να κινητοποιήσουν πάνω από κάποιες δεκάδες κόσμο για να οργανώσουν μια «υποδοχή» αντάξια του σημερινού «Πρωθυπουργού».
Το μεγαλύτερο, όμως, λάθος που κάνουν είναι να προσπαθούν να ταυτίσουν τις αντιδράσεις του κόσμου εναντίον τους με την «Ακροδεξιά». Η τέτοια προσπάθεια τους εκτός από την παιδική ανοησία που υπάρχει στον συλλογισμό τους είναι και γελοία. Είναι γελοία γιατί στην καλύτερη περίπτωση αντιμετωπίζουν τις αντιδράσεις επιφανειακά και όχι στην ουσία τους. Η δε παιδική ανοησία τους συνίσταται στο απλοϊκό και απλοποιητικό σχήμα στο οποίο βασίζονται και τα στερεότυπα:
«Αφού εμείς είμαστε Αριστεροί όσοι μας προπηλακίζουν είναι κατ’ ανάγκη Ακροδεξιοί, την ίδια στιγμή που οι κυβερνητικοί μας συν-εταίροι είναι μια πολιτική κατηγορία από μόνοι τους».
Το δικαίωμα του Λαού σε ξεσηκωμό (επανάσταση) είναι καλά θεμελιωμένο στην Δυτική Φιλοσοφική Σκέψη. Είναι το μέσο αντίδρασης των υπηκόων/πολιτών σε μια διακυβέρνηση (οποιουδήποτε τύπου) η οποία τραβά σε λάθος κατεύθυνση, πριν να λήξει η χρονική διάρκεια για την οποία ο Λαός έχει επιλέξει (αν μιλάμε για Κοινοβουλευτισμό) την συγκεκριμένη Κυβέρνηση. Υποτίθεται ότι μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων υπάρχει μια σύμβαση με την οποία οι δεύτεροι παραιτούνται κάποιων δικαιωμάτων τους την ίδια ώρα που οι πρώτοι (κυβερνώντες) αναλαμβάνουν την ευθύνη να τους «υπηρετούν» και να εξασφαλίζουν τα συμφέροντα τους (βασικότερα των οποίων η καλυτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου και η ασφάλεια τους).
Η τέτοια σύμβαση πήρε τ’ όνομα «Κοινωνικό Συμβόλαιο». Παρά τον βαρύγδουπο τίτλο του είναι και αυτό όπως κάθε άλλο συμβόλαιο. Συνεπώς, προβλέπεται και γι’ αυτό μια διαδικασία καταγγελίας▪ ειδικά από τη μεριά του Λαού. Την βασική αυτή Αρχή παραδέχονται όλα τα μεγάλα πνεύματα που ασχολήθηκαν με το ζήτημα της διακυβέρνησης.
Μπορεί ο Ελβετός Ζαν-Ζακ Ρουσώ να μην ήταν πολύ ξεκάθαρος στην διατύπωση του:
«Οι φορείς της εκτελεστικής εξουσίας δεν είναι αφέντες του λαού, μα υπάλληλοί του. Ο λαός πρέπει να μπορεί να τους διορίζει και να τους απολύει όποτε θέλει. Δεν υπάρχει θέμα να συμβληθούν με το λαό, πρέπει να τον υπακούσουν.»
σχετικά με τον τρόπο που ο Λαός μπορεί να «απολύσει» οποτεδήποτε την Κυβέρνηση του, ωστόσο είναι ξεκάθαρο πως του αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτό (προφανώς μ’ όποιον τρόπο είναι κάθε φορά ο πλέον πρόσφορος).
Όσο ασαφής είναι η διατύπωση του Άγγλου Τζόν Λόκ σχετικά με τον τρόπο που ένας ηγεμόνας/κυβέρνηση χρησιμοποιεί την εξουσία εναντίον του Λαού, τόσο ξεκάθαρος ήταν σχετικά με τον τρόπο αντίδρασης του τελευταίου. Η παροιμιώδης φράση του από τα «Δοκίμια περί Διακυβερνήσεως» είναι η παρακάτω:
«Αν ένας ηγεμόνας χρησιμοποιεί την εξουσία του εναντίον του λαού του, τότε ο λαός έχει το δικαίωμα να τον αντιμετωπίσει με Βία. Ο σωστός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η παράνομη βία της εξουσίας είναι η ίδια η Βία.»
Από Ελληνικής πλευράς ο μεγάλος διαφωτιστής και Πατριώτης που πλήρωσε τις ιδέες του με την ζωή του -ο Ρήγας- στο βιβλίο του «Νέα Πολιτική Διοίκηση των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας» συμπεριλάμβανε το κείμενο με τίτλο «Δίκαια του Ανθρώπου» το οποίο περιείχε τα 35 άρθρα του Συντάγματος του. Στο τελευταίο απ’ αυτά μεταξύ άλλων σημειώνει:
«Όταν η διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμνει τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάσταση, ν’ αρπάξει τ’ άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο απ’ όλα τα χρέη του.»
Συνεπώς, η βία των κυβερνωμένων σε βάρος των κυβερνώντων είναι από θεωρητικής άποψης πολύ καλά θεμελιωμένη. Το ζήτημα που απομένει είναι πως αποδεικνύεται ότι η πλειοψηφία του Λαού βρίσκεται σε διαφορετική αντίληψη για την πορεία της Χώρας από την Κυβέρνηση του. Από μια άποψη το ζήτημα αυτό είναι μόνον θεωρητικό και όχι πρακτικό, γιατί πολύ απλά αρκεί ένα έκτακτο και τυχαίο συμβάν, μια θρυαλλίδα που θα οδηγήσει σε μια σύντομη αλλά βίαιη εξέγερση▪ με άσχημα σε κάθε περίπτωση αποτελέσματα. Μια βίαιη εξέγερση στην διάρκεια της οποίας οι κυβερνώντες δεν θα μπορούν να υπολογίζουν στους υποστηρικτές τους, οι οποίοι θα κάθονται σπίτι τους για να παρακολουθούν τις εξελίξεις από την τηλεόραση και τις ιστοσελίδες.
Στο σημείο αυτό γεννάται το ερώτημα αν υπάρχει επιστροφή από το σημείο που φαίνεται να είμαστε σήμερα, ειδικά μετά την συμφωνία για το «Σκοπιανό». Δυστυχώς, στην παρούσα συγκυρία επειδή η εξέλιξη στο «Σκοπιανό» έπληξε τον ψυχισμό μεγάλου μέρους των Ελλήνων αποτελώντας την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι μετά από μια σειρά πολιτικών απατών, ψεμάτων και υπαναχωρήσεων από την πλευρά της Κυβέρνησης ΔΕΝ υπάρχει επιστροφή. Ωστόσο, οι κυβερνώντες μπορούν ακόμη να κάνουν κάτι για ν’ απαλύνουν τον πόνο (φυσικό και ψυχολογικό) της πτώσης τους. Μπορούν (και ίσως πρέπει) να σταματήσουν να εμφανίζονται αλαζόνες. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να μαζέψουν λιγότερες ξυλιές όταν βγουν στους δρόμους για να κάνουν προεκλογικό αγώνα.
Είναι η ώρα που οι σημερινοί κυβερνώντες φθάνουν μπροστά σ’ ένα τρίστρατο και έχουν τρείς συγκεκριμένες επιλογές:
- Να παραιτηθούν.
- Να συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο ρισκάροντας από δω και πέρα τις ζωές τους.
- Ν’ αλλάξουν πολιτική.
Δυστυχώς, είναι μάλλον προφανές ποιες επιλογές ΔΕΝ θα κάνουν.
30 Ιούνη 2018
παρατηρητήριο.
