Font Size

SCREEN

Cpanel

ΠΕΡΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ (ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΛΙΛΙΠΟΥΤΕΙΟΣ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ»)

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

ΠΕΡΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ
(ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΛΙΛΙΠΟΥΤΕΙΟΣ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ»)

Σήμερα γιορτάζουμε ακόμη μια επέτειο της Επανάστασης του 1821. Μιας επανάστασης την οποία στα σχολικά βιβλία έχουμε τόσο ωραιοποιήσει. Μιας επανάστασης την οποία οι Μαρξιστές επιχείρησαν να εμφανίσουν ως «κοινωνική», δηλαδή «ταξική». Ωστόσο, δεν θα μπορούσε για μια σειρά από λόγους να είναι τέτοια. Από την άλλη είναι απόλυτα λογικό ότι κάθε κατηγορία επαναστατημένων Ελλήνων (Λαός, Προεστοί, Οπλαρχηγοί, Φαναριώτες) ήθελε να εκμεταλλευτεί προς όφελος της το «κενό εξουσίας» που θ’ άφηνε η έξωση του Οθωμανού δυνάστη. Ενός δυνάστη του οποίου την παρουσία και δράση επιχειρούν να ωραιοποιήσουν κάποιοι «Αριστεροί» ενεργώντας ως πράκτορες ξένων συμφερόντων.

Ωστόσο, η Επανάσταση του 1821 είχε όλες τις πιθανότητες σε βάρος της. Η αποτυχία της ήταν στατιστικά πιθανότερη από την επιτυχία της. Δεν ήταν μόνο το μέγεθος των δύο αντιπάλων και οι πόροι στους οποίους αυτοί είχαν πρόσβαση. Ήταν πολύ περισσότερο το γεγονός ότι οι Έλληνες λόγω του μεταξύ τους ανταγωνισμού θα έφερναν στην επιφάνεια όλες τις άσχημες πλευρές του χαρακτήρα τους. Από την άλλη οι Οθωμανοί ακριβώς λόγω του μεγέθους τους αλλά και του τρόπου οργάνωσης τους είχαν υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες τους.

Τελικά, η Επανάσταση πέτυχε αν και περίμενε μέχρι τους Βαλκανικούς Πολέμους και τη λήξη του Β’ Π.Π. για να δικαιωθεί οριστικά εδαφικά. Η νίκη της, ωστόσο, όσο Ελληνικό αίμα και να χύθηκε γι’ αυτή ΔΕΝ ήρθε είτε από την πολεμική μας αρετή ή την αποφασιστικότητα μας (όπως στους πολέμους που ακολούθησαν). Την επομένη της «Ναυμαχίας του Ναβαρίνου» και παρά τις περιοχές που κατείχαμε στρατιωτικά σε Πελοππόνησο και Στερεά η Επανάσταση ήταν διασωληνωμένη στην εντατική. Την έλλειψη στρατιωτικής εκπαίδευσης, πειθαρχίας και μέσων την αναπλήρωσε το ενδιαφέρον των «Μεγάλων Δυνάμεων» για την ύπαρξη ενός μικρού ανεξάρτητου τυπικά κράτους (Βασιλείου) το οποίο μέσω του ελέγχου που θα του ασκούσαν θα το χρησιμοποιούσαν ως μέσο πίεσης στην Υψηλή Πύλη.

Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον μεταξύ της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ρωσίας και της Αυστρίας για την Ελληνική Ανεξαρτησία το έδειξε η Αγγλία. Άλλωστε, υπήκοοι της είχαν δανείσει τους επαναστατημένους Έλληνες και έτσι έπρεπε μέσω της απελευθέρωσης τμήματος της Ελλάδας από τους Οθωμανούς να μεριμνήσει για τα συμφέροντα τόσο τα δικά τους όσο και τα δικά της. Γι’ αυτό και διπλωματικά η Αγγλία εξώθησε τα πράγματα στην «Ναυμαχία του Ναβαρίνου» για να επιβάλλει έτσι στους Οθωμανούς τους όρους της.

Προφανώς, δεν είναι πρακτικά δυνατό να ξεκινάς μια επανάσταση απόλυτα έτοιμος. Ακόμη περισσότερο να είναι όλες οι συνθήκες (εσωτερικές και εξωτερικές) ευνοϊκές. Από την άλλη αν δεν ενδιαφερθεί κανένας να υποστηρίξει την «επανάσταση» σου δεν έχεις πολλές πιθανότητες επιτυχίας. Κάθε «επανάσταση» όσο καλά οργανωμένη και να είναι προϋποθέτει ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο ποσοστό ρίσκου. Έτσι, δεν είναι λίγες οι φορές που οι πιθανοί υποστηρικτές σου πρώτα θέλουν να σε δουν να «επαναστατείς» και μετά να σε στηρίξουν (αν φυσικά καταφέρεις να επιβιώσεις τον πρώτο καιρό).

Κάθε «επανάσταση» δικαιώνεται μόνο από το αποτέλεσμα, το οποίο ουδόλως επηρεάζεται από το δίκαιο ή άδικο των επιδιώξεων/αιτημάτων των επαναστατών. Γι’ αυτά ενδιαφέρονται (όσοι ενδιαφέρονται) μόνο σε περίπτωση αποτυχίας όταν οι αποτυχημένοι πλέον επαναστάτες ψάχνουν σ’ αυτά να βρουν παρηγοριά. Η κυριότερη προϋπόθεση για την επιτυχία μιας «επανάστασης» είναι να μείνεις εκεί που είσαι και να δώσεις τον αγώνα σου. Καμία «επανάσταση» δεν κερδίζεται αν εγκαταλείψεις τα «πάτρια εδάφη» ως αντίδραση-καπρίτσιο επειδή δεν βρήκες το δίκιο σου. Γιατί, αν αποκοπείς από το περιβάλλον σου πουθενά δεν θα βρεις ούτε την «δικαίωση», ούτε πολύ περισσότερο την γαλήνη που αυτή όταν έρθει σου προσφέρει. Γιατί, αν αποκοπείς από το περιβάλλον σου θα γίνεις στα μάτια των υπολοίπων περίγελος αφού θα είσαι «φυγάς» και όχι «επαναστάτης».

Η τελευταία «επανάσταση» η οποία είχε αποτέλεσμα ήταν ο «Ανένδοτος» του Γεώργιου Παπανδρέου μετά τις αποδεδειγμένα νοθευμένες εκλογές του 1961. Ο «Ανένδοτος» δικαιώθηκε γιατί υπήρχε πλάνο και ποτέ δεν χάθηκε ο κεντρικός στόχος. Για να γίνει, όμως, αυτό ο «επαναστατημένος» έπρεπε να διαθέτει αποφασιστικότητα (πείσμα) και ν’ αγαπά τον τόπο του (για τον οποίο αγωνιζόταν) περισσότερο από τον ίδιο▪ έτσι ώστε να βάλει την προσωπική του περηφάνεια σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό. Έτσι, ακόμα και αν έχανε θ’ αποτελούσε τουλάχιστο παράδειγμα αγωνιστή και πηγή έμπνευσης για όποιον θεωρεί ότι αδικείται. Ο Γ. Παπανδρέου θα μπορούσε να έχει φύγει στο εξωτερικό όπως έκαναν ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν έχαναν τις εκλογές. Δεν το έκανε, όμως. Έμεινε εδώ, αγωνίστηκε και γι’ αυτό νίκησε χωρίς να έχει «έξωθεν» βοήθεια.

Καλό θα είναι τα παραπάνω να τα έχουν υπ’ όψη όσοι «επαναστάτες» (με ή χωρίς αιτία) μέσα στην πίκρα και την παραζάλη τους κάνουν μεγαλόστομες διακηρύξεις πριν επιχειρήσουν το άλμα στο κενό που βαφτίζουν «επανάσταση». Για να γράψουν την Ιστορία όπως την θέλουν θα πρέπει να είναι παρόντες και όχι απόντες.

 

25 Μάρτη 2019
«πανταχού παρόντες».

Διαβάστηκε 3887 φορές
 
 
   
Βρίσκεστε εδώ: Αρχική Χρονολόγιο ΠΕΡΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ (ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΛΙΛΙΠΟΥΤΕΙΟΣ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ»)