Αυτός, λοιπόν, που είναι υπομονετικός έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να καταφέρει αυτό που επιδιώκει. Τώρα, αν θα τα καταφέρει για μια μέρα, ένα χρόνο ή παραπάνω αυτό είναι κάτι που κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει. Μια τέτοια ιστορία είναι αυτή μεταξύ Αλαφούζου και Δ. Γιαννακόπουλου. Αν ζούσε σήμερα ο Πλούταρχος πιθανότατα να είχε βρει αρκετά κοινά στοιχεία για να τους εντάξει στους «Βίους παράλληλους». Σε κάθε περίπτωση και με βάση την κοινή τους διαδρομή στα κοινά του Παναθηναϊκού μπορούμε να τους (συν)κρίνουμε.
Η μεγάλη τους διαφορά είναι ο χαρακτήρας τους. Αν θα έπρεπε να τους περιγράψουμε με μια μόνο λέξη αυτή θα ήταν «εκρηκτικός» για τον Δ. Γιαννακόπουλο και «μουλωχτός» για τον Αλαφούζο (ο οποίος υποτίθεται ότι δεν αποφασίζει εν θερμώ). Σε κάθε περίπτωση μετά από λίγο ξέρεις τι να περιμένεις και από τους δύο. Αυτή η διαφορά στον χαρακτήρα ήταν καθοριστική για το ποιος θα εκτόπιζε τον άλλο και θα έκανε κουμάντο σ’ όλο τον Παναθηναϊκό οργανισμό. Επί της ουσίας το διακύβευμα ήταν ο έλεγχος του ερασιτέχνη επειδή με βάση την πάγια αθλητική νομοθεσία μόνον αυτός δικαιούται να ζητήσει νέες εγκαταστάσεις. Έτσι, οποιοδήποτε κτηματομεσιτικό σχέδιο είχε (και έχει) ανάγκη τη συναίνεση (δηλαδή τον έλεγχο) του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού.
Ο Δ. Γιαννακόπουλος με βασικό προσόν του -σε σχέση με τον Αλαφούζο- τον εκρηκτικό χαρακτήρα του δεν κατάφερε να τον εκτοπίσει με την πρώτη προσπάθεια. Η βασική αιτία ήταν ότι δεν ήθελε ν’ αναλάβει τα χρέη της Π.Α.Ε. τα οποία προφανώς θεώρησε ως υπερβολικό τίμημα για να έχει τον πλήρη έλεγχο του γηπεδικού. Επιπλέον, η αποτυχία του να εμπνεύσει τους Παναθηναϊκούς να συνεισφέρουν οικονομικά (είναι φθηνότερη μια συνδρομή στον ερασιτέχνη ή την «Παναθηναϊκή Συμμαχία» και σε κάθε περίπτωση το δωρεάν κράξιμο από τον υπολογιστή) σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στα άλλα μέτωπα (Μπερτομέου κ.α.) οδήγησαν αυτόν και όχι τον Αλαφούζο στην έξοδο.
Τον Αλαφούζο ο οποίος έμενε πλέον μόνος του να ορίζει τα πάντα. Έγινε, δηλαδή «Παναθηναϊκάρχης». Είναι αυτός που θα «τρέξει τις εξελίξεις» για ο νέο γήπεδο και αυτός πίσω από τον οποίο θα «σέρνεται» ο νέος ιδιοκτήτης της Κ.Α.Ε. (που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχει την οικονομική δύναμη ή την όρεξη να τον προκαλέσει για τον πλήρη έλεγχο του Π.Α.Ο.). Τα οφέλη για τον ιδιοκτήτη της Π.Α.Ε. είναι από δω και πέρα μεγάλα και σε οικονομικό επίπεδο, ειδικά αν και για το γήπεδο του Π.Α.Ο. επιλεγεί το γνωστό και παράνομο μοντέλο της εκχώρησης από τον ερασιτέχνη σε Α.Ε. που θα εκμεταλλεύεται το γήπεδο. Γιατί, τότε, η πώληση της Π.Α.Ε. (μαζί με το γήπεδο) θα μπορούσε να είναι πολύ κερδοφόρα. Βέβαια, όπως πάντα στα κτηματομεσιτικά (real estate για τους Ελληνομαθείς) το αποτέλεσμα έχει απόλυτη συνάρτηση με την χρονική συγκυρία.
Και ενώ σχετικά με την πλήρη επικράτηση του Αλαφούζου στον Π.Α.Ο. δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή αμφιβολία, το μέλλον θα μας δείξει αν τα κτηματομεσιτικά του σχέδια με όχημα το γήπεδο θα ευοδωθούν. Το μόνο σίγουρο είναι πως απέναντι του έχει μια απολύτως πρόθυμη Κυβέρνηση και έναν ακόμη πιο πρόθυμο Δήμο που με πρόσχημα τις νέες θέσεις εργασίας και την «ανάπτυξη» θα κάνει οτιδήποτε μπορεί για να βοηθήσει. Αν τα σχέδια ξεκινήσουν άμεσα μπορεί να είναι αυτή η Κυβέρνηση που στην (επόμενη;) θητεία της θα το εγκαινιάσει.
14 Οκτώβρη 2020
«πανταχού παρόντες».