Για τον φόνο του τσιγγάνου αυτό το κείμενο είναι απολύτως ενδεικτικό για την «τρικυμία εν κρανίω» που έχουν όσοι γράφουν όχι με βάση τα γεγονότα αλλά έχοντας από πριν αποφασίσει να γράψουν αυτό που πρέπει. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι γράφοντες νομίζουν ότι κατέχουν το ζήτημα που διαπραγματεύονται και ότι μάλιστα προτείνουν κάτι σωστό, απλά και μόνο επειδή επιτίθενται στις Κρατικές δομές που υποτίθεται ότι είναι ακόμη αντιδραστικές και «ύποπτες».
Στο συγκεκριμένο κείμενο η αρθρογράφος επιχειρηματολογεί γύρω από το κεντρικό επιχείρημα ότι οι τρείς τσιγγάνοι ήταν άοπλοι. Χρησιμοποιεί την άποψη ενός Ταξίαρχου ε.α. της Αστυνομίας και το διανθίζει με τις αντίστοιχες διατάξεις του νόμου για τη χρήση του όπλου από τους αστυνομικούς. Τέλος, κλείνει με ένα σχόλιο σχετικά με την ανάγκη ανασυγκρότησης της Αστυνομίας η οποία αν και έχει διαπιστωθεί δεν έχει ωστόσο προχωρήσει.
Μέσα στο κείμενο γίνεται αναφορά και στην επικοινωνία μέσω ασυρμάτου από την οποία προκύπτει ότι οι αστυνομικοί είχαν διαταχθεί από το Κέντρο να διακόψουν την καταδίωξη. Φυσικά, μια τέτοια εξέλιξη δεν θα πείραζε την αρθρογράφο και αφού δεν θα οδηγούμαστε στο αιματηρό τέλος της καταδίωξης δεν θα είχε λόγο να γράψει: «Όσο εκείνοι φοβούνται το πολιτικό κόστος, εμείς θα φοβόμαστε την Αστυνομία.».
Αν σκεφτούμε ψύχραιμα τα παραπάνω σε σχέση με τα γεγονότα, τότε κατανοούμε ότι η αρθρογράφος χρησιμοποιεί το συμβάν σαν αφορμή και γράφει αυτά που θα έγραφε σε κάθε ανάλογη περίπτωση. Για παράδειγμα:
Οι τρείς τσιγγάνοι ήταν άοπλοι.
Πως μπορούσαν αυτό να το ξέρουν οι αστυνομικοί; Επειδή κατά την διάρκεια της καταδίωξης δεν δέχτηκαν πυροβολισμούς; Και στο κάτω-κάτω της γραφής ποιος είναι ο ορισμός του όπλου; Ακόμη περισσότερο ποια είναι τα όρια της «νόμιμης άμυνας»; Έλα, όμως, που η ζωή είναι πουτάνα και μάλιστα πολύ μεγάλη. Γι' αυτό καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς ή να γράφεις. Πριν λαλήσει τρις το κοκόρι να ένα νέο έγκλημα με δράστη τσιγγάνο, ο οποίος για να διαφύγει έσπρωξε μια ηλικιωμένη και εκείνη από την πτώση τραυματίστηκε θανάσιμα (βλέπε εδώ). «Ατύχημα» ή έγκλημα; Ο τσιγγάνος δράστης ήταν τυπικά άοπλος. Έλα, όμως, που και μια απώθηση μπορεί να γίνει όπλο και μάλιστα θανάσιμο. Να δούμε αν η συγκεκριμένη αρθρογράφος θα τολμήσει ν' ασχοληθεί και μ' αυτή την πολύ σηνηθισμένη είδηση (για ληστές που κακοκποιούν ηλικιωμένους για να τους ληστέψουν).
Το «πολιτικό κόστος».
Για την αρθρογράφο το «πολιτικό κόστος» εντοπίζεται στην μη «αναδιάρθρωση της Αστυνομίας» και όχι σ’ αυτό που στην πράξη συμβαίνει.
Αν ήθελε να είναι δίκαιη θα εντόπιζε το «πολιτικό κόστος» στην εντολή του Κέντρου στους καταδιώκοντες αστυνομικούς (οι οποίοι ΔΕΝ ήταν σε θέση να ξέρουν ποιον καταδίωκαν) να παύσουν την καταδίωξη.
Αν ήθελε να είναι δίκαιη θα εκνευριζόταν με την επίσημη στάση του Κράτους να επιτρέπει σκόπιμα τον βιοπορισμό των τσιγγάνων (και) από την εγκληματική δράση. Από τις κλοπές χρυσαφικών που τις περισσότερες φορές έχουν μεγαλύτερη συναισθηματική από χρηματική αξία.
Αν ήθελε να είναι δίκαιη θα δυσανασχετούσε τόσο με την επίσημη παρότρυνση των αστυνομικών να μη μπλέξουν με τους τσιγγάνους όσο και με την εντολή του Κέντρου για την παύση της καταδίωξης (εντολή που σημαίνει ότι η ηγεσία της Αστυνομίας βάζει το «πολιτικό κόστος» πάνω από το καθήκον προστασίας των πολιτών).
Αλλά ΔΕΝ είναι δίκαιη τόσο γιατί δεν θέλει όσο και γιατί με βάση την πολιτική της τοποθέτηση έχει ήδη αποφασίσει ποιος είναι ο φταίχτης (ο οποίος είναι πάντα οι χαμηλόμισθοι «μπάτσοι» οι οποίοι είναι πάντα «ανεκπαίδευτοι»). Το αν μπορούν στην ένταση της στιγμής να σκεφτούν (και να δράσουν) τόσο ψύχραιμα όσο θα ήθελε ο Ταξίαρχος ε.α. ο οποίος μίλησε για το συμβάν και θα ήθελε η αρθρογράφος είναι κάτι που μπορούμε μόνο να το υποθέσουμε. Το αν θα μπορούσε να το κάνει η ίδια σε ανάλογες συνθήκες είναι και αυτή μια απορία που δεν θα λυθεί ποτέ.
Ωστόσο, αν η αρθρογράφος ήθελε σώνει και καλά να κάνει λόγο για «πολιτικό κόστος» θα μπορούσε να επικαλεστεί την «περιθωριοποίηση» των τσιγγάνων στους οποίους δεν αφήνεται άλλη επιλογή(;) από το παράνομο λιανεμπόριο και τις κλοπές (που κάποιες φορές εξελίσσονται σε ληστείες). Αυτό το επιχείρημα είναι δύσκολο να το αποκρούσεις οριστικά μιας και η βάση του είναι από λογική σκοπιά τουλάχιστον εύλογη.
Σχετικά με το περιεχόμενο της έννοιας «Ελλάδα» (ή περί «Πατρίδας») γράφονται σε κάθε Εθνική Επέτειο (αλλά και με άλλες αφορμές) πολλά. Ένα από αυτά είναι και το κείμενο που θα σχολιάσω, το οποίο ανέβηκε στην ιστοσελίδα www.sdna.gr. Το συγκεκριμένο κείμενο είναι απολύτως ενδεικτικό της χαζομάρας που ενδημεί στα μυαλά κάποιων προοδευτικών. Ευτυχώς ή δυστυχώς (αναλόγως της οπτικής) ανάλογα κείμενα παράγει συνεχώς ο συγκεκριμένος αρθρογράφος.
Από μια άποψη ΔΕΝ έχει καμία σημασία να σχολιάσω ή/και ν’ αντικρούσω τον «δεκάλογο» που παραθέτει. Αυτό, όμως, που έχει αξία (και μάλιστα μεγάλη) είναι να σημειώσουμε την οπισθοδρόμηση που επιφέρουν μια σειρά φαινομενικά «προοδευτικών» μέτρων τα οποία ο συγκεκριμένος (όπως και άλλοι) ΔΕΝ έχουν πρόβλημα να υποστηρίζουν.
Για παράδειγμα ΔΕΝ έχουν πρόβλημα να υποστηρίζουν αδιακρίτως τα αιτήματα των «μειονοτήτων» απλώς και μόνο επειδή είναι «μειονότητες». Στην ουσία δεν ενδιαφέρονται καν γι’ αυτές▪ απλά η υποστήριξη τους είναι πάγια μόνο και μόνο γιατί πρέπει ν’ αντιταχθούν απέναντι στο «κατεστημένο». Δεν εξετάζουν τις επιπτώσεις που έχει η υιοθέτηση των αιτημάτων τους. Ωστόσο, ΔΕΝ υποστηρίζουν όλες τις μειονότητες. Κάποιες είναι «κακές» και η υιοθέτηση της δικής τους «ατζέντας» έρχεται σ’ αντίθεση μ’ αυτή άλλων. Έτσι, η «μειονότητα» των «Ακρο-Δεξιών» (για παράδειγμα) δεν πρέπει να έχει κανένα δικαίωμα ακόμη και αν ως Έλληνες πολίτες έχουν απαράγραπτα πολιτικά δικαιώματα.
Για παράδειγμα ΔΕΝ έχουν πρόβλημα να υποστηρίζουν το εμπόριο παιδιών και ανθρώπων. Τα μεν παιδιά αποτελούν πλέον «νόμιμο εμπόρευμα» μέσω της υιοθέτησης του θεσμού της «παρένθετης μητέρας» όταν αυτοί που έχουν λεφτά αγοράζουν το προϊόν της εγκυμοσύνης μιας γυναίκας σε (οικονομική) ανάγκη. ΔΕΝ τους πειράζει το γεγονός ότι μέσω μιας νόμιμης αγοραπωλησίας αποξενώνουν σε πολλές περιπτώσεις με τη (νομική) βία τη μάνα από το παιδί της διακόπτοντας βάναυσα τον μεταξύ τους ψυχικό δεσμό. Όσον αφορά το εμπόριο ανθρώπων αυτό το στηρίζουν στη νομιμοποιημένη μορφή του της «διάσωσης» προσφύγων▪ μια δραστηριότητα από την οποία πλουτίζουν αρκετοί επιτήδειοι.
Από κει και πέρα είναι τέτοια η διάνοια τους που αρνούνται να εξετάσουν την ουσία ενός συνθήματος/επιχειρήματος/αιτήματος▪ το μόνο που κάνουν είναι να δαιμονοποιούν ότι δεν ταιριάζει με την ιδεολογία τους (η οποία είναι μηδενιστική). Ακόμα καλύτερα γι’ αυτούς αν το σύνθημα/επιχείρημα/αίτημα έχει «ύποπτη» ή «κακή» καταγωγή (όπως π.χ. το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια»). Το καλύτερο είναι πως οι «προοδευτικοί» του σήμερα ΔΕΝ θα υπήρχαν αν όσοι εξεγέρθηκαν το 1821 και πολέμησαν το 1940 είχαν τα ίδια μ' αυτούς μυαλά (δηλαδή κλούβια).
Από τα κείμενα ανθρώπων όπως οι παραπάνω σπάνια έχουμε να μάθουμε κάτι, τουλάχιστον αμέσως. Περισσότερα μαθαίνουμε εξετάζοντας αυτά που αρνούνται, κατακρίνουν και κακολογούν παρά από την επίκληση «προοδευτικών» αοριστιών. Σύμμαχος τους είναι η τάση της «πολιτικής ορθότητας». Μια τάση η οποία ξεσηκώνει σιγά-σιγά αντιδράσεις εναντίον της. Ήδη επίσημα στη Γαλλία δυναμώνει η αντίρροπη τάση η οποία εκκινώντας από Πανεπιστήμια υπερασπίζεται το δικαίωμα μας να λέμε τα πράγματα όπως έχουν και να διατυπώνουμε ελεύθερα την άποψη μας ακόμη και αν δεν είναι επί του παρόντος main stream.
Η ρητορική τους το μόνο που καταφέρνει είναι ν’ αυξάνει την αντίδραση προς αυτή. Γιατί ούτε οι τσιγγάνοι θα σταματήσουν να βιοπορίζονται μέσω κλοπών ούτε και θα σταματήσουν οι καταδιώξεις. Από την άλλη το περιεχόμενο εννοιών όπως «Ελλάδα» και «Πατρίδα» είναι διαφορετικό για τον καθένα μας και «δεκάλογοι» όπως αυτός στον οποίο παραπέμπω παραπάνω το μόνο που κάνουν είναι να βοηθούν στην εκτόνωση του εκάστοτε γράφοντος και των συνοδοιπόρων του. Οι «προοδευτικοί» αρθρογράφοι (οι οποίοι στην ουσία κάθε άλλο παρά προοδευτικοί είναι) μπερδεύουν σκόπιμα την αντίκρουση των θέσεων τους με την «στοχοποίηση». Όχι, ότι δεν στοχοποιούνται από κάποιους που ενοχλούν με τα κείμενα τους, απλά κάθε αντίθεση στα γραφόμενα τους ΔΕΝ είναι στοιχοποίηση. Ωστόσο, έχουν ανάγκη να αισθάνονται «στοχοποιημένοι» γιατί αυτό και μόνο αποδεικνύει (υποτίθεται) την «προοδευτικότητα» τους.
Δυστυχώς, αυτή δεν ήταν η τελευταία φορά που αυτού του τύπου κείμενα δημοσιεύτηκαν. Θα συνεχίσουν να δημοσιεύονται γιατί ποτέ δεν θα λείψουν οι αφορμές. Και δεν θα λείψουν οι αφορμές γιατί ότι και να λένε οι Κοινωνιολόγοι και οι Κοινωνικοί Επιστήμονες η εγκληματικότητα έχει να κάνει πρώτα και κύρια με τον χαρακτήρα και λιγότερο με τις γενικότερες συνθήκες. Γιατί, πολλοί βρισκόμαστε σε ανάλογες συνθήκες αλλά δεν γινόμαστε όλοι εγκληματίες. Αυτό είναι το πρώτο που θα πρέπει να έχουν στο μυαλό τους όσοι με το παραμικρό «ξιφουλκούν» νομίζοντας ότι αγωνίζονται για κάτι καλύτερο υπερασπιζόμενοι ιδανικά (τρομάρα τους).
Υ.Γ. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι προϊόν του μετεμφυλιακού Κ.Κ.Ε. Αυτό το αρρωστημένο κλίμα αναδίδει η αρρωστημένη και σιχαμένη ρητορική του για τον φόνο του τσιγγάνου. Βαφτίζοντας συλλήβδην «Ακρο-Δεξιούς» τους μεροκαματιάρηδες Αστυνομικούς αυτοί οι «κηφήνες» της πολιτικής που διαπλέχθηκαν με κάθε τρόπο με τους οικονομικά ισχυρούς όταν ήταν κυβέρνηση προσπαθούν τι τάχα; Να ικανοποιήσουν μερίδας του αποκόμματος τους που έχει μονίμως τους «μπάτσους» άχτι ή μήπως να κανακέψουν τη «Αριστερή» συνείδηση τους που κακόπαθε 5,5 χρόνια στην Εξουσία; Ότι και να ισχύει ο πολιτικός τους λόγος είναι απολύτως αποκρουστικός για τους Κεντρώους που θέλουν ν’ αφομοιώσουν ως μέλη και ψηφοφόρους.
30 Οκτώβρη 2021
«πουθενάς 1».
