Τα παραπάνω ισχύουν και για τις συλλογικότητες όπως τα κόμματα μιας και είναι ανθρώπινα δημιουργήματα. Ένα κόμμα επιζεί τόσο καιρό όσο είναι σε θέση να εκφράζει τα συμφέροντα μερίδας (ή μερίδων) της Κοινωνίας. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι αυτοί που εκφράζονται μέσω του κόμματος ενδέχεται να μην είναι αρκετοί να το ανεβάσουν στην Εξουσία, οπότε το κόμμα πρέπει να βρει τρόπο να θέλξει περισσότερους ψηφοφόρους από χώρους στους οποίους δεν είχε παραδοσιακά επιρροή. Αυτό σημαίνει πως ένα κόμμα είναι σε συνεχή προσαρμογή των στόχων του επιδιώκοντας ταυτόχρονα να παραμένει ισχυρά συνδεδεμένο με τον χώρο που αρχικά εκπροσωπούσε (ακόμη και αν αυτή η σύνδεση έχει εξασθενήσει και παραμένει ισχυρή μόνο στα λόγια).
Δυστυχώς, δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να ικανοποιείς τους πάντες για πάντα. Ωστόσο, υπάρχει λύση και αυτή είναι η ύπαρξη ενός «χαρισματικού» αρχηγού▪ όπου «χαρισματικός» σημαίνει να λες χαμογελαστά (πάντα μετρά το φωτογενές και όμορφο προφίλ) στους πάντες αυτό που καθένας τους επιθυμεί ν’ ακούσει. Να υπόσχεσαι αντικρουόμενα μεταξύ τους πράγματα (δηλαδή, σε κάποιους να λες ψέματα) και αυτοί που σε ακούνε να τα πιστεύουν γιατί στην πράξη πιστεύουν εσένα και όχι το κόμμα (τον μηχανισμό που σε υποστηρίζει). Ανέκαθεν είχαμε την ανάγκη να προσωποποιούμε την πίστη μας. Έτσι, πιστεύουμε τον «χαρισματικό» ηγέτη (π.χ. τον Λένιν) και όχι σώνει και καλά την ιδεολογία που κηρύττει▪ γιατί ο λόγος του «χαρισματικού» αρχηγού έχει το πάθος που λείπει από τα τυπωμένα στο χαρτί ιδεολογικά κείμενα.
Ο «χαρισματικός» αρχηγός είναι τόσο πετυχημένος όσο το επιτελείο του. Ένας «χαρισματικός» αρχηγός είναι σε μεγάλο βαθμό αυτάρεσκος▪ έτσι οι επιτελείς του είτε δυσκολεύονται να του πουν άσχημα νέα είτε του τα κρύβουν μέχρι να είναι πολύ αργά. Ένας «χαρισματικός» αρχηγός είναι δυνατόν εκμεταλλευόμενος τη συγκυρία να φέρει το κόμμα του στην Εξουσία ακόμη και αν αυτό δεν έχει ισχυρούς δεσμούς με την Κοινωνία και λειτουργούσε μέχρι τότε περισσότερο σαν «Όμιλος Κοινωνικού Προβληματισμού».
Όμως κάποια στιγμή η συγκυρία παύει να είναι ευνοϊκή και βγαίνει στην επιφάνεια η ανυπαρξία συγκεκριμένης πολιτικής ταυτότητας. Καθώς η ανάγκη για βιοπορισμό και ανασύνταξη καθίσταται πιεστική η «χαρισματικότητα» του αρχηγού εξασθενεί και το χειρότερο είναι πως αυτή του η ιδιότητα ήταν το μόνο «κεφάλαιο» του κόμματος που νόμιζε ότι μπορούσε ν’ αλλάξει τον κόσμο. Είναι τότε που όλοι οι επαγγελματίες της προπαγάνδας προσπαθούν να προστατεύσουν ότι έχει απομείνει από την πολιτική (υποτίθεται) γοητεία του αρχηγού τους. Στη γλώσσα τους τ’ ονομάζουν «πολιτικό κεφάλαιο» και επειδή πρέπει οπωσδήποτε να το προσωποποιήσουν χαρακτηρίζουν τον ίδιο ως «πολιτικό κεφάλαιο για τον τόπο».
Προκειμένου ν’ αναδείξουν τη σημασία (αξία) του ταυτίζουν την αποχώρηση του με τον κίνδυνο που ελλοχεύει εξ’ αιτίας της απουσίας του («κενό») και της αποδιοργάνωσης της παράταξης που το κόμμα του εκπροσωπεί (ή θεωρεί ότι εκπροσωπεί). Να προσπαθούν έτσι να κάνουν τους ψηφοφόρους να μετανιώσουν που δεν τον ψήφισαν ξανά; Να ικανοποιούν, έτσι, με τα γραπτά τους την εσωτερική ανάγκη τους να κάνουν ομαδική ψυχοθεραπεία μετά τη συντριπτική ήττα που γκρέμισε τις ψευδαισθήσεις τους; Ενδεχομένως και τα δύο. Το μόνο σίγουρο είναι πως κείμενα όπως ενδεικτικά αυτό έχουν τόση αξία όση τους αποδίδουν αυτοί που τα διαβάζουν. Δυστυχώς, αυτό μπορεί να μετρηθεί μόνο με την μέθοδο της κάλπης.
Μετά από μια ήττα και προκειμένου να συνέλθει ο κομματικός μηχανισμός τόσο από το σοκ της συντριπτικής ήττας όσο και από την παραίτηση του «χαρισματικού» αρχηγού το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι η ανάλυση και αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος. Η ανάλυση και αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος πρέπει να γίνει τόσο αριθμητικά όσο και ποιοτικά (ποιοι ψήφισαν και ποιοι δεν ψήφισαν το κόμμα). Αυτή η ανάλυση βοηθά σε κάποιο βαθμό και την πολιτική εκτίμηση του αποτελέσματος. Η διαδικασία αυτή γίνεται στο πλαίσιο του ανώτατου καθοδηγητικού οργάνου (Κεντρική Επιτροπή) στην εισήγηση της οποίας γίνεται συζήτηση και η απόφαση της «κατεβαίνει» στις Τοπικές Οργανώσεις για συζήτηση (προκειμένου ν’ ακουστεί η γνώμη της «βάσης»). Στην περίπτωση που υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις, αυτές συμπεριλαμβάνονται στην εισήγηση για να συζητηθούν και αυτές από τα μέλη του κόμματος.
Το τέλος αυτής της διαδικασίας είναι η σύγκλιση ενός «έκτακτου» (αν αργεί το «τακτικό») συνεδρίου για το οποίο εκλέγονται εκ νέου σύνεδροι (το «διαρκές» συνέδριο είναι ένας τρόπος ελέγχου του κόμματος από την ήδη υπάρχουσα ηγετική ομάδα καθώς συνέρχεται με τους συνέδρους του προηγούμενου συνεδρίου, η σύνθεση των οποίων ενδέχεται να μην εκφράζει τη νέα κατάσταση εντός του κόμματος). Στο τέλος αυτής της διαδικασίας εκλέγεται ο νέος αρχηγός.
Η παραπάνω είναι η μόνη σωστή διαδικασία καθώς η ανασύσταση ενός κόμματος ξεκινά από την πολιτική συζήτηση σχετικά με την συντριπτική ήττα και καταλήγει στο πως ο ίδιος ο μηχανισμός αναγνωρίζει την ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών και προσαρμογών στις νέες συνθήκες. Προφανώς αν δεν βλέπει την ανάγκη αλλαγών και προσαρμογών δεν έχει και πιθανότητες πολιτικής επιβίωσης (δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι ψηφοφόροι που πλανήθηκαν από τους αντιπάλους μας).
Στην προσπάθεια του αυτή ο κομματικός μηχανισμός μπορεί να βοηθηθεί από την κριτική (όσο σκληρή ή άδικη και αν θεωρείται) των «άλλων». Κείμενα όπως αυτό αν διαβαστούν με ηρεμία και προσοχή ίσως και να είναι χρήσιμα. Δυστυχώς, η συζήτηση για την πολιτική μπαίνει συνήθως σε δεύτερο πλάνο σε σχέση με το πρόσωπο του νέου αρχηγού. Όλοι υποτίθεται ότι ψάχνουν για τα χαρακτηριστικά που αυτός πρέπει να έχει για να πάρει πάλι το κόμμα την Εξουσία. Προφανώς για να έχει καλύτερες ελπίδες από τον προηγούμενο πρέπει να είναι ένα καλύτερο και πιο εξελιγμένο «μοντέλο» (βλέπε εδώ). Στην ουσία αυτό που τα κομματικά στελέχη κάνουν είναι να προσπαθούν να πείσουν μέλη και ψηφοφόρους πως ο αρχηγός που αυτοί υποστηρίζουν έχει όλα τα ζητούμενα προσόντα για τη θέση.
Όσο «χαρισματικός» και να είναι ένας αρχηγός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς έναν ισχυρό μηχανισμό να τον στηρίζει. Καταλήγουμε έτσι ο κομματικός μηχανισμός να είναι σημαντικότερος του πολιτικού προγράμματος, το οποίο -βρε αδερφέ- μπορούν πολύ εύκολα να σκαρώσουν χρησιμοποιώντας την ίδια αναγνωρίσιμη από το παρελθόν γενική ορολογία συμπληρώνοντας τη με κάποιες συγκεκριμένες υποσχέσεις (στις οποίες πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνονται η επέκταση δικαιωμάτων και η αποκατάσταση της «Δημοκρατίας» η οποία έχει πληγεί βάναυσα).
Σε «Αριστερά» κόμματα όπως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που ο γενικός πολιτικός προσανατολισμός θεωρείται δεδομένος, η σύγκρουση των «τάσεων» (που αποτελούν μέρος του κομματικού μηχανισμού) είναι το κύριο ζήτημα. Το ζητούμενο είναι να υπάρξει κάποιας μορφής συμβιβασμός καθώς μια οριστική ρήξη μεταξύ τους σημαίνει πρακτικά και την διάλυση του κόμματος ως μηχανισμού. Η αποχώρηση του Τσίπρα προκάλεσε τέτοιο σοκ καθώς όλες οι τάσεις ότι και να του καταλόγιζαν τον θεωρούσαν το μόνο ικανό να τις φέρει στην Εξουσία. Καθώς αυτές πλέον δεν εμφανίζονται αρραγείς η μεταξύ τους σύγκρουση (βλέπε εδώ) ενώ δεν θ’ απειλήσει την ύπαρξη του κόμματος θα υποβαθμίσει ωστόσο την συζήτηση για τον από δω και πέρα πολιτικό προσανατολισμό του. Προφανώς, καθεμιά τους θα «κατεβάσει» τη δικιά της «πλατφόρμα» στην οποία θα επαναλαμβάνονται ακριβώς τα ίδια με το παρελθόν. Σ’ αυτές τις συνθήκες ο «φραξιονισμός» είναι αναπόφευκτος (βλέπε εδώ).
Η πρακτική λειτουργία μιας «φράξιας» σ’ ένα κόμμα είναι να ελέγχει την ανάδειξη των στελεχών στο κόμμα. Όποιο στέλεχος δεν ανήκει σ’ αυτή (ή ανήκει σε μια άλλη «φράξια») να εμποδίζεται ή ακόμη καλύτερα ν’ αποκλείεται από την αρχηγία ή την κατάληψη μιας σημαντικής θέσης. Από την άποψη αυτή δεν έχει καμία σημασία αν αυτό το στέλεχος είναι καταρτισμένο, αν έχει σαφή εικόνα της κατάστασης και του τρόπου αντιμετώπισης της και αν μπορεί ν’ αρθρώσει πολιτικό λόγο. Ειδικά, αν μπορεί ν’ αρθρώσει ο ίδιος (και όχι στα πλαίσια της «φράξιας») πολιτικό λόγο (να καταθέσει και «πλατφόρμα») είναι επικίνδυνος και πρέπει πάση θυσία να βγει από το παιχνίδι (βλέπε εδώ). Έτσι, είτε τον αναγκάζεις να φύγει μόνος του είτε του προτείνεις μια υποψηφιότητα Περιφερειάρχη προκειμένου να μη χάσεις την εκτίμηση των ψηφοφόρων προς το πρόσωπο του. Αν, δε, δεν αποδεχτεί την υποψηφιότητα (ή αποδεχτεί την πρόταση άλλου κόμματος) μπορείς να ρίξεις όλη την ευθύνη πάνω του οπότε και πάλι δεν βγαίνεις χαμένος.
Επί του πρακτέου στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. όπως και αν τον φαντάζεται κάθε «τάση/φράξια» θα έβγαιναν ωφελημένοι αν διάβαζαν την κριτική των «άλλων». Οφείλουν να κατανοήσουν πως στη νέα φάση που θα μπει το κόμμα τους πρέπει η συζήτηση για την ιδεολογική τους ταυτότητα να ξεκινήσει από το μηδέν. Πρέπει να σκεφτούν σοβαρά αν όσα πίστευαν ως τώρα για την «Αριστερά» και την «Κοινωνία» συνεχίζουν ν’ ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Για να το κάνουν αυτό πρέπει να βγάλουν τις παρωπίδες τους και ο μόνος τρόπος είναι να διαβάσουν κείμενα όπως αυτό, αυτό, αυτό & αυτό).
Για να είναι στο τέλος της ημέρας (όταν εκλέξουν τον νέο αρχηγό) χρήσιμοι στην Κοινωνία πρέπει να δουν τους εαυτούς τους ως κανονικούς ανθρώπους και όχι ως πιστούς μιας αίρεσης στους οποίους ο Θεός μέσω των «προφητών» του (Μάρξ, Ένγκελς και Λένιν) έχει υποσχεθεί την «Αταξική Κοινωνία των Ουρανών». Αν δεν μπουν στην διαδικασία να ψάξουν τρόπους να διαχειριστούν προς όφελος όλων την δοσμένη (δυστυχώς ή ευτυχώς) από την αρχή του χρόνου διάρθρωση της Κοινωνίας και της Οικονομίας εξομαλύνοντας τις τριβές (όπως το λιπαντικό στη μηχανή, χωρίς το οποίο εκείνη καταστρέφεται) δεν έχουν λόγο ύπαρξης (δεν είναι ωφέλιμοι σε κανέναν). Το πιθανότερο είναι πως δεν μπορούν αλλά και δεν θέλουν να το κάνουν, οπότε θ’ αρχίσουν να συζητούν μεταξύ τους στο πλαίσιο που ο Λ. Χαραλαμπόπουλος θέτει μ’ αυτό το κείμενο του.
Αν το σκεφτείτε για λίγο αυτά που γράφει ο UNFOLLOW είναι ηλίθια. Προφανώς, το «Κέντρο» είναι μόνο ένα υποσύνολο (και μάλιστα «γνήσιο» από μαθηματικής άποψης) της «Κοινωνίας». Ωστόσο, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν έχει νόημα ν’ απευθυνθεί στην «Κοινωνία» αντί του «Κέντρου» γιατί η «Κοινωνία» περιλαμβάνει επιπλέον τα υποσύνολα της «Άκρας-Δεξιάς» και της «Δεξιάς» στα οποία ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν έχει απήχηση οπότε του απομένουν τα υποσύνολα της «Αριστεράς» και της «Άκρας-Αριστεράς» στα οποία και παραδοσιακά υποτίθεται ότι απευθύνεται. Συνεπώς, από πρακτική άποψη ο Χαραλαμπόπουλος προτείνει μια αναβάπτιση του κόμματος του στις ιδεολογικές του ρίζες θεωρώντας πως το περιεχόμενο της θα μετατρέψει τους «Κεντρώους» ή τουλάχιστον μεγάλο τμήμα τους σε «Αριστερούς». Τόση αφέλεια πια;
Από την άλλη ο Χαραλαμπόπουλος είναι από ιδεολογικής σκοπιάς πιστός. Προσπαθώντας να σκεφτεί για το καλό του κόμματος του (το οποίο πολύ θα ήθελε να είχε την δυναμική της παράταξης) κατέληξε σ’ αυτό το δύο μερών κείμενο (βλέπε εδώ & εδώ). Και σ’ αυτό το διπλό κείμενο δεν γράφει τίποτα που δεν έχει επαναλάβει στο παρελθόν. Επιπλέον, δεν θέλει να διερωτηθεί γιατί δεν γίνεται συζήτηση για την πολιτική στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αν το επιχειρούσε η μόνη απάντηση στην οποία θα κατέληγε θα ήταν πως εκτός από το αναμάσημα συγκεκριμένων εγκεκριμένων επαναστατικών τσιτάτων (συνθημάτων) στην «Αριστερά» παραδοσιακά δεν μιλάνε «πολιτικά» γιατί αυτό θα σήμαινε πως αναγνωρίζουν και αποδέχονται την πρόκληση να την διαχειριστούν ερχόμενοι στην Εξουσία. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ανέβηκε στην Εξουσία εκμεταλλευόμενος αποκλειστικά τη συγκυρία και το σπρώξιμο από τα «συστημικά Μ.Μ.Ε.» που έφτιαξαν το προφίλ του Τσίπρα. Ωστόσο, αυτό οι δημοσιογράφοι υποστηρικτές του κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν (ίσως και να είναι ανίκανοι να το συνειδητοποιήσουν). Γι’ αυτό και ο UNFOLLOW στο Β’ Μέρος του κειμένου του κάνει μια τίμια προσπάθεια για άλλη μια φορά να διαφημίσει τον Αλέξη αποδίδοντας του ικανότητες που ποτέ του δεν είχε. Επειδή, δε, ότι και να γράψει για το κόμμα του η κατάσταση δεν αλλάζει (βελτιώνεται) αρθρογραφεί για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (βλέπε εδώ). Άλλωστε, τον «καίει» το μέλλον της «Δημοκρατικής/Προοδευτικής Παράταξης» και ειδικότερα η ανικανότητα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να ταυτιστεί μ’ αυτή οπότε…
Η «Αριστερά» ως πολιτικός και κοινωνικός χώρος με το περιεχόμενο του παρελθόντος δεν υπάρχει πλέον. Για το Κ.Κ.Ε. και όσα κόμματα δηλώνουν «κομμουνιστικά» το περιεχόμενο της «Αριστεράς» έχει προσδιοριστεί οριστικά με την Οκτωβριανή Επανάσταση. Σ’ αυτή την «Αριστερά» η Κουβανή τραβεστί (από την Αγγλική λέξη travesty=παρωδία γυναίκας στην περίπτωση μας) δεν είναι επιθυμητή (όπως δεν ήταν και στην «Σοσιαλιστική Κούβα»). Από τη άλλη η «Ανανεωτική/Ευρωπαϊκή Αριστερά» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι πλέον ταυτόσημη ενός trade mark όπως ο όρος «έντεχνο» για το τραγούδι. Κάθε μέρα που περνά σημαίνει ολοένα και λιγότερα. Γι’ αυτό άλλωστε από τη στιγμή που κυβέρνησαν για 4,5 χρόνια και κατάλαβαν πως η διαχείριση των κυβερνητικών ζητημάτων είναι ουσιαστικά ένας τυφλοσούρτης που πάρα πολύ δύσκολα μπορεί ν’ αλλάξει κατέληξαν να νοιάζονται μόνο για τα «δικαιώματα» των μειονοτήτων. (Αλήθεια δεν θα κάνουν πορεία για τον δράστη από το Μπαγκλαντές που σκότωσε την (τον) Άννα; Ή μήπως επειδή σκότωσε μια τραβεστί είναι κακός σ’ αντίθεση με τον «πρόσφυγα» που βίασε και άφησε ανάπηρη τη Μυρτώ στην Πάρο;).
Επειδή, ακριβώς, η «Αριστερά» ως πολιτικό περιεχόμενο είναι τόσο για το Κ.Κ.Ε. όσο και για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. νεκρή και περιορίζεται μόνο σε συνθήματα τα στελέχη τους δεν έχουν πρόβλημα να εκμεταλλεύονται όλες τις οικονομικές δυνατότητες του συστήματος το οποίο δήθεν πολεμούν. Ο Αλέξης και οι γιοί του προφανώς και δεν αισθάνονται τόσο άβολα όσο οι υποστηρικτές τους όταν πηγαίνουν ταξίδι αναψυχής στην Μέκκα του Καπιταλισμού (βλέπε εδώ). Ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι αυτοί που μέσω των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης έκαναν (και συνεχίζουν να κάνουν) λυσσώδη αγώνα υπέρ του πρώην «χαρισματικού» αρχηγού τους δεν βρίσκουν να κάνουν ένα σχόλιο για το ταξίδι αυτό αποδεικνύει ότι η «Αριστερά» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν έχει σαφές πολιτικό περιεχόμενο. Πολύ απλά δεν σημαίνει τίποτα.
Σε κάθε περίπτωση κάποιοι συνεχίζουν να ζουν στο δικό τους παράλληλο σύμπαν. Ο Τσίπρας είναι ένας απ’ αυτούς. Σαν άλλος «Καραμανλής της Αριστεράς» αποφαίνεται με διαρροές και χρησμούς (ευτυχώς υπάρχει και η αδερφή του) για τα συμβαίνοντα στο κόμμα. Επειδή, όμως, είναι κακό για τον πλανήτη να μη μοιραστεί μ’ όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα να τον ακούσουν τις εμπειρίες του από την διακυβέρνηση της Χώρας ο Αλέξης σκοπεύει να δίνει επί πληρωμή (Διάολε κάπως πρέπει να ζήσει) διαλέξεις στις οποίες θα μοιράζεται με το κοινό τις εμπειρίες του. Το πρώτο βήμα είναι να νοικιάσει γραφείο στο Σύνταγμα (βλέπε εδώ). Όπως κι αν το δεις είναι μια εξέλιξη. Δεν είναι που για να το κάνει αυτό επαγγελματικά πρέπει να μάθει καλά Αγγλικά. Όχι. Η εξέλιξη είναι από την πλευρά του κοινού. Κάποτε οι (σχετικά) πλούσιοι διασκέδαζαν με τις μονομαχίες. Στη συνέχεια διασκέδαζαν με τα φρικιά στα περιοδεύοντα τσίρκα. Αργότερα με τον κινηματογράφο και το θέατρο (αν και το θέατρο είναι ένας πάγιος τρόπος διασκέδασης). Τώρα διασκεδάζουν παρακολουθώντας επί πληρωμή διαλέξεις πρώην Προέδρων (π.χ. Ομπάμα) και πλέον και άμυαλων Πρωθυπουργών. Πάλι καλά που θα τον πληρώνουν, ενώ θα έπρεπε να τους πληρώνει εκείνος για να τον ακούνε. Κάτι είναι κι αυτό. Στο κάτω-κάτω στον Καπιταλισμό πάντα βρίσκεις κάποιους να ξεγελάσεις πουλώντας τους φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Εν κατακλείδι όποιος και να εκλεγεί στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν θ’ αλλάξει κάτι καθώς όντας ο ίδιος προϊόν του προβληματικού κομματικού μηχανισμού είναι ανίκανος να τον μετασχηματίσει παρά μόνο να τον αναδιατάξει (και να προσπαθεί να πείσει τους ψηφοφόρους ότι το μαγαζί υπό νέα διεύθυνση είναι κάτι νέο). Ο μόνος που θα μπορούσε είναι αυτός που δεν ήταν ενταγμένος στον κομματικό μηχανισμό και για τον λόγο αυτό αποτελούσε γι’ αυτόν απειλή▪ οπότε και τον εξοβέλισαν. Δυστυχώς, όλα είναι δανεικά στη ζωή αυτή και «Όποιος κατουρά στη θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι.».
Αυτό, όμως, που θα μείνει από την δοκιμασία που περνά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προσπαθώντας να εκλέξει αρχηγό είναι ο λυσσώδης αγώνας από τα πρωτοπαλίκαρα κάθε πλευράς ν’ αποδομήσουν τους άλλους υποψήφιους. Η Αχτσιόγλου φαίνεται ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Επιπλέον έχει και «έναν άσο στο μανίκι» της. Μιας και είναι γυναίκα πολύ εύκολα μπορούν οι υποστηρικτές της να επιτεθούν στον Δ. Μπεκιάρη (www.periodista.gr) και τους άλλους που την βάζουν στο στόχαστρο ως «σεξιστές». Ωστόσο, όσα γράφονται εναντίον της δεν θα έπρεπε να μας ξενίζουν. Αυτός είναι, άλλωστε, ο επικοινωνιακός τρόπος διαχείρισης της «Αριστεράς» απέναντι σε όποιον/α θεωρώντας τον/την δυνητικά απειλή επιθυμούν να μειώσουν. Κάνουν, δηλαδή, ότι και οι άλλοι: δολοφονούν χαρακτήρες δήθεν αναφερόμενοι στην υποστήριξη «παράκεντρων και σκοτεινών κέντρων εξουσίας» προς αυτόν/ήν (τα οποία λειτουργούν σε κάθε είδους Κοινωνία και εποχή).
Αυτό που απομένει είναι η προθυμία κάποιων ν’ αποδείξουν πως την Αχτσιόγλου τη στηρίζει η «διαπλοκή» (η οποία επί ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είχε σταματήσει να λειτουργεί) και τουλάχιστον δύο χωρών μυστικές υπηρεσίες (Γερμανίας και Βρετανίας για να μην αναρωτιέστε) που αγνοούν ηθελημένα τη στήριξη του Αλέξη και από «διαπλεκόμενα Μ.Μ.Ε.» και από «παράκεντρα και σκοτεινά κέντρα εξουσίας». Αν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αυτή τη στιγμή δεν διαθέτει έναν/μια ικανό/ή ν’ αναλάβει την αρχηγία άτομο, τότε δεν διαθέτει (διέθετε) ούτε το προσωπικό να στελεχώσει μια Κυβέρνηση. Αν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. παρά τα προγνωστικά κέρδιζε τις εκλογές η Αχτσιόγλου (που σύμφωνα με τον Μπεκιάρη μαζί με τον σύζυγο της του πριόνιζε εδώ και καιρό την καρέκλα) θα ήταν καλή για υπουργός, ενώ τώρα δεν κάνει για αρχηγός; Και στην περίπτωση αυτή η νίκη στις εκλογές θα ήταν αποτέλεσμα μόνο της ψήφου του «λαού» ή μήπως και της υποστήριξης των «παράκεντρων και σκοτεινών κέντρων εξουσίας»; Τι ρωτάω, όμως, και εγώ Αύγουστο μήνα;
12 Αυγούστου 2023
«πουθενάς 1».
