Σχετικά με το αίτημα εκταφής θυμάτων των Τεμπών για να τους γίνει νέα νεκροψία-νεκροτομή πέρα από τις νομικές παραμέτρους υπάρχει η Ηθική παράμετρος την οποία αριστοτεχνικά συνοψίζει ο Συνταγματολόγος Ευάγγελος Βενιζέλος (βλέπε εδώ). Το ζήτημα είναι πως σ’ έναν «κανονικό» κόσμο δεν θα έπρεπε να υπάρχει ανάγκη να μας υπενθυμίσει ο Βενιζέλος την Αντιγόνη και την σύγκρουση της με την Πολιτική Εξουσία που εξέφραζε ο θείος της Κρέοντας.
Το δεύτερο ζήτημα που επέλεξα να σχολιάσω αφορά την πρόκληση σε βάρος της Ελληνικής Σημαίας από τον Πάρη Ρούπο ο οποίος βιοπορίζεται ως «κωμικός». Την σκόπιμη εννοείται για λόγους δημοσιότητας πρόκληση του σχολίασε η Βουλευτής Β’ Πειραία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Νίνα Κασιμάτη (βλέπε εδώ). Μπροστά στην ηλίθια (αλλά πολιτικά συνεπή με το παρελθόν του) στάση του κόμματος της η Κασιμάτη έκανε ένα πολιτικό σχόλιο σε ιστορικό υπόβαθρο για το οποίο απλά δεν υπάρχει αντίλογος. Και επειδή δεν υπάρχει αντίλογος το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να μπει ένας υποτιμητικός προσδιορισμός όταν παρουσιάζεται η ανάρτηση της (βλέπε εδώ). όταν δεν έχει κάτι να πεις επί της ουσίας την βαφτίζεις «σύμμαχο του Μπογδάνου» και «καθάρισες».
Επειδή κάτι τέτοιες σκόπιμες προκλήσεις (που γίνονται για την δημοσιότητα και μόνο) βαφτίζονται πάντα ως «καλλιτεχνική δημιουργία» καλό θα είναι να φέρουμε ένα σχετικό παράδειγμα από το παρελθόν. «Καλλιτεχνική δημιουργία» ήταν όταν ο Τζίμης Πανούσης για εξώφυλλο του δίσκου του «Της Πατρίδας μου η Σημαία» εμφάνισε την Ελληνική Σημαία με το σφυροδρέπανο στην θέση του «Ελληνικού Σταυρού» (βλέπε εδώ) και αυτό επειδή η συγκεκριμένη παραποίηση ήταν στο πλαίσιο του δίσκου του.
Το τρίτο ζήτημα επικαιρότητας που διάλεξα για σχολιασμό είναι η ξεδιάντροπη στάση του Ισραήλ απέναντι στην Διεθνή Κοινότητα και το Διεθνές Δίκαιο ακόμη και από το βήμα της Γ.Σ. του Ο.Η.Ε. Μια στάση που δεν θα ήταν κατορθωτή αν το Ισραήλ δεν το στήριζαν οι Η.Π.Α. με το βέτο τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού. Δεν είναι που κάνουν ότι κάνουν σε βάρος των Παλαιστινίων προκειμένου διώχνοντας τους από την Γάζα να φτιάξουν την «Διώρυγα Μπεν Γκουριόν» (βλέπε εδώ). Και αφού θα υπάρχει νερό γιατί να μην χτίσει και ο Ντόναλντ μερικά τουριστικά θέρετρα με γήπεδα γκολφ (βλέπε εδώ);
Η ξεδιάντροπη στάση του Ισραήλ απέναντι στην Διεθνή Κοινότητα και το Διεθνές Δίκαιο θα έπρεπε ν’ αντιμετωπιστεί από τον Ο.Η.Ε. με τον ίδιο τρόπο που αυτός αντιμετώπισε την εισβολή της Βόρειας στην Νότια Κορέα. Τότε υπό την Σημαία του Ο.Η.Ε. μεγάλο πλήθος χωρών εκστράτευσε προς υπεράσπιση της Νότιας Κορέας. Το Ισραήλ από την ίδρυση του καταπατά την απόφαση της Γ.Σ. του Ο.Η.Ε. του 1947 με την οποία διχοτομούνταν η Παλαιστίνη για να δημιουργηθούν δύο κράτη: ένα Ισραηλινό και ένα Παλαιστινιακό. Την απόφαση εκείνοι απέρριψαν μεν οι Άραβες αλλά εξαιτίας αυτής μιλάμε σήμερα για «κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη».
Με την στάση μέχρι τώρα το Ισραήλ αποτελεί απειλή για την «παγκόσμια ασφάλεια» και ως τέτοια πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί από τα υπόλοιπα (πλην Η.Π.Α.) μέλη του Ο.Η.Ε. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση εξαιτίας του ο υπόλοιπος κόσμος θα οδηγηθεί σε μια σκληρή και μακροχρόνια πολιτική σύγκρουση.
Και τα τρία παραπάνω ζητήματα είναι ενδεικτικά του πόσο έχει ξεχειλώσει η έννοια της Δημοκρατίας μέχρι του σημείου να ταυτιστεί με την ασυδοσία. Την σχετικοποιούν τόσο που στο τέλος αφήνοντας στην άκρη το πολιτικό περιεχόμενο της οδηγούμαστε σε τύποις δημοκρατικές εκλογές στις οποίες μέσω των παροχών υφαρπάζεται η ψήφος για να διατηρηθεί το καθεστώς. Στο κάτω-κάτω με άδειο στομάχι (εξαιτίας της άδειας τσέπης) ποιος ασχολείται με την λειτουργία του Πολιτεύματος;
Χειρότερο όλων, όμως, είναι πως εξαιτίας των όσων κάνουν η Κυβέρνηση, οι «καλλιτέχνες» και το Ισραήλ (και όχι μόνον αυτοί) προκαλείται «ίση αντίδραση» (κλασική Φυσική). Το εκκρεμές μέχρι (και για) να ισορροπήσει θα πρέπει να πάει στο ακριβώς αντίθετο άκρο μ’ ότι αυτό σημαίνει για κάθε μια από τις παραπάνω περιπτώσεις. Το αντέχετε και τέλος ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό;
27 Σεπτέμβρη 2025
«πουθενάς 1».
