Τότε βρίσκεται στην ανάγκη να επικαλεστεί κάποια «επιχειρήματα», τα οποία τις περισσότερες φορές δεν είναι «γνήσια» επιχειρήματα αλλά σοφιστείες, η επίκληση των οποίων γίνεται για να δικαιολογήσει στα μάτια των άλλων την επιλογή του. Σε μια τέτοια κατάσταση βρέθηκε πρόσφατα (και θα συνεχίσει να βρίσκεται για καιρό) ο βουλευτής Ηρακλείου με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (αποκτήθηκες ως «ελεύθερος» από το ΠΑ.ΣΟ.Κ.) Ιωάννης Μιχελογιαννάκης. Ο εν λόγω βουλευτής είναι γνωστός στο ευρύ κοινό κυρίως για τον «αιρετικό» (προκλητικό) τρόπο των τοποθετήσεων τουαπό τις οποίες προκύπτει η συχνή τον τελευταίο καιρό σύγκρουση με την συνείδηση του.
Τελευταίο περιστατικό με πρωταγωνιστή τον εν λόγω βουλευτή ήταν οι δηλώσεις του (βλέπε εδώ) σύμφωνα με τις οποίες δεν θα πρέπει να διαμαρτυρόμαστε για τα μέτρα που πρόκειται να ψηφιστούν (και να εφαρμοστούν) σε εκτέλεση του ΘΕΣΜΟΝΙΟΥ (ΜΝΗΜΟΝΙΟ-3) γιατί ξέραμε τι θα εφαρμοζόταν όταν ψηφίζαμε και γιατί ψηφίσαμε κατά σχετική πλειοψηφία ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Όσα είπε ο Μιχελογιαννάκης θα μπορούσε να τα έχει πεί οποιοσδήποτε από τους «300» (κάποιοι μάλιστα έχουν χρησιμοποιήσει το ίδιο «επιχείρημα» στο παρελθόν) και αποτελούν δυστυχώς εδραιωμένη πεποίθηση/αντίληψη.
Αν και πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος (γιατί είναι μάλλον προφανείς οι αδυναμίες και τα λάθη του συλλογισμού του Μιχελογιαννάκη), ωστόσο θα υποκύψουμε στον πειρασμό να σημειώσουμε χωρίς ν’ αναπτύξουμε τα παρακάτω:
- Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εκλέχτηκε με σχετική πλειοψηφία η οποία είναι από τις χαμηλότερες ιστορικά. Άρα η πλειοψηφία που δεν τον ψήφισε στην ουσία τον καταψήφισε.
- Αν ισχύει ο συλλογισμός Μιχελογιαννάκη τότε οι μόνοι που απαγορεύεται ν’ αντιδρούν είναι όσοι ψήφισαν ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Όλοι οι υπόλοιποι έχουν το δικαίωμα (κάποιοι ισχυρίζονται ότι την υποχρέωση) ν’ αντιδρούν.
- Συνεπώς πρέπει να βρεθούν και να «μαρκαριστούν» οι ψηφοφόροι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. οι οποίοι κατά τον Μιχελογιαννάκη δεν δικαιούνται ν’ αντιδρούν αφού εν γνώσει τους τον ψήφισαν. Μια τέτοια όμως πράξη θα οδηγούσε σε παραβίαση της βασικής αρχής της ψηφοφορίας (την μυστικότητα) και ενδεχομένως και κατά περίπτωση είτε θα εξέθετε τους συγκεκριμένους ψηφοφόρους σε εις βάρος τους διακρίσεις είτε θα οδηγούσε στην προνομιακή μεταχείριση τους (αφού το κυβερνών κόμμα θα γνώριζε τους «δικούς» του).
- Ο συλλογισμός Μιχελογιαννάκη συνδέει αναίτια μεταξύ τους δύο άσχετα ζητήματα. Από τη μια έχουμε τα μέτρα που απαιτούν οι δανειστές μας και από την άλλη την εφαρμογή τους. Για παράδειγμα μπορεί να υπάρχει ταυτόχρονα αφορολόγητο και παράλληλα τα έσοδα από την φορολογία εισοδήματος να είναι αυξημένα. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο όσο και αν κάποιοι το επόμενο χρονικό διάστημα θα προσπαθήσουν να μας/σας πείσουν γι’ αυτό. Συνεπώς ακόμη και οι ψηφοφόροι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχουν το δικαίωμα ν’ αντιδρούν στον τρόπο εφαρμογής (εξειδίκευσης) των μέτρων.
- Ο συλλογισμός Μιχελογιαννάκη για να σταθεί έχει ανάγκη από την στατική θεώρηση της κοινωνίας. Για τον Μιχελογιαννάκη και τους ομοίους του ο ψηφοφόρος δεν μπορεί (δικαιούται) ν’ αλλάξει γνώμη μεταξύ δυο εκλογικών αναμετρήσεων, παρά μόνο την ημέρα των εκλογών. Το υπόλοιπο χρονικό διάστημα (μεταξύ των εκλογικών αναμετρήσεων) πρέπει να υφίσταται καρτερικά τ’ αποτελέσματα της επιλογής του, ενίοτε δε και να την υπερασπίζεται. Όπως είπε και ο Σφακιανάκης: «Άντρας είναι αυτός που τον έφαγε και δεν του άρεσε» (και προφανώς δεν το κάνει θέμα μετά διαμαρτυρόμενος). Αν ωστόσο μεταξύ δυο εκλογικών αναμετρήσεων ο ψηφοφόρος αλλάξει γνώμη τότε αν αυτή η αλλαγή είναι υπέρ μας μετρά, ενώ αν είναι εναντίον μας είναι συγκυριακή (και δηλώνεται με σιγουριά ότι θα επιστρέψει ξανά στο μαντρί).
Εκτός όμως από τον Μιχελογιαννάκη τον ίδιο συλλογισμό επαναλαμβάνει και ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών ο οποίος εξέφρασε την ίδια απορία στις 21 Οκτώβρη 2015 (βλέπε εδώ). Η έκφραση μιας τέτοιας άποψης από την Εκκλησία δεν μας ξενίζει, κάθε άλλο μάλιστα. Όταν όμως συμβαίνει να συναντώνται η Εκκλησία και ένα «Αριστερό» κόμμα τότε τα πράγματα αλλάζουν (μπερδεύονται). Έτσι κι’ αλλιώς η Εκκλησία ήταν παγίως προσανατολισμένη στην διατήρηση (και μακροημέρευση) της «καθεστηκυίας τάξης» (καθεστώτος) και για τον λόγο αυτόν έχει «αλλεργία» στις διαμαρτυρίες και τα τοιαύτα. Το οξύμωρο της περίπτωσης δεν είναι ότι στο πλευρό της κυβέρνησης τάσσεται η Εκκλησία. Το οξύμωρο είναι ότι το κόμμα που είχε ως σημαία του την ανυπακοή και την διαμαρτυρία των πολιτών όσο ήταν στην αντιπολίτευση, τώρα την «δαιμονοποιεί» (αν και θεωρητικά κάποια στελέχη του λένε ότι δεν έχουν πρόβλημα μ’ αυτή). Το ίδιο έκανε άλλωστε και με την πληρωμή των φόρων. Όσο ήταν στην αντιπολίτευση καλούσε τους πολίτες να μην τους πληρώνουν για να τους ζητάει ως κυβέρνηση να εκπληρώσουν το «πατριωτικό καθήκον» τους.
Γράψαμε στην εισαγωγή ότι ο συλλογισμός που αυτή την περίοδο εξέφρασε ο Μιχελογιαννάκης είναι κοινή πεποίθηση/αντίληψη. Την συναντούμε και στην Α.Ε.Κ. ειδικά την τελευταία τριετία. Στην περίπτωση της Α.Ε.Κ. το επιχείρημα είναι το εξής:
«Όσο ο κόσμος με την παρουσία του στο γήπεδο στηρίζει τον Μελισσανίδη δεν μπορεί να γίνει τίποτα».
Μεταφράζοντας το παραπάνω επιχείρημα έχουμε το εξής:
«Όσο πληρώνουν για να πάνε στο γήπεδο κατά μέσο όρο 15.259 άτομα τα οποία -με την απόφαση τους να πάνε- στηρίζουν τον Μελισσανίδη, κανείς δεν μπορεί να πεί ή να κάνει κάτι που να αμφισβητεί όσα αυτός (ο Μελισσανίδης) αποφασίζει και κάνει».
Και στην μια και στην άλλη περίπτωση υπάρχει σύγχυση η οποία αφορά την ερμηνεία της επιλογής είτε του ψηφοφόρου που ψήφισε ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είτε του ΑΕΚτζή που πάει στο γήπεδο. Η σύγχυση αυτή ενδέχεται να μην είναι όλες τις φορές σκόπιμη, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι και βολική. Ο ψηφοφόρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (πιθανόν να) τον ψήφισε γιατί δεν ήθελε (για οποιανδήποτε αιτία) τους προηγούμενους (π.χ. τους είχε μπαφιάσει). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι του έδωσε «λευκή επιταγή». Κάθε άλλο μάλιστα. Από την άλλη ο οπαδός της Α.Ε.Κ. που πληρώνει εισιτήριο για να πάει στο γήπεδο δεν σημαίνει ότι στηρίζει και την αντίστοιχη διοίκηση σ’ όλα όσα αυτή κάνει. Θα ήταν επικίνδυνη χαζομάρα να θεωρήσει κανείς ότι όσοι πήγαιναν στο γήπεδο επί Αδαμίδη και στη συνέχεια επί Δημητρέλου στήριζαν (αποδέχονταν) τον τρόπο που αυτοί διοικούσαν. Απλώς δεν αντιδρούσαν και γι’ αυτό κάποιοι το ερμήνευαν ως στήριξη. Πήγαιναν να δούνε την ομάδα τους και όχι να στηρίξουν την διοίκηση. Τόσο απλό.
Είναι προφανές από τα παραπάνω ότι το επιχείρημα Μιχελογιαννάκη όταν χρησιμοποιείται από την πλευρά του «κυρίαρχου» αποτελεί άλλοθι το οποίο του επιτρέπει να κατασιγάσει την συνείδηση του και να κοιμάται πιο ήσυχος (χωρίς τύψεις). Όταν όμως χρησιμοποιείται από τον «κυριαρχούμενο» αποτελεί άλλοθι για την μη ανάληψη δράσης (για να κάτσει κανείς στ’ αυγά του).
Και στη μια και στην άλλη περίπτωση η δύναμη (ισχύς) είναι με τον «κυριαρχούμενο», καθώς αυτός νομιμοποιεί την ισχύ του κυρίαρχου. Στο κάτω-κάτω υποτίθεται πως όλα γίνονται χάριν (για λογαριασμό) είτε του ψηφοφόρου είτε του οπαδού. Στην περίπτωση του οπαδού αυτός είναι ταυτόχρονα και «πελάτης» ο οποίος χρηματοδοτεί άμεσα (με την αγορά εισιτηρίου) και έμμεσα (μέσω των χορηγιών που βρίσκει η ομάδα) τον «κυρίαρχο».
Αν μη τι άλλο έτσι που έχουν εξελιχθεί τα πράγματα στην Α.Ε.Κ. (σε σχέση με τις υποσχέσεις/προγραμματικές δηλώσεις) τα τελευταία χρόνια πιστεύουμε ότι έφτασε η ώρα ν’ αφήσουμε στην άκρη τις λογικές ακροβασίες και χρησιμοποιώντας την δύναμη μας ως «πελάτες» ν’ απαιτήσουμε από το σύστημα που διοικεί την Α.Ε.Κ. αλλαγές στον τρόπο διοίκησης (οι οποίες συν τοις άλλοις είναι και αναγκαίες όπως αποδεικνύει η πραγματικότητα). Εκτός και αν είμαστε ευχαριστημένοι με την κατάσταση στην Ερασιτεχνική, την ποδοσφαιρική ομάδα και το τέλμα στο οποίο έχει πέσει το ζήτημα του γηπέδου που βάσει προγράμματος είναι πίσω δύο χρόνια. Σίγουρα θα υπάρξουν κάποια «παπαγαλάκια» τα οποία θα κινδυνολογήσουν. Θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας ότι το κίνητρο εμπλοκής κάποιου με τα διοικητικά της Α.Ε.Κ. (όπως και το διακύβευμα) είναι μεγάλο και δεν επηρεάζεται από παράγοντες όπως ο θυμός/νεύρα (με τους «αχάριστους» που σήκωσαν κεφάλι και απαιτούν). Στο κάτω-κάτω αν το σύστημα διοίκησης της «ενιαίας Α.Ε.Κ.» είναι έξυπνο η κατάληξη θα είναι αντίστοιχη της MAGNA με την οποία υπήρξε συμβιβασμός μεταξύ Βασιλιά και Ευγενών της Αγγλίας χωρίς να τεθεί ζήτημα κατάργησης της Μοναρχίας, αλλιώς πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να εξελιχθεί σε Γαλλική Επανάσταση με ότι αυτό συνεπάγεται.
Υ.Γ. Σε πρώτη φάση το μόνο που χρειάζεται είναι η φανερή εκδήλωση της δυσαρέσκειας μας. Η ατζέντα των αλλαγών είναι η επόμενη φάση και σε κάθε περίπτωση δεν χρειάζεται να τεθεί από τώρα. Το σημαντικό είναι ότι όλοι μας γνωρίζουμε (έστω και διαισθητικά) τι και που χρειάζεται ν’ αλλάξει.
28 Οκτώβρη 2015
παρατηρητήριο.
