Font Size

SCREEN

Cpanel

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ, ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΣΥΝ ΕΝΑ ΔΙΠΛΟ ΚΟΥΙΖ.

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ, ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΣΥΝ ΕΝΑ ΔΙΠΛΟ ΚΟΥΙΖ.

(Σημείωση: Το κείμενο που ακολουθεί –όπως και κάθε άλλο της σειράς αυτής- έχει κυρίως εκπαιδευτικό σκοπό. Ότι έχει γραφτεί στα πλαίσια της σειράς αυτής σχετικά με την άσκηση οικονομικής πολιτικής και τις επιπτώσεις της συνεχίζει στο ακέραιο να ισχύει. Λόγω της έκρυθμης κατάστασης δεν έχει νόημα ν’ αναφερθούμε στο τι μας περιμένει σε περίπτωση ρήξης με την Ε.Ε. Στο κάτω-κάτω υπάρχει το προηγούμενο της Κύπρου. Σε κάθε όμως περίπτωση καλό θα ήταν να ξέρετε (ή να θυμάστε) ότι για κάθε Ευρώ του ELAπου μας έδινε ο Ντράγκι λάμβανε σαν εγγύηση ισόποσες απαιτήσεις των τραπεζών (δάνεια πελατών τους και χρεόγραφα του Ελληνικού Δημοσίου). Σε περίπτωση ρήξης η πληρωμή τους μαντέψτε από ποιο ταμείο θα γίνει. Τέλος αν κάποιοι αναρωτιούνται για την στάση των χωρών της Ε.Ε. που μας έχουν δανείσει ας σκεφτούν ότι απειλούσαμε εμείς την Γερμανία με κατάσχεση του ακινήτου του Ινστιτούτου Γκαίτε για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις, όπως επίσης και τι θα έκαναν οι ίδιοι σ’ όσους τους χρωστούσαν.)    

Η πολιτική και η Οικονομία (οικονομική δραστηριότητα) είναι αλληλένδετες ακόμη και αν καμιά φορά δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά. Η πολιτική υπηρετείται εδώ και αιώνες από τους αντιπροσώπους του Λαού (εκλογικού σώματος) και όχι από τον ίδιο ως Σώμα Πολιτών οι οποίοι αποφασίζουν για τις υποθέσεις τους. Η άμεση Δημοκρατία αντικαταστάθηκε από την έμμεση η οποία προσφέρει παράλληλα το απαραίτητο άλλοθι (πάντα για τις αποτυχίες φταίνε οι αντιπρόσωποι) επιτρέποντας έτσι να παραμένει για χρόνια η κατάσταση ίδια και απαράλαχτη. Πλέον όμως τα πράγματα έχουν φτάσει στο σημείο που καθένας πρέπει να πάρει τις αποφάσεις του και αναλόγως να πορευτεί.

Οι πολιτικοί λένε αυτά που θέλει ν’ ακούσει ο ψηφοφόρος ακόμη και αν αυτά αποδεικνύονταν ψέματα μετά από λίγη σκέψη. Εκμεταλλεύονται την απροθυμία των ψηφοφόρων ν’ αφιερώσουν λίγη ώρα για να διαβάσουν (ενημερωθούν) και μετά να σκεφτούν. Άλλωστε προς αυτή τη κατεύθυνση έχει κάνει καλή δουλειά και το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Τα τελευταία χρόνια ένα από τα πλέον αγαπημένα θέματα για πολιτική σπέκουλα είναι το ζήτημα του ύψους του χρέους.

Έχουμε εδώ και καιρό γράψει ότι το χρέος ως ποσοστό του Α.Ε.Π. είναι αδιάφορο, αφού σε περιόδους ύφεσης (μείωσης του Α.Ε.Π.) το ποσοστό αυξάνει ενώ σε περιόδους αύξησης του Α.Ε.Π. μειώνεται. Έχουμε επίσης γράψει ότι περισσότερο σημαντική παράμετρος είναι η διάρθρωση του χρέους (η προέλευση του) και όχι το ίδιο το ύψος του σε απόλυτους αριθμούς. Σήμερα θα προσεγγίσουμε το θέμα με τον πλέον παραστατικό τρόπο παρομοιάζοντας την Ελλάδα με επιχείρηση.

 

Αν η Ελλάδα ήταν επιχείρηση.

Αν η Ελλάδα ήταν επιχείρηση θα συνέτασσε Ισολογισμό. Ο Ισολογισμός χωρίζεται σε Ενεργητικό και Παθητικό. Παρακάτω θα δώσουμε τις αντιστοιχίες των λογαριασμών του Ισολογισμού (Λογιστικού Σχεδίου) με την πραγματικότητα.

Το Ενεργητικό της Ελλάδας θα περιλάμβανε:

  • Τα πάγια (ομάδα 1), δηλαδή τις εγκαταστάσεις της Χώρας (λιμάνια, αεροδρόμια, εθνικές οδούς κ.λ.π.) με ανάλυση ανά κατηγορία παγίου.
  • Τα εμπορεύματα (ομάδα 2), δηλαδή τα έτοιμα εμπορεύματα και οι πρώτες ύλες που παράγονται εδώ ή εισάγονται προκειμένου είτε να εξαχθούν είτε να χρησιμοποιηθούν στην παραγωγή.
  • Οι απαιτήσεις και τα διαθέσιμα (ομάδα 3), δηλαδή οι απαιτήσεις από πελάτες (φορολογούμενους και χώρες στις οποίες εξάγουμε προϊόντα και υπηρεσίες), χρεώστες (Ε.Ε.) καθώς και τα διαθέσιμα (Ταμείο) της Χώρας.

Το Παθητικό της Ελλάδας θα περιλάμβανε:

  • Τις υποχρεώσεις προς τους μετόχους και τις προβλέψεις (ομάδα 4), δηλαδή το Μετοχικό Κεφάλαιο, τις επιδοτήσεις και τ’ αποθεματικά, τις προβλέψεις καιτις μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις (δάνεια).
  • Τις βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις (ομάδα 5), δηλαδή τους προμηθευτές (χώρες από τις οποίες εισάγουμε), τους πιστωτές (Ε.Ε., «αγορές», Δ.Ν.Τ., Ε.Κ.Τ.) και γενικά όσοι έχουν κάθε είδους απαιτήσεις από την Χώρα (συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι κ.α.).

Ο Ισολογισμός είναι απαραιτήτως ισοσκελισμένος ακόμη και αν πρέπει κάποια μεγέθη να εκφραστούν αρνητικά συμψηφίζοντας τα θετικά. Στην περίπτωση μας αυτό παρατηρείται στο τμήμα των υποχρεώσεων προς τους μετόχους. Στο τμήμα αυτό συμψηφίζονται τ’ αποτελέσματα μειώνοντας τα Ίδια Κεφάλαια όταν το αποτέλεσμα είναι Ζημιές ή αντίθετα προσαυξάνοντας τα όταν υπάρχουν Κέρδη. Το Δημόσιο Χρέος θα εκφραζόταν τόσο ως μακροπρόθεσμη όσο και ως βραχυπρόθεσμη υποχρέωση.

Γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα χρωστά 320+ δις . Για τις ανάγκες του κειμένου μας ας δεχτούμε ότι το βραχυπρόθεσμο (αυτό που πρέπει να πληρωθεί στα επόμενα 2 χρόνια) είναι 20 δις και τα υπόλοιπα 300+ δις € αποτελούν το μακροπρόθεσμο χρέος της Ελλάδας.

Ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι κρίσιμη παράμετρος για την βελτίωση των Αποτελεσμάτων Χρήσης της εταιρείας «Ελλάδα» είναι το ύψος του Δημόσιου Χρέους. Υποτίθεται ότι αν το συνολικό χρέος μειωθεί θα είναι ευκολότερη (και φθηνότερη) η χρηματοδότηση της εταιρείας η οποία θα ενισχύσει την παραγωγή της και θα δημιουργήσει κέρδη (από τα οποία και θα πληρωθούν οι δανειστές και οι πιστωτές της).

Από την άλλη οι ήδη υπάρχοντες δανειστές φοβούνται ότι με την μείωση του συνολικού χρέους η διοίκηση της εταιρείας σύντομα θα την υπερχρεώσει και πάλι θέτοντας έτσι σε κίνδυνο και τα δικά τους συμφέροντα και έτσι δεν συναινούν σε μια τέτοια κίνηση, μεταθέτοντας την απόφαση στο μέλλον και αφού η διοίκηση τους δώσει θετικά δείγματα.

Στο σημείο αυτό γεννώνται δύο ζητήματα:

  • Είναι απαραίτητη η μείωση του συνολικού χρέους για την κερδοφορία της εταιρείας;
  • Με ποιους τρόπους μειώνεται το χρέος και τι επιπτώσεις έχει καθένας τους;

Η απάντηση σε καθένα από τα παραπάνω ερωτήματα είναι ανεξάρτητη και δεν επηρεάζει άμεσα την άλλη.

Περισσότερο σημαντική παράμετρο και από το συνολικό ύψος του χρέους είναι η εκροή των χρημάτων που απαιτείται για την εξυπηρέτηση του. Λογιστικά αυτό ονομάζεται «ταμειακές ροές» (cashflow). Βλέπουμε λοιπόν ότι θεωρείται πιο σημαντικό να προσδιορίσουμε πόσα από τα λεφτά που (με βάση την πείρα και την επικράτηση σχετικά ομαλών συνθηκών) εκτιμάμε ότι θα εισπράξουμε μέσα σε μια δεδομένη περίοδο θα πρέπει να δοθούν για την εξόφληση του βραχυπρόθεσμου χρέους μας. Το να προσπαθούμε να προβλέψουμε αν θα είμαστε σε θέση να εξοφλήσουμε το σύνολο του χρέους μας μέσα στα χρονικά όρια που έχουμε αποδεχθεί είναι άσκοπο και μάταιο, δεδομένου ότι μπορούν να προκύψουν έκτακτες καταστάσεις (όπως πρόεκυψαν παγκοσμίως από το 2007 και μετά) οι οποίες ν’ ανατρέψουν όλον τον προγραμματισμό. Οι «ταμειακές ροές» περιλαμβάνουν την συνολική κίνηση μετρητών είτε αυτά προέρχονται από τον κύκλο εργασιών της εταιρείας (πωλήσεις), είτε από δανεισμό, είτε από τους μετόχους είτε τέλος από την κερδοφορία της εταιρείας. Για το πρώτο ερώτημα δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι παραπάνω, όχι τουλάχιστον πριν απαντήσουμε στο δεύτερο.

Χρέος σημαίνει την ανεξόφλητη υποχρέωση σε κάποιον δανειστή, προμηθευτή ή πιστωτή, η οποία (υποχρέωση) έχει ήδη επιβαρύνει είτε τα γενικά έξοδα ή το κόστος πωλήσεων της εταιρείας ή ακόμη αφορά στην κατασκεύη/αγορά παγίων. Η μείωση των υποχρεώσεων (χρεών) μπορεί να γίνει πρακτικά με δύο τρόπους:

  • Με διαγραφή.
  • Με μετοχοποίηση.

Διαγραφή υποχρέωσης σημαίνει ότι για κάποιον λόγο η εταιρεία γλυτώνει λεφτά τα οποία όφειλε να πληρώσει. Συνεπώς κάθε διαγραφή υποχρέωσης παράγει ανάλογα κέρδη.      

Μετοχοποίηση σημαίνει ότι ο δανειστής, πιστωτής ή προμηθευτής παραιτείται οικειοθελώς από μέρος ή το σύνολο της απαίτησης του και αντί χρημάτων λαμβάνει μετοχές με τις οποίες καθίσταται συν-ιδιοκτήτης και συν-μετέχει στα κέρδη αλλά και τους κινδύνους της εταιρείας.

Φυσικά υπάρχει και ένας τρίτος τρόπος μείωσης του βραχυπρόθεσμου χρέους: η αναχρηματοδότηση˙ με την οποία το βραχυπρόθεσμο γίνεται μακροπρόθεσμο χρέος χωρίς ν’ αλλάξει στο σύνολο. Στις περιπτώσεις αυτές είναι αναμενόμενο να υπάρχει επιβάρυνση της εταιρείας τόσο με τα έξοδα της αναχρηματοδότησης όσο και με τους παραπάνω τόκους που θα προκύψουν από την παράταση της αποπληρωμής. Καθώς όμως η αναχρηματοδότηση δεν αλλάζει το συνολικό χρέος δεν θ’ ασχοληθούμε μ’ αυτήν.

Θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει ότι με τη μετοχοποίηση απλά μεταφέρεται το μετοχοποιούμενο χρέος από τις υποχρεώσεις προς προμηθευτές, πιστωτές και δανειστές στις υποχρεώσεις προς τους μετόχους και πως δεν αλλάζει ουσιαστικά τίποτα. Αυτό δεν ισχύει γιατί οι μέτοχοι είναι οι τελευταίοι που πληρώνονται σε περίπτωση λύσης και εκκαθάρισης της εταιρείας. Αυτό σημαίνει πως δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα πληρωθούν οτιδήποτε, αφού προηγούνται όλοι οι υπόλοιποι (πιστωτές, προμηθευτές, δανειστές).  

Μπορούμε πλέον να επιστρέψουμε στην απάντηση του πρώτου ερωτήματος και να σημειώσουμε ότι οι «ταμειακές ροές» που θ’ απαιτηθούν για την αποπληρωμή του χρέους -στην περίπτωση που έχει επιτευχθεί μείωση του συνολικού χρέους με οποιοδήποτε από τους παραπάνω δύο τρόπους- θα είναι σημαντικά μειωμένες σε σχέση μ’ αυτές πριν την μείωση. Προσοχή όμως! Το ζήτημα αν προηγείται η μείωση του χρέους η οποία οδηγεί σε μειωμένη εκροή μετρητών για την εξυπηρέτηση του ή αν μπορεί να γίνει στην πορεία συμψηφίζοντας τις μεγαλύτερες μέχρι εκείνη την στιγμή πληρωμές είναι (ή πρέπει να είναι) δευτερεύον για την εταιρεία. Το πρωτεύον είναι (ή θα έπρεπε να είναι) οι καλές σχέσεις με τους δανειστές, πιστωτές και προμηθευτές της οι οποίες και θα οδηγήσουν στην εξεύρεση μιας ικανοποιητικής εκατέρωθεν λύσης.    

 

Το δημοψήφισμα ως διαπραγματευτικό μέσο και η ιστορική εμπειρία.

Τα δημοψηφίσματα στην Ελλάδα ήταν πάντοτε πλήρως χειραγωγούμενα. Συνήθως διοργανώνονταν σε ανώμαλες συνθήκες (εκτός ίσως από αυτό του 1975 για την μορφή του πολιτεύματος) και σ’ αυτά νικούσε πάντα η πλευρά που τα διοργάνωνε (η κυβέρνηση). Ωστόσο ακόμη και όταν το σύνολο των ψήφων ήταν μεγαλύτερο από τους ψηφίσαντες κανείς δεν διανοούνταν να χρησιμοποιήσει ένα μόνο ψηφοδέλτιο για το «ΝΑΙ» και το «ΟΧΙ» (όταν χρησιμοποιούνταν ψηφοδέλτια και όχι σφαιρίδια) παραβιάζοντας την βασική αρχή που θα έπρεπε να διέπει την ψηφοφορία αυτή της απλότητας. Ποτέ κανείς στο παρελθόν δεν έδωσε μόνο μια εβδομάδα στο εκλογικό σώμα λες και του έστηνε παγίδα και βιαζόταν να μην αποκαλυφθεί. Όταν παραβιάζεται η αρχή της απλότητας και δίνεται ελάχιστος χρόνος στο εκλογικό σώμα για ν’ αποφασίσει μιλάμε στην ουσία για υφαρπαγή της ψήφου (αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους). Συνεπώς ένα τέτοιο δημοψήφισμα είναι παράνομο και δεν παράγει δεσμευτικά αποτελέσματα. Αυτό δεν χρειάζεται να μας το πεί ούτε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ούτε το ΣτΕ. Ένα τέτοιο δημοψήφισμα είναι προσχηματικό (σαν την «Δίκη» στον ΣΚΑΪ). Τότε γιατί γίνεται;

Προφανώς για να εξυπηρετήσει σκοπιμότητες, ειδικά όταν συμβαίνουν όσα συμβαίνουν τριγύρω μας. Δεν χρειάζεται να γίνει ιδιαίτερη αναφορά στο μοίρασμα με δελτίο του σημαντικότερου εμπορεύματος. Όσοι μας διαβάζετε καιρό καταλαβαίνετε ότι αναφερόμαστε στα χρήματα (τα οποία είναι και αυτά εμπόρευμα και λανθασμένα θεωρούνται μέσο συναλλαγής). Συνεπώς το δημοψήφισμα γίνεται για να εξυπηρετηθούν (ικανοποιηθούν) οι εσωτερικές ισορροπίες στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τους ΑΝ.ΕΛ., την ίδια στιγμή που παρέχει την διέξοδο για μια «ηρωϊκή έξοδο» στην περίπτωση της επικράτησης του «ΝΑΙ».

Χρησιμοποιώντας την Ελληνική Ιστορία θα σας δώσουμε δύο απόλυτα σχετικές αναλογίες, τις οποίες η μεγάλη πλειοψηφία που δεν διδάχθηκε Ιστορία στο σχολείο (αλλά και δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει μετά) αγνοεί πλήρως.

 

Αναλογία 1η: Το δημοψήφισμα του 1920.

Μετά το τέλος του Α’ Π.Π. και σε αναγνώριση των υπηρεσιών της τόσο στον Μεγάλο Πόλεμο όσο και στην εκστρατεία εναντίον της Σ. Ένωσης η Ελλάδα (υπό τον Βενιζέλο) σε εφαρμογή της Συνθήκης των Σεβρών αναζήτησε την τύχη της στα εδάφη της Μ. Ασίας (Ιωνίας). Κατέλαβε την περιοχή της Σμύρνης και ανέλαβε για λογαριασμό των Αγγλο-Γάλλων να κάνει εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κυνηγώντας τον στρατό που είχε δημιουργήσει ο Κεμάλ ο οποίος δεν αναγνώριζε την εξουσία (και άρα την υπογραφή) του Σουλτάνου και είχε αναλάβει την πραγματική εξουσία.

Οι Αγγλο-Γάλλοι είχαν υποσχεθεί στον Βενιζέλο δάνειο με το οποίο θα χρηματοδοτούσε το κόστος του συνεχιζόμενου πολέμου. Τα δάνεια τότε που ίσχυε η κάλυψη με χρυσό της νομισματικής κυκλοφορίας θα δίνονταν είτε με την απόσυρση και καταστροφή ισόποσου του δανείου ποσού Στερλινών και Φράγκων είτε με την μεταφορά τους για παραμονή και φύλαξη στην Εθνική Τράπεζα (το 1926 ιδρύθηκε η Τράπεζα της Ελλάδος). Τότε και μόνον τότε η Εθνική Τράπεζα θα μπορούσε να εκδώσει αντίστοιχο ποσό σε Δραχμές και να το κυκλοφορήσει στην αγορά.   

Ο Βενιζέλος θεώρησε ότι ήταν η στιγμή για να προκηρύξει εκλογές στις οποίες η αντι-Βενιζελική αντιπολίτευση κατέβηκε ενωμένη κερδίζοντας την πλειοψηφία σε έδρες (και όχι σε ψήφους). Δεδομένου του πλειοψηφικού συστήματος αυτό ήταν αρκετό για να οδηγήσει σε κυβερνητική αλλαγή. Όμως η νέα συμμαχική κυβέρνηση δεν άλλαξε πολιτική. Συνέχισε να κυνηγάει τον Κεμάλ για λογαριασμό των Αγγλο-Γάλλων και ταυτόχρονα να επιδιώκει την επιστροφή του έκπτωτου Βασιλιά Κωνσταντίνου Α’.

Οι Αγγλο-Γάλλοι έστειλαν «Διακοίνωση» με την οποία ενημέρωναν την κυβέρνηση πως η επιστροφή στον θρόνο του Γερμανόφιλου Κωνσταντίνου Α’ θα τους έδινε το δικαίωμα να μην τηρήσουν τις υποσχέσεις που είχαν δώσει στην προηγούμενη κυβέρνηση. Ωστόσο η κυβέρνηση διαβεβαίωνε το εκλογικό σώμα ότι όπως προέκυπτε από επαφές που είχαν μέλη της με μέλη των συμμαχικών (ως τη στιγμή εκείνη) κυβερνήσεων δεν θα υπήρχε καμία αλλαγή στην πολιτική τους. Ήταν προφανές πως στην πρεμούρα τους να επαναφέρουν τον Κωνσταντίνο Α’ υποτίμησαν την επίπτωση που θα είχε στην Αγγλική και την Γαλλική οικονομία η απόσυρση εκατομμυρίων Στερλινών και Φράγκων για να δοθούν ως κάλυψη για την έκδοση Δραχμών.    

Η επαναφορά με προφανώς νόθο δημοψήφισμα (στο οποίο οι συνολικές ψήφοι ήταν περισσότερες από τους ψηφίσαντες παρά την αποχή των Βενιζελικών) έδωσε το «πάτημα» σε Αγγλία και Γαλλία ν’ αλλάξουν στάση. Η συνέχεια και η κατάληξη της Μικρασιατικής περιπέτειας είναι γνωστή: η Σμύρνη αφελληνίστηκε και οι κυβερνώντες εκτελέστηκαν στου Γουδί.  

 

Ιστορία 2η: Ο «πόλεμος του ‘97» και ο Δ.Ο.Ε.

Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε στα χέρια του Χ. Τρικούπη. Πρακτικά η χρεοκοπία προήλθε από την σκόπιμη καθυστέρηση του Γεωργίου Α’ να υπογράψει την αναχρηματοδότηση (και περαιτέρω χρηματοδότηση) της Χώρας από Άγγλους και Γάλλους τραπεζίτες. Ο Γεώργιος Α’ σε συνεννόηση με τον Α. Συγγρό ο οποίος κερδοσκόπησε χρηματιστηριακά με τα Ελληνικά χρεόγραφα (παίρνοντας και κάτι για τον κόπο του) καθυστερούσε συστηματικά μέχρι που στην αρχή οι Άγγλοι και μετά οι Γάλλοι τραπεζίτες απέσυραν την προσφορά τους. Την στιγμή της χρεοκοπίας τα Ελληνικά χρεόγραφα τα κατείχαν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και της Αιγύπτου και από τους Ευρωπαίους κατά κύριο λόγο οι Γερμανοί.

Το 1896 η Ελλάδα διοργάνωσε τους Α’ Ολυμπιακούς Αγώνες της σύγχρονης εποχής. Το κόστος καλύφθηκε σε πολύ μεγάλο μέρος από χορηγίες πλούσιων Ελλήνων (οι οποίοι έμειναν στην ιστορία ως «Ευεργέτες»). Η τέλεση των αγώνων εξύψωσε το φρόνημα των νεο-Ελλήνων και έδωσε το έναυσμα να «πάρουν τα μυαλά τους αέρα».

Εξαιτίας της χρεοκοπίας του 1893 κάποιοι είχαν «βάλει στο μάτι» την Ελλάδα και απεργάζονταν ένα απλό αλλά πολυμήχανο σχέδιο. Υποδαύλισαν σε Ελλάδα και Τουρκία (τότε η Ελλάδα περιλάμβανε και την Θεσσαλία) τους υπερ-Εθνικιστές (διάβαζε Καμένους) και οδήγησαν τις δυο χώρες στον πόλεμο του 1897.

Ξεκίνησε τότε ο Ελληνικός Στρατός με Αρχιστράτηγο τον διάδοχο Κωνσταντίνο Α’ ν’ απελευθερώσει την Μακεδονία και όχι μόνο. Δεν υπήρξε καμία σοβαρή προετοιμασία και υπήρχε η αίσθηση ότι πολύ γρήγορα (σαν σε παρέλαση0 θα τελείωναν όλα νικηφόρα για τα Ελληνικά Όπλα. Ως γνωστόν ο πόλεμος χάθηκε για την Ελλάδα η οποία υποχρεώθηκε στην καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων στους Τούρκους. Φυσικά η πληρωμή των αποζημιώσεων έγινε μέσω της λήψης δανείου. Το περίεργο αυτού του πολέμου είναι ότι απαγορεύτηκε από τις Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία οποιαδήποτε απευθείας συνεννόηση των αντιμαχομένων. Όλες οι συνεννοήσεις γίνονται μέσω των τριών αυτών δυνάμεων, οι οποίες είχαν από την αρχή διακηρύξει ότι δεν υπήρχε περίπτωση ν’ αλλάξουν τα Ελληνο-Τουρκικά σύνορα.

Αμέσως μετά και σε διάστημα μικρότερο του ενός χρόνου επιβλήθηκε και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος. Ο Δ.Ο.Ε. θ’ αναλάμβανε τον έλεγχο όλων των Δημοσίων Εσόδων και αφού παρακρατούσε τ’ αναγκαία για την αποπληρωμή των προ χρεοκοπίας του 1893 δανείων θα έδινε τα υπόλοιπα για τις ανάγκες του Ελληνικού Κράτους. Ο Δ.Ο.Ε. παρέμεινε ως το 1978. Αποτέλεσμα για την 80ετή παρουσία του (1898-1978) ήταν οι πολλαπλές «στάσεις πληρωμών» στις οποίες προέβη το Ελληνικό Κράτος κάμποσες φορές στην διάρκεια του 20ου αιώνα.            

Ηθικό δίδαγμα 1: Οι φυλακές και το νοσοκομείο για τα αφροδίσια που δώρισε στην πατρίδα ο Α. Συγγρός είναι πληρωμένα και από αυτά τα λεφτά.

Ηθικό δίδαγμα 2: Τον «πόλεμο του ‘97» διεξήγαγαν περήφανοι υπερ-Πατριώτες οι οποίοι είχαν υποσχεθεί την εύκολη και δίκαιη (αφού θ’ απελευθέρωναν «αλύτρωτους αδερφούς») νίκη των Ελληνικών Όπλων. Τελικά δεν κατάφεραν να κρατήσουν την υπόσχεση τους αν και γλύτωσαν το κεφάλι τους.

Όποιος νομίζει ότι οποιαδήποτε ομοιότητα των δυο παραπάνω καταστάσεων είναι συμπτωματική είναι αφελής και ανιστόρητος.

 

ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.

Το κακό με τους Έλληνες είναι ότι πηγαίνουν στην κάλπη για να «ξεκαβλώσουν» (ή αλλιώς για να ψηφίσουν αρνητικά, δηλαδή να «τιμωρήσουν» κάποιους). Συνεπώς δεν χρειάζεται να είναι «εξοπλισμένοι» με επιχειρήματα καλύτερου επιπέδου από του «καφενειακού». Αυτό σημαίνει επίσης ότι όσοι έχουν διαμορφώσει άποψη πολύ καιρό πρίν δεν ασχολούνται με τα επιχειρήματα της «άλλης πλευράς» τα οποία «εύκολα» και γρήγορα «αποδομούν» εστιάζοντας στο «ποιόν» αυτού που τα λέει και όχι στα ίδια τα επιχειρήματα.

Όμως καμιά φορά τα «επιχειρήματα της άλλης πλευράς» έχουν την ίδια αξία με τις δικαστικές αποφάσεις στις οποίες σημασία έχει ο συλλογισμός (σκέψη) και όχι τ’ όνομα του δικαστή. Παραθέτουμε κάποια από τα κείμενα υπέρ του «ΝΑΙ» τα οποία κάποιοι από εσάς ενδέχεται να έχετε ήδη απορρίψει. Η παρουσίαση μόνο τέτοιων κειμένων έχει την σημασία της παρουσίασης των «επιχειρημάτων της άλλης πλευράς» αφού η Κυβέρνηση έχει αναλάβει να πατρονάρει το «ΌΧΙ» και δεν χρειάζεται την «υποστήριξη» μας για να επιτύχει (άσχετα αν με όσα κάνει ή δεν κάνει ευνοεί ενδεχομένως το «ΝΑΙ»).

Πρίν παραθέσουμε τα κείμενα που επιλέξαμε να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα για όσους τυχόν δεν το κατάλαβαν ως τώρα. Το πραγματικό ερώτημα της Κυριακής 5 Ιούλη 2015 (αν τελικά γίνει το δημοψήφισμα και δεν το ακυρώσει το ΣτΕ όπως θα εύχονταν κάποιοι ΣΥ.ΡΙΖ.Αίοι) είναι «ΝΑΙ» ή «ΌΧΙ» στην Κυβέρνηση και την πολιτική της.    

Όσοι επιλέξουν το «ΌΧΙ» (απορρίπτοντας υποτίθεται την πρόταση της Τρόϊκας) επιδοκιμάζουν τους χειρισμούς της Κυβέρνησης.

Αντίθετα όσοι επιλέξουν το «ΝΑΙ» καταψηφίζουν την Κυβέρνηση.

Τέλος το δημοψήφισμα θα είχε νόημα αν αφορούσε είτε την κυβερνητική πρόταση της 22ας Ιούνη 2015 είτε την πρόταση της 30ης Ιούνη με την οποία ζητά δανεικά (τα οποία για 5 1/2 μήνες πεισματικά αρνούνταν ότι είχε ανάγκη η Χώρα). Αν τολμούν ας θέσουν αυτά τα κείμενα σε ψηφοφορία.

 

Ακολουθούν τα κείμενα των:

Σάκη Ρούβα. κείμενο α’ & κείμενο β’

Ντέμη Νικολαϊδη.

Επιστολή Κώστα Χρυσόγονου (Ευρωβουλευτή ΣΥ.ΡΙΖ.Α.).

Κείμενο του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη (γνωστός ως ο «Καιρός της Ελευθεροτυπίας» και υποψήφιος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το 2012).

Αναρτήσεις του Θοδωρή Αθερίδη.

Κείμενο Κώστα Κεφαλογιάννη.

Τέλος για να γελάσει το χειλάκι όσων κυβερνητικών υποστηρικτών αντέχουν την σάτυρα επιλέξαμε αυτό το κείμενο.

 

Υ.Γ. 1. Για όσους νομίζουν ότι η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. διαπραγματεύεται έχουμε το ακόλουθο τέστ: Κλείνουν τα μάτια και βάζουν για μια στιγμή στην θέση των Τσίπρα-Καμένου τους Σαμαρά-Βενιζέλο. Ποια θα ήταν η γνώμη τους αν η πρόταση της 22ας Ιούνη 2015 και η επιστολή της 30ης Ιούνη είχαν την υπογραφή τους;

Υ.Γ. 2. Πως νοιώθουν οι κυβερνητικοί υποστηρικτές που εξαιτίας της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί έδωσαν το δικαίωμα σε «κουράδες» και «φελλούς» να γίνουν «τιμητές των πάντων» και «σωτήρες της Χώρας»; Τους αρέσει που ο Άδωνις τσιρίζει ολημερίς περιγράφοντας απλά το αδιέξοδο και που ο Κωστάκης (Καραμανλής) -ο Πρωθυπουργός που 5 1/2 χρόνια δεν έκανε τίποτα- «μπαίνει μπροστά να μας σώσει»; (Σημείωση: Ποιός χαρακτηρισμός ταιριάζει σε ποιόν είναι στην πραγματικά ελεύθερη βούληση σας να το αποφασίσετε).

Υ.Γ. 3. Αν ο Φίλης εξελίσσεται σε «Πάγκαλο» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αυτό σημαίνει πως θα τον περιλάβουν οι ίδιοι που έβριζαν χυδαία τον original Πάγκαλο ή δεν προβλέπεται για ΣΥ.ΡΙΖ.Αίους; (ΣΥ.ΡΙΖ.Αίος ΣΥ.ΡΙΖ.Αίο δεν βρίζει).

Υ.Γ. 4. Ειλικρινά προσπαθήσαμε να κρατηθούμε αλλά μετά από τις τελευταίες δηλώσεις του διδύμου Βαρουφάκη-Τσίπρα δεν γίνεται να μην προσθέσουμε και 4ο υστερόγραφο. Το Ιταλικό περιοδικό «PANORAMA» κοσμεί το εξώφυλλο του με το δίδυμο Βαρουφάκη-Τσίπρα ως παλιάτσους (βλέπε εδώ). Ειλικρινά αυτή η επιλογή ήταν και η πλέον αρμόζουσα αν και ιδιαίτερα καυστική. Δυστυχώς για όλη την υφήλιο ούτε σαν παλιάτσοι έχουν ταλέντο και συνεπώς δεν βγάζουν γέλιο. Το χειρότερο όλων είναι ότι και οι δυό τους με τις τελευταίες τους δηλώσεις επιβεβαιώνουν πλήρως τον χαρακτηρισμό (αν και ίσως να θυμίζουν σαλτιμπάγκους).

Τα παρακάτω ερωτήματα είναι ενδεικτικά:

  • Τι σημαίνει άραγε ότι σε 48 ώρες μετά το δημοψήφισμα (μέχρι την Τρίτη τα μεσάνυχτα δηλαδή) θα έχουν συμφωνήσει και υπογράψει;
  • Αφού θα υπογράψουν τι στο διάολο κάνουν τώρα και όχι πριν την υπογραφή το δημοψήφισμα;
  • Πώς είναι τόσο σίγουροι για την τελική εξέλιξη;
  • Μηπως όλα αυτά είναι στημένα για να χωνέψει το πόπολο την συμφωνία επειδή δεν διαθέτουν όλοι τέσσερα στομάχια σαν τον Φίλη; 
  • Γιατί τίναξαν την συμφωνία στον αέρα ενώ υπήρχε διαφορά μόνο 60 εκ. Ευρώ;
  • Από ποιά προσωπική (ή και οικογενειακή) περιουσία ο Τσίπρας θα πληρώσει όσους χάσουν λεφτά από ένα  «κούρεμα» καταθέσεων; 
  • Πόσο (βλέπε εδώ) νοιώθετε όσοι τους πιστέψατε μέχρι τώρα;

Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι στην Χώρα μας υπάρχουν πραγματικοί Αριστεροί (με την έννοια του πόθου για καλύτερη και δικαιότερη μοιρασιά και όχι απαραίτητα κομμουνιστές), αλλά  είχαν μονίμως την ατυχία να μην βρίσκουν μια ηγεσία μ' αρχίδια (τον αντίθετο μάλιστα) να τους εκπαιδεύσει και οργανώσει σωστά. Έτσι οι Έλληνες Αριστεροί ήταν πάντα πιό μποροστά από τις ηγεσίες τους οι οποίες τους φοβόνταν κιόλας, γι' αυτό και προσπάθησαν (και συνεχίζουν να προσπαθούν να τους έχουν απποκοιμισμένους). Κρίμα... Εμείς πάντως αφιερώνουμε σ' όλους μας αυτό το τραγούδι.

 

ΚΟΥΙΖ 1: Θα προλάβει μέχρι αύριο Σάββατο 4 Ιούλη 2015 η κυβέρνηση να βγάλει το «ΝΑΙ» από 66% ως 75% ή θα χρειαστεί λίγες μέρες ακόμη παράταση;

ΚΟΥΙΖ 2: Θα φροντίσει το ΣτΕ να βγάλει από την «δύσκολη θέση» την κυβέρνηση ακυρώνοντας για τεχνικούς λόγους το δημοψήφισμα, ώστε να μην «χάσει πρόσωπο» ο Αλέξης ακυρώνοντας το ο ίδιος ή όχι;

 

3 Ιούλη 2015
παρατηρητής 1.

 

 

 

 

 

Διαβάστηκε 5579 φορές
 
 
   
Βρίσκεστε εδώ: Αρχική Κείμενα Παρατηρητηρίου ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ, ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΣΥΝ ΕΝΑ ΔΙΠΛΟ ΚΟΥΙΖ.