Αφήνει την υποχρέωση αυτή στην εκάστοτε δοτή διοίκηση του ιδρυτικού σωματείου. Η οποία είναι «δοτή» εφόσον πρέπει να διατηρεί «άριστες» σχέσεις τουλάχιστον με την ομόλογη της του ποδοσφαίρου (που έχει και τα μεγαλύτερα έσοδα σε σχέση με το μπάσκετ). Το τελευταίο διάστημα γίναμε μάρτυρες της εκδηλωμένης πρόθεσης του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να «σώσει» τον ερασιτέχνη Π.Α.Ο. και να τον αποκαταστήσει στο (όχι και τόσο) παλαιό μεγαλείο του (βλέπε εδώ).
Δεδομένου όμως ότι ο πλήρης έλεγχος του ερασιτέχνη είναι απαραίτητος για να έχουν τα μεγάλα αφεντικά των Π.Α.Ε. «το κεφάλι τους ήσυχο, σκεφτείτε πόσο πιο απαραίτητος είναι σε ομάδες με γηπεδικές εκκρεμότητες όπως η Α.Ε.Κ. & ο Π.Α.Ο. Το ζήτημα από τη στιγμή που εκδηλώθηκε αυτή η πρόθεση ήταν η διαχείριση της από την υφιστάμενη ηγεσία του ερασιτέχνη.
Θυμάστε ότι στο αντίστοιχο σχόλιο μας και πριν βγούν «τα μαχαίρια από το θηκάρι» είχαμε προβλέψει πως δεν θα παραδινόταν έτσι εύκολα στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Πράγματι, ο νυν πρόεδρος υιός Μπαλτάκος χωρίς να εμφανιστεί αρνητικός ακολούθησε μια έξυπνα αναβλητική πολιτική. Μια πολιτική παρόμοια μ’ αυτή που ακολούθησε ο Καποδίστριας όταν διαπραγματευόταν τα σύνορα της Ελλάδας.
Η επικοινωνιακή διαχείριση μιας τέτοιας πρότασης (η οποία λίγο αφορούσε τις τύχες του ερασιτέχνη και περισσότερο το γηπεδικό) επέβαλλε να μην ξεστομίσει ο υιός Μπαλτάκος κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες την λέξη «όχι». Το «όχι» θα σχηματιζόταν στη συνέχεια μέσα από πολλά και μικρά «ναι», έτσι ώστε να μην μπορεί κανένας («τρίτος») «αντικειμενικός παρατηρητής» της Παναθηναϊκής οικογένειας να του χρεώσει την αποτυχία. Υπ’ αυτό το πρίσμα η ενημέρωση για το οικονομικό άνοιγμα (2,8 εκ.) ήταν το ευκολότερο.
Τα «ζόρια» (δύσκολα) για τον εφοδεύοντα Γιαννακόπουλο άρχισαν όταν γενικότερα διαφάνηκε πως η Διοίκηση υιού Μπαλτάκου δεν πρόκειται να παραδώσει το «οχυρό». Και σε κάθε περίπτωση αν το παραδώσει δεν θα το παραδώσει σ’ αυτόν. Όχι, τουλάχιστον, αν δεν είναι υποχρεωμένη να το κάνει.
Αφού άφησε κάποιες μέρες τον Γιαννακόπουλο να του ορίσει ραντεβού για να τον ενημερώσει σχετικά με τα ζητήματα του ερασιτέχνη, προχώρησε σε προκήρυξη εκλογών στις οποίες έχουν δικαίωμα ψήφου όσοι έχουν κατά την προκήρυξη τους συμπληρώσει ένα χρόνο ως μέλη του ερασιτέχνη. Συνεπώς οι 1.000 αιτήσεις εγγραφής μελών που είχε ζητήσει ο Δημήτρης είναι άχρηστες. Εκτός και αν ο υιός Μπαλτάκος συμφωνήσει (όπως γίνεται σ’ άλλες περιπτώσεις) να τους εγγράψει αναδρομικά. Κάτι τέτοιο όμως ισοδυναμεί με το να δώσει από τώρα χωρίς αντάλλαγμα τα κλειδιά του ερασιτέχνη στον Δημήτρη.
Ποιο όμως θα θεωρούνταν «δίκαιο» και «εύλογο» αντάλλαγμα στην περίπτωση του ερασιτέχνη Π.Α.Ο.; εκτός από την ανάληψη των χρεών (2,8 εκ. Ευρώ) ένα «δίκαιο» (και άρα «εύλογο») αντάλλαγμα θα ήταν -πάντα σύμφωνα με τον υιό Μπαλτάκο- η απόφαση της Ετήσιας Τακτικής Απολογιστικής Γενικής Συνέλευσης (αυτές που στην Ερασιτεχνική κάνουν κάθε 3ετία) να δεσμεύσει εγγράφως την επόμενη Διοίκηση στην αποδοχή της λύσης του Γουδή για το νέο γήπεδο του Π.Α.Ο. Κάτι που μόλις το άκουσε ο Γιαννακόπουλος έπαθε αναφυλαξία. Γιατί ποιο το νόημα να είσαι Διοίκηση αν δεν μπορείς να κάνεις τα παζάρια σου για το γηπεδικό.
Κατ’ τ’ άλλα όπως ο Καποδίστριας ποτέ δεν κόντραρε τις «Προστάτιδες Δυνάμεις» (αλλά υπέσκαπτε πλαγίως τις μεταξύ τους συνεννοήσεις) στο ζήτημα του καθορισμού των συνόρων της μετα-επαναστατικής Ελλάδας, έτσι και ο υιός Μπαλτάκος δηλώνει πως δεν θα σταθεί εμπόδιο στον «σωτήρα» Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Εκτός βέβαια αν χρειαστεί να σώσει (σαν άλλος Αλαφούζος) εκ νέου τον ερασιτέχνη επειδή τα βρόντηξε πριν αναλάβει ο «δικαίως» εκνευρισμένος από τη συμπεριφορά της παρούσας Διοίκησης Γιαννακόπουλος.
Θα δείξει…
11 Μάη 2017
παρατηρητήριο.
