Το συναίσθημα που επικαλούνται οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι είναι η βασική τροφή των οπαδών (οργανωμένων και μη). Αυτοί που λέτε έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι η «ομάδα» είναι πέρα και πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο (άρα και την πολιτική και την οικονομική δραστηριότητα του εκάστοτε ιδιοκτήτη της αν και όσον αφορά το τελευταίο δεν είναι και τόσο απόλυτοι). Με τον τρόπο αυτόν νομίζουν ότι αποφεύγουν τις ενδοομαδικές διχόνοιες που θα μπορούσαν να προκύψουν εξαιτίας της διαφορετικής πολιτικής τοποθέτησης καθενός τους. Κυρίως, όμως, με τον τρόπο αυτόν οι οπαδοί «κάθονται καλά» και αφήνουν την Ιδιοκτησία/Διοίκηση να πορευτεί όπως αυτή νομίζει.
Αφήνοντας την Ιδιοκτησία/Διοίκηση ανέλεγκτη και κυρίως ανενόχλητη (την ίδια στιγμή που κάποιοι απ’ αυτούς έχουν στενές σχέσεις μαζί της) καθίστανται συνυπεύθυνοι για την τύχη της ομάδας-εταιρείας. Ότι κάνουν εκ των υστέρων (πανό, ανακοινώσεις, αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) είναι εντελώς άσκοπα, και μοιάζουν (αν δεν είναι κιόλας) με τα «κροκοδύλεια δάκρυα». Είναι σαν τις κινήσεις που κάνει κάποιος για «ξεκάρφωμα». Γιατί μόνον ένας επικίνδυνα αφελής θα μπορούσε να περιμένει πως ενώ τόσον καιρό οι «οργανωμένοι» είχαν αφήσει την Ιδιοκτησία/Διοίκηση του Π.Α.Ο. απολύτως ελεύθερη να κάνει ότι της γουστάρει, θα μπορούσαν τώρα δύο πανό και μια σειρά ανακοινώσεων και αναρτήσεων να δώσουν λύση στο σημερινό οικονομικό και διοικητικό αδιέξοδο.
Βλέποντας το από την πρακτική πλευρά του το ζήτημα, την ευθύνη για το σημερινό αδιέξοδο την έχουν πρώτα και κύρια οι οπαδοί και κυρίως οι «οργανωμένοι» που ΔΕΝ θέλησαν να ασκούν ουσιαστικό έλεγχο στον εκάστοτε Ιδιοκτήτη. Έναν έλεγχο, ο οποίος ΔΕΝ χρειάζεται τίποτα παραπάνω από απλή λογική και αν είναι συνεχής απαιτεί λιγότερο χρόνο εβδομαδιαίως απ’ ότι η κατασκευή ενός πανό. Με τον συνεχή έλεγχο αφενός δεν θ’ άφηναν την ομάδα-εταιρεία να φτάσει εδώ που έφτασε και αφετέρου θ’ αντιστάθμιζαν και την παντελή έλλειψη ελέγχου από την πλευρά του Κράτους (το οποίο όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο εμφανίζεται ως τιμητής της νομιμότητας).
Για ν’ ασκήσουν ουσιαστικό έλεγχο οι «οργανωμένοι» (οποιασδήποτε ομάδας) θα έπρεπε ν’ αγαπούν τόσο πολύ την ομάδα τους που ν’ αποδεχτούν την ευθύνη που συνεπάγεται η άσκηση του ελέγχου. Τόσο, όμως, η ευθύνη όσο και ο τρόπος άσκησης του ελέγχου είναι θέματα που στο εξωτερικό έχουν από καιρό λυθεί και το μόνο που μένει να γίνει είναι οι συγκεκριμένες λύσεις να υιοθετηθούν και εδώ. Όσον αφορά την ευθύνη αυτή μπορεί να ρυθμιστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην πέφτει περισσότερο βαριά απ’ ότι χρειάζεται στους ώμους αυτών που ενδιαφέρονται πραγματικά. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω των ρυθμίσεων που αφορούν τον τρόπο άσκησης του.
Για όλα αυτά έχουμε γράψει πολλές φορές. Κάποια από τα κείμενα μας όταν διαπραγματευόμαστε την συνολική λύση για τον Επαγγελματικό Αθλητισμό είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ επίκαιρα.
Για παράδειγμα όταν σχολιάζαμε:
- τον τρόπο που αντιλαμβάνονται οπαδοί και Ιδιοκτήτες το ιδιοκτησιακό καθεστώς.
- Τα δύο μέρη των προτάσεων μας για το πως θα έπρεπε να λειτουργεί συνολικά το σύστημα (Μέρος Α’, Μέρος Β’).
- Το πόσο εύκολα εξαιτίας του παρόντος συστήματος μπορεί ένας άνθρωπος να καταστρέψει συλλόγους, Π.Α.Ε./Κ.Α.Ε. και τις ζωές οπαδών αναστατώνοντας ολόκληρες πόλεις.
Για να λειτουργήσουν όμως όλα τα παραπάνω απαιτείται η ενεργός και θεσμική συμμετοχή των οπαδών («οργανωμένων» και μη) στην Διοίκηση των Π.Α.Ε. & Κ.Α.Ε. Ο τρόπος είναι απλός και εφαρμόζεται στις μεγάλες και πολύ μεγάλες εταιρείες των οποίων η λειτουργία επηρεάζει τις ζωές τοπικών κοινωνιών όπως η ΤΙΤΑΝ. Αποφεύγοντας τις «βαρετές» για τους οπαδούς λεπτομέρειες το μόνο που χρειάζεται να ειπωθεί είναι ότι στην βάση του απαιτεί την συμμετοχή των οπαδών έμμεσα στην Διοίκηση της ομάδας-εταιρείας, μέσω της οποίας θα διαθέτουν άμεση και πρωτογενή ενημέρωση ενώ παράλληλα θα μεταφέρουν το ίδιο άμεσα και κυρίως θεσμικά τις απόψεις, τις προτάσεις, τις ελπίδες αλλά και τους φόβους τους.
Αν συνεχίσουμε να ΜΗΝ θέλουμε να καταλάβουμε «τι» και κυρίως «γιατί» συμβαίνει θα συνεχίζουμε να ψάχνουμε για «λύσεις», οι οποίες κατά περίπτωση θα είναι η δημιουργία νέου σωματείου για να «σβήσουν» τα Χρέη, η είσοδος κάποιου «κροίσου» που «θ’ απογειώσει την ομάδα» ή η αγωνία του ρεπόρτερ-οπαδού αν θα υπάρξει κάποια (σοβαρή) πρόταση για να σωθεί η ομάδα-εταιρεία όσο «ο κόσμος είναι ακόμη ζεστός».
Μόνο που για να υπάρξει μια τέτοια πρόταση θα πρέπει να υποβληθεί από κάποιον που έχει και το κύρος και την θέση, δηλαδή να είναι ήδη στην Διοίκηση ή την Ιδιοκτησία της ομάδας-εταιρείας. Οπότε επιστρέφουμε στον τρόπο λειτουργίας των Π.Α.Ε./Κ.Α.Ε. Η μπάλα είναι για μια ακόμη φορά (πιθανότατα για τελευταία) στα πόδια των οπαδών και μάλιστα των «οργανωμένων». Αυτοί μπορούν είτε να κερδίσουν είτε να χάσουν το παιχνίδι.
09 Οκτώβρη 2017
παρατηρητήριο.