Μια Εθνική χωρίς σαφή στόχο, λες και αν έθετε κάποιον θα ήταν καταδικασμένη να τον πετύχει. Στο κάτω-κάτω παίζουν και οι άλλοι. Το ζήτημα με τον ημιτελικό απέναντι στους Τούρκους δεν είναι ούτε η ήττα (σε πείσμα της «παράδοσης») ούτε η έκταση της. Είναι η ψυχολογική ανετοιμότητα της ομάδας για την οποία την αποκλειστική ευθύνη έχει ο Σπανούλης. Γιατί εκτός από τους παίκτες (που δεν κατέβηκαν στο παρκέ) ούτε ο προπονητής στάθηκε στο ύψος των απαιτήσεων. Κάποια στιγμή πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να έχουμε φιλοδοξίες. Το να λέμε πως αυτό το τουρνουά είναι η τελευταία ευκαιρία για κάποιους να πάρουν ένα μετάλλιο είναι η μισή αποδοχή του ότι θα κάνουμε τα πάντα για ένα μετάλλιο (έστω και το χάλκινο). Ωστόσο, αν αυτό είχε τεθεί σαν στόχος από την αρχή και με δεδομένη την κλήρωση των ομίλων θα είχαν όλοι οι εμπλεκόμενοι έναν «οδικό χάρτη» για τη συνέχεια.
Ένα κακό παιχνίδι δεν είναι στον αθλητισμό το τέλος του κόσμου. Η αγωνιστική συμπεριφορά από την άλλη είναι ενδεικτική της δουλειάς που (δεν) έγινε. Η χθεσινή ήττα ήταν μια πολύ μεγάλη αποτυχία κυρίως για τον τρόπο που αυτή ήρθε. Από την στιγμή που οι Τούρκοι ήξεραν πως θα παίξουμε η (μονοδιάσταστη) ομάδα μας δεν είχε τρόπο αντίδρασης. Ωστόσο, η αποτυχία μπορεί να γίνει και μεγαλύτερη αναλόγως του αποτελέσματος στον «Μικρό Τελικό». Αν χάσουμε από τους Φινλανδούς επειδή δεν καταφέραμε να τερματίσουμε ούτε τρίτοι. Αν κερδίσουμε στην περίπτωση που το πανηγυρίσουμε θα συνιστά αποτυχία. Η μόνη «σωστή» αντίδραση είναι να το ξεχάσουμε την ίδια στιγμή και να πάμε παρακάτω όπου «παρακάτω» σημαίνει ο σχεδιασμός της «επόμενης μέρας» αν είναι δυνατόν μ’ έναν έτοιμο και όχι μαθητευόμενο προπονητή.
13 Σεπτέμβρη 2025
«πουθενάδες».
