ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΠΑΣΚΕΤ
(ΠΗΡΕ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 16 ΧΡΟΝΙΑ)
Στον «Μικρό Τελικό» της περασμένης Κυριακής η «επίσημη αγαπημένη» των Ελλήνων αγωνιζόταν απέναντι στην Φινλανδία με στόχο την επιστροφή μετά από 20 χρόνια στο βάθρο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Δύο μέρες μετά την ιστορική συντριβή της στον ημιτελικό από τους Τούρκους ο Σπανούλης και οι παίκτες της ομάδας καλούνταν να βρουν το κουράγιο και τον τρόπο να κερδίσουν τους Φινλανδούς. Το ζήτημα ήταν αν μπορούσαν. Σε κάθε περίπτωση ο αντίπαλος δεν ήταν το ίδιο δυνατός σαν τους Τούρκους οπότε και οι ελπίδες νίκης (και κατάκτησης της 3ης θέσης) περισσότερες. Η τελευταία ευκαιρία για κάποιους παίκτες να πάρουν ένα μετάλλιο με την «επίσημη αγαπημένη» ήταν μπροστά τους.
Μπορεί η Φινλανδία να μην ήταν ο πολύ δυνατός αντίπαλος για την Εθνική του Βασίλη Σπανούλη αλλά αυτό λίγο θα μέτραγε αν η ομάδα μας δεν εμφανιζόταν όπως απαιτούσαν οι περιστάσεις, ειδικά απέναντι σε μια ομάδα που για πρώτη φορά στην ιστορία της διεκδικούσε ένα μετάλλιο. Στο γήπεδο εμφανίστηκε μια διαβασμένη, σοβαρή και αποφασισμένη Εθνική ομάδα και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι Φινλανδοί δεν διέθεταν τα δυνατά και ψηλά κορμιά όπως οι Τούρκοι που θα σταμάταγαν τον Γιάννη όλα ήταν ευκολότερα.
Αν το ζητούμενο ήταν η επιστροφή στο βάθρο, ο στόχος επετεύχθη. Τόσο οι παίκτες που θα συνεχίσουν στην Εθνική όσο και η προπονητική της ομάδα απέκτησαν μια σημαντική εμπειρία και πήραν ψυχολογία. Ωστόσο, το σημαντικότερο μάθημα από το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ήταν η ήττα από την Τουρκία στον ημιτελικό. Μια ήττα από μια πολύ πληρέστερη ομάδα, η οποία εκτός τους σωστού «διαβάσματος» της Εθνικής μας ήταν αποφασισμένη και χτισμένη για να πάει στον Τελικό.
Ακόμα και όταν η ομάδα είχε προβάδισμα 14 πόντων λίγο η βιασύνη των παικτών να τελειώσει το παιχνίδι, λίγο η απέλπιδα προσπάθεια των Φινλανδών, λίγο οι διαιτητές το μετάλλιο κινδύνευσε να χαθεί. Κάπου εκεί ανέλαβε το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και το χάλκινο μετάλλιο, τελικά, δεν χάθηκε.
Η «επόμενη μέρα» της Εθνικής ομάδας απαιτεί στον πάγκο της έναν «έτοιμο» προπονητή. Έναν προπονητή που να έχει συστήματα και για την περίπτωση που ο αντίπαλος καταφέρει να σταματήσει τον καλύτερο παίκτη της Εθνικής μας ομάδας. Έναν προπονητή που να είναι σε θέση να προετοιμάζει πνευματικά την ομάδα. Τέλος, έναν προπονητή που να υπερασπίζεται (και) με τις δηλώσεις του την ομάδα του και να μην σέβεται υπερβολικά (σε βαθμό φόβου) τον αντίπαλο προπονητή. Πιθανότατα στο μέλλον ο Βασίλης Σπανούλης να γίνει ο προπονητής που έχει ανάγκη η «επίσημη αγαπημένη» για να φτάσει και πάλι στην κορυφή της Ευρώπης. Αυτή την στιγμή, όμως, δεν είναι.
Σε επίπεδο παικτών η Εθνική πρέπει να προετοιμαστεί σε βάθος χρόνου. Παικτών που να είναι σε θέση να υπηρετήσουν το σύγχρονο μπάσκετ και να κοντράρουν πνευματικά και σωματικά ομάδες σαν την Τουρκία.
16 Σεπτέμβρη 2025
«πουθενάδες».
