Το μνημείο από την αρχή για συμβολικούς λόγους επιλέχτηκε να βρίσκεται στο πιο κεντρικό σημείο της Χώρας. Στο ίδιο σημείο το 1935 αποφασίζεται από την Κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου να στεγαστούν η Βουλή και η Γερουσία. Από την στιγμή εκείνη η «Πλατεία Ανακτόρων» όπως ονομαζόταν ο χώρος απέκτησε διπλά συμβολικό χαρακτήρα:
- από τη μιά στέγαζε το κενοτάφιο του «Αγνώστου Στρατιώτου» και
- από την άλλη ήταν το ιδανικό σημείο για όποιον ήθελε να διαμαρτυρηθεί διεκδικώντας το δίκιο του.
Άλλωστε από τα Επαναστατικά Συντάγματα μέχρι και το σημερινό προβλέπεται μεταξύ των άλλων δικαιωμάτων των πολιτών και αυτό της αναφοράς στην Βουλή. Μόνο που απαγορεύεται να γίνεται αυτοπροσώπως▪ όποιος θέλει ν’ αναφερθεί για κάποιο τοπικό πρόβλημα οφείλει να το κάνει μέσω ενός Βουλευτή. Άλλωστε υπάρχουν συγκεκριμένες συνεδριάσεις κάθε εβδομάδα στις οποίες συζητούνται οι αναφορές, ερωτήσεις και επερωτήσεις των Βουλευτών.
Η συζήτηση για «εικόνες ντροπής» μπροστά στο μνημείο είναι προβληματική και μάλιστα διπλά. Γιατί όπως έχει εξελιχθεί η διερεύνηση του «Εγκλήματος των Τεμπών» είναι σαν να θέλει η Κυβέρνηση να κρύψει τις ευθύνες της. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να «εξαφανίσεις» ένα ζήτημα από το να μην κάνει πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες και ρεπορτάζ στον ηλεκτρονικό τύπο. Στο κάτω-κάτω δεν μπορούν να είναι κάθε μέρα στους δρόμους κάνοντας πορείες, ενώ ένα αντίσκηνο που παραμένει εκεί κάνει άλλη εντύπωση.
Το δεύτερο προβληματικό σημείο της συζήτησης αφορά την ιστορία του χώρου και της Χώρας. Παραμένοντας (χάριν ευκολίας) στην «επίσημη γραμμή» σχετικά με την «Επανάσταση της 3ης Σεπτέμβρη 1843» όταν με αρχηγούς του Μακρυγιάννη και Καλλέργη ο Λαός απαίτησε από τον Όθωνα Σύνταγμα. Η έλλειψη δεύτερης εξόδου και τα στραμμένα στο Παλάτι κανόνια ήταν αρκετά για να πείσουν τον Όθωνα να συγκαλέσει Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Τότε που δεν υπήρχε το μνημείο, αλλά ο χώρος ήταν ουσιαστικά η αυλή του Παλατιού ο Όθωνας διέταξε το Ιππικό με Διοικητή τον Καλλέργη και δύο κανόνια να φοβίσουν το συγκεντρωμένο πλήθος. Ωστόσο, ο Καλλέργης αντί να εκτελέσει την διαταγή έστρεψε τα κανόνια στο Παλάτι.
Σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης σκέπτεται όπως ο Όθωνας να προσφύγει στον Στρατό. Τότε, δεν έπιασε. Γιατί να πιάσει τώρα;
Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τις «εικόνες ντροπής» ανήκει το δίχως άλλο στην Κυβέρνηση. Η προβληματική διερεύνηση του για τον ένα ή τον άλλο λόγο «Εγκλήματος των Τεμπών» έχει ρίξει βαριές σκιές στην Κοινωνία. Αντί να εγκριθεί το αίτημα του Ρούτσι (και οποιουδήποτε άλλου) αυτοστιγμεί έπρεπε να περάσουν αρκετές μέρες και ο Ρούτσι να εκβιάσει την απόφαση μέσω της απεργίας πείνας.
Αντί η Κυβέρνηση να το πάρει πάνω της και να ζητήσει από την Δικαιοσύνη (που η ίδια εκπαιδεύει, διορίζει, προάγει, μεταθέτει, απολύει και πληρώνει) να κάνει δεκτά όλα τα αιτήματα προκειμένου να μη μείνει τίποτα κρυφό ψάχνει να ρίξει την ευθύνη για τις «εικόνες ντροπής» στην πρώτα απ’ όλα δικηγόρο Κωνσταντοπούλου. Της χρεώνει την ενορχήστρωση της απεργίας πείνας. Προφανώς και την ενορχήστρωσε (και εδώ που τα λέμε πολύ καλά έκανε) όπως ένας προπονητής κατευθύνει την ομάδα του στη νίκη. Χρησιμοποίησε την εμπειρία της ως δικηγόρος και την πίεση που ασκεί η συνεχής δημοσιότητα για να φέρει το επιθυμητό για τον πελάτη-εντολέα της αποτέλεσμα. Τόσο απλά.
Η συζήτηση που με αφορμή την απεργία πείνας του Ρούτσι άνοιξε μ’ ευθύνη της Κυβέρνησης θα της δημιουργήσει περισσότερα μέτωπα απ’ όσα θα κλείσει. Ο από μεριάς Μητσοτάκη υπολογισμός πως η ανάληψη της ευθύνης του μνημείου από τον Στρατό θα «τσαλακώσει» την εικόνα του «δελφίνου» Δένδια είναι κοντόθωρος και γι’ αυτό προβληματικός. Στην «μεγάλη εικόνα» το πρόβλημα θα το έχει η Ν.Δ.
18 Οκτώβρη 2025
«πουθενάς 1».
